Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven


#71
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-04-2017, 21:59 door Bert.)

(10-04-2017, 18:09)Skanul schreef:
(10-04-2017, 17:57)liz is fighting on her own schreef: Hi Skan,
ik ben er nog. Twee vreselijke dagen achter de rug.

Hoe gaat het bij jou? Lukt het een beetje de dag door te komen met de kids?  Dokter misschien nog een keer gesproken of je therapeut?

liefs, Liz

Ach Liz... Wat erg...
Wat maakte je dagen zo zwaar? 

Ik had gisteren een goede dag. Het zonnetje deed deugd, ik kon er van genieten om de kids buiten te zien spelen. Was lang geleden dat ik eens enkele uurtjes achter elkaar afgeleid was... 
Dacht nog: ok we zijn op goede weg. Maar vandaag is euforie weer weg. Loop de muren op, geen geduld met de kids... Ben dan maar gaan liggen op de bank en wat geslapen. Zo gaat deze klotedag sneller voorbij... 
Nog geen dokter of therapeut gesproken. Pas volgende week terug naar th. Ik tel tegelijkertijd af en zie er ook enorm tegen op. Enerzijds goed dat ik daar kan zeggen dat het klote is (Al zeg ik dat dan uiteindelijk toch niet) en anderzijds lijkt het zo zinloos om te gaan omdat ik daar dan wel goed gevoel heb, maar na een uur weer er alleen voor sta...

Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

(10-04-2017, 19:03)liz is fighting on her own schreef:
(10-04-2017, 18:09)NSkanul schreef:
(10-04-2017, 17:57)liz is fighting on her own schreef: Hi Skan,
ik ben er nog. Twee vreselijke dagen achter de rug.

Hoe gaat het bij jou? Lukt het een beetje de dag door te komen met de kids?  Dokter misschien nog een keer gesproken of je therapeut?

liefs, Liz

Ach Liz... Wat erg...
Wat maakte je dagen zo zwaar? 

Ik had gisteren een goede dag. Het zonnetje deed deugd, ik kon er van genieten om de kids buiten te zien spelen. Was lang geleden dat ik eens enkele uurtjes achter elkaar afgeleid was... 
Dacht nog: ok we zijn op goede weg. Maar vandaag is euforie weer weg. Loop de muren op, geen geduld met de kids... Ben dan maar gaan liggen op de bank en wat geslapen. Zo gaat deze klotedag sneller voorbij... 
Nog geen dokter of therapeut gesproken. Pas volgende week terug naar th. Ik tel tegelijkertijd af en zie er ook enorm tegen op. Enerzijds goed dat ik daar kan zeggen dat het klote is (Al zeg ik dat dan uiteindelijk toch niet) en anderzijds lijkt het zo zinloos om te gaan omdat ik daar dan wel goed gevoel heb, maar na een uur weer er alleen voor sta...
Skanny,
Ik weet niet echt wat er dan mis gaat. Mijn ouders hadden deze week zus van vader en haar man op visite, dus die logeerden ook in huis. Dat was mij denk ik echt te veel en maakte vrijdag en zaterdag denk ik zo zwaar.  Zondagochtend mijn moeder gevraagd niet naar de kerk te gaan, maar bij me blijven. Ik was zo kapot. vanaf 6 uur was ik wakker, maar van 9 tot 11 heb ik op rustige wijze kunnen slapen, wat ik nu eigenlijk niet kan overdag omdat ik dan paniekerig wakker schrik steeds. Smiddags van 2 tot 3 ook weer even geslapen, en daarna buiten de buurvrouw in haar tuin geholpen en dat deed me echt goed en werd ik eindelijk weer rustig en normaler.

Zo zag de ellende eruit bij mij:
Ik werd vrijdag en zaterdag ochtend wakker om 4 uur 'snachts, mijn lichaam trilde vanbinnen. Een heel naar en angstig makend gevoel, met grote onrust. Ik weet dan niet wat ik doen moet, nam geloof ik een beetje Lorazepam, maar het werd er niet beter op. Het idee dat het dan niet goed gaat en dat je geen hulp kan krijgen en niemand echt luistert... dat ik nog zo ver af ben van genezing ondanks dat ik rTMS heb geprobeerd....ben ik niet in de 70% gevallen bij wie het aanslaat. Ik huilde en huilde en de wanhoop bleef maar over me heen spoelen omdat ik echt niet weet hoe ik verder moet in mijn leven. Ik had geen verdediging tegen de grote boze wolf die riep dat ik waardeloos was, en zo ziek en iedereen tot last en gewoon zo vreselijk naar.... ik kan er van gaan kokhalzen zo erg raak ik dan in paniek. Ik kan  dan niks eten of drinken. Een vriend die huisarts is, stuurde een appje hoe het ging, en ik heb hem toen gebeld en hij kreeg dus de hele wanhoop over zich heen. Daarna op aanraden van hem ook even mijn therapeut gebeld op zijn nummer voor noodgevallen. Afgesproken dat we dinsdag gaan praten over mogelijkheden om op te schalen, want dat kan niet bij hun organisatie....

Ik denk, en dat roep ik al maanden, dat ik meer hulp nodig heb dan dat lullige uurtje, wat 50 minuten is, in de week. Ik ben zieker dan dat. Maar als ik daar zit met mijn geschoolde praatje en rustige smoeltje, dan denken ze dat het wel gaat, ook al zeg ik echt alles over mijn wanhoop. Maar er komt geen actie vanuit de kant van de hulpverlener. Ik moet wel geduldig zijn met mijzelf. Ik heb nu pas twee weken therapie bij deze nieuwe knakker. Ik heb de rTMS geprobeerd, dus dat vinden ze allemaal heel goed. En dus de volgende stappen gaan volgens hun heus komen.... Maar ze snappen niet dat ik al een halfjaar op mijn tandvlees vecht om te overleven. Dat bijna iedere dag een hel is om door te komen als je pech hebt.

Nu ben ik weer rustig, maar moe.... ik heb geen fut om een stap te zetten.


Fijn dat de zon je goed deed Skan. Maar roep wel hoor. Ze horen je anders niet. En ook jij hebt op tijd hulp nodig.

Hoi Liz,
Wat ontzettend naar voor je die dagen. Het lijkt op een zware angst en paniek aanval, waar je niet mee om kon gaan.
Wel knap dat jij je moeder gevraagd hebt om bij je te blijven. Je vriend de huisarts en jouw therapeut hebt gebeld.
Je schrijft ergens dat je maar blijft zoeken naar hulp, maar blijft rennen en het (nog) niet vind. Dat herken ik bij mijzelf ook.
In ieder geval een aantal jaren geleden dan.
Ren je misschien van therapie naar therapie omdat je het nog niet aan durft om serieus stil te gaan staan?
Weet het ook niet hoor, maar zou dat kunnen?
Antwoord

#72

Hi Bert. 

Stil staan kan ik wel. Graag zelfs.  Ik wil zitten en praten.  Maar wachttijden zaten erussen en dan nu gewoon mislukkende stappen. En de depressie woekert en verpest je energie je kracht je vertrouwen je zelfbeeld etc.. 


Wat ik zaterdag had was een soort paniekaanval maar niet in de letterlijke zin van het woord. Of niet zoals ik ze ken iig. Dit was een soort wegzakken in depressie - aanval van grote wanhoop waarbij ik eigenlijk geen enkele oplossing meer zie om te kunnen leven hiermee en dat ook echt niet meer wil.  Aangezien Ik niet dood wil, wil ik hulp, maar dat is er niet zomaar en dan stoppen ze je ook nog in eerste instantie vol pillen.  
Zo zit ik nu vast aan de lorazepam. Fijn dat het kan helpen maar toch beetje klote. Verder verzinnen ze niks constructiefs. 
Dit geheel aan gedachten is een 'loop' van wanhoop waar ik dan niet uitkom. 


Mijn schoonzuster dacht dat het misschien kwam door de gasten in huis dat het een terugslag was en daarom zo ondraaglijk werd. Gewoon door meer gedoe dan wat ik aankon.

Morgen ga ik proberen met de therapeut erover te praten. Eens kijken wat we kunnen bedenken als dit echt niet werkt.  Hopen dat de man echt luistert en iets achter de hand heeft. Een goede connectie met een psychiater ofzo.

Heb het gevoel tegen de peut te moeten zeggen: sorry  hoor, maar ik heb nooit beloofd dat ik snel beter zou worden of niet gillend gek zou worden van de depressie.

@Skan : ik moet ook echt roepen hoor. Anders horen ze me niet. En Bert heeft gelijk.  Jij kan dit. Je klinkt sterk... vecht maar voor jezelf.?

Thx guys dat jullie er zijn en meedenken en bemoedigen en praten en luisteren.  Echt super! 

Nu tijd om te slapen. Hoop dat jullie en ik maar weer gezegend mogen zijn met een goede slaap.
Antwoord

#73

(10-04-2017, 21:39)Bert schreef: Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

Dag Bert,
Ik wilde idd naar een psychiater, vnl om te bekijken wat ik met die depressie moet. En als er niks anders kan, medicatie op te starten. Maar naar een professor stappen daarmee, is een te grote stap voor mij. Eerst is er al mijn weerstand tegen al wat maar in de verte op een dokter/ziekenhuis/medicatie lijkt... ten tweede vind ik het niet 'gerechtvaardigd' dat ik voor dit naar een professor stap. Ik weet het, niet rationeel, maar zo voelt het voor mij. Een psychiater in de buurt kon ik me enigszins nog in vinden, de rest is nu gewoon te veel... Ook het feit dat de huisarts zegt dat medicatie nu niet aangewezen is, heeft me weer doen twijfelen. Ook de verhalen die ik hier lees: 4-5 middeltjes 'uitproberen' voor je de juiste te pakken hebt: ... pfff... nee dankje. Het geeft mij wel het gevoel dat ik het in m'n eentje moet klaren. 
Wat de therapeut betreft: ik kan hier wel schrijven dat ik het ga opentrekken, maar eens ik daar zit, verander ik in een zielig hoopje huilende ellende die maar wat zit te miepen... Dus probeer ik het nu weer op papier te zetten, zo zet ik mezelf voor een voldongen feit.
Het doet mij wel deugd dat jullie enige sterkte en stevigheid zien in mij, want ikzelf zie het niet, hoor. Ik zie vooral iemand die de ene dag een goed plan lijkt te hebben en de volgende dag, na een 'akkefietje' weer de kop laat hangen en haar staart intrekt... 
Deze nacht weeral eens 'fijn' liggen piekeren en de conclusie was: ik zeg alles en iedereen op, ik probeer weer te leven zoals voor de depressie en doe gewoon voort: niet nadenken, niks laten binnenkomen, en mijn tijd hier op aarde uitzitten... Ik weet dat dit niet is wat ik werkelijk wil, maar ik geraak er niet aan wat ik dan wel wil en nog minder hoe ik daar in godsnaam zou moeten komen...
Dat speelt zich zowat continu af in mijn hoofd: die dubbelheid, telkens van het ene in het andere vervallen. En ondertussen zit ik nog steeds waar ik 9 maand geleden zat: nergens.
Antwoord

#74

@Skan: vergeet die gedachten maar schat. Ze houden je wakker ten eerste (wrong timing) en ze schieten ook nog eens totaal niet op. Ze zijn werkelijk zo onrealistisch dat ik er van in de lach schoot. Lief skannulleke, die weg terug is er niet, dan had je die allang genomen, want deze pijn ervaren is echt vreselijk zwaar.
Dit is de weg terug... naar de huisarts.
Gewoon terug gaan naar de huisarts en zeggen dat je na de afgelopen dagen weer zeker weet dat je meer hulp nodig hebt en dat hij je niet mag wegsturen zoals vorige keer. Want je bent ziek, zo simpel is het. En om dat te kunnen doen, kan je eventueel wachten tot je de wanhoop weer voelt.
Zo werkt het in ieder geval bij mij.... ik ga wel bellen als ik maar genoeg wanhoop heb.

Ik heb vandaag de therapeut gesproken. Was beter dan vorige keer. Was ook heftig. Verwarrend en bevestigend tegelijk. Ik weet ongeveer wat hij wil dat ik ga doen met mijn 'demonen'. Zal ik zo onder het kopje therapie gaan opschrijven, als ik nog energie heb.
Heb wel ook besproken dat ik toch maar aan de medicatie wil. Hij begreep dat toch wel en omdat mijn vorige medicijn Citalopram me toch 4 jaar heeft geholpen, dacht hij dat ik dat wel weer kon vragen misschien. Later heb ik kort met een psychiater gesproken, die geen afspraak voor me kon regelen op korte termijn, maar  die dat idee  van de psycholoog eigenlijk wel bevestigde dat het een goede optie voor me kon zijn. Ik heb ook een afspraak dus te regelen bij de huisarts, en ook de uitdaging dat ze me niet wegstuurt.
Samen proberen?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#75
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-04-2017, 18:55 door Bert.)

(11-04-2017, 10:23)Skanul schreef:
(10-04-2017, 21:39)Bert schreef: Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

Dag Bert,
Ik wilde idd naar een psychiater, vnl om te bekijken wat ik met die depressie moet. En als er niks anders kan, medicatie op te starten. Maar naar een professor stappen daarmee, is een te grote stap voor mij. Eerst is er al mijn weerstand tegen al wat maar in de verte op een dokter/ziekenhuis/medicatie lijkt... ten tweede vind ik het niet 'gerechtvaardigd' dat ik voor dit naar een professor stap. Ik weet het, niet rationeel, maar zo voelt het voor mij. Een psychiater in de buurt kon ik me enigszins nog in vinden, de rest is nu gewoon te veel... Ook het feit dat de huisarts zegt dat medicatie nu niet aangewezen is, heeft me weer doen twijfelen. Ook de verhalen die ik hier lees: 4-5 middeltjes 'uitproberen' voor je de juiste te pakken hebt: ... pfff... nee dankje. Het geeft mij wel het gevoel dat ik het in m'n eentje moet klaren. 
Wat de therapeut betreft: ik kan hier wel schrijven dat ik het ga opentrekken, maar eens ik daar zit, verander ik in een zielig hoopje huilende ellende die maar wat zit te miepen... Dus probeer ik het nu weer op papier te zetten, zo zet ik mezelf voor een voldongen feit.
Het doet mij wel deugd dat jullie enige sterkte en stevigheid zien in mij, want ikzelf zie het niet, hoor. Ik zie vooral iemand die de ene dag een goed plan lijkt te hebben en de volgende dag, na een 'akkefietje' weer de kop laat hangen en haar staart intrekt... 
Deze nacht weeral eens 'fijn' liggen piekeren en de conclusie was: ik zeg alles en iedereen op, ik probeer weer te leven zoals voor de depressie en doe gewoon voort: niet nadenken, niks laten binnenkomen, en mijn tijd hier op aarde uitzitten... Ik weet dat dit niet is wat ik werkelijk wil, maar ik geraak er niet aan wat ik dan wel wil en nog minder hoe ik daar in godsnaam zou moeten komen...
Dat speelt zich zowat continu af in mijn hoofd: die dubbelheid, telkens van het ene in het andere vervallen. En ondertussen zit ik nog steeds waar ik 9 maand geleden zat: nergens.

Dag Skanul,
Ik begrijp nu je dubbelheid rond medicatie veel beter, dank je.
Ik vind het een geweldig idee om je gevoelsleven op papier te zetten voor jouw therapeut.
En ja ik vind echt dat je zoals je hier schrijft een zekere kracht uit straalt. Bijvoorbeeld omdat je hier schrijft dat je ook wat betere dagen hebt waar je probeert tot een plan te komen. Goed het gaat nog op neer, maar toch.
Ik kan me vergissen maar ik heb de indruk dat je een tijdje terug nog echt overvallen werd door je gevoelswereld. Dat je er bijna geen grip op kreeg. Dat is vandaag toch net even anders, of heb ik het mis?

Hallo allemaal,

Ik zit in een boekje van Bruno- Paul de Roeck te bladeren.
Een stukje vind ik zelf heel herkenbaar en wil ik met jullie delen.

Wij neuroten.

Ik kom van ver. Van een plaats waar in mijn mond: "Kan ik iets voor je doen" betekende: Er zijn geen woorden voor mijn angst".
Mag ik bij je zijn? Laat me niet alleen! Woede kon zich daar alleen in vriendelijke lachjes uiten. De tranen die in mijn ogen opgesloten zaten, liepen over naar binnen: een hete stroom die zijn weg zocht door mijn keel en die zich vast brandde in mijn maag. De overloop van een bad vol verdriet dat nooit minder wordt.
Zo hard verlangde ik naar iemand die mij niet zou veroordelen, dat ik mensen niet meer durfde aan te kijken. De woorden die mij dichter konden dragen durfde ik niet meer te weten. Mijn handen die wilde aanraken verstijfden tot koude tangen en mijn huid die zo verlangde aangeraakt te worden, deinsde achteruit voor tederheid. Wanhoop: als een zwarte muur.
Alsof dit alles nog niet genoeg was, verzon ik een nieuwe kwelling, waarmee ik mijzelf verder kon vernielen. Ik ging mijzelf mijn pijn verwijten. Jarenlang, dag na dag, mijzelf met mijn neurosen op de kop slaan. Vernederen. Bestraffen. Naar de hel van de volmaaktheid drijven onder het motto van: to be the best or not to be .....
Het was een lange weg. Ik weet dat ik een stap verder ben dan toen. Hoewel: soms lijkt het alsof ik een weg loop die in een kring ombuigt en die mij telkens weer op het beginpunt brengt dat telkens dieper ligt.
Er is iets veranderd: ik ben niet langer mijn vijand. Er groeien vriendelijke bloemetjes uit mijn oren. Soms loopt het bad over langs mijn wangen en verbrand mijn keel en maag niet. Vaak durf ik even in je ogen te kijken om jou te zien in plaats van mijn fantasie over jou.
Soms vertangen mijn handen niet. Soms durf ik mij even aan tederheid toe te vertrouwen. En meer en meer wordt de zweep van het volmaaktheidsideaal vervangen door de ondeugende humor van een klotenneuroot die er van zichzelf mag wezen.

(12-04-2017, 18:00)Bert schreef:
(11-04-2017, 10:23)Skanul schreef:
(10-04-2017, 21:39)Bert schreef: Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

Dag Bert,
Ik wilde idd naar een psychiater, vnl om te bekijken wat ik met die depressie moet. En als er niks anders kan, medicatie op te starten. Maar naar een professor stappen daarmee, is een te grote stap voor mij. Eerst is er al mijn weerstand tegen al wat maar in de verte op een dokter/ziekenhuis/medicatie lijkt... ten tweede vind ik het niet 'gerechtvaardigd' dat ik voor dit naar een professor stap. Ik weet het, niet rationeel, maar zo voelt het voor mij. Een psychiater in de buurt kon ik me enigszins nog in vinden, de rest is nu gewoon te veel... Ook het feit dat de huisarts zegt dat medicatie nu niet aangewezen is, heeft me weer doen twijfelen. Ook de verhalen die ik hier lees: 4-5 middeltjes 'uitproberen' voor je de juiste te pakken hebt: ... pfff... nee dankje. Het geeft mij wel het gevoel dat ik het in m'n eentje moet klaren. 
Wat de therapeut betreft: ik kan hier wel schrijven dat ik het ga opentrekken, maar eens ik daar zit, verander ik in een zielig hoopje huilende ellende die maar wat zit te miepen... Dus probeer ik het nu weer op papier te zetten, zo zet ik mezelf voor een voldongen feit.
Het doet mij wel deugd dat jullie enige sterkte en stevigheid zien in mij, want ikzelf zie het niet, hoor. Ik zie vooral iemand die de ene dag een goed plan lijkt te hebben en de volgende dag, na een 'akkefietje' weer de kop laat hangen en haar staart intrekt... 
Deze nacht weeral eens 'fijn' liggen piekeren en de conclusie was: ik zeg alles en iedereen op, ik probeer weer te leven zoals voor de depressie en doe gewoon voort: niet nadenken, niks laten binnenkomen, en mijn tijd hier op aarde uitzitten... Ik weet dat dit niet is wat ik werkelijk wil, maar ik geraak er niet aan wat ik dan wel wil en nog minder hoe ik daar in godsnaam zou moeten komen...
Dat speelt zich zowat continu af in mijn hoofd: die dubbelheid, telkens van het ene in het andere vervallen. En ondertussen zit ik nog steeds waar ik 9 maand geleden zat: nergens.

Dag Skanul,
Ik begrijp nu je dubbelheid rond medicatie veel beter, dank je.
Ik vind het een geweldig idee om je gevoelsleven op papier te zetten voor jouw therapeut.
En ja ik vind echt dat je zoals je hier schrijft een zekere kracht uit straalt. Bijvoorbeeld omdat je hier schrijft dat je ook wat betere dagen hebt waar je probeert tot een plan te komen. Goed het gaat nog op neer, maar toch.
Ik kan me vergissen maar ik heb de indruk dat je een tijdje terug nog echt overvallen werd door je gevoelswereld. Dat je er bijna geen grip op kreeg. Dat is vandaag toch net even anders, of heb ik het mis?

Hallo allemaal,

Ik zit in een boekje van Bruno- Paul de Roeck te bladeren.
Een stukje vind ik zelf heel herkenbaar en wil ik met jullie delen.

Wij neuroten.

Ik kom van ver. Van een plaats waar in mijn mond: "Kan ik iets voor je doen" betekende: Er zijn geen woorden voor mijn angst".
Mag ik bij je zijn? Laat me niet alleen! Woede kon zich daar alleen in vriendelijke lachjes uiten. De tranen die in mijn ogen opgesloten zaten, liepen over naar binnen: een hete stroom die zijn weg zocht door mijn keel en die zich vast brandde in mijn maag. De overloop van een bad vol verdriet dat nooit minder wordt.
Zo hard verlangde ik naar iemand die mij niet zou veroordelen, dat ik mensen niet meer durfde aan te kijken. De woorden die mij dichter konden dragen durfde ik niet meer te weten. Mijn handen die wilde aanraken verstijfden tot koude tangen en mijn huid die zo verlangde aangeraakt te worden, deinsde achteruit voor tederheid. Wanhoop: als een zwarte muur.
Alsof dit alles nog niet genoeg was, verzon ik een nieuwe kwelling, waarmee ik mijzelf verder kon vernielen. Ik ging mijzelf mijn pijn verwijten. Jarenlang, dag na dag, mijzelf met mijn neurosen op de kop slaan. Vernederen. Bestraffen. Naar de hel van de volmaaktheid drijven onder het motto van: to be the best or not to be .....
Het was een lange weg. Ik weet dat ik een stap verder ben dan toen. Hoewel: soms lijkt het alsof ik een weg loop die in een kring ombuigt en die mij telkens weer op het beginpunt brengt dat telkens dieper ligt.
Er is iets veranderd: ik ben niet langer mijn vijand. Er groeien vriendelijke bloemetjes uit mijn oren. Soms loopt het bad over langs mijn wangen en verbrand mijn keel en maag niet. Vaak durf ik even in je ogen te kijken om jou te zien in plaats van mijn fantasie over jou.
Soms vertangen mijn handen niet. Soms durf ik mij even aan tederheid toe te vertrouwen. En meer en meer wordt de zweep van het volmaaktheidsideaal vervangen door de ondeugende humor van een klotenneuroot die er van zichzelf mag wezen.

Het blijft hard werken, poeh.
Antwoord

#76
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-04-2017, 19:23 door Skanul.)

(11-04-2017, 20:18)liz is fighting on her own schreef: @Skan: vergeet die gedachten maar schat. Ze houden je wakker ten eerste (wrong timing) en ze schieten ook nog eens totaal niet op. Ze zijn werkelijk zo onrealistisch dat ik er van in de lach schoot. Lief skannulleke, die weg terug is er niet, dan had je die allang genomen, want deze pijn ervaren is echt vreselijk zwaar.
Dit is de weg terug... naar de huisarts.
Gewoon terug gaan naar de huisarts en zeggen dat je na de afgelopen dagen weer zeker weet dat je meer hulp nodig hebt en dat hij je niet mag wegsturen zoals vorige keer. Want je bent ziek, zo simpel is het. En om dat te kunnen doen, kan je eventueel wachten tot je de wanhoop weer voelt.
Zo werkt het in ieder geval bij mij.... ik ga wel bellen als ik maar genoeg wanhoop heb.

Ik heb vandaag de therapeut gesproken. Was beter dan vorige keer. Was ook heftig. Verwarrend en bevestigend tegelijk. Ik weet ongeveer wat hij wil dat ik ga doen met mijn 'demonen'. Zal ik zo onder het kopje therapie gaan opschrijven, als ik nog energie heb.
Heb wel ook besproken dat ik toch maar aan de medicatie wil. Hij begreep dat toch wel en omdat mijn vorige medicijn Citalopram me toch 4 jaar heeft geholpen, dacht hij dat ik dat wel weer kon vragen misschien. Later heb ik kort met een psychiater gesproken, die geen afspraak voor me kon regelen op korte termijn, maar  die dat idee  van de psycholoog eigenlijk wel bevestigde dat het een goede optie voor me kon zijn. Ik heb ook een afspraak dus te regelen bij de huisarts, en ook de uitdaging dat ze me niet wegstuurt.
Samen proberen?
Ja, ik weet dat ik meer nodig heb dan dit. Heb ook afgelopen dagen met de telefoon in mijn handen gestaan om toch psych te bellen, maar idd. de wanhoop is nog niet groot genoeg momenteel... Het gaat enigszins omdat ik totaal geen gevoel laat binnenkomen. Het is momenteel morsdood binnen in mij, maar dat is leefbaar... Voor eventjes beter dan toch. Beter dan verdrinken in emotie. Probleem is dat ik nu weet dat die andere periode er ook weer aankomt... En dat ik dat nu tegenhoud door afleiding te zoeken... Als er toch wat wanhoop binnenglipt, is enige gedachte: dan stap ik er beter uit. Het niet-voelen bevordert dit ook niet: alkes is zo afgestompt dat ik vaak drnk: was ik er maar niet, nooit geweest... Dus draai ik telkens,daar rond. Probleem is dat ik dit wel al enkele keren heb laten vallen bij de therapeut, maar dat hij niet doorvraagt en ik hem om de tuin leid... Ik weet het, ik moet eens achterste van mijn tong laten zien, maar dat durf ik niet... 
Wat medicatie betreft: ik ben er nog niet uit wat te doen. Woensdag weer naar therapeut,  het zal dan wel weer besproken worden...

(12-04-2017, 18:00)Bert schreef:
(11-04-2017, 10:23)Skanul schreef:
(10-04-2017, 21:39)Bert schreef: Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

Dag Bert,
Ik wilde idd naar een psychiater, vnl om te bekijken wat ik met die depressie moet. En als er niks anders kan, medicatie op te starten. Maar naar een professor stappen daarmee, is een te grote stap voor mij. Eerst is er al mijn weerstand tegen al wat maar in de verte op een dokter/ziekenhuis/medicatie lijkt... ten tweede vind ik het niet 'gerechtvaardigd' dat ik voor dit naar een professor stap. Ik weet het, niet rationeel, maar zo voelt het voor mij. Een psychiater in de buurt kon ik me enigszins nog in vinden, de rest is nu gewoon te veel... Ook het feit dat de huisarts zegt dat medicatie nu niet aangewezen is, heeft me weer doen twijfelen. Ook de verhalen die ik hier lees: 4-5 middeltjes 'uitproberen' voor je de juiste te pakken hebt: ... pfff... nee dankje. Het geeft mij wel het gevoel dat ik het in m'n eentje moet klaren. 
Wat de therapeut betreft: ik kan hier wel schrijven dat ik het ga opentrekken, maar eens ik daar zit, verander ik in een zielig hoopje huilende ellende die maar wat zit te miepen... Dus probeer ik het nu weer op papier te zetten, zo zet ik mezelf voor een voldongen feit.
Het doet mij wel deugd dat jullie enige sterkte en stevigheid zien in mij, want ikzelf zie het niet, hoor. Ik zie vooral iemand die de ene dag een goed plan lijkt te hebben en de volgende dag, na een 'akkefietje' weer de kop laat hangen en haar staart intrekt... 
Deze nacht weeral eens 'fijn' liggen piekeren en de conclusie was: ik zeg alles en iedereen op, ik probeer weer te leven zoals voor de depressie en doe gewoon voort: niet nadenken, niks laten binnenkomen, en mijn tijd hier op aarde uitzitten... Ik weet dat dit niet is wat ik werkelijk wil, maar ik geraak er niet aan wat ik dan wel wil en nog minder hoe ik daar in godsnaam zou moeten komen...
Dat speelt zich zowat continu af in mijn hoofd: die dubbelheid, telkens van het ene in het andere vervallen. En ondertussen zit ik nog steeds waar ik 9 maand geleden zat: nergens.

Dag Skanul,
Ik begrijp nu je dubbelheid rond medicatie veel beter, dank je.
Ik vind het een geweldig idee om je gevoelsleven op papier te zetten voor jouw therapeut.
En ja ik vind echt dat je zoals je hier schrijft een zekere kracht uit straalt. Bijvoorbeeld omdat je hier schrijft dat je ook wat betere dagen hebt waar je probeert tot een plan te komen. Goed het gaat nog op neer, maar toch.
Ik kan me vergissen maar ik heb de indruk dat je een tijdje terug nog echt overvallen werd door je gevoelswereld. Dat je er bijna geen grip op kreeg. Dat is vandaag toch net even anders, of heb ik het mis?

Hallo allemaal,

Ik zit in een boekje van Bruno- Paul de Roeck te bladeren.
Een stukje vind ik zelf heel herkenbaar en wil ik met jullie delen.

Wij neuroten.

Ik kom van ver. Van een plaats waar in mijn mond: "Kan ik iets voor je doen" betekende: Er zijn geen woorden voor mijn angst".
Mag ik bij je zijn? Laat me niet alleen! Woede kon zich daar alleen in vriendelijke lachjes uiten. De tranen die in mijn ogen opgesloten zaten, liepen over naar binnen: een hete stroom die zijn weg zocht door mijn keel en die zich vast brandde in mijn maag. De overloop van een bad vol verdriet dat nooit minder wordt.
Zo hard verlangde ik naar iemand die mij niet zou veroordelen, dat ik mensen niet meer durfde aan te kijken. De woorden die mij dichter konden dragen durfde ik niet meer te weten. Mijn handen die wilde aanraken verstijfden tot koude tangen en mijn huid die zo verlangde aangeraakt te worden, deinsde achteruit voor tederheid. Wanhoop: als een zwarte muur.
Alsof dit alles nog niet genoeg was, verzon ik een nieuwe kwelling, waarmee ik mijzelf verder kon vernielen. Ik ging mijzelf mijn pijn verwijten. Jarenlang, dag na dag, mijzelf met mijn neurosen op de kop slaan. Vernederen. Bestraffen. Naar de hel van de volmaaktheid drijven onder het motto van: to be the best or not to be .....
Het was een lange weg. Ik weet dat ik een stap verder ben dan toen. Hoewel: soms lijkt het alsof ik een weg loop die in een kring ombuigt en die mij telkens weer op het beginpunt brengt dat telkens dieper ligt.
Er is iets veranderd: ik ben niet langer mijn vijand. Er groeien vriendelijke bloemetjes uit mijn oren. Soms loopt het bad over langs mijn wangen en verbrand mijn keel en maag niet. Vaak durf ik even in je ogen te kijken om jou te zien in plaats van mijn fantasie over jou.
Soms vertangen mijn handen niet. Soms durf ik mij even aan tederheid toe te vertrouwen. En meer en meer wordt de zweep van het volmaaktheidsideaal vervangen door de ondeugende humor van een klotenneuroot die er van zichzelf mag wezen.

(12-04-2017, 18:00)Bert schreef:
(11-04-2017, 10:23)Skanul schreef:
(10-04-2017, 21:39)Bert schreef: Hoi Skanul,
Ieder geval fijn dat er één redelijk goede dag tussen zat. Dat heeft een mens hard nodig.
Had ik het nu verkeerd begrepen? Ik dacht dat je hebt gezegd naar een psychiater te willen om medicatie te bespreken?
Maar je wil niet naar een zeer ervaren psychiater schrijf je?
Heb je een idee hoe je het voor elkaar gaat krijgen om open met een therapeut in gesprek te gaan? Wat houd je vandaag nog tegen?
Vertel je hem/haar over jouw storm? Of hoe je vandaag in het leven staat? Je klinkt toch ook stevig over wat je wil de komende tijd.

Dag Bert,
Ik wilde idd naar een psychiater, vnl om te bekijken wat ik met die depressie moet. En als er niks anders kan, medicatie op te starten. Maar naar een professor stappen daarmee, is een te grote stap voor mij. Eerst is er al mijn weerstand tegen al wat maar in de verte op een dokter/ziekenhuis/medicatie lijkt... ten tweede vind ik het niet 'gerechtvaardigd' dat ik voor dit naar een professor stap. Ik weet het, niet rationeel, maar zo voelt het voor mij. Een psychiater in de buurt kon ik me enigszins nog in vinden, de rest is nu gewoon te veel... Ook het feit dat de huisarts zegt dat medicatie nu niet aangewezen is, heeft me weer doen twijfelen. Ook de verhalen die ik hier lees: 4-5 middeltjes 'uitproberen' voor je de juiste te pakken hebt: ... pfff... nee dankje. Het geeft mij wel het gevoel dat ik het in m'n eentje moet klaren. 
Wat de therapeut betreft: ik kan hier wel schrijven dat ik het ga opentrekken, maar eens ik daar zit, verander ik in een zielig hoopje huilende ellende die maar wat zit te miepen... Dus probeer ik het nu weer op papier te zetten, zo zet ik mezelf voor een voldongen feit.
Het doet mij wel deugd dat jullie enige sterkte en stevigheid zien in mij, want ikzelf zie het niet, hoor. Ik zie vooral iemand die de ene dag een goed plan lijkt te hebben en de volgende dag, na een 'akkefietje' weer de kop laat hangen en haar staart intrekt... 
Deze nacht weeral eens 'fijn' liggen piekeren en de conclusie was: ik zeg alles en iedereen op, ik probeer weer te leven zoals voor de depressie en doe gewoon voort: niet nadenken, niks laten binnenkomen, en mijn tijd hier op aarde uitzitten... Ik weet dat dit niet is wat ik werkelijk wil, maar ik geraak er niet aan wat ik dan wel wil en nog minder hoe ik daar in godsnaam zou moeten komen...
Dat speelt zich zowat continu af in mijn hoofd: die dubbelheid, telkens van het ene in het andere vervallen. En ondertussen zit ik nog steeds waar ik 9 maand geleden zat: nergens.

Dag Skanul,
Ik begrijp nu je dubbelheid rond medicatie veel beter, dank je.
Ik vind het een geweldig idee om je gevoelsleven op papier te zetten voor jouw therapeut.
En ja ik vind echt dat je zoals je hier schrijft een zekere kracht uit straalt. Bijvoorbeeld omdat je hier schrijft dat je ook wat betere dagen hebt waar je probeert tot een plan te komen. Goed het gaat nog op neer, maar toch.
Ik kan me vergissen maar ik heb de indruk dat je een tijdje terug nog echt overvallen werd door je gevoelswereld. Dat je er bijna geen grip op kreeg. Dat is vandaag toch net even anders, of heb ik het mis?

Hallo allemaal,

Ik zit in een boekje van Bruno- Paul de Roeck te bladeren.
Een stukje vind ik zelf heel herkenbaar en wil ik met jullie delen.

Wij neuroten.

Ik kom van ver. Van een plaats waar in mijn mond: "Kan ik iets voor je doen" betekende: Er zijn geen woorden voor mijn angst".
Mag ik bij je zijn? Laat me niet alleen! Woede kon zich daar alleen in vriendelijke lachjes uiten. De tranen die in mijn ogen opgesloten zaten, liepen over naar binnen: een hete stroom die zijn weg zocht door mijn keel en die zich vast brandde in mijn maag. De overloop van een bad vol verdriet dat nooit minder wordt.
Zo hard verlangde ik naar iemand die mij niet zou veroordelen, dat ik mensen niet meer durfde aan te kijken. De woorden die mij dichter konden dragen durfde ik niet meer te weten. Mijn handen die wilde aanraken verstijfden tot koude tangen en mijn huid die zo verlangde aangeraakt te worden, deinsde achteruit voor tederheid. Wanhoop: als een zwarte muur.
Alsof dit alles nog niet genoeg was, verzon ik een nieuwe kwelling, waarmee ik mijzelf verder kon vernielen. Ik ging mijzelf mijn pijn verwijten. Jarenlang, dag na dag, mijzelf met mijn neurosen op de kop slaan. Vernederen. Bestraffen. Naar de hel van de volmaaktheid drijven onder het motto van: to be the best or not to be .....
Het was een lange weg. Ik weet dat ik een stap verder ben dan toen. Hoewel: soms lijkt het alsof ik een weg loop die in een kring ombuigt en die mij telkens weer op het beginpunt brengt dat telkens dieper ligt.
Er is iets veranderd: ik ben niet langer mijn vijand. Er groeien vriendelijke bloemetjes uit mijn oren. Soms loopt het bad over langs mijn wangen en verbrand mijn keel en maag niet. Vaak durf ik even in je ogen te kijken om jou te zien in plaats van mijn fantasie over jou.
Soms vertangen mijn handen niet. Soms durf ik mij even aan tederheid toe te vertrouwen. En meer en meer wordt de zweep van het volmaaktheidsideaal vervangen door de ondeugende humor van een klotenneuroot die er van zichzelf mag wezen.

Het blijft hard werken, poeh.

Dag Bert, herkenbare woorden uit die tekst... Maakt mij heel erg verdrietig. Opnieuw... Omdat ik mezelf er in herken en ik dat eigenlijk niet wil. Ik wil me niet kunnen vinden in een tekst over depres, over die pijn... Het laatste stukje: ik merk nog geen bloemen uit mijn oren... ?
Wat je schrijft over dat ik meer grip heb op de emoties: dat klopt enigszins. Zoals in mijn antwoord op Liz: ik ban ze momenteel volledig weg uit mijn systeem. Het lijkt morsdood binnenin... Wanneer ik toch iets voel, zoek ik afleiding. Zo kom ik even op adem, voor de volgende storm...
Antwoord

#77

@ Skan: Je therapeut kan ook je huisarts bellen denk ik als je huisarts niet direct mee kan met je idee. Dan vraag je gewoon of ze contact met elkaar kunnen hebben.
Speelt bij mij nu ook. Gisteren probeerde ik een vrije gevestigde psychiater te vinden die tijd had. Niet gelukt. Maar ik sprak er wel één die zeer vriendelijk was en me even snel aanhoorde. Ik kreeg bevestigd dat ik mogelijk mijn oude medicijn weer kon proberen. Dat beangstigd me het minst zullen we maar zeggen. Tegelijk wil ik eigenlijk echt begeleiding van een specialist hierin. Maar om snel te kunnen starten, zou dus de huisarts gewillig moeten zijn om het voor te schrijven en dat ze me dan ook gelijk doorverwijst, al is er dan een wachtlijst.

Bizarre is dat ik de pillen nog in huis heb in 10 30 en 40 mg citalopram en dat ik bij wijze van spreken zo kan beginnen. Maar wie zorgt dan voor nieuwe he....
Ik hoop wel dat ik snel kan starten, dit is echt niks.

@ Bert: Leuk dat je wat deelt uit een boekje. Die neuroot heeft al veel van zichzelf geaccepteerd. Dat is een fase die je pas kan bereiken als de depressie minder word. Zal nog wel even duren bji me ben ik bang.


Mijn verhaal vanaag: mijn dochter is vandaag jarig en word 18. Ik ben er niet bij. Heb haar natuurlijk in alle kleuren en knuffels gefeliciteerd.  althans geprobeerd. Maar dat ik haar niet kan vasthouden en knuffelen is bijna onverteerbaar. Zondag komt ze hier en komt er van mijn familie ook bezoek voor haar. Omdat ik er direct van in de paniek schoot heb ik mijn schoonzusje gevraagd mee te denken. Mijn ouders en mijn schoonzusje gaan dus alles regelen qua inkopen etc en wat leuks. Ze wordt  **^*((_!!@$%$#@   18!!!  In ieder geval heb ik er een beetje een oplossing voor gevonden.

Nu is het verhaal nog ingewikkelder daar 2 van mijn broers ook een kind hebben dat jarig is rond deze tijd en dus hebben we zaterdag mijn nichtje. Zondag mijn dochter, maandag mijn neefje  waar gevierd voor moet worden. Ik ga dat allemaal van zijn lang zal ze leven niet trekken en alleen thuis blijven als mijn ouders de hele tijd weg zijn is eigenlijk geen optie. Ik zie er tegen op. allemaal ... weet niet hoe ik dit verstandig moet aanpakken. Zo verdomde afhankelijk zijn is echt niet te doen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#78

(12-04-2017, 20:14)liz is fighting on her own schreef: @ Skan: Je therapeut kan ook je huisarts bellen denk ik als je huisarts niet direct mee kan met je idee. Dan vraag je gewoon of ze contact met elkaar kunnen hebben.
Speelt bij mij nu ook. Gisteren probeerde ik een vrije gevestigde psychiater te vinden die tijd had. Niet gelukt. Maar ik sprak er wel één die zeer vriendelijk was en me even snel aanhoorde. Ik kreeg bevestigd dat ik mogelijk mijn oude medicijn weer kon proberen. Dat beangstigd me het minst zullen we maar zeggen. Tegelijk wil ik eigenlijk echt begeleiding van een specialist hierin. Maar om snel te kunnen starten, zou dus de huisarts gewillig moeten zijn om het voor te schrijven en dat ze me dan ook gelijk doorverwijst, al is er dan een wachtlijst.

Bizarre is dat ik de pillen nog in huis heb in 10 30 en 40 mg citalopram en dat ik bij wijze van spreken zo kan beginnen. Maar wie zorgt dan voor nieuwe he....
Ik hoop wel dat ik snel kan starten, dit is echt niks.

@ Bert: Leuk dat je wat deelt uit een boekje. Die neuroot heeft al veel van zichzelf geaccepteerd. Dat is een fase die je pas kan bereiken als de depressie minder word. Zal nog wel even duren bji me ben ik bang.


Mijn verhaal vanaag: mijn dochter is vandaag jarig en word 18. Ik ben er niet bij. Heb haar natuurlijk in alle kleuren en knuffels gefeliciteerd.  althans geprobeerd. Maar dat ik haar niet kan vasthouden en knuffelen is bijna onverteerbaar. Zondag komt ze hier en komt er van mijn familie ook bezoek voor haar. Omdat ik er direct van in de paniek schoot heb ik mijn schoonzusje gevraagd mee te denken. Mijn ouders en mijn schoonzusje gaan dus alles regelen qua inkopen etc en wat leuks. Ze wordt  **^*((_!!@$%$#@   18!!!  In ieder geval heb ik er een beetje een oplossing voor gevonden.

Nu is het verhaal nog ingewikkelder daar 2 van mijn broers ook een kind hebben dat jarig is rond deze tijd en dus hebben we zaterdag mijn nichtje. Zondag mijn dochter, maandag mijn neefje  waar gevierd voor moet worden. Ik ga dat allemaal van zijn lang zal ze leven niet trekken en alleen thuis blijven als mijn ouders de hele tijd weg zijn is eigenlijk geen optie. Ik zie er tegen op. allemaal ... weet niet hoe ik dit verstandig moet aanpakken. Zo verdomde afhankelijk zijn is echt niet te doen.

Liz, gefeliciteerd met je dochter!! Ik hoop dat je dit weekend toch wat kan genieten en ook de nodige rust vindt!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Skanul :   • Liz is fighting
Antwoord

#79
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-04-2017, 11:47 door Bert.)

(12-04-2017, 20:51)Skanul schreef:
(12-04-2017, 20:14)liz is fighting on her own schreef: @ Skan: Je therapeut kan ook je huisarts bellen denk ik als je huisarts niet direct mee kan met je idee. Dan vraag je gewoon of ze contact met elkaar kunnen hebben.
Speelt bij mij nu ook. Gisteren probeerde ik een vrije gevestigde psychiater te vinden die tijd had. Niet gelukt. Maar ik sprak er wel één die zeer vriendelijk was en me even snel aanhoorde. Ik kreeg bevestigd dat ik mogelijk mijn oude medicijn weer kon proberen. Dat beangstigd me het minst zullen we maar zeggen. Tegelijk wil ik eigenlijk echt begeleiding van een specialist hierin. Maar om snel te kunnen starten, zou dus de huisarts gewillig moeten zijn om het voor te schrijven en dat ze me dan ook gelijk doorverwijst, al is er dan een wachtlijst.

Bizarre is dat ik de pillen nog in huis heb in 10 30 en 40 mg citalopram en dat ik bij wijze van spreken zo kan beginnen. Maar wie zorgt dan voor nieuwe he....
Ik hoop wel dat ik snel kan starten, dit is echt niks.

@ Bert: Leuk dat je wat deelt uit een boekje. Die neuroot heeft al veel van zichzelf geaccepteerd. Dat is een fase die je pas kan bereiken als de depressie minder word. Zal nog wel even duren bji me ben ik bang.


Mijn verhaal vanaag: mijn dochter is vandaag jarig en word 18. Ik ben er niet bij. Heb haar natuurlijk in alle kleuren en knuffels gefeliciteerd.  althans geprobeerd. Maar dat ik haar niet kan vasthouden en knuffelen is bijna onverteerbaar. Zondag komt ze hier en komt er van mijn familie ook bezoek voor haar. Omdat ik er direct van in de paniek schoot heb ik mijn schoonzusje gevraagd mee te denken. Mijn ouders en mijn schoonzusje gaan dus alles regelen qua inkopen etc en wat leuks. Ze wordt  **^*((_!!@$%$#@   18!!!  In ieder geval heb ik er een beetje een oplossing voor gevonden.

Nu is het verhaal nog ingewikkelder daar 2 van mijn broers ook een kind hebben dat jarig is rond deze tijd en dus hebben we zaterdag mijn nichtje. Zondag mijn dochter, maandag mijn neefje  waar gevierd voor moet worden. Ik ga dat allemaal van zijn lang zal ze leven niet trekken en alleen thuis blijven als mijn ouders de hele tijd weg zijn is eigenlijk geen optie. Ik zie er tegen op. allemaal ... weet niet hoe ik dit verstandig moet aanpakken. Zo verdomde afhankelijk zijn is echt niet te doen.

Liz, gefeliciteerd met je dochter!! Ik hoop dat je dit weekend toch wat kan genieten en ook de nodige rust vindt!

Hoi Skanul,

Gisteren ging het even niet best he.
Hoe gaat het met je vandaag?
Hoop dat het iets beter gaat?
Wil je even wat laten horen?

(12-04-2017, 20:51)Skanul schreef:
(12-04-2017, 20:14)liz is fighting on her own schreef: @ Skan: Je therapeut kan ook je huisarts bellen denk ik als je huisarts niet direct mee kan met je idee. Dan vraag je gewoon of ze contact met elkaar kunnen hebben.
Speelt bij mij nu ook. Gisteren probeerde ik een vrije gevestigde psychiater te vinden die tijd had. Niet gelukt. Maar ik sprak er wel één die zeer vriendelijk was en me even snel aanhoorde. Ik kreeg bevestigd dat ik mogelijk mijn oude medicijn weer kon proberen. Dat beangstigd me het minst zullen we maar zeggen. Tegelijk wil ik eigenlijk echt begeleiding van een specialist hierin. Maar om snel te kunnen starten, zou dus de huisarts gewillig moeten zijn om het voor te schrijven en dat ze me dan ook gelijk doorverwijst, al is er dan een wachtlijst.

Bizarre is dat ik de pillen nog in huis heb in 10 30 en 40 mg citalopram en dat ik bij wijze van spreken zo kan beginnen. Maar wie zorgt dan voor nieuwe he....
Ik hoop wel dat ik snel kan starten, dit is echt niks.

@ Bert: Leuk dat je wat deelt uit een boekje. Die neuroot heeft al veel van zichzelf geaccepteerd. Dat is een fase die je pas kan bereiken als de depressie minder word. Zal nog wel even duren bji me ben ik bang.


Mijn verhaal vanaag: mijn dochter is vandaag jarig en word 18. Ik ben er niet bij. Heb haar natuurlijk in alle kleuren en knuffels gefeliciteerd.  althans geprobeerd. Maar dat ik haar niet kan vasthouden en knuffelen is bijna onverteerbaar. Zondag komt ze hier en komt er van mijn familie ook bezoek voor haar. Omdat ik er direct van in de paniek schoot heb ik mijn schoonzusje gevraagd mee te denken. Mijn ouders en mijn schoonzusje gaan dus alles regelen qua inkopen etc en wat leuks. Ze wordt  **^*((_!!@$%$#@   18!!!  In ieder geval heb ik er een beetje een oplossing voor gevonden.

Nu is het verhaal nog ingewikkelder daar 2 van mijn broers ook een kind hebben dat jarig is rond deze tijd en dus hebben we zaterdag mijn nichtje. Zondag mijn dochter, maandag mijn neefje  waar gevierd voor moet worden. Ik ga dat allemaal van zijn lang zal ze leven niet trekken en alleen thuis blijven als mijn ouders de hele tijd weg zijn is eigenlijk geen optie. Ik zie er tegen op. allemaal ... weet niet hoe ik dit verstandig moet aanpakken. Zo verdomde afhankelijk zijn is echt niet te doen.

Liz, gefeliciteerd met je dochter!! Ik hoop dat je dit weekend toch wat kan genieten en ook de nodige rust vindt!
Hoi Skanul,

Gisteren ging het even niet best he.
Hoe gaat het met je vandaag?
Hoop dat het iets beter gaat?
Wil je even wat laten horen?
Antwoord

#80
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-04-2017, 12:54 door Skanul.)

Hey Bert,
Hier ben ik terug. Ik heb het gevoel dat ik weer verloren loop in mijn eigen hoofd... Het gaat zolang ik afleiding heb. Leve de tv, al ben ik de kookprogramma's en soapseries onderhand beu... 
Gisteravond goeie 'babbel' met Liz gehad via de chat en deze nacht wel wat geslapen. 
Het maakt dat ik kan zien dat ik komend gesprek met de therapeut even terug alles op een rijtje moet zetten... Ik val van het ene uiterste in het andere: ofwel totaal overspoeld worden door emoties, ofwel volledig afgevlakt. Beide toestanden geven mij het gevoel dat het zo niet meer kan... Vind geen evenwicht hierin...
Tips zijn meer dan welkom!!

Trouwens al iets gehoord van Liz vandaag?

@Lizzie, laat je ook even weten hoe het met je gaat? Ben bezorgd... Sad
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,929 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)