Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven


#21

@ Bert: inderdaad, ik denk dat ik ergens misschien wel bang ben om me beter te voelen, omdat er dan misschien niks veranderd is... Ik WIL dingen veranderen, weet alleen niet wat en nog minder hoe ik dat moet doen... Het voelt allemaal zo dubbel aan. Natuurlijk wil ik me weer goed in mijn vel voelen. Waar ik nu in zit, is soms niet meer te dragen. Maar wat ik niet wil, is terug gaan naar de persoon die ik altijd geweest ben omdat die fake is, of zoiets... Ergrns voel ik dat ik deze depressie nodig heb om op een bepaald moment te veranderen... Begrijp je? Ik vind het moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden... Snap mezelf soms niet meer... Je zet me wel aan het denken hierover. Ook de hoop die je uitspreekt, helpt mij... Bedankt!! 

@ Liz, ik voel zo met je mee... Ook hier een dubbelheid: het sterkt mij enerzijds dat ik niet de enige ben en dat er blijkbaar een (medische)  verklaring is voor wat ik door maak. Anderzijds word ik verdrietig van alle verhalen die ik hier lees, al de ellende en het verdriet en de pijn en de gebrokenheid bij anderen...
Antwoord

#22

(26-03-2017, 21:00)Skanul schreef: @ Bert: inderdaad, ik denk dat ik ergens misschien wel bang ben om me beter te voelen, omdat er dan misschien niks veranderd is... Ik WIL dingen veranderen, weet alleen niet wat en nog minder hoe ik dat moet doen... Het voelt allemaal zo dubbel aan. Natuurlijk wil ik me weer goed in mijn vel voelen. Waar ik nu in zit, is soms niet meer te dragen. Maar wat ik niet wil, is terug gaan naar de persoon die ik altijd geweest ben omdat die fake is, of zoiets... Ergrns voel ik dat ik deze depressie nodig heb om op een bepaald moment te veranderen... Begrijp je? Ik vind het moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden... Snap mezelf soms niet meer... Je zet me wel aan het denken hierover. Ook de hoop die je uitspreekt, helpt mij... Bedankt!! 

@ Liz, ik voel zo met je mee... Ook hier een dubbelheid: het sterkt mij enerzijds dat ik niet de enige ben en dat er blijkbaar een (medische)  verklaring is voor wat ik door maak. Anderzijds word ik verdrietig van alle verhalen die ik hier lees, al de ellende en het verdriet en de pijn en de gebrokenheid bij anderen...

Zoals ik al eerder schreef geloof ik dat mijn depressie vooral een teken van mijn lichaam en geest is dat het niet langer mogelijk is zo verwrongen te blijven leven. Ik had mijzelf heel lang geforceerd en mijn lijf zei stop. Niet meer. Ik heb die signalen lang genegeerd waardoor opnieuw depressies volgden. Ik geloof zelf niet dat de depressie zelf leidt tot verandering. Dus jouw angst hiervoor voelt voor mij als reëel.
Mijn depressie heeft er wel toe geleid dat ik de KEUZE heb gemaakt te veranderen. Ik heb zelfs vanuit mijn stoel hardop geroepen: "Nooit meer", "Nooit meer zal ik dat verwrongen, angstige, sombere mannetje zijn". Dus als je zegt dat jij jouw depressie nodig hebt om uiteindelijk een keus te maken geloof ik je onmiddellijk. Ik weet natuurlijk niet hoe jij zo'n omslagpunt gaat bereiken. Bij mij stapelde allerlei emoties zich op in mijn kop. Maar hoe dat proces verloopt is natuurlijk heel persoonlijk en voor iedereen verschillend lijkt me. Maar ik heb het gevoel dat je langzaam naar dat omslagpunt toe werkt.
Antwoord

#23

(26-03-2017, 22:28)Bert schreef:
(26-03-2017, 21:00)Skanul schreef: @ Bert: inderdaad, ik denk dat ik ergens misschien wel bang ben om me beter te voelen, omdat er dan misschien niks veranderd is... Ik WIL dingen veranderen, weet alleen niet wat en nog minder hoe ik dat moet doen... Het voelt allemaal zo dubbel aan. Natuurlijk wil ik me weer goed in mijn vel voelen. Waar ik nu in zit, is soms niet meer te dragen. Maar wat ik niet wil, is terug gaan naar de persoon die ik altijd geweest ben omdat die fake is, of zoiets... Ergrns voel ik dat ik deze depressie nodig heb om op een bepaald moment te veranderen... Begrijp je? Ik vind het moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden... Snap mezelf soms niet meer... Je zet me wel aan het denken hierover. Ook de hoop die je uitspreekt, helpt mij... Bedankt!! 

@ Liz, ik voel zo met je mee... Ook hier een dubbelheid: het sterkt mij enerzijds dat ik niet de enige ben en dat er blijkbaar een (medische)  verklaring is voor wat ik door maak. Anderzijds word ik verdrietig van alle verhalen die ik hier lees, al de ellende en het verdriet en de pijn en de gebrokenheid bij anderen...

Zoals ik al eerder schreef geloof ik dat mijn depressie vooral een teken van mijn lichaam en geest is dat het niet langer mogelijk is zo verwrongen te blijven leven. Ik had mijzelf heel lang geforceerd en mijn lijf zei stop. Niet meer. Ik heb die signalen lang genegeerd waardoor opnieuw depressies volgden. Ik geloof zelf niet dat de depressie zelf leidt tot verandering. Dus jouw angst hiervoor voelt voor mij als reëel.
Mijn depressie heeft er wel toe geleid dat ik de KEUZE heb gemaakt te veranderen. Ik heb zelfs vanuit mijn stoel hardop geroepen: "Nooit meer", "Nooit meer zal ik dat verwrongen, angstige, sombere mannetje zijn". Dus als je zegt dat jij jouw depressie nodig hebt om uiteindelijk een keus te maken geloof ik je onmiddellijk. Ik weet natuurlijk niet hoe jij zo'n omslagpunt gaat bereiken. Bij mij stapelde allerlei emoties zich op in mijn kop. Maar hoe dat proces verloopt is natuurlijk heel persoonlijk en voor iedereen verschillend lijkt me. Maar ik heb het gevoel dat je langzaam naar dat omslagpunt toe werkt.

Ik denk dat Bert gelijk heeft.  Je werkt er al naar toe.  Het feit dat je je hier uit en zoekt en vecht zijn al stappen. Je hebt het nog niet door misschien maar je weg naar verandering is eigenlijk al begonnen. En ik kan je uit ervaring verzekeren dat je nooit meer dezelfde bent na een depressie. 

Skanul: hoelang ben je al echt ziek en disfunctioneel? Even los van enkel ongelukkig voelen.
Antwoord

#24

(26-03-2017, 23:28)liz is fighting on her own schreef:
(26-03-2017, 22:28)Bert schreef:
(26-03-2017, 21:00)Skanul schreef: @ Bert: inderdaad, ik denk dat ik ergens misschien wel bang ben om me beter te voelen, omdat er dan misschien niks veranderd is... Ik WIL dingen veranderen, weet alleen niet wat en nog minder hoe ik dat moet doen... Het voelt allemaal zo dubbel aan. Natuurlijk wil ik me weer goed in mijn vel voelen. Waar ik nu in zit, is soms niet meer te dragen. Maar wat ik niet wil, is terug gaan naar de persoon die ik altijd geweest ben omdat die fake is, of zoiets... Ergrns voel ik dat ik deze depressie nodig heb om op een bepaald moment te veranderen... Begrijp je? Ik vind het moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden... Snap mezelf soms niet meer... Je zet me wel aan het denken hierover. Ook de hoop die je uitspreekt, helpt mij... Bedankt!! 

@ Liz, ik voel zo met je mee... Ook hier een dubbelheid: het sterkt mij enerzijds dat ik niet de enige ben en dat er blijkbaar een (medische)  verklaring is voor wat ik door maak. Anderzijds word ik verdrietig van alle verhalen die ik hier lees, al de ellende en het verdriet en de pijn en de gebrokenheid bij anderen...

Zoals ik al eerder schreef geloof ik dat mijn depressie vooral een teken van mijn lichaam en geest is dat het niet langer mogelijk is zo verwrongen te blijven leven. Ik had mijzelf heel lang geforceerd en mijn lijf zei stop. Niet meer. Ik heb die signalen lang genegeerd waardoor opnieuw depressies volgden. Ik geloof zelf niet dat de depressie zelf leidt tot verandering. Dus jouw angst hiervoor voelt voor mij als reëel.
Mijn depressie heeft er wel toe geleid dat ik de KEUZE heb gemaakt te veranderen. Ik heb zelfs vanuit mijn stoel hardop geroepen: "Nooit meer", "Nooit meer zal ik dat verwrongen, angstige, sombere mannetje zijn". Dus als je zegt dat jij jouw depressie nodig hebt om uiteindelijk een keus te maken geloof ik je onmiddellijk. Ik weet natuurlijk niet hoe jij zo'n omslagpunt gaat bereiken. Bij mij stapelde allerlei emoties zich op in mijn kop. Maar hoe dat proces verloopt is natuurlijk heel persoonlijk en voor iedereen verschillend lijkt me. Maar ik heb het gevoel dat je langzaam naar dat omslagpunt toe werkt.

Ik denk dat Bert gelijk heeft.  Je werkt er al naar toe.  Het feit dat je je hier uit en zoekt en vecht zijn al stappen. Je hebt het nog niet door misschien maar je weg naar verandering is eigenlijk al begonnen. En ik kan je uit ervaring verzekeren dat je nooit meer dezelfde bent na een depressie. 

Skanul: hoelang ben je al echt ziek en disfunctioneel? Even los van enkel ongelukkig voelen.

Bert, wat je schrijft, klopt. Goed dat jet het verwoordt voor mij...
Liz: ik ben in juni hulp gaan zoeken omdat ik merkte dat het de laatste paar jaar steeds moeilijker ging. In mijn relatie, geen energie meer, steeds maar foeteren op de kinderen, mij weer herpakken en uiteindelijk voelen dat het zo niet langer ging. Het sluipt er zo langzamerhand in hé... Afgelopen zomer ben ik dan echt in een negatieve spiraal terecht gekomen nav de gesprekken bij de therapeut. Toch nog doorgeploeterd, om in het najaar toe te moeten geven dat het niet meer ging. Thuis van het werk en steeds dieper wegzakken... Maar als ik nu op mijn leven terug kijk, dan is dit al aan de gang sinds mijn puberteit. Met ook goede momenten, toen ik mijn kinderen kreeg...
Antwoord

#25

Skan, ik voel zo met je mee.
Ik wil graag wat met je delen. Ik sprak net met mijn vriendin, die dus ook psycholoog is. Zij heeft heel duidelijk beeld van wat een therapeut zou moeten doen, en hoe snel een therapie zou moeten werken. Zij zegt: als ik na 16 afspraken met iemand, geen vooruitgang boek, dan moet er iets veranderen en ga ik met mijn collega's brainstormen, moet ik een andere methode proberen of een andere therapeut aan het woord laten, maar duidelijk erkennen dat geen vooruit geen optie is en moet veranderen.
Zij is daar zo stellig in.
Ik pruttelde tegen haar aan over wat ik de afgelopen maanden heb gekregen qua hulpverlening, en ik moet eerlijk bekennen dat ik niks heb gehad aan mijn afgelopen tijd therapie. Het was geen therapie, met stapjes en vooruitgang. Het was niks. Echt nutteloos, alleen emotioneel het idee dat je naar een therapeut gaat, het placebo effect een beetje, heeft me de tijd door geholpen. Je leeft de week door, wetende dat je dan in ieder geval weer therapie hebt.  Maar daadwerkelijk is er niks voor me veranderd. En dat is dus niet ok.
Ik ga morgen de eerste sessie hebben, met een nieuwe therapeut. Deze keuze is in eerste instantie gekomen doordat mijn vorige in Amsterdam zit en ik nu ziek bij mijn ouders woon in Den Haag en dat knap knudde is qua reizen wat ik niet kan met mijn depressieve hoofd.  Maar ik hoop ook dat ik dus een goede switch maak, want de intake met deze therapeut was echt krachtig.
Volgens mijn vriendin heb ik nog geen één keer echt een goede therapeut gehad, mijn vooruitgang van niks in 6 mnd deze keer bewijst dat ook.

Ik hoop dus dat ik dan nu wel een goede heb en dat ik het verschil kan gaan merken. Als het zo is, dan zal ik het met je delen.
Antwoord

#26

Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!
Antwoord

#27

(28-03-2017, 09:23)Skanul schreef: Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!

HI Skan,

Goed van je dat je alles hebt opgeschreven naar je therapeut! Goede stap. Je bent daarmee goed bezig!

Ik ga vandaag naar een nieuwe huisarts ook ( de mijne zat in Almere, maar met deze situatie nu bij mijn ouders schiet dit niet op) en wil zsm doorgestuurd naar een psychiater die met me gaat kijken naar medicatie. Ik kan echt niet meer. De rTMS is niet het wonder waar ik op gehoopt had en weet ik bijna zeker dat ik daar mee zal stoppen nu. Heel heel teleurstellend, omdat het succespercentage best hoog ligt in vergelijking met bijv medicatie. Vannacht werd ik al om 5 uur wakker, diep ellendig en besefte dat het niet gaat zo. Ik voel alsof ik heb verloren... maar ik weet dat dat niet de juiste gedachte is.

En dan vanmiddag idd nieuwe therapeut. Ik kan op dit moment wel vloeken van frustratie. Wat een k zooit allemaal 
Beetje paniekvoeltbal  in mijn hoofd.
Antwoord

#28

Ohhh, Liz, ik weet zo hoe je je voelt... Niet de moed opgeven! Ik las onlangs een citaat: je kan pas het licht zien als je eerst in de duisternis hebt gewandeld. Daar trek ik mij nu aan op. Dat het ooit, ooit betert.... 
Knuffel en sterkte!!!
Antwoord

#29
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-03-2017, 17:09 door Bert.)

(28-03-2017, 10:26)liz is fighting on her own schreef:
(28-03-2017, 09:23)Skanul schreef: Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!

HI Skan,

Goed van je dat je alles hebt opgeschreven naar je therapeut! Goede stap. Je bent daarmee goed bezig!

Ik ga vandaag naar een nieuwe huisarts ook ( de mijne zat in Almere, maar met deze situatie nu bij mijn ouders schiet dit niet op) en wil zsm doorgestuurd naar een psychiater die met me gaat kijken naar medicatie. Ik kan echt niet meer. De rTMS is niet het wonder waar ik op gehoopt had en weet ik bijna zeker dat ik daar mee zal stoppen nu. Heel heel teleurstellend, omdat het succespercentage best hoog ligt in vergelijking met bijv medicatie. Vannacht werd ik al om 5 uur wakker, diep ellendig en besefte dat het niet gaat zo. Ik voel alsof ik heb verloren... maar ik weet dat dat niet de juiste gedachte is.

En dan vanmiddag idd nieuwe therapeut. Ik kan op dit moment wel vloeken van frustratie. Wat een k zooit allemaal 
Beetje paniekvoeltbal  in mijn hoofd.

Wat jammer dat rTMS bij jou niet werkt Liz. Ik heb helemaal niet het idee dat je hebt verloren, al is het natuurlijk wel zwaar.
In je schrijven straal je actie uit, een zekere verbetenheid. Vloeken uit frustratie zie ik als een teken van kracht. Gek he? Hoop dat je een goed gesprek hebt met jouw nieuwe therapeut. Ik hoor het graag.

(28-03-2017, 16:50)Bert schreef:
(28-03-2017, 10:26)liz is fighting on her own schreef:
(28-03-2017, 09:23)Skanul schreef: Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!

HI Skan,

Goed van je dat je alles hebt opgeschreven naar je therapeut! Goede stap. Je bent daarmee goed bezig!

Ik ga vandaag naar een nieuwe huisarts ook ( de mijne zat in Almere, maar met deze situatie nu bij mijn ouders schiet dit niet op) en wil zsm doorgestuurd naar een psychiater die met me gaat kijken naar medicatie. Ik kan echt niet meer. De rTMS is niet het wonder waar ik op gehoopt had en weet ik bijna zeker dat ik daar mee zal stoppen nu. Heel heel teleurstellend, omdat het succespercentage best hoog ligt in vergelijking met bijv medicatie. Vannacht werd ik al om 5 uur wakker, diep ellendig en besefte dat het niet gaat zo. Ik voel alsof ik heb verloren... maar ik weet dat dat niet de juiste gedachte is.

En dan vanmiddag idd nieuwe therapeut. Ik kan op dit moment wel vloeken van frustratie. Wat een k zooit allemaal 
Beetje paniekvoeltbal  in mijn hoofd.

Wat jammer dat rTMS bij jou niet werkt Liz. Ik heb helemaal niet het idee dat je hebt verloren, al is het natuurlijk wel zwaar.
In je schrijven straal je actie uit, een zekere verbetenheid. Vloeken uit frustratie zie ik als een teken van kracht. Gek he? Hoop dat je een goed gesprek hebt met jouw nieuwe therapeut. Ik hoor het graag.



Hallo Skanul.
Het verwonderd me dat je deze stappen nu zet of overweegt. Knap dat je alles hebt opgeschreven en hebt durven te versturen.
Je schrijft ik ben geschrokken van mijzelf.
Toen ik mijzelf uit het moeras probeerde te trekken voor mijn omslagpunt, voelde ik mij gedwongen om serieus bij mijzelf stil te staan.
Ik kon die depressies niet meer negeren. Dat was niet gemakkelijk want mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen zaten in een nogal diepe put. Maar soms kan het niet anders en moet je langzaam gaan erkennen en herkennen dat je tegen een persoonlijke muur aan loopt. Het was net alsof er af en toe een helikopter een paar meter boven het moeras uit steeg. Ja ik schrok ook van mijzelf, ik wilde er eigenlijk niet aan maar het bleef in mijn hoofd rondtollen.
Soms zat ik weer in het moeras, maar de helikopter steeg steeds verder omhoog en mijn inzicht begon langzaam vorm te krijgen. 
Jouw proces vandaag doet me dus denken aan mijn klauterpartij uit mijn moeras. Skanul soms is van jezelf schrikken niet verkeerd maar helpend. Hoe zie jij dat?
Antwoord

#30

(28-03-2017, 16:50)Bert schreef:
(28-03-2017, 10:26)liz is fighting on her own schreef:
(28-03-2017, 09:23)Skanul schreef: Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!

HI Skan,

Goed van je dat je alles hebt opgeschreven naar je therapeut! Goede stap. Je bent daarmee goed bezig!

Ik ga vandaag naar een nieuwe huisarts ook ( de mijne zat in Almere, maar met deze situatie nu bij mijn ouders schiet dit niet op) en wil zsm doorgestuurd naar een psychiater die met me gaat kijken naar medicatie. Ik kan echt niet meer. De rTMS is niet het wonder waar ik op gehoopt had en weet ik bijna zeker dat ik daar mee zal stoppen nu. Heel heel teleurstellend, omdat het succespercentage best hoog ligt in vergelijking met bijv medicatie. Vannacht werd ik al om 5 uur wakker, diep ellendig en besefte dat het niet gaat zo. Ik voel alsof ik heb verloren... maar ik weet dat dat niet de juiste gedachte is.

En dan vanmiddag idd nieuwe therapeut. Ik kan op dit moment wel vloeken van frustratie. Wat een k zooit allemaal 
Beetje paniekvoeltbal  in mijn hoofd.

Wat jammer dat rTMS bij jou niet werkt Liz. Ik heb helemaal niet het idee dat je hebt verloren, al is het natuurlijk wel zwaar.
In je schrijven straal je actie uit, een zekere verbetenheid. Vloeken uit frustratie zie ik als een teken van kracht. Gek he? Hoop dat je een goed gesprek hebt met jouw nieuwe therapeut. Ik hoor het graag.

(28-03-2017, 16:50)Bert schreef:
(28-03-2017, 10:26)liz is fighting on her own schreef:
(28-03-2017, 09:23)Skanul schreef: Hey Liz, 
Bedankt om dit te delen...  Ik heb gisteren een ganse dag gepiekerd over wat ik nu moet doen. Eerder schreef je al dat depressie echt een ziekte is en iets in de hersenen wat niet functioneert naar behoren. Het is goed dat ik daardpor gedwongen word er op een andere manier naar te kijken... Wat mij terug aan het denken heeft gezet over medicatie. Ik heb besloten om volgend gesprek met mijn therapeut toch te bekijken wat ik hier nodig in heb. Ik heb uiteindelijk de moed gevonden om alles op te schrijven en hem te mailen. Als ik dat herlees en probeer te bekijken vanuit zijn ogen dan kan ik zien dat het helemaal niet ok gaat met mij en dat ik diep zit... Ben geschrokken van mezelf... Misschien moet ik een afspraak bij een psychiater maken om over medicatie te praten. De band met mijn huisarts is niet zo goed, niet echt veel vertrouwen in.

Ik hoop voor jou dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen, Liz!!

HI Skan,

Goed van je dat je alles hebt opgeschreven naar je therapeut! Goede stap. Je bent daarmee goed bezig!

Ik ga vandaag naar een nieuwe huisarts ook ( de mijne zat in Almere, maar met deze situatie nu bij mijn ouders schiet dit niet op) en wil zsm doorgestuurd naar een psychiater die met me gaat kijken naar medicatie. Ik kan echt niet meer. De rTMS is niet het wonder waar ik op gehoopt had en weet ik bijna zeker dat ik daar mee zal stoppen nu. Heel heel teleurstellend, omdat het succespercentage best hoog ligt in vergelijking met bijv medicatie. Vannacht werd ik al om 5 uur wakker, diep ellendig en besefte dat het niet gaat zo. Ik voel alsof ik heb verloren... maar ik weet dat dat niet de juiste gedachte is.

En dan vanmiddag idd nieuwe therapeut. Ik kan op dit moment wel vloeken van frustratie. Wat een k zooit allemaal 
Beetje paniekvoeltbal  in mijn hoofd.

Wat jammer dat rTMS bij jou niet werkt Liz. Ik heb helemaal niet het idee dat je hebt verloren, al is het natuurlijk wel zwaar.
In je schrijven straal je actie uit, een zekere verbetenheid. Vloeken uit frustratie zie ik als een teken van kracht. Gek he? Hoop dat je een goed gesprek hebt met jouw nieuwe therapeut. Ik hoor het graag.



Hallo Skanul.
Het verwonderd me dat je deze stappen nu zet of overweegt. Knap dat je alles hebt opgeschreven en hebt durven te versturen.
Je schrijft ik ben geschrokken van mijzelf.
Toen ik mijzelf uit het moeras probeerde te trekken voor mijn omslagpunt, voelde ik mij gedwongen om serieus bij mijzelf stil te staan.
Ik kon die depressies niet meer negeren. Dat was niet gemakkelijk want mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen zaten in een nogal diepe put. Maar soms kan het niet anders en moet je langzaam gaan erkennen en herkennen dat je tegen een persoonlijke muur aan loopt. Het was net alsof er af en toe een helikopter een paar meter boven het moeras uit steeg. Ja ik schrok ook van mijzelf, ik wilde er eigenlijk niet aan maar het bleef in mijn hoofd rondtollen.
Soms zat ik weer in het moeras, maar de helikopter steeg steeds verder omhoog en mijn inzicht begon langzaam vorm te krijgen. 
Jouw proces vandaag doet me dus denken aan mijn klauterpartij uit mijn moeras. Skanul soms is van jezelf schrikken niet verkeerd maar helpend. Hoe zie jij dat?

Dag Bert,
Ik overweeg deze stappen omdat ik het gevoel heb dat het allemaal niet meer gaat en omdat ik bang ben dat ik mezelf iets ga aan doen. Ik zit daar soms dicht tegen aan... 
Ik ben ook bang dat ik toch gedwongen ga worden om iets te doen. Is het niet van de therapeut, dan wel van de dokter en anders door mijn omgeving. 
Afgelopen dagen zijn heftig geweest in mijn hoofd, omdat ik begin in te zien dat die depressie niet zomaar effe slecht voelen is, maar dat ik het gewoon niet meer onder controle heb... Door het op te schrijven, wordt mij steeds duidelijker dat het echt niet ok is. Al jaren niet... Ik ben het nu allemaal aan het laten binnenkomen, en dat zorgt voor paniek. En het gevoel: verdomme ik moet hier iets aan doen voor ik mezelf in de vernieling help. De gedachte dat ik zo nog de andere helft van mijn leven moet doorstrompelen, zie ik niet zitten. Voor mijn kinderen alleen al moet er iets veranderen. 
Wat je schrijft over het moeras, dat is inderdaad ook het gevoel dat ik heb. Steeds verder naar beneden getrokken wordrn, hoe meer je spartelt, hoe erger je vast komt te zitten. 
Vandaag ging het enigszins, had wat afleiding, al is er ook weer 1 en ander binnen gekomen, maar ik hou mijn hart vast voor wanneer de golf mij weer overspoelt...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,932 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)