Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven


#11

(24-03-2017, 22:41)Bert schreef:
(24-03-2017, 18:47)Skanul schreef: Dag Bert,

Wat ik bedoelde met verdrietig zijn over verklaring, is dat het 'echt' is, wat ik voel. Weet niet goed hoe ik het moet omschrijven... Ik denk dat ik al heel mijn leven 'voel' dat er iets niet goed zit binnen in mij, maar dat ik dacht dat het gewoon is' hoe ik ben.' Doordat het herkenbaar is voor mij bij anderen, merk ik dat het ook blijkbaar anders kon zijn voor mij. Dit te moeten ervaren op mijn 41e, doet gewoon pijn. Ik weet niet of ik hiermee duidelijker ben... Vind het moeilijk dit onder woorden te brengen. 

Wat je schrijft over loskoppeling van de situatie waarin ik zit en hoe ik mij voel, klopt enerzijds wel. Alleen geef ik mezelf blijkbaar geen toestemming mij rot te voelen, net omdat ik alles heb wat mij gelukkig zou moetdn maken. Dit is iets wat ik telkens te horen kreeg van mijn ouders en wat mij nu enorm parten speelt... 
Weet niet of ik heb kunnen verduidelijken wat ik eerder bedoelde...

Ja het is nu duidelijker. Overigens wil ik even opmerken dat ik het knap vind hoe open je over je gevoelsleven schrijft.
Is het voor jou ook zo, dat je je pas kort gerealiseerd dat je problemen hebt met een depressie? Maakt dat het ook " echt"?
Heeft het een naam gekregen?
Misschien ben je ook zo verdrietig omdat jij je realiseert dat je het een groot deel van je leven zwaar hebt gehad zonder dit te weten?
Je hebt wel een belangrijke stap gezet, je weet rationeel dat de oorzaak van je gelukkig moeten voelen ligt in je jeugd.
Ik heb er erg lang over gedaan om dat te ontdekken. Ik heb pas zo'n 5 jaar geleden de diagnose gekregen. Toen zijn er langzaam puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen over mijn jeugd. Wat als eerste op viel was dat ik echt heel weinig weet over mijn jeugd. (verdrongen?). Ik ben twee jaar geleden voor het eerst hierover met mijn zus in gesprek gegaan. Onze relatie was nogal afstandelijk, dat is nu behoorlijk veranderd. Ook zij heeft problemen gekend in haar jeugd en kan moeilijk uit de voeten met haar gevoelsleven.
Skanul ik zie depressie tegenwoordig als een laatste redmiddel om stil te gaan staan. Je lijf weigert gewoon om te functioneren. Ik heb dat signaal nooit goed begrepen en dus kwamen de depressies terug. Vandaag leef ik heel bewust en sta dagelijks stil bij mijn gevoelsleven. Ik leer nog steeds iedere week bij. Hoor graag van je.

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her own schreef:
(19-03-2017, 19:28)Bert schreef: Hallo mijn naam is Bert.
Korte introductie.
Ik heb al vanaf mijn zevende jaar last van sombere periodes, met soms een flinke depressie.
"Gewoon" geleefd, huisje, boompje, beestje en werk. Zo'n 40 jaar langs het randje gelopen. Twee jaar geleden volledig ingestort, depressie met alles erop en er aan. Ook behoorlijk suïcidaal. Uiteindelijk had ik de moed niet het uit te voeren. De bodem gecombineerd met nul eigenwaarde en geen vertrouwen er weer bovenop te komen. Toch weer gelukt en beter dan ooit te voren. Afgelopen winter weer een flinke dip gehad. Maar voor het eerst in de lamlendige periode van twee maanden lukte het me mijzelf een beetje te blijven waarderen. De teugels te laten vieren zonder de controle totaal te verliezen. Ik heb veel geleerd van deze periode en het heeft me ook wat meer zelfvertrouwen gegeven. Het vertrouwen dat ik er steeds beter mee leer omgaan.
Hoop hier van jullie te leren of waar het kan tot steun te zijn.
Hoor graag van jullie.

Beste Bert, 

Hoe ziet zo'n dip in de winter er uit bij jou? Wat betekend dat?  Welke klachten heb je dan? 
Ik zit in mijn tweede  depressie sinds oktober en van enig herstel lijkt nog geen sprake. Als jij spreekt over twee maanden dan wordt ik bijna jaloers en vraag me af wat die grote verschillen zijn die dit uitmaken....
Als ik een depressie test maak scoort ongeveer alles. Hoe is dat bij jou dan in zo'n periode?

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her oown schreef:
Citaat:
Citaat:Ter verduidelijking...Mijn tweede depressieve periode die begon afgelopen oktober.   Dus niet twee sinds oktober.

Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.

Inderdaad Bert, het gevoel dat dit al zowat het grootste deel van mijn leven speelt zonder dat ik het wist maakt het moeilijk. Als ik nu zie waar ik in zit, dan heb ik dit van ongeveer mijn puberteit tot ik kinderen kreeg ook in een soort sluimerdepressie gezeten. Zo noem ik het nu maar. Ik functioneerde toen wel (school, werken,...) maar was constant diep ongelukkig. Vaak suïcidaal. Dacht dat dat normaal was en hoorde bij het leven. Dat maakt mij nu kwaad omdat niemand het zag. Blijkbaar doe ik er niet genoeg toe voor mijn omgeving om dit te zien. Dat is het gevoel dat ik daardoor heb. En wanneer dat binnenkomt, dan verval ik echt in diep verdriet. En vanuit die kwaadheid laat ik nu ook niemand meer toe...
Ik kan het wel opschrijven wat ik voel, net omdat dit hier anoniem is. Van zodra ik in 'echt' contact zit, blokkeer ik. Mijn masker laten vallen mijn ware gezicht tonen in de therapie of bij iemand, durf ik niet. Bang voor afwijzing...
Al wat je schrijft over je depressie is zoooo herkenbaar! Bijna beangstigend! 
Ik doe door, ik doe de dingen die ik moet doen, voor mijn kinderen. Voor mezelf hoeft het niet meer. Als ik de kinderen niet had, had ik er al lang een eind aan gemaakt... Levensvreugde? Ken ik niet meer... Is al lang geleden uitgedoofd... En ik ben er mij nu pas van bewust en soms heb ik het gevoel dat het allemaal te laat is... 1 van mijn kinderen zei onlangs dat ik in de helft van mijn leven zit en ik kan alleen maar denken: wat??? Nog eens zo lang???
Antwoord

#12

[quote pid='1057' dateline='1490388113']

Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.
[/quote]
 
Hmm, klinkt inderdaad echt volledig als een depressie. Duidelijk. Dus door de lente ben je je nu beter gaan voelen?
Slik je medicatie omdat je al eerder depressies hebt gehad?

Mijn depressie is nu is ook anders dan die van vier jaar geleden. Het verloop ook, de oplossing ook.
Ik begon met wat paniekaanvallen. Voelde me de hele ochtend tot 14.00 uur ernstig klote voor ongeveer twee weken. Toen probeerde ik nog te werken vanuit huis.  De dokter dacht dat medicatie ophogen kon helpen. Ik werd angstiger, misselijker. Drie dagen had ik een opleving, toen drukte de medicatie me tegen het plafond. Ik kon het toen echt niet meer opbrengen om te werken en meldde me ziek.
Ik kreeg Lorazepam om de ellende wat te verzachten.
Vanaf dat moment: Steeds onrust en paniek in me, gevoel van uitzichtloosheid, geen eetlust meer, niks meer leuk vinden, sociaal zeer schuw geworden omdat ik niks positiefs te melden heb, geen energie voor iets, Denken dat de dood een oplossing is, muziek is uit terwijl mijn gezonde ik altijd liep te zingen. Simpele tv kan ik zien voor een kort moment, zodra er iets van spanning omheen komt trek ik het niet en stoot het me af. Het enige wat ik kan, en wat vorige depressie niet kon, is lezen. Maar alleen rustige romans. De thrillers die ik vroeger las, voor mijn eerste depressie, kan ik nog steeds niet lezen.

Daarbij komt dat ik nu weer bij mijn ouders in huis zit en hier niet mijn eigen leefomgeving meer heb. Door een scheiding heb ik momenteel geen eigen huis. Dus geen eigen huishouden en niet mijn kinderen in de buurt, minder verantwoordelijkheid voor wat dan ook. Het ontlast, en tegelijk verergert het mijn depressie denk ik. Ook zijn mijn ouders lieve mensen, maar krijg  geen energie van ze. Dat zal ik echt buiten de deur moeten zoeken, en mijn vrienden wonen dus allemaal niet hier. Erg onhandig allemaal voor een depressie. Geen eigen plek, geen werk.... en zolang de depressie zo zwaar speelt kan je ook eigenlijk niks aan om dat te veranderen.
Het zou mij zeer verbazen als mijn depressie verbeterd zonder behandeling ( los van therapie dan, dat doe ik sowieso)
Antwoord

#13

(25-03-2017, 18:50)liz is fighting on her own schreef: [quote pid='1057' dateline='1490388113']

Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.
 
Hmm, klinkt inderdaad echt volledig als een depressie. Duidelijk. Dus door de lente ben je je nu beter gaan voelen?
Slik je medicatie omdat je al eerder depressies hebt gehad?

Mijn depressie is nu is ook anders dan die van vier jaar geleden. Het verloop ook, de oplossing ook.
Ik begon met wat paniekaanvallen. Voelde me de hele ochtend tot 14.00 uur ernstig klote voor ongeveer twee weken. Toen probeerde ik nog te werken vanuit huis.  De dokter dacht dat medicatie ophogen kon helpen. Ik werd angstiger, misselijker. Drie dagen had ik een opleving, toen drukte de medicatie me tegen het plafond. Ik kon het toen echt niet meer opbrengen om te werken en meldde me ziek.
Ik kreeg Lorazepam om de ellende wat te verzachten.
Vanaf dat moment: Steeds onrust en paniek in me, gevoel van uitzichtloosheid, geen eetlust meer, niks meer leuk vinden, sociaal zeer schuw geworden omdat ik niks positiefs te melden heb, geen energie voor iets, Denken dat de dood een oplossing is, muziek is uit terwijl mijn gezonde ik altijd liep te zingen. Simpele tv kan ik zien voor een kort moment, zodra er iets van spanning omheen komt trek ik het niet en stoot het me af. Het enige wat ik kan, en wat vorige depressie niet kon, is lezen. Maar alleen rustige romans. De thrillers die ik vroeger las, voor mijn eerste depressie, kan ik nog steeds niet lezen.

Daarbij komt dat ik nu weer bij mijn ouders in huis zit en hier niet mijn eigen leefomgeving meer heb. Door een scheiding heb ik momenteel geen eigen huis. Dus geen eigen huishouden en niet mijn kinderen in de buurt, minder verantwoordelijkheid voor wat dan ook. Het ontlast, en tegelijk verergert het mijn depressie denk ik. Ook zijn mijn ouders lieve mensen, maar krijg  geen energie van ze. Dat zal ik echt buiten de deur moeten zoeken, en mijn vrienden wonen dus allemaal niet hier. Erg onhandig allemaal voor een depressie. Geen eigen plek, geen werk.... en zolang de depressie zo zwaar speelt kan je ook eigenlijk niks aan om dat te veranderen.
Het zou mij zeer verbazen als mijn depressie verbeterd zonder behandeling ( los van therapie dan, dat doe ik sowieso)
[/quote]

Welke behandeling bedoel je dan, Liz? Wat is er naast medicatie en therapie nog mogelijk?
Om de hoeveel tijd ga jij op gesprek? Ervaar jij die gesprekken als helpend? Ik ervaar dat als helpend op het moment zelf. Eenmaal thuis verval ik weer in moedeloosheid en uitzichtloosheid...
Antwoord

#14
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-03-2017, 20:57 door Bert.)

(25-03-2017, 11:34)Skanul schreef:
(24-03-2017, 22:41)Bert schreef:
(24-03-2017, 18:47)Skanul schreef: Dag Bert,

Wat ik bedoelde met verdrietig zijn over verklaring, is dat het 'echt' is, wat ik voel. Weet niet goed hoe ik het moet omschrijven... Ik denk dat ik al heel mijn leven 'voel' dat er iets niet goed zit binnen in mij, maar dat ik dacht dat het gewoon is' hoe ik ben.' Doordat het herkenbaar is voor mij bij anderen, merk ik dat het ook blijkbaar anders kon zijn voor mij. Dit te moeten ervaren op mijn 41e, doet gewoon pijn. Ik weet niet of ik hiermee duidelijker ben... Vind het moeilijk dit onder woorden te brengen. 

Wat je schrijft over loskoppeling van de situatie waarin ik zit en hoe ik mij voel, klopt enerzijds wel. Alleen geef ik mezelf blijkbaar geen toestemming mij rot te voelen, net omdat ik alles heb wat mij gelukkig zou moetdn maken. Dit is iets wat ik telkens te horen kreeg van mijn ouders en wat mij nu enorm parten speelt... 
Weet niet of ik heb kunnen verduidelijken wat ik eerder bedoelde...

Ja het is nu duidelijker. Overigens wil ik even opmerken dat ik het knap vind hoe open je over je gevoelsleven schrijft.
Is het voor jou ook zo, dat je je pas kort gerealiseerd dat je problemen hebt met een depressie? Maakt dat het ook " echt"?
Heeft het een naam gekregen?
Misschien ben je ook zo verdrietig omdat jij je realiseert dat je het een groot deel van je leven zwaar hebt gehad zonder dit te weten?
Je hebt wel een belangrijke stap gezet, je weet rationeel dat de oorzaak van je gelukkig moeten voelen ligt in je jeugd.
Ik heb er erg lang over gedaan om dat te ontdekken. Ik heb pas zo'n 5 jaar geleden de diagnose gekregen. Toen zijn er langzaam puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen over mijn jeugd. Wat als eerste op viel was dat ik echt heel weinig weet over mijn jeugd. (verdrongen?). Ik ben twee jaar geleden voor het eerst hierover met mijn zus in gesprek gegaan. Onze relatie was nogal afstandelijk, dat is nu behoorlijk veranderd. Ook zij heeft problemen gekend in haar jeugd en kan moeilijk uit de voeten met haar gevoelsleven.
Skanul ik zie depressie tegenwoordig als een laatste redmiddel om stil te gaan staan. Je lijf weigert gewoon om te functioneren. Ik heb dat signaal nooit goed begrepen en dus kwamen de depressies terug. Vandaag leef ik heel bewust en sta dagelijks stil bij mijn gevoelsleven. Ik leer nog steeds iedere week bij. Hoor graag van je.

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her own schreef:
(19-03-2017, 19:28)Bert schreef: Hallo mijn naam is Bert.
Korte introductie.
Ik heb al vanaf mijn zevende jaar last van sombere periodes, met soms een flinke depressie.
"Gewoon" geleefd, huisje, boompje, beestje en werk. Zo'n 40 jaar langs het randje gelopen. Twee jaar geleden volledig ingestort, depressie met alles erop en er aan. Ook behoorlijk suïcidaal. Uiteindelijk had ik de moed niet het uit te voeren. De bodem gecombineerd met nul eigenwaarde en geen vertrouwen er weer bovenop te komen. Toch weer gelukt en beter dan ooit te voren. Afgelopen winter weer een flinke dip gehad. Maar voor het eerst in de lamlendige periode van twee maanden lukte het me mijzelf een beetje te blijven waarderen. De teugels te laten vieren zonder de controle totaal te verliezen. Ik heb veel geleerd van deze periode en het heeft me ook wat meer zelfvertrouwen gegeven. Het vertrouwen dat ik er steeds beter mee leer omgaan.
Hoop hier van jullie te leren of waar het kan tot steun te zijn.
Hoor graag van jullie.

Beste Bert, 

Hoe ziet zo'n dip in de winter er uit bij jou? Wat betekend dat?  Welke klachten heb je dan? 
Ik zit in mijn tweede  depressie sinds oktober en van enig herstel lijkt nog geen sprake. Als jij spreekt over twee maanden dan wordt ik bijna jaloers en vraag me af wat die grote verschillen zijn die dit uitmaken....
Als ik een depressie test maak scoort ongeveer alles. Hoe is dat bij jou dan in zo'n periode?


Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.

Inderdaad Bert, het gevoel dat dit al zowat het grootste deel van mijn leven speelt zonder dat ik het wist maakt het moeilijk. Als ik nu zie waar ik in zit, dan heb ik dit van ongeveer mijn puberteit tot ik kinderen kreeg ook in een soort sluimerdepressie gezeten. Zo noem ik het nu maar. Ik functioneerde toen wel (school, werken,...) maar was constant diep ongelukkig. Vaak suïcidaal. Dacht dat dat normaal was en hoorde bij het leven. Dat maakt mij nu kwaad omdat niemand het zag. Blijkbaar doe ik er niet genoeg toe voor mijn omgeving om dit te zien. Dat is het gevoel dat ik daardoor heb. En wanneer dat binnenkomt, dan verval ik echt in diep verdriet. En vanuit die kwaadheid laat ik nu ook niemand meer toe...
Ik kan het wel opschrijven wat ik voel, net omdat dit hier anoniem is. Van zodra ik in 'echt' contact zit, blokkeer ik. Mijn masker laten vallen mijn ware gezicht tonen in de therapie of bij iemand, durf ik niet. Bang voor afwijzing...
Al wat je schrijft over je depressie is zoooo herkenbaar! Bijna beangstigend! 
Ik doe door, ik doe de dingen die ik moet doen, voor mijn kinderen. Voor mezelf hoeft het niet meer. Als ik de kinderen niet had, had ik er al lang een eind aan gemaakt... Levensvreugde? Ken ik niet meer... Is al lang geleden uitgedoofd... En ik ben er mij nu pas van bewust en soms heb ik het gevoel dat het allemaal te laat is... 1 van mijn kinderen zei onlangs dat ik in de helft van mijn leven zit en ik kan alleen maar denken: wat??? Nog eens zo lang???

Sluimerdepressie vind ik wel een goede uitleg. Ik geloof dat men het ook chronische depressie noemt. Voor mij was het niet zozeer boosheid. Het maakte me wel intens verdrietig. Toen ik eenmaal echt ging stil staan bij mijn gevoelsleven moest ik toch ook wel erkennen, dat ik ook zelf de gene was die zijn uiterste best heeft gedaan om niets te laten merken. Het heeft mij ook verbaasd dat ik geen boosheid of wrok voel naar mijn ouders. Ze hebben op hun manier hun best gedaan. Verder was er in mijn jeugd (lang geleden) zeer weinig aandacht voor problemen bij kinderen. Ik ben wel een keer op bleekneusjes vakantie gestuurd in Gaasterland (Friesland). Vond het vreselijk.
Als wij mensen een depressie doormaken is het glas altijd half leeg. Dus dat je "Nog eens zo lang?" voelt snap ik heel goed. Ik zit nu zelf in een fase van "Niet verkeerd nog een helft leven". Ik heb 2 jaar keihard gewerkt  en begin af en toe innerlijke rust en tevredenheid te voelen.
Tijdens mijn laatste zware dip even een stuk minder natuurlijk, maar ik ben mijzelf niet naar beneden gaan halen. Mijn eigenwaarde bleef overeind. Ik ben er nog niet, maar ben wel op goede weg.

(25-03-2017, 20:07)Skanul schreef:
(25-03-2017, 18:50)liz is fighting on her own schreef: [quote pid='1057' dateline='1490388113']

Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.
 
Hmm, klinkt inderdaad echt volledig als een depressie. Duidelijk. Dus door de lente ben je je nu beter gaan voelen?
Slik je medicatie omdat je al eerder depressies hebt gehad?

Mijn depressie is nu is ook anders dan die van vier jaar geleden. Het verloop ook, de oplossing ook.
Ik begon met wat paniekaanvallen. Voelde me de hele ochtend tot 14.00 uur ernstig klote voor ongeveer twee weken. Toen probeerde ik nog te werken vanuit huis.  De dokter dacht dat medicatie ophogen kon helpen. Ik werd angstiger, misselijker. Drie dagen had ik een opleving, toen drukte de medicatie me tegen het plafond. Ik kon het toen echt niet meer opbrengen om te werken en meldde me ziek.
Ik kreeg Lorazepam om de ellende wat te verzachten.
Vanaf dat moment: Steeds onrust en paniek in me, gevoel van uitzichtloosheid, geen eetlust meer, niks meer leuk vinden, sociaal zeer schuw geworden omdat ik niks positiefs te melden heb, geen energie voor iets, Denken dat de dood een oplossing is, muziek is uit terwijl mijn gezonde ik altijd liep te zingen. Simpele tv kan ik zien voor een kort moment, zodra er iets van spanning omheen komt trek ik het niet en stoot het me af. Het enige wat ik kan, en wat vorige depressie niet kon, is lezen. Maar alleen rustige romans. De thrillers die ik vroeger las, voor mijn eerste depressie, kan ik nog steeds niet lezen.

Daarbij komt dat ik nu weer bij mijn ouders in huis zit en hier niet mijn eigen leefomgeving meer heb. Door een scheiding heb ik momenteel geen eigen huis. Dus geen eigen huishouden en niet mijn kinderen in de buurt, minder verantwoordelijkheid voor wat dan ook. Het ontlast, en tegelijk verergert het mijn depressie denk ik. Ook zijn mijn ouders lieve mensen, maar krijg  geen energie van ze. Dat zal ik echt buiten de deur moeten zoeken, en mijn vrienden wonen dus allemaal niet hier. Erg onhandig allemaal voor een depressie. Geen eigen plek, geen werk.... en zolang de depressie zo zwaar speelt kan je ook eigenlijk niks aan om dat te veranderen.
Het zou mij zeer verbazen als mijn depressie verbeterd zonder behandeling ( los van therapie dan, dat doe ik sowieso)

Welke behandeling bedoel je dan, Liz? Wat is er naast medicatie en therapie nog mogelijk?
Om de hoeveel tijd ga jij op gesprek? Ervaar jij die gesprekken als helpend? Ik ervaar dat als helpend op het moment zelf. Eenmaal thuis verval ik weer in moedeloosheid en uitzichtloosheid...
[/quote]

Om met je eerste vraag te begin, ik heb 20 jaar antidepressiva gebruikt. Typisch geval van een lakse ongeïnteresseerde huisarts in combinatie met een depressief beukennootje die niet verder nadacht. Vorig jaar ben ik deze langzaam gaan afbouwen, dat ging goed. Geen klachten. Vier maanden later begon mijn laatste depressie en heb ik de huisarts voor gesteld om weer te gaan slikken. Vandaag weet ik dus niet deze medicatie geholpen heeft of dat ik het zelf heb gedaan.  Ik gebruik Sertraline. Om lekker te kunnen slapen gebruik ik gek genoeg een andere antidepressivum genaamd Mirtazapine.
Niet goed tegen spanning kunnen heb ik ook. Ik ga echt geen spannende thriller te gaan kijken. Een half weekend schaatsen kijken is weer geen probleem. Een boek lezen gaat bij mij juist weer minder goed.
Het lijkt me inderdaad heel vervelend dat je geen eigen plekje hebt. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens mijn depressie niet in mijn veilige huis zou zitten en me niet in mijn luie stoel zou kunnen verstoppen. Vrijwilligerswerk heb ik gelukkig wel. Het is voor mij erg belangrijk het gevoel te hebben iets zinvols bij te dragen. Ik werk als ervaringsdeskundige een paar dagdelen per week. Het is mij dit keer dus wel gelukt er zonder begeleiding uit te komen. Werkt therapie of een andere behandeling voor jou?
Antwoord

#15
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-03-2017, 23:04 door Liz is fighting.)

Goeie genade wat is het lastig gewoon een antwoord te genereren zonder de berg antwoorden van de anderen... moet er bijna om lachen. "New reply" blijkt een betere knop dan "antwoord.''

@Skanul: ik doe dus nu rTMS. De onderzoeken van deze behandeling laten zien dat het voor veel mensen positief effect heeft en mensen effectief uit hun depressie haalt. ( slagingskans zeggen ze wel 70 %)  Dat is dus geen medicatieve behandeling, maar ze werken met magneten een klein electro impulsje op tegen je schedel aan. Daarmee stimuleren ze en specifiek stukje van je hersenen, met als effect dat je linker en rechter hersenhelft meer op gelijkwaardig niveau gaan functioneren, die door de depressie uit balans zijn. Rechts voor werkt harder dan links voor. Bij mij remmen ze nu dus de rechterhelft, zodat ie op meer gelijk niveau komt met links. Helaas had ik na 3 behandelingen wel een licht gevoel van verandering, durfde al niet te hopen dat het zou werken, en nu na 9 behandelingen zit ik em eigenlijk te knijpen, want volgende week gaan we evalueren en ik vind het er niet veelbelovend uitzien. Als deze behandeling niet aanslaat moet ik dus drie maanden nadat ik de pillen heb voorgeschreven gekregen, waarschijnlijk toch daar aan beginnen maar ben daar net zo goed nog behoorlijk huiverig voor.

Ik heb me wel eens beklaagd over de klote medicatie. Maar antwoord uit de medische wereld is: helaas hebben we nog niks anders voor deze klote ziekte... Tja, de behandelingen voor kanker zijn ook niet mis. Je doet de behandeling om je leven te redden. Niet omdat je zo graag de behandeling doet.

De therapie: Ja, daar geloof ik wel in en ik heb er 4 jaar geleden echt baat bij gehad. Ik moest eerst doorkrijgen waar ik de mist in ging, en later had ik steeds de steun nodig om te toetsen of ik op de juiste manier bij mijzelf bleef.
In mijn periode nu, ga ik dinsdag beginnen met een nieuwe therapeut. De therapeut die ik de afgelopen tijd had zit in Amsterdam, en zolang je zwaar in de depressie hangt, kan je niet groeien. Daardoor heb ik niet echt veel met haar gedaan. Daarnaast heb ik dit besloten omdat ik tijdens de intake bij deze nieuwe direct geraakt werd door zijn directheid en scherpe opmerkingen en manier van denken. Toen ik deze kans had vloeiend over te stappen heb ik, welliswaar ook met angst en twijfel, ja gezegd en hoop je binnenkort te vertellen dat ik er heel blij mee ben... dat is wel mijn verwachting toch.

 Dus zolang je zwaar onder de depressie hangt is verandering bijna niet mogelijk. Daarom zullen ze je altijd gaan adviseren om medicatie te gaan gebruiken, zodat je ruimte krijgt om over je leven en jezelf na te denken en om te leren te veranderen. De medicatie is maar een deel van de oplossing, het andere deel zit in een soort van trainen van jezelf. het opnieuw opbouwen van jezelf. Als je alleen maar bij je therapeut 'gehoor' krijgt voor je probleem, dan bouw je niet aan iets. Dit is waar het in mijn ervaring vaak mis gaat. Je komt niet alleen om even je ei kwijt te kunnen. Das echt fijn om je even gesteund te voelen, maar je veranderd er niks mee en je zal bij thuiskomst in dezelfde draaimolen van je eigen leven terecht komen. En daar ligt echt de uitdaging. En daar zou de therapeut je bij moeten helpen, opdrachten voor moeten geven, beetje bij beetje zou er veranderingen moeten aangebracht worden, want je bent nu niet alleen depressief, je gedrag is depressief, je handelingen, je denken... al die dingen moeten uit hun slibstream worden getrokken. Medicijnen doen dit voor een deel, maar het vechten voor een ander leven begint dan pas echt.
Dit is echt het aller waardevolste dat ik je kan meegeven: je moet echt een therapeut vinden bij wie je het gevoel hebt : fuck.... deze heeft het snel door, en met jou kan ik praten. En dan moet je er voor gaan. Het is jouw leven! Het gaat naar de knoppen... als jij er niet voor vecht, wie dan wel?
Heb je wel een behandelplan gemaakt met je behandelaar? Doelen gemaakt? Nagedacht over hoe je leven en jijzelf er na de behandeling uit moet zien?


Met mijn dochter heb ik er 2 jaar over gedaan om de juiste persoon te vinden die haar kon helpen bij haar klachten ( geen depressie gelukkig). Bij drie verschillende hulpaanbieders geweest voordat er iemand voor haar neus zat die ze wilde vertrouwen en die normaal op haar overkwam. Het gaat niet om de therapeut, maar om jou als persoon. En je moet altijd even proberen, maar als het niet echt klikt, vraag om een ander.

Zit je particulier, vraag dan of die persoon je helpt om een ander te vinden, want je moet verdomme beter worden! Laat je niet wegdrukken door die depressie, maar zoek die hulp die je zo hard nodig hebt.

Een blindedarm ontsteking laat je toch ook niet zitten? Je vind een arts die je vertrouwt en laat je opereren. En je wijst goed aan waar het pijn doet en hoeveel pijn het doet, en als je het zelf niet snapt, dan moet de dokter maar wat beter zijn best doen om het te snappen en dan aan jou uit te leggen. Jij bent het lijdend voorwerp in dit geval. Het draait om jou!

Dit is moeilijker, dat weet ik als geen ander, maar doorlopen is geen optie. Althans, niet voor mij.

Voor mijzelf weet ik ook behoorlijk wat ik wil en moet leren. Ik moet leren van mijzelf te houden. Ik heb allerlei angsten in mij die er voor zorgen dat ik lijdt. Verlatingsangst. Daardoor conflict vermijdend. Weinig zelfvertrouwen. Ik wist dit al voordat ik nu ziek werd, en wilde daarom schematherapie gaan doen. Die vorm van therapie kijkt naar patronen die je in jezelf hebt opgebouwd als kind. reacties die in jezelf zitten vastgebakken vanuit een verkeerde overtuiging. Maar ook deze therapie kan ik pas echt goed doen en ervan profiteren, als ik de depressie meer kwijt ben.

Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je me snapt. Fluister niet, maar schreeuw.  Ik wil je graag aanmoedigen, en roep net zo hard tegen mijzelf. Ik moet het doen. Voor mij, voor mijn vriend en vrienden, voor mijn kinderen, mijn familie... het moet. En het draait om mij. En het draait om jou.

@ Bert: waar werk je als ervaringsdeskundige en hoe ziet dat er uit? Ik heb er toevallig via mijn vriend eerder over gehoord, en ik weet eigenlijk zeker dat dat iets is wat ik in de toekomst zou willen doen.
Antwoord

#16

(25-03-2017, 23:01)liz is fighting on her own schreef: Goeie genade wat is het lastig gewoon een antwoord te genereren zonder de berg antwoorden van de anderen... moet er bijna om lachen. "New reply" blijkt een betere knop dan "antwoord.''

@Skanul: ik doe dus nu rTMS. De onderzoeken van deze behandeling laten zien dat het voor veel mensen positief effect heeft en mensen effectief uit hun depressie haalt. ( slagingskans zeggen ze wel 70 %)  Dat is dus geen medicatieve behandeling, maar ze werken met magneten een klein electro impulsje op tegen je schedel aan. Daarmee stimuleren ze en specifiek stukje van je hersenen, met als effect dat je linker en rechter hersenhelft meer op gelijkwaardig niveau gaan functioneren, die door de depressie uit balans zijn. Rechts voor werkt harder dan links voor. Bij mij remmen ze nu dus de rechterhelft, zodat ie op meer gelijk niveau komt met links. Helaas had ik na 3 behandelingen wel een licht gevoel van verandering, durfde al niet te hopen dat het zou werken, en nu na 9 behandelingen zit ik em eigenlijk te knijpen, want volgende week gaan we evalueren en ik vind het er niet veelbelovend uitzien. Als deze behandeling niet aanslaat moet ik dus drie maanden nadat ik de pillen heb voorgeschreven gekregen, waarschijnlijk toch daar aan beginnen maar ben daar net zo goed nog behoorlijk huiverig voor.

Ik heb me wel eens beklaagd over de klote medicatie. Maar antwoord uit de medische wereld is: helaas hebben we nog niks anders voor deze klote ziekte... Tja, de behandelingen voor kanker zijn ook niet mis. Je doet de behandeling om je leven te redden. Niet omdat je zo graag de behandeling doet.

De therapie: Ja, daar geloof ik wel in en ik heb er 4 jaar geleden echt baat bij gehad. Ik moest eerst doorkrijgen waar ik de mist in ging, en later had ik steeds de steun nodig om te toetsen of ik op de juiste manier bij mijzelf bleef.
In mijn periode nu, ga ik dinsdag beginnen met een nieuwe therapeut. De therapeut die ik de afgelopen tijd had zit in Amsterdam, en zolang je zwaar in de depressie hangt, kan je niet groeien. Daardoor heb ik niet echt veel met haar gedaan. Daarnaast heb ik dit besloten omdat ik tijdens de intake bij deze nieuwe direct geraakt werd door zijn directheid en scherpe opmerkingen en manier van denken. Toen ik deze kans had vloeiend over te stappen heb ik, welliswaar ook met angst en twijfel, ja gezegd en hoop je binnenkort te vertellen dat ik er heel blij mee ben... dat is wel mijn verwachting toch.

 Dus zolang je zwaar onder de depressie hangt is verandering bijna niet mogelijk. Daarom zullen ze je altijd gaan adviseren om medicatie te gaan gebruiken, zodat je ruimte krijgt om over je leven en jezelf na te denken en om te leren te veranderen. De medicatie is maar een deel van de oplossing, het andere deel zit in een soort van trainen van jezelf. het opnieuw opbouwen van jezelf. Als je alleen maar bij je therapeut 'gehoor' krijgt voor je probleem, dan bouw je niet aan iets. Dit is waar het in mijn ervaring vaak mis gaat. Je komt niet alleen om even je ei kwijt te kunnen. Das echt fijn om je even gesteund te voelen, maar je veranderd er niks mee en je zal bij thuiskomst in dezelfde draaimolen van je eigen leven terecht komen. En daar ligt echt de uitdaging. En daar zou de therapeut je bij moeten helpen, opdrachten voor moeten geven, beetje bij beetje zou er veranderingen moeten aangebracht worden, want je bent nu niet alleen depressief, je gedrag is depressief, je handelingen, je denken... al die dingen moeten uit hun slibstream worden getrokken. Medicijnen doen dit voor een deel, maar het vechten voor een ander leven begint dan pas echt.
Dit is echt het aller waardevolste dat ik je kan meegeven: je moet echt een therapeut vinden bij wie je het gevoel hebt : fuck.... deze heeft het snel door, en met jou kan ik praten. En dan moet je er voor gaan. Het is jouw leven! Het gaat naar de knoppen... als jij er niet voor vecht, wie dan wel?
Heb je wel een behandelplan gemaakt met je behandelaar? Doelen gemaakt? Nagedacht over hoe je leven en jijzelf er na de behandeling uit moet zien?


Met mijn dochter heb ik er 2 jaar over gedaan om de juiste persoon te vinden die haar kon helpen bij haar klachten ( geen depressie gelukkig). Bij drie verschillende hulpaanbieders geweest voordat er iemand voor haar neus zat die ze wilde vertrouwen en die normaal op haar overkwam. Het gaat niet om de therapeut, maar om jou als persoon. En je moet altijd even proberen, maar als het niet echt klikt, vraag om een ander.

Zit je particulier, vraag dan of die persoon je helpt om een ander te vinden, want je moet verdomme beter worden! Laat je niet wegdrukken door die depressie, maar zoek die hulp die je zo hard nodig hebt.

Een blindedarm ontsteking laat je toch ook niet zitten? Je vind een arts die je vertrouwt en laat je opereren. En je wijst goed aan waar het pijn doet en hoeveel pijn het doet, en als je het zelf niet snapt, dan moet de dokter maar wat beter zijn best doen om het te snappen en dan aan jou uit te leggen. Jij bent het lijdend voorwerp in dit geval. Het draait om jou!

Dit is moeilijker, dat weet ik als geen ander, maar doorlopen is geen optie. Althans, niet voor mij.

Ik werk als ervaringsdeskundige bij MEE.
Toen ik eind 2015 met dit werk begon voelde ik me nogal onzeker, zo van kan ik dit wel? Heb ik wel wat te bieden?
Ik ben begonnen met praktische klussen op de computer. Toen ik mijzelf wat zekerder ging voelen werd ik gevraagd aan te schuiven bij consulenten in een gesprek met een cliënt (dat is de naam die daar gevoerd wordt) met achterliggende psychiatrische problematiek.
Ik merkte al snel dat cliënten mijn aanwezigheid waarde. Men voelde zich snel begrepen en serieus genomen. Tegenwoordig ben ik weer een stapje verder. Ik geeft nu af en toe een workshop voor hulpverleners en vertel over mijn depressie en geef advies over hoe men met een mens met depressie kan omgaan. Bloed spannend vind ik dat! Afgelopen donderdag ben ik in Utrecht gaan speed daten in vier rondes. Dan ga je in een klein clubje in dit geval met consulenten en leerling maatschappelijk werkers in gesprek over ervaringsdeskundigheid. Eigenlijk dus het promoten van onze inzet en mogelijkheden. Geeft dat een beetje een beeld Liz?
Antwoord

#17

Wat is MEE?
Ik heb er een beetje beeld bij ja. lijkt me fijn om te doen.
Ik heb me vandaag georiënteerd op de mogelijkheid iets van dagbesteding te mogen doen. Ik moet ergens beginnen heb ik me bedacht.
Ik probeer het nu via de WMO via de gemeente
Antwoord

#18
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-03-2017, 15:52 door Skanul.)

(25-03-2017, 20:29)Bert schreef: Om met je eerste vraag te begin, ik heb 20 jaar antidepressiva gebruikt. Typisch geval van een lakse ongeïnteresseerde huisarts in combinatie met een depressief beukennootje die niet verder nadacht. Vorig jaar ben ik deze langzaam gaan afbouwen, dat ging goed. Geen klachten. Vier maanden later begon mijn laatste depressie en heb ik de huisarts voor gesteld om weer te gaan slikken. Vandaag weet ik dus niet deze medicatie geholpen heeft of dat ik het zelf heb gedaan.  Ik gebruik Sertraline. Om lekker te kunnen slapen gebruik ik gek genoeg een andere antidepressivum genaamd Mirtazapine.
Niet goed tegen spanning kunnen heb ik ook. Ik ga echt geen spannende thriller te gaan kijken. Een half weekend schaatsen kijken is weer geen probleem. Een boek lezen gaat bij mij juist weer minder goed.
Het lijkt me inderdaad heel vervelend dat je geen eigen plekje hebt. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens mijn depressie niet in mijn veilige huis zou zitten en me niet in mijn luie stoel zou kunnen verstoppen. Vrijwilligerswerk heb ik gelukkig wel. Het is voor mij erg belangrijk het gevoel te hebben iets zinvols bij te dragen. Ik werk als ervaringsdeskundige een paar dagdelen per week. Het is mij dit keer dus wel gelukt er zonder begeleiding uit te komen. Werkt therapie of een andere behandeling voor jou?
Ik weet niet of de therapie werkt. Enerzijds tel ik de momenten af tot ik kan gaan, anderzijds ben ik erg onrustig als ik denk aan het volgende gesprek. Ik weet dat ik het een kans moet geven, maar dan zal ik eerst eens moeten beginnen met praten daar en niet weglopen van alles.
Medicatie sta ik huiverachtig tegenover. De verhalen, de bijwerkingen,... Pffff. Ik zie ergens wel dat het mij zou kunnen helpen mij beter te voelen, maar het lost mijn problemen niet op. Ik ben bang dat wanneer ik mij beter voel, ik weer gewoon in de dingen vlieg die ik voordien deed en weer mijn kop in het zand ga steken...

(25-03-2017, 23:01)liz is fighting on her own schreef: Goeie genade wat is het lastig gewoon een antwoord te genereren zonder de berg antwoorden van de anderen... moet er bijna om lachen. "New reply" blijkt een betere knop dan "antwoord.''

Ik knip en plak en zet de quotes waar ik op wil reageren in cursief... En als ik mijn antwoord in kleur zet, is het misschien ook beter te volgen. Wel wat werk, maar ach, het leidt mij wat af... Vind het ook moeilijk dat de hele reutemeteut van de vorige gesprekken steeds mee komt...

 Dus zolang je zwaar onder de depressie hangt is verandering bijna niet mogelijk. Daarom zullen ze je altijd gaan adviseren om medicatie te gaan gebruiken, zodat je ruimte krijgt om over je leven en jezelf na te denken en om te leren te veranderen. De medicatie is maar een deel van de oplossing, het andere deel zit in een soort van trainen van jezelf. het opnieuw opbouwen van jezelf. Als je alleen maar bij je therapeut 'gehoor' krijgt voor je probleem, dan bouw je niet aan iets. Dit is waar het in mijn ervaring vaak mis gaat. Je komt niet alleen om even je ei kwijt te kunnen. Das echt fijn om je even gesteund te voelen, maar je veranderd er niks mee en je zal bij thuiskomst in dezelfde draaimolen van je eigen leven terecht komen. En daar ligt echt de uitdaging. En daar zou de therapeut je bij moeten helpen, opdrachten voor moeten geven, beetje bij beetje zou er veranderingen moeten aangebracht worden, want je bent nu niet alleen depressief, je gedrag is depressief, je handelingen, je denken... al die dingen moeten uit hun slibstream worden getrokken. Medicijnen doen dit voor een deel, maar het vechten voor een ander leven begint dan pas echt.
Dit is echt het aller waardevolste dat ik je kan meegeven: je moet echt een therapeut vinden bij wie je het gevoel hebt : fuck.... deze heeft het snel door, en met jou kan ik praten. En dan moet je er voor gaan. Het is jouw leven! Het gaat naar de knoppen... als jij er niet voor vecht, wie dan wel?

Met mijn dochter heb ik er 2 jaar over gedaan om de juiste persoon te vinden die haar kon helpen bij haar klachten ( geen depressie gelukkig). Bij drie verschillende hulpaanbieders geweest voordat er iemand voor haar neus zat die ze wilde vertrouwen en die normaal op haar overkwam. Het gaat niet om de therapeut, maar om jou als persoon. En je moet altijd even proberen, maar als het niet echt klikt, vraag om een ander.


Zit je particulier, vraag dan of die persoon je helpt om een ander te vinden, want je moet verdomme beter worden! Laat je niet wegdrukken door die depressie, maar zoek die hulp die je zo hard nodig hebt. 

Het is goed voor mij dat je hier woorden aan geeft, Liz. Ik zit inderdaad te worstelen met die depressie en dat maakt dat ik bij de therapeut er niet toe kom om aan de problemen te werken. in die optiek kan ik wel zien dat medicatie iets zou kunnen opleveren, alleen kan ik echt de stap niet zetten om er aan te beginnen. Of het de goede therapeut is voor mij, weet ik niet. Ik heb een aantal dingen al kunnen aangeven waar het voor mij om draait. Daar heb ik ongeveer een 5 tal maand over gedaan voor ik dat durfde. Ik heb een enorm probleem om mensen te vertrouwen, ben bang voor afwijzing. Hier schrijven lukt mij blijkbaar omdat het anoniem is en ik dit kan afbreken als ik het gevoel heb dat het niet ok is. Maar bij de therapeut komt alle aangeleerde wantrouwen weer naar boven. Ik snap wat je bedoelt met een goede therapeut vinden, maar echt waar, opnieuw beginnen bij iemand anders? Nee, echt niet. Dat kan ik niet, dat heeft mij nu al zoveel gekost. Als het bij deze niet lukt, dan hoeft het niet... 


Voor mijzelf weet ik ook behoorlijk wat ik wil en moet leren. Ik moet leren van mijzelf te houden. Ik heb allerlei angsten in mij die er voor zorgen dat ik lijdt. Verlatingsangst. Daardoor conflict vermijdend. Weinig zelfvertrouwen. Ik wist dit al voordat ik nu ziek werd, en wilde daarom schematherapie gaan doen. Die vorm van therapie kijkt naar patronen die je in jezelf hebt opgebouwd als kind. reacties die in jezelf zitten vastgebakken vanuit een verkeerde overtuiging. Maar ook deze therapie kan ik pas echt goed doen en ervan profiteren, als ik de depressie meer kwijt ben.

Ja, verlatingsangst en weinig zelfvertrouwen kan ik ook op mijn lijstje schrijven. Daar is mijn therapeut ook achter, en hij geeft mij tijdens de gesprekken daar woorden aan. Zo ver zitten we al. Verder niet, geen oplossingen, geen alternatieven... Ik ben bij hem nog bezig met het ontdekken waar ik allemaal tegen aan loop. Ik heb hier tijd voor nodig. 

Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je me snapt. Fluister niet, maar schreeuw.  Ik wil je graag aanmoedigen, en roep net zo hard tegen mijzelf. Ik moet het doen. Voor mij, voor mijn vriend en vrienden, voor mijn kinderen, mijn familie... het moet. En het draait om mij. En het draait om jou.
Ik begrijp het wat je bedoelt, Liz, en ik heb hier enorm veel aan! Het geeft mij woorden, zoals ik al eerder schreef. Het geeft vorm aan wat ik al heel lang aanvoel maar niet geplaatst kreeg...
Ik ben jullie hier op dit forum echt dankbaar daarvoor! Ik weet dat ik als een spons alles opzuig en niks kan terug geven aan jullie. Sorry daarvoor... 
Antwoord

#19
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-03-2017, 17:57 door Bert.)

(26-03-2017, 13:01)liz is fighting on her own schreef: Wat is MEE?
Ik heb er een beetje beeld bij ja. lijkt me fijn om te doen.
Ik heb me vandaag georiënteerd op de mogelijkheid iets van dagbesteding te mogen doen. Ik moet ergens beginnen heb ik me bedacht.
Ik probeer het nu via de WMO via de gemeente

Hoi Liz,
Dat zou een lang verhaal worden. Kijk even bij MEE Gooi & Vecht.
Daar vind je ook wat info over ervaringsdeskundigheid.

(26-03-2017, 15:37)Skanul schreef:
(25-03-2017, 20:29)Bert schreef: Om met je eerste vraag te begin, ik heb 20 jaar antidepressiva gebruikt. Typisch geval van een lakse ongeïnteresseerde huisarts in combinatie met een depressief beukennootje die niet verder nadacht. Vorig jaar ben ik deze langzaam gaan afbouwen, dat ging goed. Geen klachten. Vier maanden later begon mijn laatste depressie en heb ik de huisarts voor gesteld om weer te gaan slikken. Vandaag weet ik dus niet deze medicatie geholpen heeft of dat ik het zelf heb gedaan.  Ik gebruik Sertraline. Om lekker te kunnen slapen gebruik ik gek genoeg een andere antidepressivum genaamd Mirtazapine.
Niet goed tegen spanning kunnen heb ik ook. Ik ga echt geen spannende thriller te gaan kijken. Een half weekend schaatsen kijken is weer geen probleem. Een boek lezen gaat bij mij juist weer minder goed.
Het lijkt me inderdaad heel vervelend dat je geen eigen plekje hebt. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens mijn depressie niet in mijn veilige huis zou zitten en me niet in mijn luie stoel zou kunnen verstoppen. Vrijwilligerswerk heb ik gelukkig wel. Het is voor mij erg belangrijk het gevoel te hebben iets zinvols bij te dragen. Ik werk als ervaringsdeskundige een paar dagdelen per week. Het is mij dit keer dus wel gelukt er zonder begeleiding uit te komen. Werkt therapie of een andere behandeling voor jou?
Ik weet niet of de therapie werkt. Enerzijds tel ik de momenten af tot ik kan gaan, anderzijds ben ik erg onrustig als ik denk aan het volgende gesprek. Ik weet dat ik het een kans moet geven, maar dan zal ik eerst eens moeten beginnen met praten daar en niet weglopen van alles.
Medicatie sta ik huiverachtig tegenover. De verhalen, de bijwerkingen,... Pffff. Ik zie ergens wel dat het mij zou kunnen helpen mij beter te voelen, maar het lost mijn problemen niet op.

(25-03-2017, 23:01)liz is fighting on her own schreef: Goeie genade wat is het lastig gewoon een antwoord te genereren zonder de berg antwoorden van de anderen... moet er bijna om lachen. "New reply" blijkt een betere knop dan "antwoord.''

Ik knip en plak en zet de quotes waar ik op wil reageren in cursief... En als ik mijn antwoord in kleur zet, is het misschien ook beter te volgen. Wel wat werk, maar ach, het leidt mij wat af... Vind het ook moeilijk dat de hele reutemeteut van de vorige gesprekken steeds mee komt...

 Dus zolang je zwaar onder de depressie hangt is verandering bijna niet mogelijk. Daarom zullen ze je altijd gaan adviseren om medicatie te gaan gebruiken, zodat je ruimte krijgt om over je leven en jezelf na te denken en om te leren te veranderen. De medicatie is maar een deel van de oplossing, het andere deel zit in een soort van trainen van jezelf. het opnieuw opbouwen van jezelf. Als je alleen maar bij je therapeut 'gehoor' krijgt voor je probleem, dan bouw je niet aan iets. Dit is waar het in mijn ervaring vaak mis gaat. Je komt niet alleen om even je ei kwijt te kunnen. Das echt fijn om je even gesteund te voelen, maar je veranderd er niks mee en je zal bij thuiskomst in dezelfde draaimolen van je eigen leven terecht komen. En daar ligt echt de uitdaging. En daar zou de therapeut je bij moeten helpen, opdrachten voor moeten geven, beetje bij beetje zou er veranderingen moeten aangebracht worden, want je bent nu niet alleen depressief, je gedrag is depressief, je handelingen, je denken... al die dingen moeten uit hun slibstream worden getrokken. Medicijnen doen dit voor een deel, maar het vechten voor een ander leven begint dan pas echt.
Dit is echt het aller waardevolste dat ik je kan meegeven: je moet echt een therapeut vinden bij wie je het gevoel hebt : fuck.... deze heeft het snel door, en met jou kan ik praten. En dan moet je er voor gaan. Het is jouw leven! Het gaat naar de knoppen... als jij er niet voor vecht, wie dan wel?

Met mijn dochter heb ik er 2 jaar over gedaan om de juiste persoon te vinden die haar kon helpen bij haar klachten ( geen depressie gelukkig). Bij drie verschillende hulpaanbieders geweest voordat er iemand voor haar neus zat die ze wilde vertrouwen en die normaal op haar overkwam. Het gaat niet om de therapeut, maar om jou als persoon. En je moet altijd even proberen, maar als het niet echt klikt, vraag om een ander.


Zit je particulier, vraag dan of die persoon je helpt om een ander te vinden, want je moet verdomme beter worden! Laat je niet wegdrukken door die depressie, maar zoek die hulp die je zo hard nodig hebt. 

Het is goed voor mij dat je hier woorden aan geeft, Liz. Ik zit inderdaad te worstelen met die depressie en dat maakt dat ik bij de therapeut er niet toe kom om aan de problemen te werken. in die optiek kan ik wel zien dat medicatie iets zou kunnen opleveren, alleen kan ik echt de stap niet zetten om er aan te beginnen. Of het de goede therapeut is voor mij, weet ik niet. Ik heb een aantal dingen al kunnen aangeven waar het voor mij om draait. Daar heb ik ongeveer een 5 tal maand over gedaan voor ik dat durfde. Ik heb een enorm probleem om mensen te vertrouwen, ben bang voor afwijzing. Hier schrijven lukt mij blijkbaar omdat het anoniem is en ik dit kan afbreken als ik het gevoel heb dat het niet ok is. Maar bij de therapeut komt alle aangeleerde wantrouwen weer naar boven. Ik snap wat je bedoelt met een goede therapeut vinden, maar echt waar, opnieuw beginnen bij iemand anders? Nee, echt niet. Dat kan ik niet, dat heeft mij nu al zoveel gekost. Als het bij deze niet lukt, dan hoeft het niet... 


Voor mijzelf weet ik ook behoorlijk wat ik wil en moet leren. Ik moet leren van mijzelf te houden. Ik heb allerlei angsten in mij die er voor zorgen dat ik lijdt. Verlatingsangst. Daardoor conflict vermijdend. Weinig zelfvertrouwen. Ik wist dit al voordat ik nu ziek werd, en wilde daarom schematherapie gaan doen. Die vorm van therapie kijkt naar patronen die je in jezelf hebt opgebouwd als kind. reacties die in jezelf zitten vastgebakken vanuit een verkeerde overtuiging. Maar ook deze therapie kan ik pas echt goed doen en ervan profiteren, als ik de depressie meer kwijt ben.

Ja, verlatingsangst en weinig zelfvertrouwen kan ik ook op mijn lijstje schrijven. Daar is mijn therapeut ook achter, en hij geeft mij tijdens de gesprekken daar woorden aan. Zo ver zitten we al. Verder niet, geen oplossingen, geen alternatieven... Ik ben bij hem nog bezig met het ontdekken waar ik allemaal tegen aan loop. Ik heb hier tijd voor nodig. 

Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je me snapt. Fluister niet, maar schreeuw.  Ik wil je graag aanmoedigen, en roep net zo hard tegen mijzelf. Ik moet het doen. Voor mij, voor mijn vriend en vrienden, voor mijn kinderen, mijn familie... het moet. En het draait om mij. En het draait om jou.
Ik begrijp het wat je bedoelt, Liz, en ik heb hier enorm veel aan! Het geeft mij woorden, zoals ik al eerder schreef. Het geeft vorm aan wat ik al heel lang aanvoel maar niet geplaatst kreeg...
Ik ben jullie hier op dit forum echt dankbaar daarvoor! Ik weet dat ik als een spons alles opzuig en niks kan terug geven aan jullie. Sorry daarvoor... 

Hallo Skanul,
Over wel of niet medicatie heb ik geen advies. Ik zelf gebruik beide antidepressiva zonder bijwerkingen.
 "Ik ben bang dat wanneer ik mij beter voel, ik weer gewoon in de dingen vlieg die ik voordien deed en weer mijn kop in het zand ga steken... ". Skanul na mijn crisis waar ik uit geknald ben is die angst bij mij verdwenen. Ik ben de laatste twee jaar nogal veranderd. Ik pak problemen en tegenslagen nu aan. Als ik nu tijdens mijn vrijwilligerswerk samenwerk met een consulent voel ik mij gelijkwaardig.
Ik heb er twee jaar over gedaan om dit te bereiken en het was hard werken. Hoor je wel wat je zelf zegt in dit citaat? Het klinkt alsof je bang bent om je beter te gaan voelen. Dat kan toch niet waar zijn? Toch?? In het begin heb ik zelf gedacht, veel dieper kan ik niet zinken, het kan alleen maar beter gaan. Natuurlijk ben ik die periode ook vaak onzeker geweest. Moest bijv. voor het eerst in mijn leventje assertief worden. Voor het eerst vertellen over mijn krampachtige leventje en dan heb ik het niet over mijn depressie, maar over mijn levensstijl! Ik heb peentjes lopen zweten toen ik voor het eerst vragen ging stellen over afstand en nabijheid bij sociale contacten. Hoe ik dat moest aanpakken.
Kleine stapjes zetten, piepkleine doelen stellen en er in slagen. Dat krikte mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen dan weer een beetje verder op. Ik ben de eerste drie maanden elke avond stil gaan staan bij één simpele vraag: "Wat ging er goed vandaag". Dat ging langzaam maar zeker werken voor mij. Daarna kon ik een beetje beter slapen. Ik hoop dat jij die kleine stapjes, al zijn ze piepklein ook kunt gaan zetten Skanul. Hoor graag van je. Blush
Antwoord

#20

(26-03-2017, 15:37)Skanul schreef:
(25-03-2017, 20:29)Bert schreef: Om met je eerste vraag te begin, ik heb 20 jaar antidepressiva gebruikt. Typisch geval van een lakse ongeïnteresseerde huisarts in combinatie met een depressief beukennootje die niet verder nadacht. Vorig jaar ben ik deze langzaam gaan afbouwen, dat ging goed. Geen klachten. Vier maanden later begon mijn laatste depressie en heb ik de huisarts voor gesteld om weer te gaan slikken. Vandaag weet ik dus niet deze medicatie geholpen heeft of dat ik het zelf heb gedaan.  Ik gebruik Sertraline. Om lekker te kunnen slapen gebruik ik gek genoeg een andere antidepressivum genaamd Mirtazapine.
Niet goed tegen spanning kunnen heb ik ook. Ik ga echt geen spannende thriller te gaan kijken. Een half weekend schaatsen kijken is weer geen probleem. Een boek lezen gaat bij mij juist weer minder goed.
Het lijkt me inderdaad heel vervelend dat je geen eigen plekje hebt. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens mijn depressie niet in mijn veilige huis zou zitten en me niet in mijn luie stoel zou kunnen verstoppen. Vrijwilligerswerk heb ik gelukkig wel. Het is voor mij erg belangrijk het gevoel te hebben iets zinvols bij te dragen. Ik werk als ervaringsdeskundige een paar dagdelen per week. Het is mij dit keer dus wel gelukt er zonder begeleiding uit te komen. Werkt therapie of een andere behandeling voor jou?
Ik weet niet of de therapie werkt. Enerzijds tel ik de momenten af tot ik kan gaan, anderzijds ben ik erg onrustig als ik denk aan het volgende gesprek. Ik weet dat ik het een kans moet geven, maar dan zal ik eerst eens moeten beginnen met praten daar en niet weglopen van alles.
Medicatie sta ik huiverachtig tegenover. De verhalen, de bijwerkingen,... Pffff. Ik zie ergens wel dat het mij zou kunnen helpen mij beter te voelen, maar het lost mijn problemen niet op. Ik ben bang dat wanneer ik mij beter voel, ik weer gewoon in de dingen vlieg die ik voordien deed en weer mijn kop in het zand ga steken...

Hi Skan,
Het helpt je je beter voelen, maar het lost inderdaad niets op van wat je zelf moet veranderen. Maar nu kan je niks veranderen omdat de depressie je martelt.
Trouwens... heb je er wel eens over nagedacht dat er mensen zijn die jou problemen hebben en mogelijk meer, en dat die geen depressie krijgen? Omdat die mensen hun hersenen anders blijven functioneren. Tijdens een depressie zijn je hersenen echt ziek. Hormonaal zijn er dingen niet goed, in je bloed kunnen ze lichamelijk aantonen dat er dingen niet kloppen. Als je er nu even vanuit gaat, dat het orgaan "hersenen" niet gezond is, en dus geholpen moet worden, zou je er dan anders naar kunnen kijken?
Ik herken namelijk zo je angst en je niet willen, maar dit is voor mij de gedachte die me doet besluiten dat als het niet anders kan, ik medicatie zal proberen.  .

Het is goed voor mij dat je hier woorden aan geeft, Liz. Ik zit inderdaad te worstelen met die depressie en dat maakt dat ik bij de therapeut er niet toe kom om aan de problemen te werken. in die optiek kan ik wel zien dat medicatie iets zou kunnen opleveren, alleen kan ik echt de stap niet zetten om er aan te beginnen. Of het de goede therapeut is voor mij, weet ik niet. Ik heb een aantal dingen al kunnen aangeven waar het voor mij om draait. Daar heb ik ongeveer een 5 tal maand over gedaan voor ik dat durfde. Ik heb een enorm probleem om mensen te vertrouwen, ben bang voor afwijzing. Hier schrijven lukt mij blijkbaar omdat het anoniem is en ik dit kan afbreken als ik het gevoel heb dat het niet ok is. Maar bij de therapeut komt alle aangeleerde wantrouwen weer naar boven. Ik snap wat je bedoelt met een goede therapeut vinden, maar echt waar, opnieuw beginnen bij iemand anders? Nee, echt niet. Dat kan ik niet, dat heeft mij nu al zoveel gekost. Als het bij deze niet lukt, dan hoeft het niet... 

Blijf dan vooral gewoon bij deze therapeut. Weet hij wel hoe je je hierover voelt? Heb je je wantrouwen uitgesproken? Mag ook he! Hoe helderder jij bent, de meer hij zal kunnen bepalen hoe hij je kan helpen. 

Ik weet dat ik als een spons alles opzuig en niks kan terug geven aan jullie. Sorry daarvoor... 

Het doet mij goed dat je hier bent en vraagt en vertelt en luistert en antwoord. Ik vind het bijzonder dat ik hier met mijn zelfde pijn, toch iets kan betekenen voor een ander. Dat jij luistert naar mijn pijn en begrijpt hoe onmogelijk dit bestaan zo is. Dank je wel dat je je hier wel durft open te stellen en dat je zo toch anderen toelaat en hulp zoekt en nadenkt. Het is juist goed van je dat je dit doet en zo actie onderneemt tegen je depressie. Ook dit is vechten voor jezelf. Heel goed juist. En dat je dat hier vertelt en deelt, daarmee geef je heel veel. Anoniem maakt niet minder oprecht of kwetsbaar. Echt.... sorry is hier nooit op zijn plaats.
Terwijl ik dat schrijf bedenk ik de keren dat ik huilend mijn vriend aan de telefoon had en uiteindelijk zei: het spijt me zo vreselijk dat ik zo doe en zo tegen je aan huil. Waarbij hij natuurlijk zei dat ik geen sorry moest zeggen voor iets waar ik niets aan kon doen en niet voor gekozen heb.
Maar ik wilde hem zo graag gelukkig zien voordat ik ziek werd. Het maakt me zo blij om hem gelukkig te zien en te zien lachen in ons samenzijn. En dat lukte me toen ik ziek werd niet meer en ik zag en voelde aan alles hoe hij leed onder mijn pijn.

Hij gaat er echt aan kapot dat hij me niet kan helpen.... Ik heb hem daarom nu al een week niet gesproken. Auw!

Zie je mijn depressie gaan? Ik kan met jou en anderen rationeel en kalm meedenken en tegelijkertijd lig ik ook in duizend stukjes uiteen, mis ik mijn super geliefde vriend, mijn kids, mijn leven. Ik mis mijzelf. En eindig ik dit stukje als de zieke ik die ik nu ook ben....
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,929 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)