Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven


#1

Hallo mijn naam is Bert.
Korte introductie.
Ik heb al vanaf mijn zevende jaar last van sombere periodes, met soms een flinke depressie.
"Gewoon" geleefd, huisje, boompje, beestje en werk. Zo'n 40 jaar langs het randje gelopen. Twee jaar geleden volledig ingestort, depressie met alles erop en er aan. Ook behoorlijk suïcidaal. Uiteindelijk had ik de moed niet het uit te voeren. De bodem gecombineerd met nul eigenwaarde en geen vertrouwen er weer bovenop te komen. Toch weer gelukt en beter dan ooit te voren. Afgelopen winter weer een flinke dip gehad. Maar voor het eerst in de lamlendige periode van twee maanden lukte het me mijzelf een beetje te blijven waarderen. De teugels te laten vieren zonder de controle totaal te verliezen. Ik heb veel geleerd van deze periode en het heeft me ook wat meer zelfvertrouwen gegeven. Het vertrouwen dat ik er steeds beter mee leer omgaan.
Hoop hier van jullie te leren of waar het kan tot steun te zijn.
Hoor graag van jullie.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Vera_73
Antwoord

#2

Hoi Bert, wat goed dat je er weer uit hebt kunnen krabbelen! Eerst werd bij mij de diagnose depressie gesteld, icm ptss. Door een nieuwe psycholoog werd gezegd dat ik ptss heb, wat geresulteerd heeft in een dysthime stoornis. Daar werd ik bang van, want ik had gelezen dat mensen met dysthemie hier hun hele leven mee moesten omgaan. Gelukkig is dat bij mij niet de verwachting, omdat ik hoofdzakelijk ptss heb.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw verhaal vertrouwen geeft dat ik er ook weer uit kom en uit kan blijven komen als ik er weer een keer last van heb!
Antwoord

#3

(22-03-2017, 15:25)Bruijntje schreef: Hoi Bert, wat goed dat je er weer uit hebt kunnen krabbelen! Eerst werd bij mij de diagnose depressie gesteld, icm ptss. Door een nieuwe psycholoog werd gezegd dat ik ptss heb, wat geresulteerd heeft in een dysthime stoornis. Daar werd ik bang van, want ik had gelezen dat mensen met dysthemie hier hun hele leven mee moesten omgaan. Gelukkig is dat bij mij niet de verwachting, omdat ik hoofdzakelijk ptss heb.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw verhaal vertrouwen geeft dat ik er ook weer uit kom en uit kan blijven komen als ik er weer een keer last van heb!

Hallo Bruijntje, dank je voor je reactie.
Ikzelf heb geen PTSS. Achteraf heb ik wel ontdekt dat er in mijn jeugd hechtingsproblemen zijn ontstaan. In ons gezin waren het uiten van gevoelens en emoties taboe. Ook knuffelen was niet aan de orde helaas. Pa had het motto "Als je voor een duppie geboren bent, wordt je nooit een kwartje". Dat motto is er aardig ingehamerd.  Ik weet niet of jij je zoveel zorgen moet maken over dysthemie. Het is een redelijke vage diagnose waar nog veel meningsverschil over is. Daarnaast is tegenwoordig mijn thema "Leren leven". De diagnose is wat minder belangrijk geworden. Had al jong het gevoel dat ik er niet bij hoorde, dat ik anders was. Al jong sombere periodes en in mijzelf gekeerd. Achteraf ook niet zo gek. Zo'n twee jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Daar ben letterlijk uit geknald. Vanaf dat moment is mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen met sprongen vooruit gegaan. Dacht dat ik nooit meer een depressie zou krijgen. Dat had ik dus mis. November 2016 was ik toch weer twee maanden aan de beurt. Maar het voelde anders dit keer, minder zwaar. Ik vermoed dat dit kwam omdat ik mijzelf meer ben gaan waarderen. Je gelooft het niet, zelfs mijzelf een beetje aardig gaan vinden. Dat is volstrekt nieuw voor mij. Hoe is dat voor jou? Denk je dat jouw eigenwaarde een rol speelt bij jouw somberheid, dan wel depressie?
Hoor graag van je. Groetjes
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Vera_73
Antwoord

#4

(22-03-2017, 22:07)Bert schreef:
(22-03-2017, 15:25)Bruijntje schreef: Hoi Bert, wat goed dat je er weer uit hebt kunnen krabbelen! Eerst werd bij mij de diagnose depressie gesteld, icm ptss. Door een nieuwe psycholoog werd gezegd dat ik ptss heb, wat geresulteerd heeft in een dysthime stoornis. Daar werd ik bang van, want ik had gelezen dat mensen met dysthemie hier hun hele leven mee moesten omgaan. Gelukkig is dat bij mij niet de verwachting, omdat ik hoofdzakelijk ptss heb.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw verhaal vertrouwen geeft dat ik er ook weer uit kom en uit kan blijven komen als ik er weer een keer last van heb!

Hallo Bruijntje, dank je voor je reactie.
Ikzelf heb geen PTSS. Achteraf heb ik wel ontdekt dat er in mijn jeugd hechtingsproblemen zijn ontstaan. In ons gezin waren het uiten van gevoelens en emoties taboe. Ook knuffelen was niet aan de orde helaas. Pa had het motto "Als je voor een duppie geboren bent, wordt je nooit een kwartje". Dat motto is er aardig ingehamerd.  Ik weet niet of jij je zoveel zorgen moet maken over dysthemie. Het is een redelijke vage diagnose waar nog veel meningsverschil over is. Daarnaast is tegenwoordig mijn thema "Leren leven". De diagnose is wat minder belangrijk geworden. Had al jong het gevoel dat ik er niet bij hoorde, dat ik anders was. Al jong sombere periodes en in mijzelf gekeerd. Achteraf ook niet zo gek. Zo'n twee jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Daar ben letterlijk uit geknald. Vanaf dat moment is mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen met sprongen vooruit gegaan. Dacht dat ik nooit meer een depressie zou krijgen. Dat had ik dus mis. November 2016 was ik toch weer twee maanden aan de beurt. Maar het voelde anders dit keer, minder zwaar. Ik vermoed dat dit kwam omdat ik mijzelf meer ben gaan waarderen. Je gelooft het niet, zelfs mijzelf een beetje aardig gaan vinden. Dat is volstrekt nieuw voor mij. Hoe is dat voor jou? Denk je dat jouw eigenwaarde een rol speelt bij jouw somberheid, dan wel depressie?
Hoor graag van je. Groetjes

Bert, ik herken mij helemaal in jouw verhaal... Het voelt dubbel aan: enerzijds 'opgelucht' dat ik niet de enige ven, anderzijds maakt het mij enorm verdrietig omdat er blijkbaar een verklaring voor is,voor dat slecht voelen. Als ik lees 'ermee leren leven' dan lijkt mij dat nu enorm uitzichtloos... En dat gevoel haalt mij onderuit. Ook al omdat ik, buiten dit forum, er met niemand kan over praten. Ik heb geen reden om ongelukkig te zijn: goede man, gezonde mooie kinderen, huisje, financieel niks te kort... Wat heb ik te klagen????  Als ik andere mensen hun verhaal hoor, hier of werkgerelateerd, dan schaam ik mij voor wat ik voel... 
Ik worstel hier hard mee, ik vind het niet gerechtvaardigd dat ik bij een therapeut langs ga, ik vind het niet gerechtvaardigd dat ik somber ben en soms zelfs wil opgeven.... En ik kan het niet zeggen. Daar was en is geen ruimte voor in mijn voor in mijn gezin van herkomst, en mijn man snapt het niet, is niet herkenbaar voor hem. Doordat ik het nooit geleerd heb, en door nogal eens het deksel op de neus te krijgen, heb ik het afgeleerd om hierover iets te delen. Dus doe ik al heel mijn leven alsof ik gelukkig ben...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Skanul :   • Vera_73
Antwoord

#5

Register or login to view the content
Antwoord

#6

(24-03-2017, 11:18)Skanul schreef:
(22-03-2017, 22:07)Bert schreef:
(22-03-2017, 15:25)Bruijntje schreef: Hoi Bert, wat goed dat je er weer uit hebt kunnen krabbelen! Eerst werd bij mij de diagnose depressie gesteld, icm ptss. Door een nieuwe psycholoog werd gezegd dat ik ptss heb, wat geresulteerd heeft in een dysthime stoornis. Daar werd ik bang van, want ik had gelezen dat mensen met dysthemie hier hun hele leven mee moesten omgaan. Gelukkig is dat bij mij niet de verwachting, omdat ik hoofdzakelijk ptss heb.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw verhaal vertrouwen geeft dat ik er ook weer uit kom en uit kan blijven komen als ik er weer een keer last van heb!

Hallo Bruijntje, dank je voor je reactie.
Ikzelf heb geen PTSS. Achteraf heb ik wel ontdekt dat er in mijn jeugd hechtingsproblemen zijn ontstaan. In ons gezin waren het uiten van gevoelens en emoties taboe. Ook knuffelen was niet aan de orde helaas. Pa had het motto "Als je voor een duppie geboren bent, wordt je nooit een kwartje". Dat motto is er aardig ingehamerd.  Ik weet niet of jij je zoveel zorgen moet maken over dysthemie. Het is een redelijke vage diagnose waar nog veel meningsverschil over is. Daarnaast is tegenwoordig mijn thema "Leren leven". De diagnose is wat minder belangrijk geworden. Had al jong het gevoel dat ik er niet bij hoorde, dat ik anders was. Al jong sombere periodes en in mijzelf gekeerd. Achteraf ook niet zo gek. Zo'n twee jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Daar ben letterlijk uit geknald. Vanaf dat moment is mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen met sprongen vooruit gegaan. Dacht dat ik nooit meer een depressie zou krijgen. Dat had ik dus mis. November 2016 was ik toch weer twee maanden aan de beurt. Maar het voelde anders dit keer, minder zwaar. Ik vermoed dat dit kwam omdat ik mijzelf meer ben gaan waarderen. Je gelooft het niet, zelfs mijzelf een beetje aardig gaan vinden. Dat is volstrekt nieuw voor mij. Hoe is dat voor jou? Denk je dat jouw eigenwaarde een rol speelt bij jouw somberheid, dan wel depressie?
Hoor graag van je. Groetjes

Bert, ik herken mij helemaal in jouw verhaal... Het voelt dubbel aan: enerzijds 'opgelucht' dat ik niet de enige ven, anderzijds maakt het mij enorm verdrietig omdat er blijkbaar een verklaring voor is,voor dat slecht voelen. Als ik lees 'ermee leren leven' dan lijkt mij dat nu enorm uitzichtloos... En dat gevoel haalt mij onderuit. Ook al omdat ik, buiten dit forum, er met niemand kan over praten. Ik heb geen reden om ongelukkig te zijn: goede man, gezonde mooie kinderen, huisje, financieel niks te kort... Wat heb ik te klagen????  Als ik andere mensen hun verhaal hoor, hier of werkgerelateerd, dan schaam ik mij voor wat ik voel... 
Ik worstel hier hard mee, ik vind het niet gerechtvaardigd dat ik bij een therapeut langs ga, ik vind het niet gerechtvaardigd dat ik somber ben en soms zelfs wil opgeven.... En ik kan het niet zeggen. Daar was en is geen ruimte voor in mijn voor in mijn gezin van herkomst, en mijn man snapt het niet, is niet herkenbaar voor hem. Doordat ik het nooit geleerd heb, en door nogal eens het deksel op de neus te krijgen, heb ik het afgeleerd om hierover iets te delen. Dus doe ik al heel mijn leven alsof ik gelukkig ben...

Hallo Skanul. Mag ik vragen waarom je het zo enorm verdrietig maakt dat er schijnbaar een verklaring voor is? Ik wil dat graag begrijpen. Ik zelf ben vorig jaar naar een psycholoog geweest. Het doel was uit te zoeken of er in mijn geval sprake is van een endogene depressie, depressie van binnen uit, geen oorzaak, pilletje slikken en er is verder niets aan te doen. Of is er een oorzaak voor de depressies en kan ik hier wel actief mee aan de slag. Uiteindelijk concludeerde mijn psycholoog dat het laatste het geval is. Er is een oorzaak. Ik ben heel blij met die uitslag, want het betekent dat ik er invloed op kan uit oefenen.
Dan het onderwerp "er mee leren leven". Ik zou die titel graag willen veranderen in "LEREN LEVEN". Weet jij of dat kan trouwens?
Ik vertelde al eerder dat ik er na een crisis positief uit geknald ben. Vanaf dat moment ben ik gaan leren leven. Niet meer mijn kop in het zand en uitstellen naar aanpakken. Van een somber, bangig mannetje naar actief op zoek naar assertiviteit. Ik voelde mij in het begin net een puber die allerlei gedrag voor eerst ging uitproberen.  Begrijp je het verschil?
Je schrijft dat jij je helemaal herkent in dit verhaal. Betekent dat dat jij in het verleden ook het een en ander hebt meegemaakt? Wat ik niet zo goed begrijp is dat je zegt "Ik heb geen reden om ongelukkig te zijn". Je voelt je toch somber, dus dat is vandaag een feit.
De omstandigheden waarin je vandaag leeft, staan toch vaak grotendeels los van hoe jij jezelf voelt?  Tenslotte zeg je "Dus doe ik al heel mijn leven alsof ik gelukkig ben ... ". Dat is voor mij enorm herkenbaar. Voor mij was dat de belangrijkst reden dat ik tegen depressief op bleef lopen!! Ik zie echt uit naar jouw reactie hierop.
Groetjes,  Bert
Antwoord

#7

Dag Bert,

Wat ik bedoelde met verdrietig zijn over verklaring, is dat het 'echt' is, wat ik voel. Weet niet goed hoe ik het moet omschrijven... Ik denk dat ik al heel mijn leven 'voel' dat er iets niet goed zit binnen in mij, maar dat ik dacht dat het gewoon is' hoe ik ben.' Doordat het herkenbaar is voor mij bij anderen, merk ik dat het ook blijkbaar anders kon zijn voor mij. Dit te moeten ervaren op mijn 41e, doet gewoon pijn. Ik weet niet of ik hiermee duidelijker ben... Vind het moeilijk dit onder woorden te brengen. 

Wat je schrijft over loskoppeling van de situatie waarin ik zit en hoe ik mij voel, klopt enerzijds wel. Alleen geef ik mezelf blijkbaar geen toestemming mij rot te voelen, net omdat ik alles heb wat mij gelukkig zou moetdn maken. Dit is iets wat ik telkens te horen kreeg van mijn ouders en wat mij nu enorm parten speelt... 
Weet niet of ik heb kunnen verduidelijken wat ik eerder bedoelde...
Antwoord

#8

(24-03-2017, 11:38)Bruijntje schreef: Register or login to view the content

Ik heb toch even de behoefte om er één lichtpuntje uit te halen. Je bent bijna afgestudeerd!!!! Wanneer ben je klaar? Welke studierichting volg je?
Kan me goed voorstellen dat jij je rot voelt. Dan ook nog eens tegenslag bij het vinden van een baan. Je niet gezien voelen door je vriend.
Vind jij jezelf erg somber, of is er serieus sprake van een depressie in jouw ogen?
Ja, dat je weet dat er dagen zijn dat je je goed voelt is inderdaad heel belangrijk. Dat geeft hoop. Wil je iets vertellen over hoe jij er aan werkt jezelf vaker goed te voelen?
Hoor graag van je.
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-03-2017, 20:46 door Liz is fighting.)

(19-03-2017, 19:28)Bert schreef: Hallo mijn naam is Bert.
Korte introductie.
Ik heb al vanaf mijn zevende jaar last van sombere periodes, met soms een flinke depressie.
"Gewoon" geleefd, huisje, boompje, beestje en werk. Zo'n 40 jaar langs het randje gelopen. Twee jaar geleden volledig ingestort, depressie met alles erop en er aan. Ook behoorlijk suïcidaal. Uiteindelijk had ik de moed niet het uit te voeren. De bodem gecombineerd met nul eigenwaarde en geen vertrouwen er weer bovenop te komen. Toch weer gelukt en beter dan ooit te voren. Afgelopen winter weer een flinke dip gehad. Maar voor het eerst in de lamlendige periode van twee maanden lukte het me mijzelf een beetje te blijven waarderen. De teugels te laten vieren zonder de controle totaal te verliezen. Ik heb veel geleerd van deze periode en het heeft me ook wat meer zelfvertrouwen gegeven. Het vertrouwen dat ik er steeds beter mee leer omgaan.
Hoop hier van jullie te leren of waar het kan tot steun te zijn.
Hoor graag van jullie.

Beste Bert, 

Hoe ziet zo'n dip in de winter er uit bij jou? Wat betekend dat?  Welke klachten heb je dan? 
Ik zit in mijn tweede  depressie sinds oktober en van enig herstel lijkt nog geen sprake. Als jij spreekt over twee maanden dan wordt ik bijna jaloers en vraag me af wat die grote verschillen zijn die dit uitmaken....
Als ik een depressie test maak scoort ongeveer alles. Hoe is dat bij jou dan in zo'n periode?

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her oown schreef:
Citaat:
Citaat:Ter verduidelijking...Mijn tweede depressieve periode die begon afgelopen oktober.   Dus niet twee sinds oktober.
Antwoord

#10
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-03-2017, 23:11 door Bert.)

(24-03-2017, 18:47)Skanul schreef: Dag Bert,

Wat ik bedoelde met verdrietig zijn over verklaring, is dat het 'echt' is, wat ik voel. Weet niet goed hoe ik het moet omschrijven... Ik denk dat ik al heel mijn leven 'voel' dat er iets niet goed zit binnen in mij, maar dat ik dacht dat het gewoon is' hoe ik ben.' Doordat het herkenbaar is voor mij bij anderen, merk ik dat het ook blijkbaar anders kon zijn voor mij. Dit te moeten ervaren op mijn 41e, doet gewoon pijn. Ik weet niet of ik hiermee duidelijker ben... Vind het moeilijk dit onder woorden te brengen. 

Wat je schrijft over loskoppeling van de situatie waarin ik zit en hoe ik mij voel, klopt enerzijds wel. Alleen geef ik mezelf blijkbaar geen toestemming mij rot te voelen, net omdat ik alles heb wat mij gelukkig zou moetdn maken. Dit is iets wat ik telkens te horen kreeg van mijn ouders en wat mij nu enorm parten speelt... 
Weet niet of ik heb kunnen verduidelijken wat ik eerder bedoelde...

Ja het is nu duidelijker. Overigens wil ik even opmerken dat ik het knap vind hoe open je over je gevoelsleven schrijft.
Is het voor jou ook zo, dat je je pas kort gerealiseerd dat je problemen hebt met een depressie? Maakt dat het ook " echt"?
Heeft het een naam gekregen?
Misschien ben je ook zo verdrietig omdat jij je realiseert dat je het een groot deel van je leven zwaar hebt gehad zonder dit te weten?
Je hebt wel een belangrijke stap gezet, je weet rationeel dat de oorzaak van je gelukkig moeten voelen ligt in je jeugd.
Ik heb er erg lang over gedaan om dat te ontdekken. Ik heb pas zo'n 5 jaar geleden de diagnose gekregen. Toen zijn er langzaam puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen over mijn jeugd. Wat als eerste op viel was dat ik echt heel weinig weet over mijn jeugd. (verdrongen?). Ik ben twee jaar geleden voor het eerst hierover met mijn zus in gesprek gegaan. Onze relatie was nogal afstandelijk, dat is nu behoorlijk veranderd. Ook zij heeft problemen gekend in haar jeugd en kan moeilijk uit de voeten met haar gevoelsleven.
Skanul ik zie depressie tegenwoordig als een laatste redmiddel om stil te gaan staan. Je lijf weigert gewoon om te functioneren. Ik heb dat signaal nooit goed begrepen en dus kwamen de depressies terug. Vandaag leef ik heel bewust en sta dagelijks stil bij mijn gevoelsleven. Ik leer nog steeds iedere week bij. Hoor graag van je.

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her own schreef:
(19-03-2017, 19:28)Bert schreef: Hallo mijn naam is Bert.
Korte introductie.
Ik heb al vanaf mijn zevende jaar last van sombere periodes, met soms een flinke depressie.
"Gewoon" geleefd, huisje, boompje, beestje en werk. Zo'n 40 jaar langs het randje gelopen. Twee jaar geleden volledig ingestort, depressie met alles erop en er aan. Ook behoorlijk suïcidaal. Uiteindelijk had ik de moed niet het uit te voeren. De bodem gecombineerd met nul eigenwaarde en geen vertrouwen er weer bovenop te komen. Toch weer gelukt en beter dan ooit te voren. Afgelopen winter weer een flinke dip gehad. Maar voor het eerst in de lamlendige periode van twee maanden lukte het me mijzelf een beetje te blijven waarderen. De teugels te laten vieren zonder de controle totaal te verliezen. Ik heb veel geleerd van deze periode en het heeft me ook wat meer zelfvertrouwen gegeven. Het vertrouwen dat ik er steeds beter mee leer omgaan.
Hoop hier van jullie te leren of waar het kan tot steun te zijn.
Hoor graag van jullie.

Beste Bert, 

Hoe ziet zo'n dip in de winter er uit bij jou? Wat betekend dat?  Welke klachten heb je dan? 
Ik zit in mijn tweede  depressie sinds oktober en van enig herstel lijkt nog geen sprake. Als jij spreekt over twee maanden dan wordt ik bijna jaloers en vraag me af wat die grote verschillen zijn die dit uitmaken....
Als ik een depressie test maak scoort ongeveer alles. Hoe is dat bij jou dan in zo'n periode?

(24-03-2017, 20:43)liz is fighting on her oown schreef:
Citaat:
Citaat:Ter verduidelijking...Mijn tweede depressieve periode die begon afgelopen oktober.   Dus niet twee sinds oktober.

Hallo Liz,
In het verleden heb ik zware depressies gehad, waar alle symptomen aanwezig waren, incl. een zekere mate van suïcidaliteit.
Zoals ik al schreef voelde mijn laatste depressie anders, wat minder zwaar. Wel 2 maanden elke dag.
Welke klachten had ik.
Ik kon me dus helemaal niet blij voelen in die periode. Voelde me erg somber.
Doodmoe, geen draad energie. Ik beweeg dan letterlijk langzaam.
Moeite met concentreren, voelde me warrig.
Een sterke neiging om mij te isoleren. Wilde niemand op bezoek of aan de telefoon. Het lukte me gelukkig dit keer wel om te chatten. Ik ging er alleen uit om wat boodschappen te doen. Werken lukte ook niet. 
Te veel alcohol drinken om het maar niet te hoeven voelen.
Niet best slapen. Het lukte wel om een redelijk dag/nachtritme vol te houden.
Af en toe gejaagd, onrust in mijn lijf. Weinig eetlust.
Het weer speelt ook een rol. Nu met dit heerlijke lente weer voel ik mij beter.
Geeft dit een beetje duidelijkheid? Hoe zijn die depressies voor jou? Lijkt me zwaar zo'n lange periode.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,932 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)