Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leegte


#1

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heb geschreven. 

Was een nieuw seizoen begonnen in een hotel als seizoenswerker voor 5 maanden in de bediening en kamers. Het leek allemaal super goed te gaan in het begin. Vriendelijke eigenaren waarvan de eigenaar ook de chefkok was ivm bezuigingen omdat ze zillen renoveren en zijn vrouw in de bediening. Ik werkte veel met haar en zij was cool en geduldig. Maar haar man de chefkok begon zich steeds meer op te poppen als een geirriteerde gestreste schreeuwlelijk hoe meer klanten er kwamen. In het begin excuseerde hij zich nog maar aan het eind was dat over. Ik heb er 1'5 maand gewerkt tot ik in huilen uitbarste tegenover de bazin nadat haar man zich weer eens volop me had uigestort. Ik was vrolijk in de zaal maar zodra ik in de keuken kwam voelde je de stress en sloeg hij mijn gevoel letterlijk dood met zijn geschreeuw om niets snauwde hij je tor. Ik heb werkelijk van alles geprobeerd om het me niet te laten raken maar vorige week knapte ik. Ik probeerde telken positief te blijven maar het lukte me niet meer. En merkte dat ik steeds meer last van stress begon te voelen en minder te kunnen ontspannen. Hartkloppingen, zwaar gevoel om te gaan werken, op mijn hoede dat ik besloten heb mijn ontslag in te dienen. Na meerdere keren aan te geven niet blij te worden van het geschreeuw geen verandering en hij zij eigenlijk als ik me niet uit, want hou niet van het werk het stresst me en ik kan geen personeel aanemen geen geld , dan word ik ziek. Dus in grote lijnen kwam het erop dat ik het moest proberen te negeren als hij me toeschreeuwde en dan na de dienst gewoon weer leuk en gezellig doen want dan was hij vaak weer gekalmeerd. Ik heb goed nagedacht zonder me zielig of slachtoffer te voelen besloten dit niet te accepteren omdat ik me ziek begon te voelen van de stress en weer gedeprimeerd. 

Ik heb netjes een brief geschreven en mijn laatste dag afgerond op normale wijze en ze hebben met toch enige teleurstelling afscheid van me genomen.

Ik kwam thuis en was kapot lichamenlijk en geestelijk. Ik ging een dag aan de diaree en merkte nu pas dat ik het alweer veel te ver had laten komen. Ik was op het moment erg trots op mezelf omdat ik voor mezelf koos maar eenmaal tjuis viel ik in een gat en voelde ik een enorme leegte en teleurstelling naar mezelf. Ik weet dat niet door kon gaan maar ik voel me toch een soort van gedeprimeerd, heb nergens meer zin in en het koste me moeite om blij re zijn met mezelf. Ik voel me een hard persoon omdat ik dit heb gedaan. Ookal is er niets ergs gebeurd. Ik heb ee  keuze gemaakt dat is alles maar toch voel ik me niet blij.

Heb besloten mijn spullen te pakken en een tijdje bij mijn vriend door te brengen want ik word gek van het inees zo alleen zijn. Ik voel me ook alleen maar meer depri wordzn en raak dat gevoel van teleurstelling niet kwijt. 

Het is vreemd want ik weet dat het een juiste beslisding was en toch houd ik het gevoel dat ik het niet goed heb gedaan.

Ik weet dat het weer over kan gaan en k ga er ook weer van alles aan doen om mezelf blij te maken en ik gun mezelf die tijd maar fijn voelt het niet.
Antwoord

#2

Hoi Domino,

Eerste wat in mij opkomt is dat die chefkok een flink probleem heeft. Die kan duidelijk de druk niet aan en uit dat tegen z'n mensen.

Dat jou dat raakt is niet zo vreemd, dat zouden de meesten hebben, denk ik. Ik snap je beslissing wel, al denk ik dat je iets te ver gegaan bent door meteen afscheid te nemen.
Je had ook eens met andere collega's kunnen praten en dan samen iets kunnen ondernemen. Nu ben jij het slachtoffer van iets waar jij geen schuld aan hebt.

Is dat alsnog mogelijk of is dat een gepasseerd station?

groet,
Ray
Antwoord

#3

Hey Ray!

Bedankt voor je reactie.
Het heeft een paar weken geduurd voor ik uiteindelijk de stap nam. Heb er inderdaad met collega"s over gepraat die hetzelfde ervaarde maar ook al van alles hadden geprobeerd door er iets van te zeggen, het te negeren etc. En de chef komt er ook openlijk voor uit maar dat maakt het niet makkelijker. Want hij wil er niets aan doen. Hij gedraagt zich als slachtoffer terwijl hij voor deze situatie heeft gekozen. Stagaires hebben ook op school geklaagd. Er is een leraar van hun school geweest heeft twee uur lang met de baas en bazin gesproken. Hij neemt het niet serieus en heb gehoord van mijn collega die er nog werkt er waar ik nog contact mee heb dat er niets is veranderd. De eerste dagen dat ik weg was is hij wat gekalmeerd maar daarna weer opnieuw begonnen. Terug keren is geen optie omdat ik al helemaal terug gekeerd ben naar huis. Werk was niet dichtbij huis. 

Ik merkte dat toen ik mijn verhaal had gedaan ik een soort opluchting voelde. En toen ging de vraag door me heen : wat is het dan dat ik voel, die teleurstelling in mezelf, omdat ik het graag anders had gezien, de onmacht dat het niet wilde lukken en ik voelde ook gelijk ja is ook normaal. Ik zat in de trein et liet mijn gedachte de vrije loop. Ja, Dan voelt het ook als teleurstellend. Daar kun je geen goed gevoel aan overhouden. En er ging door me heen ik moet het gewoon een plekje gaan geven, en het voornamelijk loslaten. Ik kan niet veranderen wat er is gebeurd maar ik kan wel mezelf veranderen en ik ben nu niet meer daar dus ik zal het los moeten gaan laten. Ik had het graag anders gezien maar het is niet anders het is zoals het is. En bij deze gedachte werd ik erg blij en viel er ineens al een soort last van me af.
Antwoord

#4

Heel sterk van jouw domino je bent een mens en geen stuk vuil tog.Geen enkele werkgever hoort je zo te behandelen respect moet van beide kanten komen,van zijn kant kwam het dus niet.Hij mist nou een goede werknemer.Je verdiend beter dan dit hoop dat je bij de volgende baan met waardering gaat werken....sterkte luister naar je lichaam moe is moe
Antwoord

#5

(20-06-2018, 10:40)Dame schreef: Heel sterk van jouw domino je bent een mens en geen stuk vuil tog.Geen enkele werkgever hoort je zo te behandelen respect moet van beide kanten komen,van zijn kant kwam het dus niet.Hij mist nou een goede werknemer.Je verdiend beter dan dit hoop dat je bij de volgende baan met waardering gaat werken....sterkte luister naar je lichaam moe is moe

Hey Dame!

Heel erg bedankt voor je berichtje, heel fijn om je woorden te lezen, dat moedigt aan en steunt me enorm in mijn gevoel wat ik ook had toen ik deze beslissing nam.
En ik voel me na deze ervaring nog meer gemotiveerd om goed naar mijn gevoel te luisteren en voor mezelf en mijn lichaam te blijven kiezen. Hoe moeilijk ik het ook vond en vind.

Dank je wel!!

Gr. Domino
Antwoord

#6

(19-06-2018, 13:42)domino schreef: Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heb geschreven. 

Was een nieuw seizoen begonnen in een hotel als seizoenswerker voor 5 maanden in de bediening en kamers. Het leek allemaal super goed te gaan in het begin. Vriendelijke eigenaren waarvan de eigenaar ook de chefkok was ivm bezuigingen omdat ze zillen renoveren en zijn vrouw in de bediening. Ik werkte veel met haar en zij was cool en geduldig. Maar haar man de chefkok begon zich steeds meer op te poppen als een geirriteerde gestreste schreeuwlelijk hoe meer klanten er kwamen. In het begin excuseerde hij zich nog maar aan het eind was dat over. Ik heb er 1'5 maand gewerkt tot ik in huilen uitbarste tegenover de bazin nadat haar man zich weer eens volop me had uigestort. Ik was vrolijk in de zaal maar zodra ik in de keuken kwam voelde je de stress en sloeg hij mijn gevoel letterlijk dood met zijn geschreeuw om niets snauwde hij je tor. Ik heb werkelijk van alles geprobeerd om het me niet te laten raken maar vorige week knapte ik. Ik probeerde telken positief te blijven maar het lukte me niet meer. En merkte dat ik steeds meer last van stress begon te voelen en minder te kunnen ontspannen. Hartkloppingen, zwaar gevoel om te gaan werken, op mijn hoede dat ik besloten heb mijn ontslag in te dienen. Na meerdere keren aan te geven niet blij te worden van het geschreeuw geen verandering en hij zij eigenlijk als ik me niet uit, want hou niet van het werk het stresst me en ik kan geen personeel aanemen geen geld , dan word ik ziek. Dus in grote lijnen kwam het erop dat ik het moest proberen te negeren als hij me toeschreeuwde en dan na de dienst gewoon weer leuk en gezellig doen want dan was hij vaak weer gekalmeerd. Ik heb goed nagedacht zonder me zielig of slachtoffer te voelen besloten dit niet te accepteren omdat ik me ziek begon te voelen van de stress en weer gedeprimeerd. 

Ik heb netjes een brief geschreven en mijn laatste dag afgerond op normale wijze en ze hebben met toch enige teleurstelling afscheid van me genomen.

Ik kwam thuis en was kapot lichamenlijk en geestelijk. Ik ging een dag aan de diaree en merkte nu pas dat ik het alweer veel te ver had laten komen. Ik was op het moment erg trots op mezelf omdat ik voor mezelf koos maar eenmaal tjuis viel ik in een gat en voelde ik een enorme leegte en teleurstelling naar mezelf. Ik weet dat niet door kon gaan maar ik voel me toch een soort van gedeprimeerd, heb nergens meer zin in en het koste me moeite om blij re zijn met mezelf. Ik voel me een hard persoon omdat ik dit heb gedaan. Ookal is er niets ergs gebeurd. Ik heb ee  keuze gemaakt dat is alles maar toch voel ik me niet blij.

Heb besloten mijn spullen te pakken en een tijdje bij mijn vriend door te brengen want ik word gek van het inees zo alleen zijn. Ik voel me ook alleen maar meer depri wordzn en raak dat gevoel van teleurstelling niet kwijt. 

Het is vreemd want ik weet dat het een juiste beslisding was en toch houd ik het gevoel dat ik het niet goed heb gedaan.

Ik weet dat het weer over kan gaan en k ga er ook weer van alles aan doen om mezelf blij te maken en ik gun mezelf die tijd maar fijn voelt het niet.

hey Domino,

Trek je niets aan van dat soort mensen, want echt pffff.. Geen respect gewoon! Vind het erg knap dat je gewoon zo durft op te staan voor jezelf en dat je ook nog rustig en onder controle kon reageren, Respect ! Ik snap precies hoe je je voelt dat je terug wilt, maar dat je het toch wel mist. Ik denk dat iedereen wel z'n plek heeft. Misschien mis je de mensen die er ook werken probeer dan gewoon na werk eens met ze aftespreken. Het is moeilijk om niet terug te gaan, maar geloof mij teruggaan zal je alleen maar meer pijn doen! Misschien helpt het ook om gewoon een ander baantje te zoeken, want misschien vind je dat zelfs 10000x leuker! De meeste hier zijn er voor je en staan achter elke keuze die je maakt wat je ook kiest, maar kies voor jezelf, kies voor iets waar jij je beter bij voelt. Dit klinkt makkelijk maar jij bent degene die die keuze uiteindelijk toch maakt. Ik kan alleen mijn mening erover geven en verder moet je het zelf maar zien.
Antwoord

#7

(21-06-2018, 15:50)Depriegurll schreef: hey Domino,

Trek je niets aan van dat soort mensen, want echt pffff.. Geen respect gewoon! Vind het erg knap dat je gewoon zo durft op te staan voor jezelf en dat je ook nog rustig en onder controle kon reageren, Respect ! Ik snap precies hoe je je voelt dat je terug wilt, maar dat je het toch wel mist. Ik denk dat iedereen wel z'n plek heeft. Misschien mis je de mensen die er ook werken probeer dan gewoon na werk eens met ze aftespreken. Het is moeilijk om niet terug te gaan, maar geloof mij teruggaan zal je alleen maar meer pijn doen! Misschien helpt het ook om gewoon een ander baantje te zoeken, want misschien vind je dat zelfs 10000x leuker! De meeste hier zijn er voor je en staan achter elke keuze die je maakt wat je ook kiest, maar kies voor jezelf, kies voor iets waar jij je beter bij voelt. Dit klinkt makkelijk maar jij bent degene die die keuze uiteindelijk toch maakt. Ik kan alleen mijn mening erover geven en verder moet je het zelf maar zien.

Hey Depriegurll,

Dank je wel voor je lieve woorden Je slaat de spijker op zijn kop daar. Dat is inderdaad hoe ik me voel, merk dat ik het mis het werk ook omdat dat het probleem ook niet was, en inderdaad ook het contact met mijn collega's en huisgenoten daar. Heb nog dagelijks contact met een collega van daar die daar nog werkt. Dat doet me wel goed. Maar ik begin dit steeds meer te accepteren dat er inderdaad weer een mogelijkheid kan komen voor een baan waar ik het weer naar mijn zin kan hebben. Heb daarom vandaag ook weer een sollicitatie eruit gedaan. Dank je wel voor je steun en het is inderdaad waar ik zal de keuze zelf moeten maken en probeer zoveel mogelijk naar mijn gevoel te luisteren hierin en niet de juiste keuze te maken, maar een keuze te maken die goed voor mij voelt. Het voelt enorm fijn om het hier te kunnen delen en de steun te ervaren van jullie allemaal.

Gr. Domino
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leegte Started by anoniem3
6 Replies - 2,119 Views
23-01-2020, 13:09
Laatste bericht: Shalin



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)