Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Lastig en pijnlijk


#1

Mijn naam is David, 43 jaar. ik heb niks om te klagen heb geen vreselijke dingen meegemaakt maar voel me niet goed en het wordt niet minder. Mijn vader is een aantal jaar geleden overleden en ik vermoed dat dit de trigger was maar helemaal zeker weet ik dat niet.

Ik wil niet zeuren of zielig doen maar zou wel graag met lotgenoten in contact komen die snappen hoe het is om jezelf door de dag heen te slepen....
Antwoord

#2

Hoi David.

Het is echt fijn om met mensen te praten die je begrijpen. Dus je zit hier op de goedde plek. 

Als je heel goed met je vader om kon gaan kan het best de trigger zijn. Ik baal echt van mensen om me heen die ik vaak over hetzelfde hoor. Ze zijn in de rauw. En krijgen te horen dat ze er nou wel eens verder moetmo gaan. Echt de grootste onzin. Het zegt meer over hun.

Iemand waar je echt om geeft kan heel pijnlijk zijn om te verliezen.  


Groetjes BvD
Antwoord

#3

Hey David,

Welkom hier.

Soms lijkt het alsof je alles hebt maar ondertussen... Nahja, je begrijpt als geen ander wat ik bedoel denk ik Smile
Het overlijden van een dierbare kan zeker een trigger zijn. Ik spreek uit ervaring - mijn huidige depressieve periode is begonnen vorig jaar maart toen mijn vader overleed, dus nu zo'n anderhalf jaar. Elke dag doet het zeer en het lijkt niet draagbaarder te worden, maar moeilijker.

Nu is het met de toch wat weinige informatie die je geeft moeilijk om te zeggen of je nu een depressie hebt of niet, maar zoals gezegd het verliezen van een dierbare kan echt een enorme impact hebben.
Voel je vrij om hier je verhaal te doen wanneer het goed voelt, kijk eens rond bij de vele topics - ik weet zeker dat je je dan minder alleen voelt.
Oh, en je zeurt absoluut niet en zielig ben je ook niet! Het is vreselijk zwaar om je door de dag heen te slepen dus ik begrijp precies wat je bedoelt!

Veel sterkte en succes!


@BVD, dank voor je inzicht en ook de woorden dat het de grootste onzin is dat je nu eens verder moet gaan. Ik zou dat zelf namelijk heel graag willen, maar ik weet niet hoe. Het verdriet, de rouw, de pijn, het verlamt me compleet en het heeft de kijk op de wereld om mij heen enorm veranderd. Een dagelijks gevecht, nog steeds.


Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • David
Antwoord

#4

(02-09-2018, 13:07)Sanna schreef: Hey David,

Welkom hier.

Soms lijkt het alsof je alles hebt maar ondertussen... Nahja, je begrijpt als geen ander wat ik bedoel denk ik Smile
Het overlijden van een dierbare kan zeker een trigger zijn. Ik spreek uit ervaring - mijn huidige depressieve periode is begonnen vorig jaar maart toen mijn vader overleed, dus nu zo'n anderhalf jaar. Elke dag doet het zeer en het lijkt niet draagbaarder te worden, maar moeilijker.

Nu is het met de toch wat weinige informatie die je geeft moeilijk om te zeggen of je nu een depressie hebt of niet, maar zoals gezegd het verliezen van een dierbare kan echt een enorme impact hebben.
Voel je vrij om hier je verhaal te doen wanneer het goed voelt, kijk eens rond bij de vele topics - ik weet zeker dat je je dan minder alleen voelt.
Oh, en je zeurt absoluut niet en zielig ben je ook niet! Het is vreselijk zwaar om je door de dag heen te slepen dus ik begrijp precies wat je bedoelt!

Veel sterkte en succes!


@BVD, dank voor je inzicht en ook de woorden dat het de grootste onzin is dat je nu eens verder moet gaan. Ik zou dat zelf namelijk heel graag willen, maar ik weet niet hoe. Het verdriet, de rouw, de pijn, het verlamt me compleet en het heeft de kijk op de wereld om mij heen enorm veranderd. Een dagelijks gevecht, nog steeds.


Groetjes,
Sanna
ik heb het zelf gelukkig nog niet ervaren. Maar ik heb het vaak genoeg om me heen gezien en gehoord. En hoe de persoon in questie er echt zwaar verdrietig van wordt. Want je stuit ook nog eens op zo veel onbegrip. Verdriet mag je niet tonen. Dat vinden ze zwak. Zelf vindt ik hun eerder zeaz maar ok. Maar ik begrijp de pijn.   

 En je bepaalt toch zeker wel zelf je rauw process!!!!
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-09-2018, 15:20 door David.)

ik heb de laatste jaren het gevoel dat ik niks waard ben en ik heb ook een enorme angst ontwikkeld dat er iets met mijn kinderen gebeurd. Ik kan daar niet van slapen....  soms wil ik dat ik er gewoon niet ben. Maar ik heb kinderen voor mijn kinderen moet ik doorgaan natuurlijk ... maar dat valt soms niet mee. Ik zou het liefst alles willen ontlopen en niemand meer zien maar dat is niet een oplossing.

Het gekke is dat ik eigenlijk niks heb waardoor ik me zo zou moeten voelen.  Ik heb gestudeerd, heb een hele goede baan, heb gezonde kinderen en vrouw en een mooi huis.  Toch zegt dat allemaal niks en voel ik me enorm eenzaam. Waarom is dat niet genoeg om me goed te voelen...
Antwoord

#6

(03-09-2018, 15:03)David schreef: ik heb de laatste jaren het gevoel dat ik niks waard ben en ik heb ook een enorme angst ontwikkeld dat er iets met mijn kinderen gebeurd. Ik kan daar niet van slapen....  soms wil ik dat ik er gewoon niet ben. Maar ik heb kinderen voor mijn kinderen moet ik doorgaan natuurlijk ... maar dat valt soms niet mee. Ik zou het liefst alles willen ontlopen en niemand meer zien maar dat is niet een oplossing.

Het gekke is dat ik eigenlijk niks heb waardoor ik me zo zou moeten voelen.  Ik heb gestudeerd, heb een hele goede baan, heb gezonde kinderen en vrouw en een mooi huis.  Toch zegt dat allemaal niks en voel ik me enorm eenzaam. Waarom is dat niet genoeg om me goed te voelen...

Voor een depressie hoeft er eigenlijk niet zo zeer een trigger te zijn. Waarschijnlijk had je het altijd al. Maar ben je nu meer bewust.

 Even heel extreem gezegt. Al zou je een perfect leven hebben. Maar je hebt dus een depressie dan vreet het als nog aan je. 

Dat zecht echt helemaal niet om de kwaliteit van je gezin. Voel jezelf ook zeker niet schuldig. Het is niet jou fout dat je, je zo voel.

Groetjes BvD
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen BvD :   • David
Antwoord

#7

Hoi David,

De oorzaak van een depressie achterhalen is vaak erg lastig, zo niet onmogelijk. Er zijn therapieën waarbij het vinden van juist de oorzaak voorop staat. Andere therapeuten kiezen een andere aanpak. 

Feit is, wat de oorzaak ook is, dat depressie een ziekte is die je overkomt. Je er schuldig over voelen is een irrationele gedachtegang, die je het best kan proberen te vermijden. Het maakt het er niet gemakkelijker op. 

Heb je overigens al geprobeerd om professionele hulp in te schakelen? Een bezoek aan de huisarts is een goede eerste stap.

sterkte,
Ray
Antwoord

#8

Hoi David,

Welkom, en goed dat je er bent.

Wat Ray zegt, heb je al professionele hulp ingeschakeld?
Zo niet: gauw doen, schaam je niet, schuldgevoel ook niet nodig of zinvol.

En ook als je al wel hulp hebt ingeschakeld: die gevoelens van schaamte en schuld kunnen zo weer de kop op steken, dat hoort bij het ziektebeeld, en een goedbedoelende (maar misschien op dat moment net even wat minder empathische, of misschien een die niet bij jou past of er niks van kan, helaas) hulpverlener kan dat zo maar triggeren.

Ik (45, gelukkig getrouwd, twee lieve gezonde kinderen) ervaar dit forum (sinds ik het vorige week heb ontdekt) als heel steunend en fijn. Ik ben nu herstellende van een (de zoveelste) dip, heel fijn hier ervaringen te lezen en gesprekken te voeren, voelt als heel dichtbij en vertrouwd en helpt echt (hulde aan Bert en Positiva, de beheerders!).

Ik herken de "last" van kinderen hebben en ook dat je je maar - wanhopig - blijft afvragen wat de oorzaak (van je depressie) is. Want als je de oorzaak weet, kan je het ook oplossen, toch? Of?

Ook het piekeren en de slaapproblemen herken ik.

Op dit moment lukt het me mijn depressie als een vervelende vriend te beschouwen, die me confronteert met iets dat nog niet lukt, iets dat misgaat, ontbreekt in mijn leven.

Als het slecht met me gaat lig ik een groot deel van de dag (als de kinderen op school zijn) op bed of bank, te lezen, of uitzending gemist te kijken (series, die geen thriller zijn, TV films ook). De loopjes naar school is het maximum aan lichaamsbeweging dat ik krijg. Waarom is dit mijn leven, ik met mijn WO opleiding en die toch alle kansen heeft gehad in het leven, nu een slonzige thuismoeder? Etc. etc.

Praattherapie (CGT) heeft mij over het algemeen weinig geholpen; ik kan mezelf uitstekend analyseren en het helpt geen bal bij mijn machteloze, zombie-achtige rotgevvoel. Een therapeut die niet "stevig" (sensitief en directief) genoeg is luistert naar mijn verhaal terwijl ik de tijd volklets en na de sessie is alles zoals het was. What a waste of everyone's resources.

Wel had en heb ik baat bij methoden die me hielpen te voelen, en/of op een andere manier naar mezelf te luisteren en praten; EMDR, hypnotherapie, Voice Dialogue. Solutions Focussed Therapy (oplossingsgericht). Recent IEMT (wordt niet vergoed, voordeel is dat je vaak snel terecht kunt) en net begonnen met rMTS, ook veelbelovend.

Hopelijk heb je hier wat aan, heel veel sterkte,

groet Vera
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Positiva
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)