Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Lange tijd depressief ....


#1

Hallo allemaal,

Vind het lastig me verhaal hier kwijt te kunnen maar hoop dat dit vorderingen oplevert wat betreft herstel.

Ik ben een jonge man van 30 en zit al bijna 2 jaar met zware depressieve gevoelens.

Dit alles is veel erger geworden sinds ik T1D heb gekregen.

De depressie beheerst echt mijn leven en ik ondervind er ook veel lichamelijke klachten van.

Verder kan ik er niet echt achter komen waar dit vandaan komt....

Ik heb afgelopen jaar een ruim half jaar bij een psycholoog gelopen maar heb het idee dat dit weinig uitgehaald heeft....

Ik wil me zo graag weer eens happy voelen en gelukkig zijn...

Iemand ideeën zodat ik me zelf weer kan vinden en weer een gelukkig mens kan worden ??

Hoop echt dat ik via hier verder kom ...
Antwoord

#2

Hoi Sama, allereerst welkom op het forum! Misschien heb je al een beetje rond gekeken. Dan heb je vast gezien dat er heel veel mensen in het zelfde schuitje zitten. Ik schrijf hier als "partner van" en schrijf dus ook vanuit dat oogpunt.
Waarom zijn jouw depressieve gevoelens erger geworden sinds de diagnose T1D? Gewoon omdat je het balen vindt? Of ben je niet goed geregeld? Dat kan namelijk ook heel goed invloed hebben op jouw humeur.
Mijn partner heeft ook veel lichamelijke klachten waarvan ik denk dat die met de depressie te maken hebben. Hij is het daar niet helemaal mee eens. Maar ik wil er ook niet mee zeggen dat het dan geen serieuze klacht is. Feit blijft wel dat het aanpakken van de depressie daarbij voorop staat. 
Het is lang niet voor iedereen vast te stellen waar de depressie vandaan komt. Sommige mensen missen gewoon een stofje of zijn erfelijk belast. Vaak zijn zij met een medicijn geholpen. Heeft de huisarts of psycholoog dat al eens met je besproken? Of heb je al eens medicijnen gebruikt? Mijn partner is uit zijn laatste depressie gekomen door heel veel te gaan sporten in de buitenlucht. Zowel sporten als "buiten zijn" is goed voor je. Vooral als het mentaal iets minder gaat. Heeft de psycholoog aan het einde van de behandeling ook een evaluatie gedaan? Is daar een conclusie uit gekomen?
Sorry voor de vele vragen. Voel je vrij om ze te beantwoorden of niet..
Antwoord

#3

(05-03-2018, 17:06)Positiva schreef: Hoi Sama, allereerst welkom op het forum! Misschien heb je al een beetje rond gekeken. Dan heb je vast gezien dat er heel veel mensen in het zelfde schuitje zitten. Ik schrijf hier als "partner van" en schrijf dus ook vanuit dat oogpunt.
Waarom zijn jouw depressieve gevoelens erger geworden sinds de diagnose T1D? Gewoon omdat je het balen vindt? Of ben je niet goed geregeld? Dat kan namelijk ook heel goed invloed hebben op jouw humeur.
Mijn partner heeft ook veel lichamelijke klachten waarvan ik denk dat die met de depressie te maken hebben. Hij is het daar niet helemaal mee eens. Maar ik wil er ook niet mee zeggen dat het dan geen serieuze klacht is. Feit blijft wel dat het aanpakken van de depressie daarbij voorop staat. 
Het is lang niet voor iedereen vast te stellen waar de depressie vandaan komt. Sommige mensen missen gewoon een stofje of zijn erfelijk belast. Vaak zijn zij met een medicijn geholpen. Heeft de huisarts of psycholoog dat al eens met je besproken? Of heb je al eens medicijnen gebruikt? Mijn partner is uit zijn laatste depressie gekomen door heel veel te gaan sporten in de buitenlucht. Zowel sporten als "buiten zijn" is goed voor je. Vooral als het mentaal iets minder gaat. Heeft de psycholoog aan het einde van de behandeling ook een evaluatie gedaan? Is daar een conclusie uit gekomen?
Sorry voor de vele vragen. Voel je vrij om ze te beantwoorden of niet..

Hallo positiva ,

Allereerst bedankt voor je reactie , had dit niet verwacht.
Ik denk dat de depressie erger is geworden sinds mijn diabetes omdat ik er te veel mee bezig ben.
Dit is hoe dan ook de bedoeling maar bij mij beheerst het echt mijn leven in de zin dat ik heel veel test en dit zeg maar niet in mindere maten kan doen. Het woord balen vind ik wat zacht uitgedrukt en me zelf regelen gaat niet 100 %. Het doet me ook pijn dit zo te verwoorden.

Ik heb voor mijn lichamelijke klachten al zo veel testen gehad.
-bloed testen (o.a. compleet bloedbeeld)
-echo's 
-hartfilmpje
-Long foto's
-MRI

En alles met een antwoord dat er niks geks te zien is. Als ik er zo over spreek snap ik dat allemaal prima maar iets in me hoofd probeert mij te overtuigen dat het anders is.

Verder heb ik medicatie gebruikt maar werd daar heel loom van en ging me zelf nog meer isoleren.

De psychologische onderzoeken hebben op weinig gewezen mij werd veel en al verteld dat ik maar moest door gaan.

Inmiddels ga ik 22 ste weer opnieuw beginnen.

Dus 2 jaar verder en nog geen steek verder.
Antwoord

#4

Hallo Sama,

Ook van mij een warm welkom op dit forum.

Naar dat je al weer zo'n lange tijd depressieve gevoelens hebt.

Ik schrijf hier zelf als iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt, maar vandaag ben ik gelukkig stabiel.

Mag ik vragen of jouw depressie die 2 jaar geleden ontstond zomaar uit de lucht kwam vallen? Geen enkele aanleiding?
Hoe stond je in het leven voor die tijd?

Ikzelf vond het lastig om niet te weten waar die depressies vandaan kwamen. Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat deze voortvloeide uit het feit dat ik erg krampachtig in het leven heb gestaan.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#5

(06-03-2018, 20:37)Bert schreef: Hallo Sama,

Ook van mij een warm welkom op dit forum.

Naar dat je al weer zo'n lange tijd depressieve gevoelens hebt.

Ik schrijf hier zelf als iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt, maar vandaag ben ik gelukkig stabiel.

Mag ik vragen of jouw depressie die 2 jaar geleden ontstond zomaar uit de lucht kwam vallen? Geen enkele aanleiding?
Hoe stond je in het leven voor die tijd?

Ikzelf vond het lastig om niet te weten waar die depressies vandaan kwamen. Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat deze voortvloeide uit het feit dat ik erg krampachtig in het leven heb gestaan.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hallo Bert,

Het is inderdaad een nare ervaring , vroeger dacht ik hier heel luchtig over ..... totdat het je zelf treft.

Het is 2 jaar geleden koud op mijn bord komen vallen , wilde er niet niet aan toegeven dat er iets psychisch aan de hand was ....
(het is me lichaam die zeer doet , ik ben toch niet gek)

Toen ik huilbuien kreeg en vergeetachtig werd , ben ik gaan inzien dat er iets aan de hand was waar ik geen grip op had...
(Normaal altijd overal overheen gestapt en nu was/ben ik klein en breekbaar)....

Ik weet ook inderdaad niet waar de kern van het probleem ligt , ben wel een typ die dat graag wil achterhalen ( Misschien wel te graag , zodat ik dit kan aanpakken ).

Wat me vandaag de dag heel erg bezig houd is dat ik veel lichamelijke klachten heb:
-Rug pijn 
-veel wazig zien
-Soms evenwichtsstoornissen (heel eng) 

Ik ben een vechter 100% waar en denk niet aan dingen om bv me zelf iets aan te doen.

Ik ben juist aan het overleven , maar zou zo graag weer gaan leven.
Antwoord

#6

Hallo Sama,

Ik begrijp heel goed dat je wilt ontdekken waar de kern van het probleem ligt.

Ik heb dat drie jaar geleden ook onderzocht. Allereerst heb ik voor mijzelf vastgesteld waar de therapeut aan zou moeten voldoen.
Het belangrijkste criterium was hij/zij moet haar leven doorleefd hebben (dus geen jonkie), verder moet hij de wens hebben volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek te willen gaan. Die psycholoog heb ik gevonden en ik heb hem de volgende onderzoeksvraag voorgelegd.
Zijn mijn depressies van binnen uit, erfelijk bepaald?. Gevolg weinig aan te doen, mee leren leven, pilletje er in en rekken en er bij blijven.
Of ligt de oorzaak van mijn depressie in mijn jeugd?. Ik krijg/heb uiteindelijk concrete handvatten waarmee ik actief aan mijn depressies kan werken. De psycholoog heb mij drie sessies bestookt (in positieve zin) met vragen en zijn (en mijn) conclusie was dat het inderdaad al op jonge leeftijd is ontstaan. Door die ervaringen in mijn jeugd is mijn persoonlijkheid van vandaag bepaalt.

Je schrijft dat je een vechter bent. Mag ik vragen wat dat betekent voor de manier waarop je in het leven stond? En hoe het vechten zich uit in de manier waarop je vandaag met jouw problemen omgaat? Wat betekent het in jouw ogen dat je normaal gesproken gewoon over de dingen heen stapt?

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert




   








Ik weet ook inderdaad niet waar de kern van het probleem ligt , ben wel een typ die dat graag wil achterhalen ( Misschien wel te graag , zodat ik dit kan aanpakken ).
Antwoord

#7

(07-03-2018, 12:33)Bert schreef: Hallo Sama,

Ik begrijp heel goed dat je wilt ontdekken waar de kern van het probleem ligt.

Ik heb dat drie jaar geleden ook onderzocht. Allereerst heb ik voor mijzelf vastgesteld waar de therapeut aan zou moeten voldoen.
Het belangrijkste criterium was hij/zij moet haar leven doorleefd hebben (dus geen jonkie), verder moet hij de wens hebben volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek te willen gaan. Die psycholoog heb ik gevonden en ik heb hem de volgende onderzoeksvraag voorgelegd.
Zijn mijn depressies van binnen uit, erfelijk bepaald?. Gevolg weinig aan te doen, mee leren leven, pilletje er in en rekken en er bij blijven.
Of ligt de oorzaak van mijn depressie in mijn jeugd?. Ik krijg/heb uiteindelijk concrete handvatten waarmee ik actief aan mijn depressies kan werken. De psycholoog heb mij drie sessies bestookt (in positieve zin) met vragen en zijn (en mijn) conclusie was dat het inderdaad al op jonge leeftijd is ontstaan. Door die ervaringen in mijn jeugd is mijn persoonlijkheid van vandaag bepaalt.

Je schrijft dat je een vechter bent. Mag ik vragen wat dat betekent voor de manier waarop je in het leven stond? En hoe het vechten zich uit in de manier waarop je vandaag met jouw problemen omgaat? Wat betekent het in jouw ogen dat je normaal gesproken gewoon over de dingen heen stapt?

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert




Hoi Bert,

Ik zal in het kort even vertellen ( Van hak op de tak ) hoe ik ben op gegroeid tot de persoon die ik nu ben.

Mijn vader en moeder zijn op mijn 2 levensjaar uit elkaar gegaan , op mijn 3 jaar ging me moeder samen wonen met de man waar ze nu nog mee is....
Er is op die leeftijd aan mij en me broer (Ook van een andere biologische vader) gevraagd of wij het accepteerde dat we bij hem gingen wonen.
(Op die leeftijd ben je niet veel eisend en stem je al snel in , omdat je als kinds graag stabiliteit wilt hebben en het in het begin toch goed voelde)

Jaren gaan voorbij maar een echte band hebben met de man waarmee me moeder een relatie mee heeft is er niet echt geweest...
In de tussentijd komen er broertjes bij en ik krijg steeds meer het idee mij plek te moeten opeisen ( was veel en al een achtergrond figuur)...

Kan me ook nog herinneren dat ik voor het eerst met mijn broertje buiten mocht spelen omdat hij net on lopen enz. en ik was hem uit het ook verloren , in paniek ben ik om me heen gaan zoeken maar hij was nergens te vinden.... uiteindelijk puur toeval in een tuin beland lag me broertje in een vijver naar adem te happen (hij kon natuurlijk niet zwemmen) ben in shok geraakt , maar op 1 of andere manier heb ik hem toch gered.... (zie dat soms nog voor me)..

Op school was ik niet bepaald een geliefd persoon zocht altijd aandacht op een negatieve manier omdat ik thuis al het persoon op de achtergrond was en ik me graag gehoord wilde voelen..... 

thuis als kind was voor mij gewoon een drama , ik voelde me anders als andere kinderen en was daarom ook dwars en opstandig.... met alle gevolgen van dien .....

Het is zelfs zo gek dat ik op een gegeven moment gewoon begon te lachen als ik slaag kreeg omdat ik gewent was wat er gebeuren zou, dit maakte me moeder nog kwader zodat ze nog agressiever op me in ging slaan.... (Ik ging op en gegeven moment ook smoesjes verzinnen naar andere mansen wat waar de blauwe plekken vandaan kwamen)...

Ik loog sowieso veel omdat ik bang was de waarheid te vertellen en was me niet heel erg bewust dat mijn ouders altijd achter de waarheid zouden komen....

Al met al werd mijn persoonlijkheid gecreëerd , angstig , leugenachtig , masker dragend persoon....
Ik lach me de dagen door maar achter die lach schuilt een andere jongen....

We zijn inmiddels  voor de 3de keer verhuisd (Echt iets wat in de aard van me ouders zit , verhuizen .... daar later meer over.....)

Ik heb het idee me zelf een nieuwe ik te kunnen geven , maar schijn bedrog..... Ik was nog steeds de persoon die altijd al was.....
Getreiterd , moeilijk te hanteren persoon , die altijd net even alles anders deed als een ander... ( Dit ontken ook zeker niet)....

Het gezin lijkt eigenlijk helemaal perfect alleen ik besluit vroegtijdig het huis te verlaten(16 jaar) ..... hield het niet meer en ja me ouders vonden het allemaal wel best ....

woonde toen der tijd samen met mijn toenmalige vriendin , alles leuk en aardig ..... het leven lachte me toe en had weinig tot geen contact met mijn ouders dit omdat ik me vrij voelde en geen invloed van me ouders meer wilde aanvaarden...

De relatie liep op een dood spoor (Betrapte haar met een ander)..... dus met veel moeite contact met het thuisfront gezocht en maar weer bij me ouders gaan wonen....

Er gaat een tijd voorbij en het gaat thuis enigszins wel goed , ontmoet mijn huidige vriendin.... alles leuk en aardig tot damijn ouders bedachten naar het buitenland te verhuizen....(Na 5 jaar uiteindelijk terug gekomen , gelijk proberen de regie weer over te nemen)....

Ik ging niet mee , had net een vriendin en zat niet te wachten op die verandering ....... 
Waar moest ik naar toe ??? (Ik kreeg als antwoord ''al slaap je in een doos het zal ons een biet wezen'')
Ik kende mijn vriendin net , dus om daar eventueel in te trekken was echter geen optie....
Ik kon bij een kennis van me tante intrekken (een man die ik totaal niet kende , maar had een slaapplek nodig)
Uiteindelijk ging het berg afwaarts met mij dat zagen mijn schoonouders ook en mocht uiteindelijk bij hun intrekken..

Daar een half jaar op me tenen gelopen te hebben , hebben mijn vriendin en ik besloten op ons zelf te gaan.....

Toen begon de tijd dat ik echt begon te leven , alles klopte gewoon.... niks stond het geluk in de weg.....
Huisje , Boompje , Beestje , Dochter......
Allebei een leuke baan en alles liep zoals het ''Normaliter'' zou moeten lopen....
Eerst een huis gehuurd later gekocht....

Totdat ik de diagnose T1D kreeg , toen ging het weer bergafwaarts ...
Ik raakte me baan kwijt na 8 jaar trouwe dienst (Kon mijn huidige beroep lichamelijk niet meer aan)...
werd aan de kant geschoven als oud vuil.... ( Na een onzekere tijd en juridisch getouwtrek , de handdoek in de ring gegooid en me laten afwimpelen met een afkoopsom)...

Heb ruim 7 maanden thuis gezeten en voelde me zwaar waardeloos , dat ging van kwaad naar erger.....

Om mijn gezin boven water te houden toch de kracht gevonden een simpel baantje aan te nemen waar ik nu nog werk....

(Dit is een kleine sneekpeek in me leven , nog lang niet alles maar om je een beetje een beeld te kunnen laten schetsen) 
Antwoord

#8

Poeh, wat een verhaal Sama.

Niet gemakkelijk dat allemaal mee te maken.
Ik heb het vermoeden dat je erg lang in de overlevingsstand hebt gestaan.
Dan nog een tijd rond huisje, boompje beestje. Verdraaid knap dat je dit toch maar hebt opgebouwd.
Hoe groot schat jij de mogelijk dat jouw lijf nu zegt, STOP zo kan je niet langer in het leven staan?
Je schrijft ik ben een vechter, dat was ook noodzakelijk in jouw leven. Maar vechten staat, althans voor mij, ook voor krampachtig,
wederom het overleven. Zou het zo kunnen zijn dat bij jou in therapie het vechten, niet zeuren, het valt wel mee,
net even teveel centraal stond?
Zo maar een paar gedachten.

Hoor het graag. 

Groetjes,  Bert
Antwoord

#9

(11-03-2018, 19:10)Bert schreef: Poeh, wat een verhaal Sama.

Niet gemakkelijk dat allemaal mee te maken.
Ik heb het vermoeden dat je erg lang in de overlevingsstand hebt gestaan.
Dan nog een tijd rond huisje, boompje beestje. Verdraaid knap dat je dit toch maar hebt opgebouwd.
Hoe groot schat jij de mogelijk dat jouw lijf nu zegt, STOP zo kan je niet langer in het leven staan?
Je schrijft ik ben een vechter, dat was ook noodzakelijk in jouw leven. Maar vechten staat, althans voor mij, ook voor krampachtig,
wederom het overleven. Zou het zo kunnen zijn dat bij jou in therapie het vechten, niet zeuren, het valt wel mee,
net even teveel centraal stond?
Zo maar een paar gedachten.

Hoor het graag. 

Groetjes,  Bert

Hallo Bert, 

Je zegt dat het knap is huis boompje beestje op te bouwen , al met al sta ik hier ook van te kijken....

Afgelopen zaterdag ben ik op me werk in elkaar gezakt , ambulance er bij en het advies rustig aan te doen .... 

Vandaag naar de huisarts geweest en een kalmeringsmiddel gekregen ....

T gaat nu wel een beetje , het is vooral schrikken wanneer er de stress en spanningen van 2 jaar ineens uit komen.... je denkt dat je het lootje legt...

Ik denk hoe jij het verwoord helemaal klopt in mijn geval....

Ook hoop snel hier over te zijn om weer aan mijn herstel te kunnen werken ....

Het schiet niet op zo.......
Antwoord

#10
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-03-2018, 23:36 door Positiva.)

Misschien moet je juist niet te proberen hier weer snel overheen te komen,maar juist rustig laten bezinken dat het zo echt niet verder kan. Althans, jouw lichaam kan zo niet verder. Het wordt nu echt tijd om te bedenken wat er moet veranderen. Je bent ziek en daar zul je aan toe moeten geven voordat je aan genezing kunt denken.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-07-2023, 00:32
Laatste bericht: Mabel
09-05-2023, 16:15
Laatste bericht: Mabel
28-04-2023, 09:59
Laatste bericht: Jarno
  Depressief na burn-out Started by staterium
5 Replies - 882 Views
08-10-2022, 20:46
Laatste bericht: Mabel
  Depressief Started by Matt
2 Replies - 589 Views
02-10-2022, 19:07
Laatste bericht: Matt
26-09-2022, 17:22
Laatste bericht: Jupiter
24-09-2022, 23:51
Laatste bericht: Touchy
  Manisch depressief Started by Schildpadje
4 Replies - 818 Views
07-06-2022, 21:23
Laatste bericht: Mabel
05-04-2022, 14:40
Laatste bericht: calamityjane
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)