Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Laat mij met rust, depressie


#1

Alsjeblieft depressie, laat mij nu eindelijk eens met rust. Inmiddels word ik al meer dan anderhalf jaar door jou geteisterd. Ik ben van een sterke dame met voldoende zelfvertrouwen veranderd in een klein hoopje onzekerheid en angst. Ik doe keihard mijn best, maar het is nog steeds niet genoeg. Je laat mij maar niet met rust. Ik ben altijd maar bang en voel mij zo geremd in mijn doen en laten. Altijd maar moe en overal als bergen tegenop zien. Altijd maar negatieve gedachtes en iedere emotie of fysieke klacht zien als een bevestiging dat het mij niet gaat lukken. Dat ik het niet kan om weer te gaan werken bijvoorbeeld. Volgende week begint de zomervakantie en ik zie er als een berg tegenop om iedere dag alleen te zijn met mijn dochter. Ik schaam mij ervoor. Als moeder vind ik dat je hier naar mag uitkijken, maar dat lukt mij nog steeds niet. Vorige jaar hoopte ik dat er dit jaar anders in zou staan, dat je weg zou zijn. Dat je mij eindelijk met rust zou laten, maar helaas. Je bent er nog altijd en ik weet gewoon niet of ik naar je moet luisteren of juist niet. Ben ik echt te vermoeid om te gaan werken? Is het echt verstandig om zo weinig mogelijk te bewegen? Zijn werk en huishoudelijke klusjes echt zo gevaarlijk? Ik ben zo klaar met dit rot voelen, zo klaar om steeds mijzelf op te peppen omdat het niet vanzelf gaat. Zo klaar ermee met die enorme rem die ik voel, het enorme gewicht dat ik meedraag, de altijd aanwezige dwanggedachten en angst. . Zo klaar ermee dat ik mij zo angstig voel om alleen te zijn met mijn dochter. Laat mij met rust...
Antwoord

#2

(01-07-2019, 09:03)Letitgo schreef: Alsjeblieft depressie, laat mij nu eindelijk eens met rust. Inmiddels word ik al meer dan anderhalf jaar door jou geteisterd. Ik ben van een sterke dame met voldoende zelfvertrouwen veranderd in een klein hoopje onzekerheid en angst. Ik doe keihard mijn best, maar het is nog steeds niet genoeg. Je laat mij maar niet met rust. Ik ben altijd maar bang en voel mij zo geremd in mijn doen en laten. Altijd maar moe en overal als bergen tegenop zien. Altijd maar negatieve gedachtes en iedere emotie of fysieke klacht zien als een bevestiging dat het mij niet gaat lukken. Dat ik het niet kan om weer te gaan werken bijvoorbeeld. Volgende week begint de zomervakantie en ik zie er als een berg tegenop om iedere dag alleen te zijn met mijn dochter. Ik schaam mij ervoor. Als moeder vind ik dat je hier naar mag uitkijken, maar dat lukt mij nog steeds niet. Vorige jaar hoopte ik dat er dit jaar anders in zou staan, dat je weg zou zijn. Dat je mij eindelijk met rust zou laten, maar helaas. Je bent er nog altijd en ik weet gewoon niet of ik naar je moet luisteren of juist niet. Ben ik echt te vermoeid om te gaan werken? Is het echt verstandig om zo weinig mogelijk te bewegen? Zijn werk en huishoudelijke klusjes echt zo gevaarlijk? Ik ben zo klaar met dit rot voelen, zo klaar om steeds mijzelf op te peppen omdat het niet vanzelf gaat. Zo klaar ermee met die enorme rem die ik voel, het enorme gewicht dat ik meedraag, de altijd aanwezige dwanggedachten en angst. . Zo klaar ermee dat ik mij zo angstig voel om alleen te zijn met mijn dochter. Laat mij met rust...

Letitgo,


Het is zwaar en herkenbaar. Ik ken het en vindt zelf niet dat je je er voor hoeft te schamen. Laat het er zijn. We zijn al zoveel met onszelf bezig, maak het jezelf niet te moeilijk hoor en leg de lat niet te hoog. Daarom begrijp ik je gevoel heel goed hoor, maar denk dat we even een beetje pas op de plaats moeten doen, als we ons teveel doelen stellen en het lukt niet, wordt het rijtje steeds groter. Dus absoluut geen verwijt. Sterkte in je situatie en we zijn er voor je.
Groet,

JeanPierre
Antwoord

#3

Lieve Marjolein,

Het kwam echt uit je tenen he? Ik begrijp het helemaal.
Je hebt zoveel moois om voor te vechten, dit doe je natuurlijk al maar houd het ook in je hoofd. Laat de depressie niet altijd spreken, maar laat jezelf spreken, die sterke vrouw die je was voor de depressie, dat is wie jij echt bent. De depressie is je overkomen en maakt je niet tot wie je bent, maar hoe je ertegen gaat vechten. Je hebt met depressie een kans om jezelf te bewijzen tegenover jezelf, maar geduld is een schone zaak, ik heb er ook veel last van. Rome is niet in een dag gebouwd, waarom zou de depressie dan ook in een dag over moeten zijn? Door deze leer en lijdensweg die het kan zijn, leer je jezelf nog beter kennen. Misschien niet altijd even positief, maar je kunt meer dan je denkt.

Ik hoop vooral voor je dat je van je prachtige dochter kan genieten. Het is niet jouw schuld dat je dat soms niet kunt, het is de schuld van de depressie, en de depressie heet geen Marjolein.

Alle sterkte, kracht en good vibes toegewenst!

Shalin  Heart
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shalin :   • Letitgo
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-07-2019, 19:56 door Letitgo.)

(01-07-2019, 10:08)Jean Pierre schreef: Letitgo,


Het is zwaar en herkenbaar. Ik ken het en vindt zelf niet dat je je er voor hoeft te schamen. Laat het er zijn. We zijn al zoveel met onszelf bezig, maak het jezelf niet te moeilijk hoor en leg de lat niet te hoog. Daarom begrijp ik je gevoel heel goed hoor, maar denk dat we even een beetje pas op de plaats moeten doen, als we ons teveel doelen stellen en het lukt niet, wordt het rijtje steeds groter. Dus absoluut geen verwijt. Sterkte in je situatie en we zijn er voor je.

Hoi Jean-Pierre,

Dankjewel voor jouw lieve reactie. Het klopt dat ik mij teveel doelen stel.ik vind het zo moeilijk om geduld te hebben met mijzelf. De wanhoop werd mij vanmorgen even teveel. Het ging een paar daagjes wat redlijk en dan opeens weer een verslechtering. Ik raak dan zo teleurgesteld.

(01-07-2019, 11:46)Shalin schreef: Lieve Marjolein,

Het kwam echt uit je tenen he? Ik begrijp het helemaal.
Je hebt zoveel moois om voor te vechten, dit doe je natuurlijk al maar houd het ook in je hoofd. Laat de depressie niet altijd spreken, maar laat jezelf spreken, die sterke vrouw die je was voor de depressie, dat is wie jij echt bent. De depressie is je overkomen en maakt je niet tot wie je bent, maar hoe je ertegen gaat vechten. Je hebt met depressie een kans om jezelf te bewijzen tegenover jezelf, maar geduld is een schone zaak, ik heb er ook veel last van. Rome is niet in een dag gebouwd, waarom zou de depressie dan ook in een dag over moeten zijn? Door deze leer en lijdensweg die het kan zijn, leer je jezelf nog beter kennen. Misschien niet altijd even positief, maar je kunt meer dan je denkt.

Ik hoop vooral voor je dat je van je prachtige dochter kan genieten. Het is niet jouw schuld dat je dat soms niet kunt, het is de schuld van de depressie, en de depressie heet geen Marjolein.

Alle sterkte, kracht en good vibes toegewenst!

Shalin  Heart

Lieve Shalin,

Dankjewel voor jouw mooie bericht. Ik moet iedere keer weer opnieuw huilen. Je raakt mij echt tot in de kern met jouw woorden.
Ja, de wanhoop kwam echt uit mijn tenen. Ik probeer steeds van dag tot dag te leven en soms van uur tot uur, maar vanmorgen lukte het echt even niet meer. 

Ik vind het te lang duren, maar ja er staat geen tijd voor een depressie. Ik kan het niet forceren. En omdat er geen echte oorzaak aan te wijzen is, weet ik niet wat ik ervan kan leren.

Nogmaals dankjewel
Liefs,
Marjolein
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Letitgo :   • Jean Pierre
Antwoord

#5

(01-07-2019, 09:03)Letitgo schreef: Alsjeblieft depressie, laat mij nu eindelijk eens met rust. Inmiddels word ik al meer dan anderhalf jaar door jou geteisterd. Ik ben van een sterke dame met voldoende zelfvertrouwen veranderd in een klein hoopje onzekerheid en angst. Ik doe keihard mijn best, maar het is nog steeds niet genoeg. Je laat mij maar niet met rust. Ik ben altijd maar bang en voel mij zo geremd in mijn doen en laten. Altijd maar moe en overal als bergen tegenop zien. Altijd maar negatieve gedachtes en iedere emotie of fysieke klacht zien als een bevestiging dat het mij niet gaat lukken. Dat ik het niet kan om weer te gaan werken bijvoorbeeld. Volgende week begint de zomervakantie en ik zie er als een berg tegenop om iedere dag alleen te zijn met mijn dochter. Ik schaam mij ervoor. Als moeder vind ik dat je hier naar mag uitkijken, maar dat lukt mij nog steeds niet. Vorige jaar hoopte ik dat er dit jaar anders in zou staan, dat je weg zou zijn. Dat je mij eindelijk met rust zou laten, maar helaas. Je bent er nog altijd en ik weet gewoon niet of ik naar je moet luisteren of juist niet. Ben ik echt te vermoeid om te gaan werken? Is het echt verstandig om zo weinig mogelijk te bewegen? Zijn werk en huishoudelijke klusjes echt zo gevaarlijk? Ik ben zo klaar met dit rot voelen, zo klaar om steeds mijzelf op te peppen omdat het niet vanzelf gaat. Zo klaar ermee met die enorme rem die ik voel, het enorme gewicht dat ik meedraag, de altijd aanwezige dwanggedachten en angst. . Zo klaar ermee dat ik mij zo angstig voel om alleen te zijn met mijn dochter. Laat mij met rust...
Beste Letitgo, hier ook een reactie van mij. Ik denk dat we te leren hebben dat de depressie een deel van onszelf is, dat we kwetsbare en tevens ook gevoelige personen zijn. De wanhoop ken ik heel erg goed, te goed zelfs. Mijn psychologe heeft me geleerd om te accepteren onvoorwaardelijk te accepteren, de gevoelens mogen er zijn maar we moeten er een soort afstand van nemen. Allemaal mooi maar ik heb het er ook nog heel moeilijk mee om alles te accepteren. We mogen er zijn ook zoals we zijn, we hebben ook het recht om hier op de aardbol rond te lopen. Ik ben reeds van mijn twintig op de sukkel en nog heb ik extreme gevoelens die me tot wanhoop drijven maar ik denk dat ik zal een weg moeten vinden die me er leert mee omgaan. Het zal nooit echt verdwijnen maar ik zal moeten leren dat het een deel van mezelf is en een weg moeten leren die voor mij werkt. Het niet gaan werken daar moet je je niet schuldig over voelen heb ik ook lang gedaan en eigenlijk komen we er geen stap mee verder. Ik zou ook graag weer gewoon gaan werken en meedoen met de gang van elke dag maar dat kan nu eenmaal niet. En angsten ken ik ook, angst voor mensen, angst om naar de supermarkt te gaan, angst voor de wasmachine, angst voor het leven , angst voor mooie mensen angst voor alles en overgevoelig. Het remt me ook in al mijn doen en laten en ik ben er ook heel erg klaar mee maar we zullen toch een weg moeten vinden die voor ons werkt het leven stelt ons op de proef om een les te leren en die les zullen we wel vinden. We leven diepgaander dan anderen dat ben ik zeker. Jouw dochter probeer je grenzen aan te geven als je effe niet meer kan , wees blij een dochter zal je steeds nabij staan ik heb geen kinderen en dat vind ik jammer, het heeft ook een doel aan je leven. Beste Letitgo ik zal aan je denken vanuit mijn eigen wanhoop en hopen dat je jouw weg vind je mag me steeds een berichtje sturen we zijn er ook voor jou groetjes cyranno
Antwoord

#6

(01-07-2019, 19:48)Letitgo schreef: Hoi Jean-Pierre,

Dankjewel voor jouw lieve reactie. Het klopt dat ik mij teveel doelen stel.ik vind het zo moeilijk om geduld te hebben met mijzelf. De wanhoop werd mij vanmorgen even teveel. Het ging een paar daagjes wat redlijk en dan opeens weer een verslechtering. Ik raak dan zo teleurgesteld.


Lieve Shalin,

Dankjewel voor jouw mooie bericht. Ik moet iedere keer weer opnieuw huilen. Je raakt mij echt tot in de kern met jouw woorden.
Ja, de wanhoop kwam echt uit mijn tenen. Ik probeer steeds van dag tot dag te leven en soms van uur tot uur, maar vanmorgen lukte het echt even niet meer. 

Ik vind het te lang duren, maar ja er staat geen tijd voor een depressie. Ik kan het niet forceren. En omdat er geen echte oorzaak aan te wijzen is, weet ik niet wat ik ervan kan leren.

Nogmaals dankjewel
Liefs,
Marjolein

Lieve Marjolein,

Graag gedaan, wauw deze lieve reactie had ik zelf ook niet verwacht hoor!
Je hoeft mij absoluut niet te bedanken, trouwens!

Goh ja ik snap maar al te goed, mijn geduld is ook behoorlijk aan het opraken met mezelf. Het gevoel om zo graag 'normaal' te willen zijn, mensen zien die gewoon hun gang lijken te gaan, dan voel ik het het meeste. Ik ken ze niet eens maar ik ga er al vanuit dat ze super gelukkig zijn, ook zo'n vreemde tic van mezelf! ik let echt teveel op mezelf af en toe, gekmakend. De kunst is toch echt om het zo goed mogelijk te accepteren maar daar heb je het al.. dat is wel heel lastig. Het voelt ergens als toegeven en falen of zo, als je het bevestigd dan is het zo echt zeg maar. Dan ben je echt depressief.. al ben ik dat al en weet ik dat eigenlijk ook wel. Wat een strijd he?

Maar ik hoop echt, vooral omdat ik er zelf veel plezier uit haal, als tante zijnde, dat je nog erg mag genieten van je dochter. En als dat niet lukt dan is dat zeker niet jouw schuld, onthoud het goed, het zegt niks over jou maar het zegt iets over wat je doormaakt.
Laat haar onbevangenheid je een vrijer gevoel geven. Probeer het kind in jezelf weer te vinden, dat is de enige tip die ik voor je heb!

Sterkte en veel kracht toegewenst.

Shalin  Heart
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 05-07-2019, 14:45 door Letitgo.)

(02-07-2019, 07:50)cyranno schreef: Beste Letitgo, hier ook een reactie van mij. Ik denk dat we te leren hebben dat de depressie een deel van onszelf is, dat we kwetsbare en tevens ook gevoelige personen zijn. De wanhoop ken ik heel erg goed, te goed zelfs. Mijn psychologe heeft me geleerd om te accepteren onvoorwaardelijk te accepteren, de gevoelens mogen er zijn maar we moeten er een soort afstand van nemen. Allemaal mooi maar ik heb het er ook nog heel moeilijk mee om alles te accepteren. We mogen er zijn ook zoals we zijn, we hebben ook het recht om hier op de aardbol rond te lopen. Ik ben reeds van mijn twintig op de sukkel en nog heb ik extreme gevoelens die me tot wanhoop drijven maar ik denk dat ik zal een weg moeten vinden die me er leert mee omgaan. Het zal nooit echt verdwijnen maar ik zal moeten leren dat het een deel van mezelf is en een weg moeten leren die voor mij werkt. Het niet gaan werken daar moet je je niet schuldig over voelen heb ik ook lang gedaan en eigenlijk komen we er geen stap mee verder. Ik zou ook graag weer gewoon gaan werken en meedoen met de gang van elke dag maar dat kan nu eenmaal niet. En angsten ken ik ook, angst voor mensen, angst om naar de supermarkt te gaan, angst voor de wasmachine, angst voor het leven , angst voor mooie mensen angst voor alles en overgevoelig. Het remt me ook in al mijn doen en laten en ik ben er ook heel erg klaar mee maar we zullen toch een weg moeten vinden die voor ons werkt het leven stelt ons op de proef om een les te leren en die les zullen we wel vinden. We leven diepgaander dan anderen dat ben ik zeker. Jouw dochter probeer je grenzen aan te geven als je effe niet meer kan , wees blij een dochter zal je steeds nabij staan ik heb geen kinderen en dat vind ik jammer, het heeft ook een doel aan je leven. Beste Letitgo ik zal aan je denken vanuit mijn eigen wanhoop en hopen dat je jouw weg vind je mag me steeds een berichtje sturen we zijn er ook voor jou groetjes cyranno

Dankjewel Cyranno,

Precies... het leren leven en het accepteren van die depressie vind ik ontzettend lastig. Hoe kun je zoiets hels en zoiets donker accepteren als het licht voor de meeste mensen vanzelfsprekend is?
Inmiddels heb ik wel geleerd dat ‘ieder huisje, zijn eigen kruisje’ echt wel klopt. Het gras van de buren is echt niet groener. Iedereen heeft zijn eigen tic.. 
ik heb een depressie inderdaad, maar ik heb ook een fysieke goede gezondheid, gezonde en fitte schoonouders en ouders. En een goede band hoewel ze er weinig van begrijpen. Ik ben na drie depressies nog steeds samen met mijn vriend en dat gaat nog steeds goed. En natuurlijk mijn dochter... helaas maar eentje... een bewuste keuze vanwege mijn depressies. En dit zijn zaken die andere mensen weer niet hebben. 
Maar toch.. die depressie en angst zijn zo bepalend in mijn leven en ik word niet goed van die zorgverleners die vinden dat ik er maar gewoon mee moet doen.
Inmiddels ben ik weeer bij de psychiater geweest en overweeg ik steeds vaker een MAO-remmer en een overstap naar een andere zorgverlener. Gisteren ben ik ook bij een steunpunt voor ggz geweest en heb ik mij aangemeld voor de cursus herstellen doe jezelf. 
Hoe is het nu met jou? Zijn de dagen al iets wat lichter en heb je alles met de psychiater kunnen bespreken?

Liefs!
Marjolein

(02-07-2019, 12:34)Shalin schreef: Lieve Marjolein,

Graag gedaan, wauw deze lieve reactie had ik zelf ook niet verwacht hoor!
Je hoeft mij absoluut niet te bedanken, trouwens!

Goh ja ik snap maar al te goed, mijn geduld is ook behoorlijk aan het opraken met mezelf. Het gevoel om zo graag 'normaal' te willen zijn, mensen zien die gewoon hun gang lijken te gaan, dan voel ik het het meeste. Ik ken ze niet eens maar ik ga er al vanuit dat ze super gelukkig zijn, ook zo'n vreemde tic van mezelf! ik let echt teveel op mezelf af en toe, gekmakend. De kunst is toch echt om het zo goed mogelijk te accepteren maar daar heb je het al.. dat is wel heel lastig. Het voelt ergens als toegeven en falen of zo, als je het bevestigd dan is het zo echt zeg maar. Dan ben je echt depressief.. al ben ik dat al en weet ik dat eigenlijk ook wel. Wat een strijd he?

Maar ik hoop echt, vooral omdat ik er zelf veel plezier uit haal, als tante zijnde, dat je nog erg mag genieten van je dochter. En als dat niet lukt dan is dat zeker niet jouw schuld, onthoud het goed, het zegt niks over jou maar het zegt iets over wat je doormaakt.
Laat haar onbevangenheid je een vrijer gevoel geven. Probeer het kind in jezelf weer te vinden, dat is de enige tip die ik voor je heb!

Sterkte en veel kracht toegewenst.

Shalin  Heart

Hoi Shalin,

Wederom zo’n mooi en krachtig bericht van ke. Dankjewel! 
Ik heb inderdaad ook de neiging om mijzelf te vergelijken met het ‘perfecte leven’ van de ander. Inmiddels ben ik er wel achter dat er achter veel façades toch meer schuilgaat. Op de momenten dat ik eerlijk en openheid geef over mijn depressie krijg ik dit ook terug en inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben. Inmiddels heb ik al lotgenoten in de klas van mijn dochter! 
Gelukkig jan ik de intense liefde voor haar wel voelen en mag ik gaan werken gaan dat eeuwige schuldgevoel dat ik het niet goed genoeg doe door mijn depressie.
Hoe gaat het verder met jou?

Liefs!
Marjokein
Antwoord

#8

(05-07-2019, 14:33)Letitgo schreef: Dankjewel Cyranno,

Precies... het leren leven en het accepteren van die depressie vind ik ontzettend lastig. Hoe kun je zoiets hels en zoiets donker accepteren als het licht voor de meeste mensen vanzelfsprekend is?
Inmiddels heb ik wel geleerd dat ‘ieder huisje, zijn eigen kruisje’ echt wel klopt. Het gras van de buren is echt niet groener. Iedereen heeft zijn eigen tic.. 
ik heb een depressie inderdaad, maar ik heb ook een fysieke goede gezondheid, gezonde en fitte schoonouders en ouders. En een goede band hoewel ze er weinig van begrijpen. Ik ben na drie depressies nog steeds samen met mijn vriend en dat gaat nog steeds goed. En natuurlijk mijn dochter... helaas maar eentje... een bewuste keuze vanwege mijn depressies. En dit zijn zaken die andere mensen weer niet hebben. 
Maar toch.. die depressie en angst zijn zo bepalend in mijn leven en ik word niet goed van die zorgverleners die vinden dat ik er maar gewoon mee moet doen.
Inmiddels ben ik weeer bij de psychiater geweest en overweeg ik steeds vaker een MAO-remmer en een overstap naar een andere zorgverlener. Gisteren ben ik ook bij een steunpunt voor ggz geweest en heb ik mij aangemeld voor de cursus herstellen doe jezelf. 
Hoe is het nu met jou? Zijn de dagen al iets wat lichter en heb je alles met de psychiater kunnen bespreken?

Liefs!
Marjolein


Hoi Shalin,

Wederom zo’n mooi en krachtig bericht van ke. Dankjewel! 
Ik heb inderdaad ook de neiging om mijzelf te vergelijken met het ‘perfecte leven’ van de ander. Inmiddels ben ik er wel achter dat er achter veel façades toch meer schuilgaat. Op de momenten dat ik eerlijk en openheid geef over mijn depressie krijg ik dit ook terug en inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben. Inmiddels heb ik al lotgenoten in de klas van mijn dochter! 
Gelukkig jan ik de intense liefde voor haar wel voelen en mag ik gaan werken gaan dat eeuwige schuldgevoel dat ik het niet goed genoeg doe door mijn depressie.
Hoe gaat het verder met jou?

Liefs!
Marjokein
Hoi Marjolein,

Fijn dat je er zo tegenaan kijkt!
Ja het vergelijken daar herken ik mijzelf ook erg in. Die tic heb ik ook, irritant he!? Alsof ik er nooit aan kan gaan tippen zeg maar. Bij mij is alles niet mogelijk, zo denk ik vaak.
Het is erg fijn en goed dat je je soms zo open kunt stellen en dat je ook nog eens fijne feedback krijgt. En dat anderen zich erin herkennen dat is al helemaal een fijne beloning ervoor!
Het schuldgevoel dat is wel een dingetje ja, als ik mijn neefje en nichtjes niet vaak genoeg contact naar mijn mening voel ik mij ook waardeloos en geen goeie tante zeg maar.

Hoe het met mij gaat, ik ben weer bezig om mijn OCD aan ter pakken en wat angsten daarin te overwinnen. Sommige tactieken nog een keer toepassen zodat ze steeds meer gewoon worden zodat ik niet steeds zo paniekerig van alles raak. Een lastige klus want het is net als met roken, de  nicotine, - in mijn geval dwanggedachten - blijven je maar roepen tot je er aandacht aan besteed. Het is dus vooral een innerlijke strijd die continu onafgebroken in mij gevoerd wordt. Zolang ik er geen aandacht aan blijf geven, gaat het weg! Dus daar ben ik mee bezig, en het gaat op en af. Meestal wel een down helaas, maar dat hoort bij iets afbouwen. Dankje voor te vragen!

Liefs van Shalin  Heart
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie is.... Started by Enine
11 Replies - 769 Views
20-11-2023, 10:02
Laatste bericht: Jarno
  Diagnose en depressie Started by Marcharid
2 Replies - 341 Views
15-08-2023, 10:34
Laatste bericht: Joy
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  Depressie? Started by Tiek003
3 Replies - 523 Views
01-03-2023, 20:43
Laatste bericht: Liesbethc47
  Depressie Started by Thijs__
2 Replies - 449 Views
03-02-2023, 13:29
Laatste bericht: Mabel
22-10-2022, 16:38
Laatste bericht: Fae
21-03-2022, 13:12
Laatste bericht: Nick
27-02-2022, 17:10
Laatste bericht: Jupiter
  Depressie Started by Christine
8 Replies - 1,360 Views
31-01-2022, 16:56
Laatste bericht: Jupiter



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)