Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Komt dit ooit nog goed?


#1

Hallo,
 
ik ben een jonge vrouw van 27, maar ik voel me geen volwassene.
 
toen ik 5 was overleed mijn moeder aan borstkanker. Maar vader heeft me erg beschermend opgevoed en alles moest perfect. Dit heeft hij altijd uit het oogpunt van liefde gedaan, maar dit heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Ik durf geen beslissingen te nemen en ben erg onzeker over mezelf. Ik voel me nog een meisje. En heb continu het gevoel dat mensen uit medelijden met me omgaan.
Ik heb een relatie gehad met iemand waarvan ik dacht oud te kunnen worden. We hielden heel veel van elkaar. Maar omdat ik onbewust met zoveel in mijn hoofd bezig was kon ik mijn aandacht niet meer aan hem geven. Ik kon niet meer intiem zijn, maar ik hield echt heel veel van hem. We gingen samen wonen en wat was ik blij dat ik mijn ouderlijk huis uit kon. Dat duurde echter niet lang want na twee maanden kon ik weer terug naar huis. Doordat ik niet lekker in mijn vel zat waren mijn vriend en ik uit elkaar gegroeid en hij maakt het uit. Ik was en ben daar een dik jaar later nog steeds kapot van.  Als ik nou gewoon eerder hulp had gezocht!!
ik heb een tijdje bij de vriendin van mijn vader gewoond omdat ik niet op kon schieten met mij pa. Woon nu wel weer bij hem.
natuurlijk had ik allang op mezelf gemoeten, maar elke keer praat me pa dat uit mijn hoofd want thuis kan ik sparen. Want alles moet dan wel perfect zijn. Ik weet gewoon niet wat ik moet.
Antwoord

#2

Welkom op het forum! Goed dat je deze stap hebt gezet. Je zegt dat je eerder hulp had moeten zoeken, zodat je relatie niet kapot was gegaan, maar heb je nu hulp?
Antwoord

#3

Hoi Anne,

Ik kom net op dit forum omdat ik het idee had mijn verhaal van me af te typen, alleen twijfel ik nog wel. Jou verhaal verdient echt wel een goed antwoord, want ik herken me in jou situatie.

Allereerst een antwoord op jou vraag of dit nog goed komt: ja, ik geloof dat het nog goed komt. Ik zal even uitleggen waarom ik dat geloof door een stukje van mijn verhaal te vertellen.
Ik ben op mijn 6e mijn moeder verloren, een ongeluk tijdens het skeeleren. Mijn vader heeft mij en mijn 2 broers en zus daarna alleen opgevoed. Hij is ook een heel beschermend type. Ik weet niet of dat in zijn karakter zit, of dat de dood van mijn moeder iets in hem heeft veranderd, maar hij heeft heel veel angsten. Niet dat hij die uitspreekt, maar je ziet ze terug in zijn gedrag en hoe hij zich verwoord. Hij heeft een afstandige houding naar de hele wereld, alsof iedereen en alles vijandig is. Dit is ook wat hij ons tijdens de opvoeding heeft meegegeven. Terughoudend zijn, niet op de voorgrond gaan staan, altijd de vertrouwde weg nemen, risico vermijden en het ergste van allemaal, zijn perfectionisme. Niks was goed voor hem! Ook ik nam die trekjes over.
Ik sla hier even een aantal jaren over omdat die voor jou verhaal minder relevant zijn, maar op mijn 17e is het contact met mijn vader verbroken. Ik moest mezelf gaan redden. Ik was van binnen altijd iemand die heel bang was voor verandering, die graag had dat keuzes voor hem gemaakt werden, zelf niet te veel na wil denken. Ik deed dat altijd te veel, nog steeds wel om eerlijk te zijn. Alles van duizenden kanten bekijken en dan nog niet je mening kunnen vormen. Toch is er tussen mijn 17e en nu iets belangrijks veranderd.

Ik ben nu 25, en in de jaren dat ik mijzelf heb moeten redden heb ik op de harde manier geleerd om wel mijn beslissingen te maken. Dat is echt niet altijd goed gegaan, en in de eerste jaren heb ik zo diep in de put gezeten dat ik dacht dat er voor mij geen toekomst meer zou zijn. Toch kwam er en moment dat ik dat anders ging zien. Ik kan er niet de vinger op leggen, maar als ik eraan terug denk dan keek ik er toen op precies dezelfde manier tegenaan als jij nu beschrijft: komt dit ooit goed? zal ik het ooit kunnen? Toen die gedachte lang genoeg aanwezig was besloot voor mezelf dat ik het kon, ik deed het gewoon. Klinkt best raar he? Maar geloof me, dat is een kracht die jij nu ook aan het opbouwen bent, een kracht om onafhankelijk door te kunnen gaan. 
Ik ben ervan overtuigd dat jij deze verandering ook door zal gaan, vooral omdat je nu beschrijft hoe je vriend bij je weggegaan is door deze gedachten patronen. Je gaat ze op den duur in een ander licht zien. Zoals ik net al zei, bij mij zijn ze nooit verdwenen, ik denk nog steeds heel veel na over dingen en kan soms heel erg besluiteloos zijn. Aan de andere kant ben ik echter ook gaan zien dat het een hele sterke eigenschap kan zijn. Ik studeer tegenwoordig aan de universiteit en weet heel wat verbluffende verbanden te leggen doordat ik zoveel nadenk. En dat is niet omdat ik zo slim ben, tegen de kennis van mijn studiegenoten kan ik niet op. Maar die inzichten, die zijn uniek aan mij, en die hebben mij ook jarenlang de kracht gegeven om de hoop op een goede toekomst vast te kunnen houden. 

Het zal op dit moment heel erg lastig voor je zijn, maar uiteindelijk ga je er mee om leren gaan. Je zal je eigen weg gaan kiezen, en laat je vooral niet van de wijs brengen door anderen. Jij bent een stuk beter in staat om die weg te beoordelen dan zij zijn, uiteindelijk bekijk jij de dingen van veel meer kanten dan zij doen. Laat je dus vooral niet wijsmaken dat je beslissingen niet deugen, want de kans is groot dat ze veel beter overwogen zijn dan die van menig ander. En dat je een keer een fout maakt, tuurlijk, maar daar leer je weer van. Je volgende beslissing wordt er nog beter van!  Smile

Ik hoop dat dit je een beetje steun geeft, wat kracht om door te gaan. 

Groetjes,

Kaji
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Kaji :   • Ray
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-07-2018, 12:14 door Ray.)

Welkom Anne en Kaji.

Toeval of niet dat jullie omstreeks de zelfde tijd jullie eerste bijdrage plaatsen? Sterk dat jij, Kaji, niet eerst over jezelf begint, maar meteen iemand anders helpt. Mooi om te zien.

Wijze woorden ook, vooral deze: uiteindelijk bekijk jij de dingen van veel meer kanten dan zij doen. Laat je dus vooral niet wijsmaken dat je beslissingen niet deugen, want de kans is groot dat ze veel beter overwogen zijn dan die van menig ander.

Ik heb sowieso veel liever van doen met een 'doorleefd' iemand, dan met iemand die alles zomaar is komen aanwaaien. 


Een andere levensles die me ooit ter ore kwam is dat de meeste mensen bijna alleen maar bezig zijn met zichzelf. Dus Anne,wat jij zegt over mensen waarvan jij vermoedt dat ze alleen uit medelijden met je omgaan, is hoogstwaarschijnlijk niet zo. Ze gaan met je om omdat ze dat zelf willen, vanwege het feit dat ze je aardig vinden óf - eerlijk is eerlijk - iets anders van je willen.

Anne, heb je al hulp gezocht? En Kaji, ik hoop je eigen verhaal hier binnenkort te lezen.

Beiden veel sterkte,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
18-03-2023, 19:29
Laatste bericht: Mabel
  Gaat het ooit nog over? Started by Kenzo
8 Replies - 909 Views
13-03-2023, 18:02
Laatste bericht: staterium
01-12-2022, 18:32
Laatste bericht: Mabel
  het leek even goed te gaan Started by kathy
2 Replies - 854 Views
13-04-2021, 17:02
Laatste bericht: kathy
  "Alles gaat goed" Started by Fluffykitten
1 Replies - 795 Views
08-12-2020, 12:38
Laatste bericht: Mabel
  waar komt dit vanddan? Started by petra storm
3 Replies - 1,094 Views
05-11-2020, 13:43
Laatste bericht: cyranno
08-02-2019, 00:31
Laatste bericht: Inge
12-04-2018, 11:22
Laatste bericht: Ray
02-01-2018, 23:41
Laatste bericht: Bert
26-04-2017, 20:00
Laatste bericht: Liz is fighting



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)