Hallo allen , 

Na een eerdere ervaring met een zware depressie begin ik nu weer dezelfde klachten te krijgen , vervelend als dat is voor mij maak ik me het meest zorgen over het effect op mijn kinderen. Tijdens mijn vorige depressie waren ze 4 en 0 , ze kregen er niet veel van mee. Nu ze ouder zijn ben ik bang dat ze het wel gaan merken en misschien met vragen komen te zitten. Heeft iemand hier ervaring mee?

Hallo allen , 

Na een eerdere ervaring met een zware depressie begin ik nu weer dezelfde klachten te krijgen , vervelend als dat is voor mij maak ik me het meest zorgen over het effect op mijn kinderen. Tijdens mijn vorige depressie waren ze 4 en 0 , ze kregen er niet veel van mee. Nu ze ouder zijn ben ik bang dat ze het wel gaan merken en misschien met vragen komen te zitten. Heeft iemand hier ervaring mee?

Jawel, dat heb ik. Mijn dochter is nu 21 bijna 22, studeert heel succesvol op een nogal prestigieuze Universiteit en heeft mij de laatste 15 jaar afwisselend af en aan flink tot diep depri meegemaakt. Ik was en ben zorgvader dus deed het opvoeden en moederen.
Natuurlijk krijgt ze er wat van mee. Ze heeft een serieuze inslag. Maar ook zijn wij twee handen op een buik, twee clowntjes, heel diep verbonden. En als ik later wel eens vroeg naar haar jeugd, dan zegt ze, "ik heb een hele leuke jeugd gehad!" Klopt, ik ben ook een harstikke leuke lieve vader, dat zeggen anderen.  Ik was knorrig, geirriteerd, harstikke lief, niks was met teveel, soms stil en depri, periodes lang. Maar ook creatief, buitengewoon, dat kind heeft al een stuk of 12 landen waar ondee oost europa en usa gezien, verkeerde met allerlei mensen, kunstenaars, artsen, schrijvers etc etc. Heeft gelogeerd bij vrienden van mij in Parijs en Barcelona etc etc. 
Al met al had ze een heel brede opvoeding en kwam met zo veel in aanraking. De zorg hield mij oveereind, de structuur hielp mij, ook al had ik het meermalen zeer moeilijk. Ik herken heel erg dat je denkt je kind te beschadigen. Zeker, nogmaals, krijgen kinderen er wat van mee. Ik heb ook open kaart gespeeld, niet echt verborgen dat ik depri was. Wel de dagelijkse zorg volgehouden, uit bed gekomen op gewone tijd als zij in huis is. Dat hielp me ook. Tussen de middag appeltjes bakken, weten ze nu . nog! Maar ook zat ik zwijgend aan tafel en dacht dat ik het gesprek gaande moest houden maar hoe? Dat heeft zijn nooit als erg spannend ervaren....Maar ook nu merkt ze het en weet, het gaat ook wel weer eens over met of zonder pillen. We praten er ook wel eens over, nu ik weer een episode heb, maar niet heel vaak. We zijn nog steeds zeer close en hebben ook lol samen. 
Er zijn wel onderzoeken naar gedaan, in hoeverre depressie sociaal (van ouder op kind) of genetisch erfelijk is. Daar komt wel een verhoogde kans uit, klopt, maar als je zo redeneert dan moet je alle andere risicoos ook meewegen van dingen die een kind al of niet kan erven. Daar is geen einde aan. En het meeste weet je niet eens of slaat een generatie over of twee. Dus het licht wat genuanceerder dan je zou denken en mijn dochter kan er nu ook gewoon verstandig over praten. Het weerhoudt haar bijvoorbeeld niet om zelf ook kinderen te willen, terwijl in haar geval allebei haar ouders depri geweest zijn. 
Dat is ook zoiets, een flink deel van de algemene bevolking heeft in zijn of haar leven wel eens een depressie. Moet je dat allemaal mee tellen? 
Overigens ook jonge kinderen snappen heel goed dat je je niet lekker kan voelen. En dat dat bij sommige mensen heel lang kan duren, en dat je voor sommige dingen naar de dokter moet gaan en dan behandeld wordt met of zonder pillen. Dat beschadigt kinderen niet hoor, zo een verhaal. Kinderen weten heel goed hoe ze er mee om kunnen gaan, net als met de dood van opa of oma, dat snappen ze best al zijn ze zeer jong. Ons kind was 3 toen oma stierf. Ze legde haar eigen dekentje over oma der voeten want oma had geen schoenen aan. En toen we weggingen later, rats, pakte ze haar dekentje terug! Ja ze was wel goed voor oma maar niet gek he.. Zo practisch en flexibel zijn kinderen, ook rond depressie. Het proberen je groot te houden, gemaakt opgewekt, dat hebben ze feilloos door. Zwijgzaam is helemaal niet erg. Dwars daardoorheen voelde ik soms (niet de hele tijd) een bijna tastbare band met mijn dochter, de liefde. DAT is wat ze onthouden heeft, snap je?

Hallo allen , 

Na een eerdere ervaring met een zware depressie begin ik nu weer dezelfde klachten te krijgen , vervelend als dat is voor mij maak ik me het meest zorgen over het effect op mijn kinderen. Tijdens mijn vorige depressie waren ze 4 en 0 , ze kregen er niet veel van mee. Nu ze ouder zijn ben ik bang dat ze het wel gaan merken en misschien met vragen komen te zitten. Heeft iemand hier ervaring mee?

Ik heb 3 kinderen en de hebben het gemerkt dat ik een jaar geleden depressief werd.
Veel huilbuien , mopperen op hun omdat ik niets kon hebben en door extreme vermoeidheid niets met hun kunnen ondernemen.
Ik heb gelukkig geleerd om dat stukje depressie niet meer te laten zien. Ik heb zover dat kan ( het zijn tieners ) het proberen uit te leggen wat er aan de hand was met mij. Soms ook te huilen waar ze bij waren  en hun vragen proberen te beantwoorden.
Het was/is voor hun lastig genoeg om mij te zien worstelen met deze klotesituatie.  Probeer ook af en toe met hun te lachen, ook al kost mij dat moeite.
Ik doe er alles aan om uit deze nachtmerrie te komen. En zeker ook voor hun.

Dank voor jullie reacties,  denk dat het ook beter is om open kaart te spelen met ze. Ze laten zien dat papa niet altijd vrolijk kan zijn maar er wel gewoon voor ze is als ze vragen hebben