Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Kerkgang: Wel of geen hulp bij vragen?


#1

Zoals in een ander topic vertelt weet ik sinds maart dat ik in een depressie zit.

Nu loop ik tegen het volgende aan:

Ik ben actief christen en had normaal gesproken de gewoonte om 2 keer op een zondag naar de kerk te gaan. Nu ga ik al weken amper meer naar de kerk. Dit is vooral omdat ik de combinatie zwaar vind. In de kerk zitten veel mensen, er gebeurt veel. Vergelijkbaar met een concert ofzo. Ik kan me daar niet concentreren. En het kost me heel erg veel energie. Ik ben doodmoe daarna. Nu moet ik ook nog eens 20 minuten fietsen naar de kerk, dat kost me ook energie. Ik kom dus eigenlijk al doodmoe aan. Waardoor ik me nog minder kan concentreren. En dan na 70 minuten focus willen mensen dan vaak nog een heel diep  gesprek met me voeren waar ik dan al helemaal geen focus voor heb.

Dus ik denk dan zo: Als ik me eerst weer aanwen om in de kerk te  zitten zonder dat dat me veel energie kost, kan ik daarna het fietsen erbij weer oppakken. En als dat ook geen energie meer kost dan kan ik daarna ook weer gesprekken voeren. De dienst is de belangrijkste van de 3. Dus is toch het voornaamste dat dat weer normaal lukt.

Maar dan zeggen mensen: Nee, dat fietsen moet je niet weggooien want zo maak je jezelf afhankelijk als je mensen vraagt of je mee mag rijden.

Wat is jullie mening? Mag ik hier hulp bij vragen of wen ik mezelf zo afhandelijkheid aan?


Als het topic hier niet goed staat dan mag het verplaatst worden.
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-08-2018, 12:04 door Ray.)


(27-08-2018, 11:39)Pjotr schreef: Maar dan zeggen mensen: Nee, dat fietsen moet je niet weggooien want zo maak je jezelf afhankelijk als je mensen vraagt of je mee mag rijden.
Hey Pjotr,

Als je met depressieve gevoelens kampt dan zou ik me concentreren op de aanpak daarvan. Het praten/schrijven over die gevoelens is waar dit forum voor is bedoeld. 

Maar goed, als jij advies wil over fietsen of mee in de auto, zou ik zeggen dat je moet doen wat jou het beste lijkt en je niet bezig te houden met wat andere mensen erover zeggen.

Als je toch naar anderen wil luisteren: ik denk dat fietsen wel energie kost, maar dat die energie van een heel andere aard is, dan de energie die je nodig hebt bij concentratie Dus het één zit het ander niet in de weg. Sterker nog; ik weet (ook van anderen) dat bewegen juist helpt om je concentratie vast te houden. Dus ik zou blijven fietsen.

Tot slot nog even over je depressie: hoe lang heb je er al last van? Ga je naar een arts of therapeut met je klachten?

Laat het even weten a.u.b.

groet,
Ray
Antwoord

#3

Het precieze moment dat het is begonnen vind ik moeilijk om aan te wijzen. Ik kamp sinds november met heftige klachten. Ben toen in januari naar de huisarts gestapt en doorverwezen. In maart zijn er onderzoeken geweest en heb ik de diagnose officeel gekregen. Ik zit nu bij een SPVer en een psychiater en gebruik ook anti depresiva. Van ergens in mei tot begin juli ben ik kortdurend 7 weken opgenomen geweest. Daar wel veel geleerd, sinds ik thuis ben ervaar ik een enorme terugval en heb ik weer veel depresieve buien. Veel op bed met de gordiknel dicht en ook veel last van suïcidale gedachten.
Antwoord

#4

(27-08-2018, 12:19)Pjotr schreef: Ik zit nu bij een SPVer en een psychiater en gebruik ook anti depresiva. Van ergens in mei tot begin juli ben ik kortdurend 7 weken opgenomen geweest. Daar wel veel geleerd, sinds ik thuis ben ervaar ik een enorme terugval en heb ik weer veel depresieve buien. Veel op bed met de gordiknel dicht en ook veel last van suïcidale gedachten.
Hallo,

Man, als je opgenomen bent geweest en je kampt nu weer met dezelfde klachten als waarvoor je intern bent geweest, dan vraag ik me af of die opname misschien herhaald en verlengd moet worden. Maar ik mag toch aannemen dat je SVPer en je psych dat ook weten, als jij ze tenminste goed op de hoogte houdt van hoe je je voelt.

Als je hier op het forum leest, zal je ook wel de berichten hebben gezien over de werking van medicijnen. Wat voor de ene persoon goed is, hoeft niet per se voor de ander goed te werken. Dus ook daar zit misschien nog een mogelijke oorzaak bij jou!?

Uit je eerste bericht hier meen ik te lezen dat je nog vrij jong bent?! Zit je nog op school, of werk je. Tijdens je opname zal wel duidelijk geworden zijn dat structuur heel belangrijk is en nu je weer thuis bent is dat natuurlijk erg moeilijk.

Tot slot: als er dingen zijn die je niet durft te vertellen aan je psych en/of je ouders, zou je die hier - waar niemand weet wie je bent - wel durven vertellen? Het hoeft niet eens op het forum, het kan ook via een privé bericht, met het zwarte envelopje links onder een bericht.

Sterkte,
Ray
Antwoord

#5

depressie heeft geen 1 oplossing. zelf de psycholoog heeft geen oplossingen. hij kan je alleen de weg wijze. je moet zelf alles doen

je moet de dingen doen die voor je belangrijk zijn.om een basis op te bouwen maar die je ook vol kan houden. jou plan klinkt zeer goed. kerk is voor jou belangrijk. ook hou je zo de link met de anderee mensen. dat is ook heel belangrijk. en heb je dus de deur op een kier om nieuwe contacten op te bouwen. en je hebt toch al een beetje contact met degene waar je mee in de auto naar de kerk gaat
als jij zelf denkt dat jij er op deze manier het meeste eruit haald zou ik er zeker voor gaan.

en fietsen. allen zweren we bij sporten hier op het forum. en het is zeker een goed hulpmiddel maar dat kan je toch ook op een andere dag doen. als het op zondag teveel eenergie kost doe je het lekker toch op maandag.

Pedra
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-08-2018, 13:24 door Pjotr.)

(27-08-2018, 12:50)Ray schreef: Hallo,

Man, als je opgenomen bent geweest en je kampt nu weer met dezelfde klachten als waarvoor je intern bent geweest, dan vraag ik me af of die opname misschien herhaald en verlengd moet worden. Maar ik mag toch aannemen dat je SVPer en je psych dat ook weten, als jij ze tenminste goed op de hoogte houdt van hoe je je voelt.

Als je hier op het forum leest, zal je ook wel de berichten hebben gezien over de werking van medicijnen. Wat voor de ene persoon goed is, hoeft niet per se voor de ander goed te werken. Dus ook daar zit misschien nog een mogelijke oorzaak bij jou!?

Uit je eerste bericht hier meen ik te lezen dat je nog vrij jong bent?! Zit je nog op school, of werk je. Tijdens je opname zal wel duidelijk geworden zijn dat structuur heel belangrijk is en nu je weer thuis bent is dat natuurlijk erg moeilijk.

Tot slot: als er dingen zijn die je niet durft te vertellen aan je psych en/of je ouders, zou je die hier - waar niemand weet wie je bent - wel durven vertellen? Het hoeft niet eens op het forum, het kan ook via een privé bericht, met het zwarte envelopje links onder een bericht.

Sterkte,
Ray

Ik hoop komende zondag 26 te worden, dus inderdaad vrij jong. Ik woon zelfs nog bij mijn ouders. Ik moet nog een half jaar van mijn opleiding, waar ik sinds maart/april ook voorlopig mee ben gestopt. Het was de bedoeling dat ik dat vanaf volgende week weer op zou pakken, maar dat idee wordt nu toch maar opgeschort.. Heel erg zuur maar het is niet anders.. Het frustreert ook gewoon zo dat ik in die zin niet mee kom met leeftijdsgenoten.

En ja.. het is vooral de structuur die ik erg lastig vind thuis.. en dan begrijpen mijn ouders het ook nog eens totaal niet, wat heel veel 'strijd' 'kost. Toen ik vertelde dat ik diagnose had was de eerste reactie: Dat geloof ik niet.

(27-08-2018, 12:58)pedra schreef: depressie heeft geen 1 oplossing. zelf de psycholoog heeft geen oplossingen. hij kan je alleen de weg wijze. je moet zelf alles doen

je moet de dingen doen die voor je belangrijk zijn.om een basis op te bouwen maar die je ook vol kan houden. jou plan klinkt zeer goed. kerk is voor jou belangrijk. ook hou je zo de link met de anderee mensen. dat is ook heel belangrijk. en heb je dus de deur op een kier om nieuwe contacten op te bouwen. en je hebt toch al een beetje contact met degene waar je mee in de auto naar de kerk gaat
als jij zelf denkt dat jij er op deze manier het meeste eruit haald zou ik er zeker voor gaan.

en fietsen. allen zweren we bij sporten hier op het forum. en het is zeker een goed hulpmiddel maar dat kan je toch ook op een andere dag doen. als het op zondag teveel eenergie kost doe je het lekker toch op maandag.

Pedra

Ja precies.. Ik heb zelf het gevoel het is nu: Of meerijden en kerk of helemaal geen kerk. En in mijn signaleringsplan staat dat het belangrijk is om onder de mensen te blijven.. Dat fietsen komt dan wel weer. En idd, fietsen kan ik dan voor mn gevoel beter doen zonder ander doel. Dan kan ik daar mijn volledige energie op richten.
Antwoord

#7

Hoi Pjotr,

Ik hoop dat het filmpje van Positiva en mijn links je ouders meer inzicht geven en dat je de strijd op dat front iig niet langer hoeft te voeren.

Maar als ik lees dat ze de diagnose niet serieus nemen, is misschien een andere aanpak nodig. Kan je niet vragen of je SVPer en/of psych een gesprek met je ouders willen hebben. Dat lijkt me geen kwaad kunnen, in het belang van je behandeling.

groet,
Ray
Antwoord

#8

Tja, mijn ouders willen ook niet mee "want dat is toch niet nodig?' En ik heb al gevraagd of de SPVer ze wil uitnodigen, maar die blijft stevig vast houren dat ik het zelf moet doen. Maar tegen mij is het dus altijd een nee.. dus daar kom ik ook niet verder mee.
Antwoord

#9

(27-08-2018, 19:59)Pjotr schreef: Tja, mijn ouders willen ook niet mee "want dat is toch niet nodig?' En ik heb al gevraagd of de SPVer ze wil uitnodigen, maar die blijft stevig vast houren dat ik het zelf moet doen. Maar tegen mij is het dus altijd een nee.. dus daar kom ik ook niet verder mee.

Beste Pjotr,

Ik zit hier met stijgende verbazing mee te lezen.

Wat denken jouw ouders eigenlijk dat er met je aan de hand is?

En die SPV'er... kan die niet bij je aan huis komen?
(Wat heb je eigenlijk aan dat type, kun je geen andere krijgen?)

Ik (v, 45, getrouwd met kinderen, sinds mijn 15e meer of minder depressief, nu herstellende van een terugval in mei) herken het gevoel van vastzitten in je thuissituatie, en daarbij een soort onbegrip/ongeloof van de andere partij. Kan trouwens ook onmacht of ontkenning (uit zelfbescherming) zijn. Mijn moeder heeft me achteraf verteld dat ze toen ik 15 was wel eens heeft overwogen me naar een psychiater of Riagg te verwijzen, maar "vond het toch niet nodig", mijn man nu probeert me te steunen maar vindt ergens ook dat ik me aanstel, of dat ik mijn herstel niet voortvarend genoeg aanpak, of dat ik niet genoeg sport, of dat ik medicijnen moet nemen, of eerder had moeten proberen etc. etc.

Maar ergens is het is heel simpel. Iedereen om je heen die geen deel uitmaakt van de oplossing, is deel van het probleem.
En dat geldt ook voor goedbedoelende familie, hulpverleners, etc. etc. En jij mag nu eerst (leren) voor jezelf zorgen en horen wat jij nodig hebt. Waarschijnlijk is dat iets nieuws voor je, echt jezelf te horen en respecteren, misschien zelfs aardig of bijzonder of waardevol te vinden,... grenzen, verlangens herkennen en aangeven... anders was je niet in die depressie beland.

Een vriendin van mij komt uit een gereformeerd gezin, zij kampt ook met depressie. Ik ben niet kerks van huis uit, maar ben wel nieuwsgierig naar het spirituele, ik geloof in "meer tussen hemel en aarde". Ik ben dan ook meermaals met deze vriendin meegeweest. Ook in de hoop er steun te ervaren vanuit mijn eigen depressieve klachten. Misschien wel op zoek naar een spirituele ervaring, of tenminste een verbinding met mensen die wel zijn opgegroeid met geloof in god en de rituelen van kerkgang. 

Dat was interessant en bijzonder: een kleine dienst, misschien max 60 of 70 mensen, veel gezinnen met jonge kinderen, leuke mensen. Vrij informeel. Sommige kende ik al van buiten de kerk; sociale mensen. Maatschappelijk betrokken, ook. Met liefde voor duurzaamheid, natuur, en zorg voor elkaar - daar herken ik me in.

Maar... wat ik zocht vond ik niet in die kerk/dienst (ook niet in andere). Van wat ik wel hoorde werd ik tja, hoe zal ik het zeggen... wat ik hoorde in de dienst versterkte de kritische, oordelende stemmen die ik zo goed ken van in mijn eigen hoofd, waarmee ik ben opgegroeid. Stemmen die ik waarschijnlijk toch vanuit mijn moeder herken - die als kind met haar gezin ook twee keer naar de kerk ging. In die kant van mijn familie heeft depressie meerdere slachtoffers geeist (suicide). Mijn lieve moeder, die het allemaal zo goed bedoelt, maar bij wie "wat andere mensen denken" zo belangrijk is, dat ze het zelf niet eens weet: dat ze constant kijkt met de ogen van de buitenwacht, de anderen, "ons soort mensen" - wie dat dan ook zij.

Enfin, dat is mijn stuk, mijn verhaal, dat ik langzaam boven water krijg - ook nu weer door jouw bericht vallen stukjes in elkaar. Dus dank!

Wat jou en je kerkgang betreft. Ik twijfel of dat nu het beste idee voor je is - met de auto is misschien een manier om dat te proberen - maar is het iets wat jij zelf wilt of doe je het voor je ouders?

Is er geen laagdrempeligere manier om je contacten in de kerk weer op te bouwen, meedoen aan subgroepjes, bijbellezen, afspreken met vrienden uit de kerk te gaan wandelen etc?

Hoe dan ook, heel veel sterkte,

Vera
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)