Perenbomen zijn geen palmbomen.

Kokosnoten groeien aan palmbomen. Peren groeien aan perenbomen. Geen verrassingen tot dusver. Goed.

Stel – jij bent een perenboom. Je staat in een perenboomgaard tussen de andere perenbomen, en je voelt je constant gefrustreerd. Waarom? Elk seizoen opnieuw doe je je best om kokosnoten te laten groeien aan je takken. Maar hoe hard je ook je best doet, er verschijnen altijd peren.
Keer op keer, zonder uitzondering.

Waarom voel je je gefrustreerd? Nou, in het laagseizoen vermaak je jezelf op het perenweb en kijk je series op Pearflix. En wat je ziet in deze series is altijd hetzelfde: lange, slanke palmbomen die wuiven in de Californische zonneschijn. En ze produceren bergen kokosnoten.
En je kijkt naar jezelf en denkt: ”Sta ik hier in de regen, ik wil ook een palmboom zijn!”
En je doet je best, maar de peren blijven komen. En je voelt je dood ongelukkig.

Een perenboom wordt nooit een palmboom. Dat is hoe het is, niet anders. Er is maar één manier om vrede te vinden in deze situatie: jezelf omarmen zoals je bent.

Tara
Stukje kwam ik tegen op de site soChicken.nl

Perenbomen zijn geen palmbomen.

Kokosnoten groeien aan palmbomen. Peren groeien aan perenbomen. Geen verrassingen tot dusver. Goed.

Stel – jij bent een perenboom. Je staat in een perenboomgaard tussen de andere perenbomen, en je voelt je constant gefrustreerd. Waarom? Elk seizoen opnieuw doe je je best om kokosnoten te laten groeien aan je takken. Maar hoe hard je ook je best doet, er verschijnen altijd peren.
Keer op keer, zonder uitzondering.

Waarom voel je je gefrustreerd? Nou, in het laagseizoen vermaak je jezelf op het perenweb en kijk je series op Pearflix. En wat je ziet in deze series is altijd hetzelfde: lange, slanke palmbomen die wuiven in de Californische zonneschijn. En ze produceren bergen kokosnoten.
En je kijkt naar jezelf en denkt: ”Sta ik hier in de regen, ik wil ook een palmboom zijn!”
En je doet je best, maar de peren blijven komen. En je voelt je dood ongelukkig.

Een perenboom wordt nooit een palmboom. Dat is hoe het is, niet anders. Er is maar één manier om vrede te vinden in deze situatie: jezelf omarmen zoals je bent.

Tara
Stukje kwam ik tegen op de site soChicken.nl

Hoi Tara,

Wat een aparte en leuke manier om ertegenaan te kijken zeg. Erg leuk, zelfs nuttig! Echt een leuke manier om zulke dingen te vertellen, als ik dit op de middelbare school had gelezen had ik mij wel beter gevoeld destijds, haha. Maar heb er nu ook wel eens last van hoor..


Leuk dat je het even met ons deelt! Dank daarvoor!

Liefs van Shalin 

Leuk stukje!
Past ook goed bij weg die ik zelf ‘probeer’ te accepteren: het leven van iemand met een depressie i.p.v. iemand met hoge carrieredoelen e.d.

Liefs!

Ik vind "accepteren" nog steeds een ingewikkeld begrip.
Mijn leven in een notendop. Opgegroeid met een continu onveilig gevoel, onzeker wat angstig, voelde mij anders dan anderen.
Eenmaal volwassen stond ik erg krampachtig in het leven, maakte keuzes op basis van wat logisch leek, vond het ook erg belangrijk wat anderen van mij vonden, eigenlijk was ik zelden mijzelf. In de zin van innerlijk rustig zonder kramp.
Hierdoor heb ik een aantal depressies door gemaakt, pas op latere leeftijd heb ik ontdekt dat dit een duidelijk signaal was van mijn hoofd en lijf. Zo van "zo kun je niet in het leven blijven staan". Misschien ben ik er ook wel een beetje gevoelig voor, ik vermoed dat mijn pa ook depressies heeft door gemaakt. Vervolgens heb ik, om mij maar even niet zo te voelen, als volwassene erg veel gedronken. 
Vier jaar geleden ben ik gestopt met drinken, met als gevolg dat mijn angst om te leven, mijn veroordeling van mijzelf, mij huiver om anderen open en eerlijk te ontmoeten, dit maal nuchter, weer helemaal terug was in mijn leven. Vanaf dat moment heb ik geprobeerd eerlijk naar mijzelf te kijken. Steeds weer zitten in mijn stoel en voelen hoe het voelt daar van binnen. Mijn gedachten, mijn emoties, mijn mijzelf veroordelen, mijn angst en onzekerheid. Wat, wil ik jullie vragen, moet ik accepteren? Het feit accepteren dat ik depressies doormaak lukt mij nog wel. Met de onderliggende kern aan de slag gaan is een heel ander verhaal. Wat moet ik daar dan accepteren??? Wat tussen haakjes is een "normaal" gevoel". Accepteren is niet hetzelfde als berusten. Waar moet ik mijn energie in steken, moet ik iets veranderen?

Groet, Bert

Hoi Bert, ik denk niet dat je iets hoeft te veranderen. Wat is "normaal"? Het zou erg saai worden als iedereen hetzelfde wordt om sociaal geaccepteerd te worden toch? Ben jij een perenboom, en voel jij je daar prettig bij? Blijf dan lekker een perenboom. Ik denk dat dat de essentie is: voel jij je er prettig bij? Doe alleen dingen waar je achter staat. Niet omdat de buurman/familie dat waarschijnlijk beter vindt.. Ik heb beslissingen in mijn leven genomen die niemand begreep. Maar als ik het anders zou hebben gedaan, zou het niet goed gevoeld hebben. Dus het was voor mij de goede keuze. Laat je dan door anderen ook niet vertellen dat het een verkeerde keuze was. Dat is meteen ook jezelf accepteren. Het was jouw keuze.

Hoi Bert, ik denk niet dat je iets hoeft te veranderen. Wat is "normaal"? Het zou erg saai worden als iedereen hetzelfde wordt om sociaal geaccepteerd te worden toch? Ben jij een perenboom, en voel jij je daar prettig bij? Blijf dan lekker een perenboom. Ik denk dat dat de essentie is: voel jij je er prettig bij? Doe alleen dingen waar je achter staat. Niet omdat de buurman/familie dat waarschijnlijk beter vindt.. Ik heb beslissingen in mijn leven genomen die niemand begreep. Maar als ik het anders zou hebben gedaan, zou het niet goed gevoeld hebben. Dus het was voor mij de goede keuze. Laat je dan door anderen ook niet vertellen dat het een verkeerde keuze was. Dat is meteen ook jezelf accepteren. Het was jouw keuze.

Hoi Positiva, dank voor je reactie. Je hebt natuurlijk gelijk, niet voor niets is het gezegde: "Ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het"?
Maar even serieus, 4 jaar geleden wist ik zelfs niet wat voor soort boom ik was, dat moest ik gaan uitvogelen. Dus ook waar ik mij prettig bij voelde. Dan jouw uitspraak maak keuzes die goed voelen en meteen jezelf accepteren. Ik ging toen voor het eerst serieus bij mijn gevoel stil staan, dus zo van zelf sprekend was dat voor mij niet. En wat zijn gevoelsmatig gemaakt goede keuzes? De mijn waren altijd rationeel waarbij ik mijn gevoelsleven negeerde of er niet bij kon. Onzekerheid troef, maar wel met de power om mijzelf te gaan vinden. 
Dan jouw eerste zin, "ik denk niet dat je iets hoeft te veranderen". Waarschijnlijk bedoel je dat ik niets moet veranderen, dan snap ik het wel. Maar in mijn geval was het nodig op alle levensterreinen te veranderen. Ik heb inderdaad eerst het altijd maar moeten afgewend. Daar voor in de plaats me gaan afvragen "wat wil ik graag"? Maar tegelijkertijd moest ik ook met mijn gevoel van eigenwaarde gaan dealen. Herken je ook vast wel. Kortom die onderliggende kern aanpakken houdt mij al jaren bezig.

Hoi Positiva, dank voor je reactie. Je hebt natuurlijk gelijk, niet voor niets is het gezegde: "Ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het"?
Maar even serieus, 4 jaar geleden wist ik zelfs niet wat voor soort boom ik was, dat moest ik gaan uitvogelen. Dus ook waar ik mij prettig bij voelde. Dan jouw uitspraak maak keuzes die goed voelen en meteen jezelf accepteren. Ik ging toen voor het eerst serieus bij mijn gevoel stil staan, dus zo van zelf sprekend was dat voor mij niet. En wat zijn gevoelsmatig gemaakt goede keuzes? De mijn waren altijd rationeel waarbij ik mijn gevoelsleven negeerde of er niet bij kon. Onzekerheid troef, maar wel met de power om mijzelf te gaan vinden. 
Dan jouw eerste zin, "ik denk niet dat je iets hoeft te veranderen". Waarschijnlijk bedoel je dat ik niets moet veranderen, dan snap ik het wel. Maar in mijn geval was het nodig op alle levensterreinen te veranderen. Ik heb inderdaad eerst het altijd maar moeten afgewend. Daar voor in de plaats me gaan afvragen "wat wil ik graag"? Maar tegelijkertijd moest ik ook met mijn gevoel van eigenwaarde gaan dealen. Herken je ook vast wel. Kortom die onderliggende kern aanpakken houdt mij al jaren bezig.

Ik denk dat jij al een hele weg bewandeld hebt, op zoek naar jouw eigen "ik". Ik heb daar bewondering voor. Na jouw antwoord besef ik dat mijn reactie kort door de bocht was. Ik ben daarbij uitgegaan van mijn gevoels-level en mijn gevoel van eigenwaarde (mega haha). Ondanks het feit dat ik me bewust ben van mijn tekortkomingen, ben ik tevreden met mezelf. Maar het gaat mij inderdaad meer om het "moeten". Als je anders in het leven wil gaan staan, doe dat dan omdat je dat wilt, maar niet omdat je dat moet (van jezelf of van anderen). En omarm daarbij je tekortkomingen. Die heeft iedereen en maken elke mens uniek.

Ik vind "accepteren" nog steeds een ingewikkeld begrip.
Mijn leven in een notendop. Opgegroeid met een continu onveilig gevoel, onzeker wat angstig, voelde mij anders dan anderen.
Eenmaal volwassen stond ik erg krampachtig in het leven, maakte keuzes op basis van wat logisch leek, vond het ook erg belangrijk wat anderen van mij vonden, eigenlijk was ik zelden mijzelf. In de zin van innerlijk rustig zonder kramp.
Hierdoor heb ik een aantal depressies door gemaakt, pas op latere leeftijd heb ik ontdekt dat dit een duidelijk signaal was van mijn hoofd en lijf. Zo van "zo kun je niet in het leven blijven staan". Misschien ben ik er ook wel een beetje gevoelig voor, ik vermoed dat mijn pa ook depressies heeft door gemaakt. Vervolgens heb ik, om mij maar even niet zo te voelen, als volwassene erg veel gedronken. 
Vier jaar geleden ben ik gestopt met drinken, met als gevolg dat mijn angst om te leven, mijn veroordeling van mijzelf, mij huiver om anderen open en eerlijk te ontmoeten, dit maal nuchter, weer helemaal terug was in mijn leven. Vanaf dat moment heb ik geprobeerd eerlijk naar mijzelf te kijken. Steeds weer zitten in mijn stoel en voelen hoe het voelt daar van binnen. Mijn gedachten, mijn emoties, mijn mijzelf veroordelen, mijn angst en onzekerheid. Wat, wil ik jullie vragen, moet ik accepteren? Het feit accepteren dat ik depressies doormaak lukt mij nog wel. Met de onderliggende kern aan de slag gaan is een heel ander verhaal. Wat moet ik daar dan accepteren??? Wat tussen haakjes is een "normaal" gevoel". Accepteren is niet hetzelfde als berusten. Waar moet ik mijn energie in steken, moet ik iets veranderen?

Groet, Bert

Bert,

Ik zit met precies hetzelfde. Je verhaal zou door mij geschreven kunnen zijn. In mijn geval heb ik na mijn vierde een stabiele jeugd gehad (na 3 jaar kindertehuis van mijn 1e tot mijn 4e). Hele goede en fijne ouders en niets te klagen. Toch ben ik ook heel krampachtig in mijn leven, nog steeds en erg perfectionistisch. Een ander mag van mij de wereld fouten maken en daar heb ik geen problemen mee, maar zelf wordt ik neerslachtig, angstig, onzeker, depressief, ontneemt levensvreugde, ontwijk situaties etc. Het is heel erg moeilijk. De veroordeling van jezelf ken je ook dus, dat gaat mij net zo. Eigenlijk zouden we moeten accepteren en berusten, en vooruit moeten kijken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ook voor jou in elk geval sterkte toegewenst en wil je eens brainstormen, dan hoor ik je graag.

Groet,

JeanPierre

Hallo JeanPierre,

Je schrijft als laatste:
Eigenlijk zouden we moeten accepteren en berusten, en vooruit moeten kijken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Het accepteren dat mijn jeugd in mijn beleving onveilig was en de depressies die er op volgde kan ik wel accepteren vandaag.
Het berusten klinkt voor mijzelf teveel als "zo zit je nu eenmaal in elkaar, niets aan te doen". Dat kan en wil ik niet.
Als ik dat zou doen, weet ik zeker dat depressie wederom op de loer ligt en vroeg of laat zal toe slaan.
Lukt het jou om er in te berusten?
Ik ben dus nu al zo'n 4 jaar bezig om op alle levensgebieden kleine stapjes te zetten. Veelal praktische zaken, zoals financiën op orde, schulden afbetaald. Een goede dagstructuur en voldoende slaap. Mijn huis op orde houden. Iedere dag er even op uit, buiten zijn dus. Ik ben nu mijn voortuin compleet aan het veranderen. Alle oude en/of dode struiken en planten eruit, de tuin weer opnieuw bemesten en plant klaar maken. De laatste tijd veel nieuwe planten geplant. Die praktische zaken geven mij ook voldoening. Mijn perfectionisme heb ik vandaag aardig onder controle, want dit ondermijnde mijn eigenwaarde. 
Ook het veel "moeten" heb ik los gelaten, het veroorzaakte veel piekeren en een hoofd vol gedachten. Nu heb ik makkelijk praten, ik ben met pré pensioen, dus ik heb geen betaald werk meer. Wel vrijwilligerswerk overigens.
Wat geeft jou voldoening JeanPierre?
Hoor het graag.

Groet, Bert


  

[quote pid='9117' dateline='1561064747']


Hoi Bert,

Ik ben met je eens dat het berusten erg moeilijk is, en dat lukt mij ook niet. Dat is juist het grote probleem. Ik weet dat het moet, maar het lukt nog niet, bij mij komt steeds dat stemmetje van gefaald hebben, of in elk geval negatieve gedachten. Net als jij ben ik begonnen met schulden afbetalen een aantal jaren geleden en dat is gelukt, ik ben er een aantal jaren mee bezig geweest en mijn leven stond op bepaalde vlakken stil. Ook in huis en een en ander veranderd en de tuin op de schop, voornamelijk om weer een frisse wind te creeeren en mijn gevoel te verbeteren. Maar het is zeker weten een goed idee hoor, want het geeft voldoening, als je nu naar de tuin kijkt is dat een positief iets en heb ik er een goed gevoel bij en kan er ook van genieten. Ik begin komende week met vrijwilligerswerk bij een motorzaak en verder heb ik mijn hulp geregeld aangeboden op een website met vraag en aanbod qua klussen. Onbetaald, met het doel mensen te helpen en er zelf weer uit te komen en onder de mensen te zijn. Dit zijn vaak mensen die bepaalde klussen zelf niet meer lukt, door lichamelijke klachten. Verder kan ik erg genieten van het brommer rijden en het eraan sleutelen (zeker wanneer ik in mijn gedachtes vastloop, dan vlucht ik het huis wel eens uit door te gaan rijden) of ik ga even op mijn keyboard spelen, in mijn geval christelijk repertoire, want iets anders ken ik niet. En ik vindt daar wat troost bij.

  
[/quote]

Groet,

JeanPierre