Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Jaren lang leven met een Narcistische moeder.


#1

Hallo iedereen, ik ben een 22 jarige meisje die al jaren aan depressie lijd. Eigenlijk al sinds dat ik 8 jaar was, dus ondertussen leef ik al bijna 15 jaar met depressie.
Ik ben te zwak om zelfmoord te plegen, en het past ook niet echt bij mijn filosofie, maar ik ben wel bang dat ik ooit op een dag het misschien wel doorzet, dat ik  dan zo erg depressief ben dat ik mijzelf verloren heb. (Eigenlijk totaal niet meer mijzelf ben). 

Hoe is mijn depressie ontstaan?

Vroeger was ik als jong kind altijd heel vrolijk en blij, ik werd zelfs het zonnetje in huis genoemd! Maar toen ik 8 jaar was gingen we verhuizen. We verhuisde eigenlijk maar een kilometer verder op naar ene iets groter huis, maar toch verlieten al mijn vrienden mij. Zelfs mijn beste vriend die ik al van de peuterspeelzaal kende... 
Het huis waar we in gingen wonen voelde voor mij totaal niet prettig aan, er hing een depressieve sfeer. Ik zat op atletiek en dat ging super goed! Ik won vele wedstrijden etc. maar totdat we verhuisde naar dat depressieve huis. In een half jaar tijd kwam ik 10 kilo aan, als 8 jarige! En dat terwijl mijn eetpatroon en beweeg patroon niet veranderd waren.. en nee ik groeide niet in lengte.. maar in breedte.. En het ergste was dat ik naar een nieuwe school moest.. waar ik iedere dag gepest werd. Iedere dag kwam ik huilend thuis, helemaal overstuur. Ik werd in die tijd ook alsmaar zieker en zieker. Ik had veel buikpijn, erg vermoeid, etc. Ik bleef vaker thuis en kreeg dus opgegeven moment leerlingzaken achter mij aan. Ik werd gedwongen naar school te gaan omdat de doktoren niks konden vinden, althans ze zagen dat er iets niet klopte maar ze wisten niet wat er aan de hand  was. Dus toch ging ik vaak naar school maar ik pakte helemaal niks van de lesstof op, omdat ik erg moe was en veel hoofdpijn kreeg op school. Op een dag was het zo erg op school toen ik in groep 5 zat (8 jaar oud) dat ik opeens hele ernstige hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid kreeg. Het was net pauze en we mochten buitenspelen maar ik was lijk wit en zei tegen de juf of ik naar huis mocht. De juf zei toen letterlijk tegen mij: 'dat ik maar alsof doe zodat ik naar huis mag'. Als kind snapte ik hier niks van en ze zei dat ik maar naar de leraren kamer moest. Eenmaal daar mocht ik op de bank liggen en deden ze de lamellen een beetje dicht, maar ik kon er maar 5 minuten liggen voordat ik werd weggestuurd omdat ze zouden vergaderen. Dus ik liep dood ziek de grote lange trap op naar mijn klaslokaal, ik kon niet eens meer helder denken en ik ging op de kruk aan de nakijk tafel zitten i.p.v. aan mij eigen tafel, want die stond te ver en dat haalde ik niet meer. Ik zat nog niet eens 2 seconde op de kruk voordat ik naar het toilet rende en overgaf. Gelukkig was ik net op tijd totdat de juf op hoge poten boos naar mij toe kwam en naar mij begon te schreeuwen. Ik kreeg toen een korte black-out, en ik voelde mij nog steeds ernstig ziek en toen belde iemand toch uiteindelijk mijn moeder om mij te komen ophalen. 

Ik heb toen jarenlang nog steeds leerlingzaken en jeugdzorg op mijn dak gehad, en de thuis situatie werd er niet beter op, omdat mijn anders door de crisis hun baan kwijt raakte. Gelukkig kreeg mijn vader wel weer snel een baan, en ik werd in die tijd veel naar ziekenhuizen en artsen gesleept door mijn moeder. Maar helaas konden de artsen hun werk niet doen door mijn moeder! Zij deed alsof ze altijd alles beter wist dan de artsen en ze zei dat het aan mijn schildkiller lag omdat zei het ook heeft. Nou is dat een rare opmerking aangezien ik geadopteerd ben, en zei dat dan niet op mijn kan overbrengen. Maar toch bleef ze eigenwijs volhouden. 

Nadat ik de basisschool had afgemaakt ging ik naar de middelbare school. Mijn cito toets gaf aan dat ik havo kon doen, maar de meester gaf mij maar een mavo aanbeveling omdat ik veel ziek was. Eenmaal op de middelbare school ging het wel wat beter met mij, en ik miste bijna geen 1 dag. Toch bleef ik jeugdzorg en leerlingzaken achter mij aanhouden en zelfs heb ik in totaal 6 rechtszaken gehad. Een van die rechtszaken kregen mijn ouders een geldboete van €1000,- en de andere rechtszaken was het dat ik langer onder toezicht moest blijven van leerlingzaken, jeugdzorg en kinderbescherming! Maar geen van die 3 instanties hielp mij, met het gepest, met mijn ziekte of wat dan ook. Ze waren er alleen maar op uit om het gezin kapot te maken. En dat lukte ze ook wel, want mijn ouders behandelde mij ernstig slecht en mijn 2 jaar oudere zus (hun biologische kind) was het engeltje. Ze kreeg vaak geld voor van alles en nog wat en kwam met alles weg. Ik werkte bij de albert heijn vanaf mijn 14e als vakkenvuller en van mijn 16e ook achter de kassa en zelfs als teamleider omdat wij die te kort hadden. (maar kreeg als gewoon 16e jarige vakkenvuller betaald). Ondertussen bleef ik naar school gaan en daarna werkte ik iedere dag bij de AH en dan kwam ik thuis en kon ik het HELE huishouden doen aangezien NIEMAND het zelf deed. Mijn vader niet, mijn moeder niet en mijn zus niet. Het was altijd een zooitje, omdat niemand zijn eigen troep opruimde en het stonk binnen altijd heel erg naar rook omdat mijn moeder altijd binnen rookt. Ik durfde zelfs niemand uit te nodigen.

Door alle ellende thuis, het gepest, mijn vele ziek zijn, en zelfs slechte relaties gehad werd ik alleen maar meer en meer depressiever. Ik was totaal het zonnetje niet meer in huis. Ik bleef wel overal hard werken en iedereen helpen, maar niemand hielp mij. Iedereen maakte maar misbruik van mij op meerdere gebieden. Op het gebied van liefde, aandacht, geld, en werk. Ik ging mijzelf wegcijferen, ik bleef alleen maar op mijn kamer en deed eigenlijk niks meer. Ik had mijn mavo diploma makkelijk behaald en wou hierna ook een opleiding doen als juridisch medewerker. Maar mijn ouders wouden niet betalen. Ze zeiden: Je bent nu 18 en je moet het zelf betalen! Wat? ik had geen baan meer omdat ik te oud en te duur werd voor de AH. Dus ik ging maar bij mijn moeder werken... grootste fout die ik heb gemaakt! Iedereen zag mij daar maar als: Dochter van... niemand wist mijn naam ondanks dat ik mij keurig heb voorgesteld aan iedereen. Maar niemand mocht mijn moeder op werk, en daar werd ik ook de dupe van. Als ik vroeg aan een collega of ie toevallig een doosje kon pakken voor mij omdat ik er net niet bij kon, lachte ze mij uit en liepen ze verder. Niemand praatte daar tegen mij, en er werd van alles achter mijn rug gezegd, en 1 collega ging helemaal te ver! Die gooide bestek naar mij toe, of duwde mij aan de kant op gevaarlijke plekken waar je makkelijk kon uitglijden en erg lelijk vallen. Als ik dit door gaf aan de teamleider werd er niks aan gedaan. nou heb ik daar 4 jaar lang gewerkt voor €5,- per uur netto... maar ja toch deed ik het omdat zo misschien mijn moeder kon helpen. Mijn moeder maakte daar ook mooi misbruik van. Ik kon letterlijk alles doen en zij ging met iedereen kletsen. Ik werkte mij kapot, en zelf in de maanden mei en december werkte ik zelfs iedere week 70 uur per week. Van maandag tot en met Zondag en vaak tot 10 uur s'avonds en de volgende dag gewoon weer om 8 uur op werk zijn. Nee rijk werd ik er niet van. Al het geld ging naar rekeningen en zelfs naar mijn ouders omdat die het niet ruim hebben. Althans ze investeerde veel geld in studies en hobby's van mijn zus. Studies waar ze maar 3 keer heen ging en toen stopte. Yoga lessen waar ze nooit heen ging etc. Maar zelf mocht ik niet op een sport of yoga omdat het te duur zou zijn. Mijn zus kreeg ook altijd zakgeld en kleedgeld maar ik niet, en als ik vroeg waarom dat zo was dan zeiden mijn ouders omdat ik een baan heb... maar toch hield ik per maand niks over. Uiteindelijk heeft mijn werkgever mij ontslagen per brief! puur omdat mijn moeder niet meer naar werk ging omdat dingen daar niet gingen zoals zij het wou. En toen wouden ze ook van mij af. Ondanks dat ik toch vaak van de leiding gevende vaak kreeg te horen dat ik super hard en goed werk! Xe hadden liever 10 van mij dan 1 iemand anders!

Inmiddels heb ik ook 4 jaar een relatie met mijn vriend. Onze relatie staat onder veel druk door mijn depressie en door mijn moeder. Van mijn moeder (ook al ben ik 22) mag ik niet naar het huis van mijn vriend (die nog bij zijn ouders woont) omdat de vader van mijn vriend ooit 1 verkeerde en foute opmerking maakte. ik was op de boot met de ouders van mijn vriend en mijn vriend zelf, en ik moest de rug insmeren van mijn vriend, alleen deed ik dit wat ruig, waarop de vader van mijn vriend de opmerking maakte: 'je kan beter aan sm doen!' Nou viel dit mij ook in het verkeerde keel gat, en niemand zei er wat van. Nou heb ik mij altijd ongemakkelijk rond die vent gevoelt, vooral als ik naar het toilet ging bij hun dan kreeg ik de opmerking van de vader van: 'Jemig! is het eindelijk gelukt?!' ja daar werd ik niet vrolijk van.. Toen mijn moeder dat kreeg te horen werd ze kwaad en verbood mij om naar het huis van mijn vriend te gaan, ook als de ouders niet aanwezig waren. En mijn moeder noemde de vader van mijn vriend een vieze pedofiel waar mijn vriend bij zat. Dit schoot hem in het verkeerde keel gat... en sindsdien is hij alleen maar chagrijnig en boos. 

Mijn relatie met mijn vriend is niet veel meer, soms hebben we wel een beetje goede momenten maar die zijn van korte duur. We hebben geen ruzies, en we kunnen niet zonder elkaar, maar het gaat ook niet echt lekker tussen ons. Hij is altijd chagrijnig, boos en je kan hem niks hem NIKS vragen. Echte liefde is het niet meer. Hij toont ook maar zeldzaam liefde en aandacht en denkt alleen maar aan zijn eigen. (Nou hij betaald wel mijn studie van €140,- per maand) maar voor de rest wilt hij alleen maar gamen of op bed liggen. Niet een keer gezellig wandelen, naar een winkel gaan, tuincentrum, vakantie, zee, niks wilt hij. Eigenlijk zijn wij meer goede vrienden en hopen we maar dat we ooit op ons zelf kunnen wonen en dat het dan beter gaat. 

Nou was ik vanaf dinsdag 29 augustus bij mijn vriend thuis (tegen mijn ouders gezegd dat ik in een hotel zat) tot en met zondag avond 3 september. Als noodsituatie.. mijn moeder had het weer op haar heupen en draaide weer van alles om en moest weer aandacht etc hebben. Ze ging met glazen naar mij gooien omdat ze boos was dat ik rust wou. Ik was druk aan het studeren en mijn moeder bleef maar bellen dat ze leuke huisjes had gezien voor mij en mijn vriend (allemaal huizen die VEELSTE duur zijn!) maar dan belt ze weer met dat ze een vacature heeft gevonden voor HBO ICT. Ik leg haar uit dat ik geen studie heb gedaan in de ICT laat staan dat ik een HBO studie heb gedaan. Dan schreeuwt ze dat ik godverdomme naar haar moet luisteren en toch moet solliciteren! Ik leg haar dan rustig en kalm uit dat het zo niet werkt, en dat ze mij recht in mijn gezicht zullen uitlachen. Waarop mijn moeder weer boos schreeuwt dat het haar niet boeit. Of betere gezegd: BOEIE! op boze chagrijnige toon. Dus ik vertelde haar dat ik verder ga leren aangezien 12 september een examen heb. Nog geen 5 seconden later belt ze mij weer boos op. Dat ik waardeloos kut kind maar eens naar der moet luisteren en dat haar wil is wet zolang ik in haar huis woon! Ik leg uit dat ik nu echt verder moet studeren en nog veel te doen heb. Na dat ik ophang belt ze weer meteen! ik word nu boos dat ik niet kan studeren en ze loopt mij alleen maar uit te schelden dat ik niks voorstel, dat ik niks ben etc. (dit zegt ze al 15 jaar lang). Ik zeg dat ik rust nodig heb en hang op en doe de telefoon helemaal uit. Ondertussen is mijn vriend al onderweg naar mij vanuit zijn werk om samen naar de sportschool te gaan. Ik krijg een berichtje binnen van mijn moeder dat hij niet welkom is opeens. Ik geef dit nog niet door aan mijn vriend aangezien hij al bijna bij mijn huis is en nog aan het rijden is. Ondertussen lig ik al op bed alleen maar te huilen en kapot te gaan van verdriet en depressie, zelfs zo erg dat mijn hele kussen nat is geworden. Ik krijg een telefoontje van mijn vriend dat hij niet binnen mag komen en vraagt wat er aan de hand is. Ik zeg dat ik er wel aankom. Ik loop naar beneden nog in mijn pyjama en blote voeten (zo studeer ik vaak thuis ja). Helemaal kapot, gesloopt, verdrietig en huilend loop ik naar beneden. (nu zit ik close tegen mijzelf te verliezen en kan ik mijzelf wat ergs aan doen omdat ik heel ernstig depressief ben). Mijn moeder begint meteen met schreeuwen en te spugen in mijn gezicht en rook in mijn gezicht te blazen (ze weet dat ik erg allergisch ben voor rook waardoor ik veel moet niezen, mijn lichaam erg veel slijm aan maakt en mijn ogen branden en jeuken en ik ademnood krijg). Ze schreeuwt weer dat ik niks ben en moet oprotten dat ik dood moet vallen en ze slaat me, en pakt vanuit de kast achter haar wat glazen gooit die naar mij toe. Ik ren naar buiten de regen in, in mijn pyjama en op blote voeten. De hele straat kan mij zien en een paar mensen zien mij ook maar doen niks. Ik loop huilend te zoeken naar de auto van mijn vriend die ergens zou wachten op mij in de straat. Uiteindelijk vind ik hem, hij komt niet eens naar mij toe of wat dan ook. Ik ga naast hem zitten maar hij troost mij niet, hij reageert alleen maar boos van: 'Wat nu weer?!' Nooit als ik steun of liefde nodig heb staat ie voor mij klaar. Het zegt niks liefs, niks geruststellend, niks. Hij vraagt alleen maar: 'wat nu?' Ik hoopte dat hij een deken van de achter bank zou pakken en zou zeggen van: kom ik neem je meer naar mijn huis. Je bent veilig bij mij. Maar nee Helaas heb ik dat nooit mee gemaakt dat iemand mij beschermd. helemaal in shock moet ik bedenken wat nu het beste is, en ik besluit dat we terug naar mijn huis moeten, dat ik ze dat we gaan sporten en dat we erna door gaan naar het huis van mijn vriend. Waarop hij zegt: 'het zal wel weer moeten..' Mijn vader doet gelukkig open maar zegt niks. Ik pak snel een beetje kleding en mijn studieboeken en ga naar beneden. Eenmaal daar krijg ik weer het zelfde over mij heen van mijn moeder en krijg ik te horen dat mijn vriend hier niet meer welkom is en dat ik maar eens snel het huis uit moet. Ik ren naar de auto weer en weg gaan we naar zijn huis.

Nou weet ik dat dit een erg lang bericht is, maar erg is ook zoveel gebeurd in die bijna 15 jaar. En er is veel meer gebeurd... In de week dat ik bij mijn vriend ouderlijk huis was vond ik op internet wat over narcistische mensen, en dit beeld past precies bij mijn moeder! Ik wil zo snel mogelijk het huis uit, en dan al het contact met mijn familie verbreken! Jarenlang ben ik geestelijk en lichamelijk mishandeld! Ik durf niet eens mij zelf te zijn.. zeker niet bij mijn moeder in de buurt. Ik durf niet eens laarzen met hakken te kopen want dan word ze boos en zegt ze dat ben jij niet! en zal ze mijn laarzen weggooien.. zoals ze vaker met dingen heeft gedaan. Mijn moeder toont geen interesse in mij. Ze weet niet eens welke studie ik doe! zelfs dit durf ik niet te vertellen omdat ze het zelfde zal reageren zoals bv met de laarzen. Ook durf ik niet in de buurt van mijn moeder te gaan wonen of kinderen te nemen, aangezien ze altijd zegt: jij bent geen typ om kinderen te nemen! en als jij ooit kinderen neemt sla ik je dood! 

Ik weet ook niet meer wat ik met mijn leven moet. Ik wil het liefste dood. Ik ben vaak ziek, Ik zie steeds slechter, Alle dingen waar ik vroeger blij van werd doen mij nu niks meer. Ik kan niet meer lachen, ik kan niet meer blij voelen. En ja ik heb contact met de huisarts gehad over mijn depressie maar hij zei: dat komt wel vaker voor bij mijn soort gevallen en dat ik maar gewoon moet wachten tot dat ik het huis uit kan. Mijn vriend verdient niet veel als logistiek medewerker en ik heb nog geen baan. Het maakt niet uit hoe aardig ben of positief, ik krijg dingen alleen maar negatief terug. Concerten hou ik niet meer vol door mijn ziekte. LARP (Live Action Role Play) de club waar ik bij speelde en veel plezier had is al jaren gestopt en bij andere clubs werd ik alleen maar gepest. En al mijn andere hobby's of dingen kan ik ook gewoon niet meer vrolijk van worden. Het voelt alsof er een vloek op mijn rust. Het maakt niet uit wat ik doe, ik heb altijd pech, dingen zitten nooit mee. Het maakt niet uit hoe ik denk of voel.. Alles zit altijd tegen. En dat terwijl ik nooit een pessimistische denker ben. 

Het enige waar ik om vraag in mijn leven is rust en iemand die mij liefde kan geven en beschermen. Meer vraag ik niet.. Sad

TLDR; Pas achter gekomen dat ik een narcistische moeder heb. Geen relatie met liefde erin. Heb altijd pech. Jaren lang depressief door vele dingen (gepest, thuis situatie, relatie problemen waaronder dat hij is vreemdgegaan met meerdere meiden en ook nog op mijn verjaardag), jaren lang ziek, geen steun van iemand, niks positiefs meer in het leven en kan niet meer van leuke dingen genieten. en zo zo veel meer...
Antwoord

#2

Beste Delovic,

Ik zie dat het al een tijdje terug is dat je dit verhaal hebt geschreven. Maar wat ben je moedig. Ook ik heb jaren lang in een gezin geleefd met een moeder die geen liefde kon uiten. MIjn broertjes daarin tegen waren engeltjes in haar ogen net zoals jouw zus, maar op mij moest zij alles botvieren, haar boosheid, haar onvrede, haar agressie en alles wat mij lief was maakte zij kapot, tot aan letterlijk toe. Ik had een mooie spiegeltafel gekregen op 18 jarige leeftijd van mijn tante en die heeft zij uit boosheid in stukken gegooid, om mij te straffen. Ook zij shreeuwde mij altijd van alles toe en het ergste wat ze me ooit heeft toegeschreeuwd wat ik ook nooit meer zal vergeten is dat ik nooit geboren had mogen worden. Ik sloot me altijd op mijn slaapkamer en keek alijd met verlangende ogen door het dakraam naar de buitenwereld met de vraag, wanneer houd dit op? Zal ik ooit gelukkig worden, waarom ben ik hier, waarom overkomt mij dit. Ik wil niet meer, ik wil niet meer leven.

Maar houd vol lieve Delovic want ik kan je vertellen uit ervaring dat er een einde aan komt en dat de rust je tegemoed zal komen. In die tijd zag ik geen uitweg en ik bleef thuis , maar omdat de situatie steeds onhoudbaarder werd ben ik uiteindelijk het huis uitgevlucht en bij de ouders van mijn toenmalige vriend terecht gekomen en vandaar uit gaan samen wonen met hem. Ik ben inmiddels al vele jaren niet meer met hem samen maar het heeft mij wel geholpen toen der tijd om uit het spanningsveld te ontsnappen die er bij mij thuis hing. Ik kan je niet vertellen wat je het beste kan doen, maar in die tijd kwam het niet bij mij op om naar hulpverlenende instanties te gaan, maar als ik nu mijn jongere versie van toen advies zou moeten geven zou ik waarschijnlijk zeggen, ga praten met iemand, kijk of er een uitweg is, of je hulp kan krijgen via een instantie die je kan helpen bijvoorbeeld aan begeleid wonen. Ik weet van meisjes op school toen, dat die ook uit huis gegaan waren en hulp hadden gezocht. Er zijn tal van mogelijkheden maar ik weet natuurlijk niet wat je allemaal al hebt geprobeerd en wat je graag zou willen of heb je misschien familie waar je terecht zou kunnen? Mijn tantes hebben mij op een gegeven moment wel laten weten dat ze wisten hoe mijn moeder in elkaar zat want het was hun zuster en ze zagen hoe moeilijk ik het in huis had. Dat gaf mij ontzettend veel steun, maar verder hielp het me ook niet want zij konden ook niet veel doen.

Het lijkt me heel moeilijk als je vriend je niet steunt, want dat is nou juist wat je nodig hebt. Ik begrijp dat het je enige hou vast nog is op een beetje positiviteit, maar het klinkt niet echt alsof je goed bij hem af bent. Maar goed ik weet ook niet alles. Wat levert hij aan positieve punten aan in je leven dat je nog graag bij hem wilt blijven?

Weet wel dat wanneer het je lukt om uit huis te gaan en je iets voor jezelf kunt vinden je de rust kunt gaan vinden, het zal niet makkelijk worden want je draagt een lading mee die je nog zult moeten gaan verwerken, maar wanneer je op jezelf bent kun je eindelijk ademhalen, dat is mijn ervaring. Je kunt eindelijk opstaan s'ochtends je kopje koffie gaan drinken op de bank in je eigen woonkamer en ervaren hoe fijn het is om te ervaren dat die dreigende spanning er niet meer is, dat je eindelijk je eigen leven kan gaan opbouwen. Ik weet dat het voor mij een enorme bevrijding was dat zij geen invloed meer kon uitoefenen op mijn leven toen ik het huis uit was, dat ik zelf kon beslissen of ik het waard was of niet ipv dat zij mij dat altijd toeschreeuwde. En voornamelijk die stilte die mij zoveel rust gaf in mijn hoofd, geen geslaan en geschreeuw meer, geen agressie meer, geen stress meer, geen verwijten meer, geen drama meer. Maar rust.

En dan komt er ruimte om echt je gevoel een plek te geven.

Ik schrijf je dit omdat ik je graag wil laten weten dat er een einde aan kan komen, wees daar niet bang voor, en dat gevoel van depressie wat je nu voelt is normaal want je kan niet blij zijn in deze situatie, dit is depressief makend voor elke persoon, daar word je lichamelijk en geestelijk ziek van en het is dus ook niet zo gek dat je zo bent.

Maar onthoud wel één ding: je bent er nog! Je hebt er voor gekozen om door dit alles door te blijven vechten voor jezelf, hoe rot jij je ook voelt, hoe moeilijk je situatie op dit moment ook lijkt. Je bent er nog en dat je het soms wil opgeven is ook normaal. Ik ken het maar al te goed.

Ik hoop dat je een uitweg gaat vinden voor jezelf, dat je weg kan komen bij je moeder en dat je eindelijk je eigen leven kan gaan leiden zoals jij dat wil, met de mensen om je heen die jou zien zoals je bent. Blijf in jezelf geloven, blijf vertrouwen op jezelf. Dan zul je op een dag die verdiende rust ervaren waar je om vraagt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen domino :   • Delovic
Antwoord

#3

Hallo Domino,

Super bedankt voor je berichtje! Ik zal ook proberen vol te houden, maar met alle tegen slagen is het wel behoorlijk lastig.
Helaas steunen mijn andere familie leden mijn moeder, omdat ze vaak leugens verteld over hoe goed ze voor mij zorgt en wat ze allemaal wel niet doet.. terwijl er niks van waar is.
Ik hoop gewoon dat het gaat lukken met mijn studie of mijn eigen bedrijf.. maar dat alles gaat nog wel een paar jaar duren voordat het zijn vruchten kan afwerpen.
Wander, there's no return. Keep moving on as the paradise burns
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

Hallo Delovic,

Kan me voorstellen dat het lastig is om vol te houden, maar blijf vertrouwen dat het beter word, want zodra je uit haar leefomgeving weet te komen kun je eindelijk je eigen leven gaan lijden zoals jij wilt en zonder haar bemoeienissen op je nek. Probeer daar naar te blijven kijken, dat er een einde aan komt. Je blijft niet voor altijd in deze situatie. Ik kan alleen maar uit ervaring spreken omdat ik er nu uit ben en voel hoe fijn dat is.  Als ik nu terug denk aan toen ik in de soortgelijk situatie zat als jou ben ik nu nog steeds zo opgelucht dat ik eruit ben en je kan je het nu nog niet voorstellen, maar ik kan je zeggen blijf vertrouwen op jezelf dat het je gaat lukken. 

Dat lijkt me inderdaad niet makkelijk als je moeder naar buiten doet alsof er niets aan de hand is en leugens verteld. Mijn moeder speelde ook altijd mooi weer naar de buitenwereld.  Ze was altijd ineens de vriendelijkste persoon tegen mij als we op verjaardagen waren en deed ze alsof ze zo trots op me was. Maar ik was alleen maar een soort object voor haar waar ze mee kon pronken. Mijn vader heeft ook niet alles meegekregen omdat ze mij veel dingen aandeed als hij niet thuis was. Toen ik uiteindelijk ook het contact met haar afbrak heb ik bijna al het contact met de familie van haar kant verloren want zij vonden dat je dit een moeder toch niet aan kon doen. Ik heb de vrouw van haar broer het een keer helemaal uit kunnen leggen en zij heeft er begrip voor gekregen en zij neemt nog regelmatig contact met me op, maar zij laten beiden niet weten aan mijn moeder dat zij dat doen, want ze weten allebei dat ze dan hels van jaloers zal zijn.

Ook al gaat het nog een paar jaar duren, zolang jij dit nog volhoud zou ik zeggen, zet hem op, blijf in jezelf geloven en het beste is niet meer reageren op haar. Toen ik op een gegeven moment er genoeg van had ben ik haar geschreeuw gaan negeren en deed ik net alsof het er niet was en als ze dan een antwoord eiste zei ik met een stalen gezicht op een rustige toon, wanneer je met mij wil praten of iets van mij wilt weten kun je dat op een normale manier aan mij vragen, zolang jij blijft schreeuwen ga ik geen gesprek met je aan. Dat maakte haar pislink, maar ik hield vol want ik had er genoeg van. Wat mijn broertje deed, die zich er helemaal niet zo van stuk van liet brengen, die zei gewoon tegen haar; ,, Mam je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, ik ben niet doof”.

Het belangrijkste is dat je het volhoud en je zal voor jezelf een manier moeten vinden om dit te kunnen doen, maar laat je niet meer verdrietig maken. Weet dat zij er haar taak van heeft gemaakt om jouw leven tot een hel te maken, maar probeer te kijken of je het zo kan bekijken; hoe harder jij probeert mijn leven kapot te maken, hoe meer ik in mezelf ga vertrouwen dat het klopt wat ik voel. Het is onredelijk wat je word aangedaan, jij hebt dit niet verdiend. Maar zij zal dit nooit zo gaan zien. Probeer daarom lief te zijn voor jezelf en jezelf te steunen. Als je het niet kan vinden bij een ander, ga het dan jezelf geven want dat is de enige manier om dit vol te kunnnen houden. Blijf je uiten, al is het bijvoorbeeld maar hier op internet. Dat je ook een beetje de stress kan loslaten.
Houd moed! Ik weet dat het makkelijk praten is als je al uit de situatie bent. Maar laat mijn voorbeeld je hoop geven dat je er ook uit zult komen een dag.

Groetjes D.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen domino :   • Delovic
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Zwaar leven Started by Kenzo
5 Replies - 480 Views
21-11-2023, 15:44
Laatste bericht: eekhoorntje
  Invloed moeder Started by Mwater19
1 Replies - 491 Views
10-08-2022, 01:51
Laatste bericht: J@n
  Zinloos leven.. Started by Why
5 Replies - 914 Views
10-07-2022, 09:02
Laatste bericht: Mabel
04-11-2021, 13:27
Laatste bericht: Harvey1981
  Geen leven meer Started by Nobody
8 Replies - 3,042 Views
27-03-2021, 21:03
Laatste bericht: Mabel
  Dubbel leven Started by Bolleke
5 Replies - 1,472 Views
24-10-2020, 16:41
Laatste bericht: Run
  moeder Started by cyranno
14 Replies - 3,580 Views
12-09-2020, 10:48
Laatste bericht: Nine-eleven
  Vakantie duurt zo lang... Started by Lise88
5 Replies - 1,464 Views
09-08-2020, 13:22
Laatste bericht: Alais
14-12-2019, 14:05
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  zin van het leven Started by cyranno
8 Replies - 3,674 Views
11-10-2019, 14:31
Laatste bericht: Shalin



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)