Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Is er hoop? Ja


#1

Kort maar krachtig: 3jaar geleden volledig ingestort, opname gesloten afdeling GGZ, overdosis pillen geslikt.

Ik ben er nog, en voel me prima. Met dank aan vrienden en werkgever, maar vooral met dank aan mezelf.

Voor een ieder die meer wil weten, wil mailen/chatten, stuur een berichtje.

Glenn
Antwoord

#2

Hey man,

Klinkt heftig, maar mooi dat het nu beter gaat. Ik ben eigenlijk wel benieuwd op welke manier je vrienden en werkgever je hebben geholpen. Wat heeft de opname voor je veranderd?
Antwoord

#3

Hoi Cold,

Ik denk dat het allerbelangrijkste voor mij was dat ik me niet meer kon verschuilen achter mijn masker.
Altijd stond ik klaar voor anderen, cijferde mezelf weg. Het ging altijd goed met me.
Tijdens de opname kwam ik er achter dat mijn vrienden er ook zijn als het slecht gaat, en mijn werkgever gaf aan dat ik alle tijd
moest nemen voor mezelf. 


Daar waar ik altijd bang was om, mensen laten me vallen als het slecht gaat, gebeurde niet. Door de opname en het vervolgtraject ben ik meer gaan praten. Als ik me nu slecht voel, en merk dat ik er zelf in vast loop, trek ik bij vrienden aan de bel. In het begin was dit heel vaak, nu nog af en toe.

Groet Glenn
Antwoord

#4

Dag Glenn,
Mooi om te lezen dat je zo hoopvol bent... En vertrouwen hebt in je omgeving. Zo ver ben ik nog niet... Het zet mij wel heel hard aan het denken! Ik hoop dat ik ook ooit zover kom en vertrouwen durf te hebben...
Antwoord

#5

Hoi Skanul,

Het blijft een lastige situatie. Ondanks dat het goed gaat met mij heb ik ook nog wel mijn twijfels.
Ik had dus echt nooit  gedacht dat mij dit zou overkomen, dus wie zegt me dat dit zo blijft.

Ik kan jou situatie niet inschatten, maar directe omgeving (en de steun die daar vandaan komt) is voor mij heel belangrijk geweest.

mag ik vragen hoe lang jij al depressief bent?

Groet,

Glenn
Antwoord

#6

Dag Glenn,
In het najaar ben ik gecrasht en kreeg ik te horen dat het een depressie was. Ik viel uit de lucht, had dit ook niet verwacht dat het mij zou overkomen. Ik zit sinds deze zomer in therapie en daar ben ik er achter gekomen dat mijn relatie niet goed meer loopt. Die therapie bepaalde op de duur gans mijn dagen. Ik was daar voortdurend mee bezig... Therapeut zegt dat die depressie al wel langer aansleept, al jaren waarschijnlijk... Ik herken nu ook wel enkele dingen uit tienertijd en toen ik net aan het werk was. Toen heb ik jarenlang een lichte depressie gehad, denk ik...
Antwoord

#7

Hoi Skanul,

terugkijkend: Bij mij bouwde de depressie zich ook al op in mijn jeugd. Ik was altijd maar bezig om gezien te worden, aardig gevonden te worden. Vanaf dat ik het ouderlijk huis uit ging ben ik alleen maar van de ene naar de ander relatie gevlucht. Ik kon niet alleen zijn, maar me zeker ook niet binden. Wat zeker niet meehielp was het feit dat ik gokte. Naast persoonlijke problemen, die ik toen zeker nog niet (h)erkende, had ik ook altijd geld problemen.
Mijn laatste relatie heeft mijn ogen geopend, uiteindelijk had ik maar 1 keuze en dat was kiezen voor mezelf. 
Vanaf 2013 alleen, maar zeker niet eenzaam. In 2014 sloeg de depressie toe nadat ik een schuld overhield aan een "huis onder water". Ineens had ik niet meer de kracht om te vechten en opnieuw te gaan opbouwen.

Door de opname op de gesloten afdeling, en een EMDR sessie (wonderbaarlijk!!!!), en de steun van de omgeving ben ik weer op mijn pootjes terecht gekomen. Ik voel me beter dan ooit.

Iets wat ik jou ook gun. 

Heb je naast de therapie nog mensen waarmee je kan praten (je man/vrouw, vrienden, familie)?
En denk niet meteen dat ze daar niet op zitten te wachten, wie is er geïnteresseerd in mij, ik ben onbelangrijk, en meer van dit soort negatieve gedachten.
Mijn ervaring is juist precies het tegenovergestelde. Toen ik me uiteindelijk openstelde ontdekte ik mijn echte vrienden. Niet veel, maar zeer waardevol.

Groet, Glenn
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-03-2017, 17:34 door Skanul.)

Hey Glenn,
Je hebt ook al 1 en ander achter de rug, zo te lezen... Goed dat de therapie en hulp aansloeg en je er weer bovenop komt...
Het is voor mij 'goed'(?) te lezen dat de problemen die ik ervaar, herkenbaar zijn voor anderen. Dat geeft mij al minder het gevoel dat ik niet normaal ben. Dt is iets,wat ik al mijn hele leven denk, maar ja, je moet door met wat je hebt hè... 

Wat mijn omgeving betreft: mijn man snapt het allemaal niet. Hij is,nogal rationeel ingesteld en snapt niet watij overkomt. Mijn familie weet het niet van mijn depressie. Ze denken dat ik thuis ben omwille van mijn werk. Ik zeg het hen niet omdat ik weet dat ze hier geen of weinig begrip voor zouden hebben. Dat is een groot probleem voor mij. Zoals jij al eerder schreef: niet gezien worden, geen erkenning krijgen, ed. 
Ik heb een vriendin die enkele jaren geleden een depressie doormaakte, dus zij weet wel hoe ik me voel. Al vertel ik ook niet alles, omdat ik niet wil klagen en zagen...

Mijn therapeut kan mij wel helpen, denk ik. Alleen vind ik het moeilijk om toe te laten. Ik blokkeer tijdens de gesprekken, zie er enorm tegen op om te gaan. Vrijdag is het weer zover, en ik ben mij nu al aan het opjagen hierdoor. Zo erg zelfs,dat ik overweeg om het allemaal af te bellen en niet meer te gaan. De schrik om daar weer als een zoutzak te zitten, niks te kunnen zeggen en toch een hoofd vol te hebben, is soms te zwaar.Ik ben blij dat ik hier mijn hart kan luchten, anoniem. Ik wilde dat ik dit tegen mijn therapeut ook kon zeggen....



Afgelopen dagen waren weer moeilijk. Ik wil het dan gewoon opgeven omdat ik geen verandering zie... Zo moeilijk allemaal... Pffffff
Antwoord

#9

Hoi Skanul,

Hoe herkenbaar dat je tegen de afspraak met therapeut opziet :-) Maar niet doen!!
Als hij/zij de enige is die een luisterend oor heeft dan zeker gaan.

Nog regelmatig overdenk ik ook al situaties die nog moeten komen, en krijg ik mijn gedachten niet stop gezet. Grappig is echter dat als de situatie geweest is het, bij mij, meestal meeviel.

En als je het niet tegen de therapeut kan zeggen dan is dit forum de plek bij uitstek om je hart te luchten. Opkroppen, wat we waarschijnlijk teveel doen/gedaan hebben, werkt averechts. Geeft je het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat. 

Groet Glenn
Antwoord

#10

Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Kracht en hoop Started by Jazz1977
4 Replies - 222 Views
16-02-2024, 20:00
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)