Inmiddels is er al een maand verstreken waarin ik helemaal geen contact heb gehad met mijn ex of vriend. Nog steeds geen idee wat we zijn, ook al krijg ik steeds meer het gevoel dat het wel uit is. Iemand die van me houdt zou toch wel iets laten horen? Maar dan is er weer een andere kant die zegt 'ja maar hij is ziek, hij kan het niet want hij is te druk met zichzelf'. Op dit moment heb ik af en toe momentjes waarin ik het heel zwaar heb en het gevoel heb te willen opgeven. Al wil ik dat diep van binnen natuurlijk niet, want ik weet dat dit het beste is voor hem. En dat hij dit nodig heeft om zichzelf te "fixen" zoals hij het noemt. Toch zijn er vragen in mijn hoofd, zoals 'hoe kun je zeggen dat je nooit verliefd bent geweest, en dan toch 1,5 jaar bij diegene blijven terwijl je normaal altijd korte relaties hebt' en 'waarom zeg je dan gelijk daarna dat je een oplossing wil zoeken en een break wil' Dat zeg je toch niet als je eigenlijk geen relatie wil en niet verliefd bent geweest? Waarom wil je dan een break? Dat wil je toch alleen als je diegene eigenlijk niet kwijt wil, maar een relatie er nu even niet bij kan hebben? Tegelijkertijd weet ik dat hij van me houdt en dat hij dit zei om mij weg te duwen, zodat hij die rust en ruimte krijgt die hij zo hard nodig heeft. Hij heeft zo vaak gezegd dat het niks met mij te maken had, dat hij zich gewoon kut voelde en graag alleen is als hij zich zo kut voelt. Dat hij dan veel tijd en veel ruimte nodig heeft. Dus waar maak ik me druk om? Mijn intuitië is en blijft zo sterk zeggen dat dit niet het einde is. En toch komt mijn angst om hem echt te verliezen steeds meer om de hoek kijken. 

Lieve leden van het depressie forum, ik heb verhalen nodig waarin het goed kwam. Verhalen waarin ik kan afleiden dat dit allemaal ligt aan die stomme depressie en niet aan zijn liefde voor mij. 

Liefs

Inmiddels is er al een maand verstreken waarin ik helemaal geen contact heb gehad met mijn ex of vriend. Nog steeds geen idee wat we zijn, ook al krijg ik steeds meer het gevoel dat het wel uit is. Iemand die van me houdt zou toch wel iets laten horen? Maar dan is er weer een andere kant die zegt 'ja maar hij is ziek, hij kan het niet want hij is te druk met zichzelf'. Op dit moment heb ik af en toe momentjes waarin ik het heel zwaar heb en het gevoel heb te willen opgeven. Al wil ik dat diep van binnen natuurlijk niet, want ik weet dat dit het beste is voor hem. En dat hij dit nodig heeft om zichzelf te "fixen" zoals hij het noemt. Toch zijn er vragen in mijn hoofd, zoals 'hoe kun je zeggen dat je nooit verliefd bent geweest, en dan toch 1,5 jaar bij diegene blijven terwijl je normaal altijd korte relaties hebt' en 'waarom zeg je dan gelijk daarna dat je een oplossing wil zoeken en een break wil' Dat zeg je toch niet als je eigenlijk geen relatie wil en niet verliefd bent geweest? Waarom wil je dan een break? Dat wil je toch alleen als je diegene eigenlijk niet kwijt wil, maar een relatie er nu even niet bij kan hebben? Tegelijkertijd weet ik dat hij van me houdt en dat hij dit zei om mij weg te duwen, zodat hij die rust en ruimte krijgt die hij zo hard nodig heeft. Hij heeft zo vaak gezegd dat het niks met mij te maken had, dat hij zich gewoon kut voelde en graag alleen is als hij zich zo kut voelt. Dat hij dan veel tijd en veel ruimte nodig heeft. Dus waar maak ik me druk om? Mijn intuitië is en blijft zo sterk zeggen dat dit niet het einde is. En toch komt mijn angst om hem echt te verliezen steeds meer om de hoek kijken. 

Lieve leden van het depressie forum, ik heb verhalen nodig waarin het goed kwam. Verhalen waarin ik kan afleiden dat dit allemaal ligt aan die stomme depressie en niet aan zijn liefde voor mij. 

Liefs

Ja misssunshine, soms komt het goed inderdaad. Mijn vrouw en ik hebben het heel heel erg moeilijk gehad, allebei, en samen, wel 2 en een half jaar lang. Zij burn out, ik gepensioneerd (ook best moeilijk!) , later zij ook vroegpensioen, nu ik depri. Die combi is veel tegelijk. Ook ging ons enig kind het huis uit, dat vonden we ook moeilijk. En ik was in een fase waarin ik wat onverantwoorde dingen deed met geld. (geen tonnen hoor maar wel paar duizend die we niet echt konden missen) Dat maakte haar bang, terecht. Ik heb nu veel spijt en zeg dat ook regelmatig. Al die dingen samen gaf heel erg veel verbale agressie van haar naar mij al die tijd. Nu pas begrijp ik dat. ik haar bang maakte met mijn spenderen en gezwollen ego. Maar....we  zijn nog steeds bij elkaar. We hebben een nieuwe positievere manier gevonden met elkaar om te gaan. Met de nadruk op wat er goed gaat en elkaar bevestigen, positieve feedback geven etc. al die tijd heb ik wel s avonds haar voeten gemasseerd zodat ze makkelijker slapen kon. Dat geeft een verbinding zonder woorden. Het werkt, we zijn nu veel liever voor elkaar. Soms vallen we terug in oud gedrag maar dan herpakken we ons en over het algemeen gaat het weer goed tussen ons. Het kan dus wel ook al ben ik nog redelijk depri. Ook al is de Liefde lange tijd niet altijd meer voelbaar. 

Dat is typisch een gevolg van depressie he dat je de dingen niet meer kan voelen.
Depressieve mensen hebben terecht of onterecht vaak het gevoel anderen alleen tot last te zijn. Dan nemen ze afstand van hun geliefden, waarvoor ze op dat moment niks kunnen voelen. Ook al zijn de gevoelens die er daarvoor waren echt geweest, tijdens een depressie is dat vaak niet meer voelbaar. 

Kennelijk is 1,5 jaar lang voor je vriend, dus dan is er toch iets speciaals tussen jullie geweest, of nog steeds, dat zal de tijd uitwijzen. Het kan lang duren allemaal. Jullie hebben weinig contact nu geloof ik he. Dat maakt het weer anders, maar als hij dt nodig heeft dan heb je geen andere keus dan accepteren. Aandringen heeft weinig zin denk ik. Hij moet er toch zelf achter komen hoe het zit. En ja het kan zijn dat hij niet meer met je verder kan. Dat doet veel pijn natuurlijk, maar je kan het niet afdwingen he. Na de pijn komt ook weer aanpassing en weer leren houden van jezelf en anderen, zo gaan die dingen nu eenmaal hoe pijnlijk ook......

Ja misssunshine, soms komt het goed inderdaad. Mijn vrouw en ik hebben het heel heel erg moeilijk gehad, allebei, en samen, wel 2 en een half jaar lang. Zij burn out, ik gepensioneerd (ook best moeilijk!) , later zij ook vroegpensioen, nu ik depri. Die combi is veel tegelijk. Ook ging ons enig kind het huis uit, dat vonden we ook moeilijk. En ik was in een fase waarin ik wat onverantwoorde dingen deed met geld. (geen tonnen hoor maar wel paar duizend die we niet echt konden missen) Dat maakte haar bang, terecht. Ik heb nu veel spijt en zeg dat ook regelmatig. Al die dingen samen gaf heel erg veel verbale agressie van haar naar mij al die tijd. Nu pas begrijp ik dat. ik haar bang maakte met mijn spenderen en gezwollen ego. Maar....we  zijn nog steeds bij elkaar. We hebben een nieuwe positievere manier gevonden met elkaar om te gaan. Met de nadruk op wat er goed gaat en elkaar bevestigen, positieve feedback geven etc. al die tijd heb ik wel s avonds haar voeten gemasseerd zodat ze makkelijker slapen kon. Dat geeft een verbinding zonder woorden. Het werkt, we zijn nu veel liever voor elkaar. Soms vallen we terug in oud gedrag maar dan herpakken we ons en over het algemeen gaat het weer goed tussen ons. Het kan dus wel ook al ben ik nog redelijk depri. Ook al is de Liefde lange tijd niet altijd meer voelbaar. 

Dat is typisch een gevolg van depressie he dat je de dingen niet meer kan voelen.
Depressieve mensen hebben terecht of onterecht vaak het gevoel anderen alleen tot last te zijn. Dan nemen ze afstand van hun geliefden, waarvoor ze op dat moment niks kunnen voelen. Ook al zijn de gevoelens die er daarvoor waren echt geweest, tijdens een depressie is dat vaak niet meer voelbaar. 

Kennelijk is 1,5 jaar lang voor je vriend, dus dan is er toch iets speciaals tussen jullie geweest, of nog steeds, dat zal de tijd uitwijzen. Het kan lang duren allemaal. Jullie hebben weinig contact nu geloof ik he. Dat maakt het weer anders, maar als hij dt nodig heeft dan heb je geen andere keus dan accepteren. Aandringen heeft weinig zin denk ik. Hij moet er toch zelf achter komen hoe het zit. En ja het kan zijn dat hij niet meer met je verder kan. Dat doet veel pijn natuurlijk, maar je kan het niet afdwingen he. Na de pijn komt ook weer aanpassing en weer leren houden van jezelf en anderen, zo gaan die dingen nu eenmaal hoe pijnlijk ook......

Bedankt voor je reactie, Dipjes. 

Ik begrijp uit jouw verhaal dat, hoe moeilijk de situatie ook is (geweest), jullie altijd bij elkaar zijn gebleven? Dat vind ik mooi om te lezen. Getuigd wel van echte liefde. Ja, ik lees inderdaad overal dat niks meer voelen een typisch gevolg is van depressie. Daarom denk ik ook dat hij misschien op dat moment dat hij het zei, echt zo te voelen. Maar toch vind ik het typisch dat hij gelijk daarna zei dat hij een oplossing wil zoeken en een break wil. Dat zeg je toch niet als je het echt uit wil hebben? Het klinkt in mijn oren tenminste als twijfel en onzekerheid. Ik denk dat hij gewoon op dat moment niks en niemand erbij kon hebben. Ook omdat hij het 'uitmaakte' nadat ik hem meevroeg naar de dokter. Ik weet namelijk 100% zeker dat als ik dat niet had gedaan, dat we dan dit gesprek niet hadden gehad. Het was gewoon te veel op dat moment voor hem. En nu zit ik steeds in de twijfel. Moet ik hem wat sturen en mijn liefde tonen of moet ik hem voor nu laten en komt hij vanzelf wel als hij dat wil/zich beter voelt? We hebben elkaars huissleutel nog steeds. Dat zegt toch ook iets? Of ben ik nu aan het overanalyseren?

Bedankt voor je reactie, Dipjes. 

Ik begrijp uit jouw verhaal dat, hoe moeilijk de situatie ook is (geweest), jullie altijd bij elkaar zijn gebleven? Dat vind ik mooi om te lezen. Getuigd wel van echte liefde. Ja, ik lees inderdaad overal dat niks meer voelen een typisch gevolg is van depressie. Daarom denk ik ook dat hij misschien op dat moment dat hij het zei, echt zo te voelen. Maar toch vind ik het typisch dat hij gelijk daarna zei dat hij een oplossing wil zoeken en een break wil. Dat zeg je toch niet als je het echt uit wil hebben? Het klinkt in mijn oren tenminste als twijfel en onzekerheid. Ik denk dat hij gewoon op dat moment niks en niemand erbij kon hebben. Ook omdat hij het 'uitmaakte' nadat ik hem meevroeg naar de dokter. Ik weet namelijk 100% zeker dat als ik dat niet had gedaan, dat we dan dit gesprek niet hadden gehad. Het was gewoon te veel op dat moment voor hem. En nu zit ik steeds in de twijfel. Moet ik hem wat sturen en mijn liefde tonen of moet ik hem voor nu laten en komt hij vanzelf wel als hij dat wil/zich beter voelt? We hebben elkaars huissleutel nog steeds. Dat zegt toch ook iets? Of ben ik nu aan het overanalyseren?

Dag Missunshine

Ja je wil graag dat hij terugkomt, het lijkt me dat hij dat ook wel weet, daar ben jij duidelijk in geweest toch? Natuurlijk kan je hem dat nog eens laten weten. Hij zal er misschien niet op reageren maar dan is er tenminste geen ruimte voor misverstand. 
Zijn Depressie kan een uiting zijn van heel verschillende “ziektebeelden” het is me niet zo duidelijk wat er bij hem speelt. Hij wil niet naar de dokter toch? 
Het kan best zijn dat hij denkt dat jij beter af bent zonder hem, of nog heel anders in elkaar zitten. Hij geeft je geen kans om het samen uit te zoeken en wil geen hulp. Dat lijkt wel goed dichtgetimmerd he. Soms willen mensen alleen maar hulp aanvaarden als ze geen enkele andere kant meer op kunnen. Het is ontzettend naar om niets te kunnen doen voor hem. Je kan je misschien op je eigen even richten om dat zo goed mogelijk te leven. Komt hij terug dan ben je er dan klaar voor
Zo niet dan ben je daar ook beter oo voorbereid

Hou je haaks

Dag Missunshine

Ja je wil graag dat hij terugkomt, het lijkt me dat hij dat ook wel weet, daar ben jij duidelijk in geweest toch? Natuurlijk kan je hem dat nog eens laten weten. Hij zal er misschien niet op reageren maar dan is er tenminste geen ruimte voor misverstand. 
Zijn Depressie kan een uiting zijn van heel verschillende “ziektebeelden” het is me niet zo duidelijk wat er bij hem speelt. Hij wil niet naar de dokter toch? 
Het kan best zijn dat hij denkt dat jij beter af bent zonder hem, of nog heel anders in elkaar zitten. Hij geeft je geen kans om het samen uit te zoeken en wil geen hulp. Dat lijkt wel goed dichtgetimmerd he. Soms willen mensen alleen maar hulp aanvaarden als ze geen enkele andere kant meer op kunnen. Het is ontzettend naar om niets te kunnen doen voor hem. Je kan je misschien op je eigen even richten om dat zo goed mogelijk te leven. Komt hij terug dan ben je er dan klaar voor
Zo niet dan ben je daar ook beter oo voorbereid

Hou je haaks

Hij is een depressie terecht gekomen door zijn schoolsituatie die hij door omstandigheden niet kon afmaken, waardoor hij geen toekomst meer ziet. Want wat kun je zonder diploma? En 6 jaar zwoegen voor niks. Daarnaast heeft hij een hasjverslaving ontwikkeld in gamed hij veel. Ik denk beide als een soort zelfmedicatie. Waardoor hij misschien meer en meer in een vicieuze cirkel terecht is gekomen. Ik twijfel nu heel erg om hem een berichtje te sturen. Vragen hoe het gaat, laten weten dat ik er voor hem ben. Vond jij dat fijn om te horen toen je heel diep zat? Of had je liever alleen maar rust?

Hij is een depressie terecht gekomen door zijn schoolsituatie die hij door omstandigheden niet kon afmaken, waardoor hij geen toekomst meer ziet. Want wat kun je zonder diploma? En 6 jaar zwoegen voor niks. Daarnaast heeft hij een hasjverslaving ontwikkeld in gamed hij veel. Ik denk beide als een soort zelfmedicatie. Waardoor hij misschien meer en meer in een vicieuze cirkel terecht is gekomen. Ik twijfel nu heel erg om hem een berichtje te sturen. Vragen hoe het gaat, laten weten dat ik er voor hem ben. Vond jij dat fijn om te horen toen je heel diep zat? Of had je liever alleen maar rust?

Goedemorgen Miss

Je (ex)partner is niet alleen depri maar ook dubbel verslaafd. Dat maakt het moeilijker. 
Als ik zelf diep zit en iemand vraagt hoe het gaat vind ik dat doorgaans niet geweldig fijn omdat ik telkens moet zeggen “ niet goed” Beter is de vraag “hoe gaat t vandaag?” Dat is beperkt.
Nog beter is misschien alleen mededelen dat je hem mist ( als dat zo is) Ook dat kan op iemand in depressie trouwens een andere indruk maken en klinken als tekortschieten van hem. Hij kan vinden dat hij het niet verdient. Het is natuurlijk heel moeilijk om voor je gevoel niks te doen maar hij trekt zich terug. De kans bestaat denk ik dat Hoe meer je hem benadert hoe meer hij zich terugtrekt. Dus dan blijft alleen over het mededelen dat hij gemist wordt.
Vanaf de zijlijn heb ik makkelijk praten natuurlijk maar voor jou is dit heel erg naar.
Ik denk dat je gewoon heel weinig kan doen om hier beweging in te krijgen. 
Het is aan hem om de bodem te raken en daardoor open te komen staan om hulp te zoeken.

---

Missunshine

Overigens, die opleiding kan hij misschien nog afmaken zelfs buiten de school via een zogenaamd EVC traject.
Het is natuurlijk hard als hij na 6 jaar niet kan afstuderen. Dat hij dat moet verwerken is logisch. Maar gamen en blowen helpt niet erg de goeie kant op he. Een evc kost geld (grofweg 1500,- ) en moeite. Dat heeft hij allebei nu niet denk ik. Maar het kan dus vaak wel. Misschien later ooit. 
Ik weet niet of je al die goede raad wel wilt Miss. Misschien wil je gewoon je ei kwijt en medegevoel. Zeg maar gewoon wat je wilt he

Goedemorgen Miss

Je (ex)partner is niet alleen depri maar ook dubbel verslaafd. Dat maakt het moeilijker. 
Als ik zelf diep zit en iemand vraagt hoe het gaat vind ik dat doorgaans niet geweldig fijn omdat ik telkens moet zeggen “ niet goed” Beter is de vraag “hoe gaat t vandaag?” Dat is beperkt.
Nog beter is misschien alleen mededelen dat je hem mist ( als dat zo is) Ook dat kan op iemand in depressie trouwens een andere indruk maken en klinken als tekortschieten van hem. Hij kan vinden dat hij het niet verdient. Het is natuurlijk heel moeilijk om voor je gevoel niks te doen maar hij trekt zich terug. De kans bestaat denk ik dat Hoe meer je hem benadert hoe meer hij zich terugtrekt. Dus dan blijft alleen over het mededelen dat hij gemist wordt.
Vanaf de zijlijn heb ik makkelijk praten natuurlijk maar voor jou is dit heel erg naar.
Ik denk dat je gewoon heel weinig kan doen om hier beweging in te krijgen. 
Het is aan hem om de bodem te raken en daardoor open te komen staan om hulp te zoeken.

---

Missunshine

Overigens, die opleiding kan hij misschien nog afmaken zelfs buiten de school via een zogenaamd EVC traject.
Het is natuurlijk hard als hij na 6 jaar niet kan afstuderen. Dat hij dat moet verwerken is logisch. Maar gamen en blowen helpt niet erg de goeie kant op he. Een evc kost geld (grofweg 1500,- ) en moeite. Dat heeft hij allebei nu niet denk ik. Maar het kan dus vaak wel. Misschien later ooit. 
Ik weet niet of je al die goede raad wel wilt Miss. Misschien wil je gewoon je ei kwijt en medegevoel. Zeg maar gewoon wat je wilt he

Nee ik ben heel erg blij met je advies! Ik zit continu in dubio namelijk tussen hem wel of niet een berichtje sturen. Ik wil het wel doen om hem te laten weten dat ik er voor hem ben, mocht hij daar behoefte aan hebben. Maar aan de andere kant ben ik bang dat hij nog meer afstand gaat nemen als ik contact zoek. Het is gewoon heel erg dubbel, maar hij is wel duidelijk geweest in wat hij nodig heeft; rust en ruimte. Is één berichtje dan al te veel? Of zal hij dat wel waarderen? Ik vind het moeilijk inschatten. Verder denk ik inderdaad ook dat ik sowieso weinig kan doen. Ik zal hem op dit moment ook nooit vragen om af te spreken, omdat ik denk dat het voor hem te veel is om mij onder ogen te moeten komen. Maarja, los van het feit dat ik hem nu 5 weken niet heb gezien en gesproken is verder alles nog steeds hetzelfde. We hebben elkaars spullen nog en huissleutels bijvoorbeeld. Daardoor voelt het ook niet echt uit, alhoewel dat gevoel wel steeds meer veranderd hoe langer we elkaar niet zien en spreken. Ik denk dat ik voor mezelf daar misschien ook maar het beste van uit kan gaan. Maar betekent dat niet iets? Of zal hij daar totaal niet bij stil staan? 

Wat betreft zijn opleiding, ik denk niet dat hij dat traject kan volgen. Hij is namelijk internationaal student en heeft geen Nederlands paspoort. Hij kon inmiddels ook wel zijn studie afmaken want hij had een stage gevonden en het financiële gedeelte was ook opgelost, maar hij vond de stage 'niet leuk genoeg'. Ik denk dat hij dat zei omdat hij het eigenlijk gewoon te moeilijk vind de motivatie weer op te brengen om alle lesstof opnieuw te leren nadat hij een jaar niks heeft kunnen doen. Dan is de stap heel groot!

Nee ik ben heel erg blij met je advies! Ik zit continu in dubio namelijk tussen hem wel of niet een berichtje sturen. Ik wil het wel doen om hem te laten weten dat ik er voor hem ben, mocht hij daar behoefte aan hebben. Maar aan de andere kant ben ik bang dat hij nog meer afstand gaat nemen als ik contact zoek. Het is gewoon heel erg dubbel, maar hij is wel duidelijk geweest in wat hij nodig heeft; rust en ruimte. Is één berichtje dan al te veel? Of zal hij dat wel waarderen? Ik vind het moeilijk inschatten. Verder denk ik inderdaad ook dat ik sowieso weinig kan doen. Ik zal hem op dit moment ook nooit vragen om af te spreken, omdat ik denk dat het voor hem te veel is om mij onder ogen te moeten komen. Maarja, los van het feit dat ik hem nu 5 weken niet heb gezien en gesproken is verder alles nog steeds hetzelfde. We hebben elkaars spullen nog en huissleutels bijvoorbeeld. Daardoor voelt het ook niet echt uit, alhoewel dat gevoel wel steeds meer veranderd hoe langer we elkaar niet zien en spreken. Ik denk dat ik voor mezelf daar misschien ook maar het beste van uit kan gaan. Maar betekent dat niet iets? Of zal hij daar totaal niet bij stil staan? 

Wat betreft zijn opleiding, ik denk niet dat hij dat traject kan volgen. Hij is namelijk internationaal student en heeft geen Nederlands paspoort. Hij kon inmiddels ook wel zijn studie afmaken want hij had een stage gevonden en het financiële gedeelte was ook opgelost, maar hij vond de stage 'niet leuk genoeg'. Ik denk dat hij dat zei omdat hij het eigenlijk gewoon te moeilijk vind de motivatie weer op te brengen om alle lesstof opnieuw te leren nadat hij een jaar niks heeft kunnen doen. Dan is de stap heel groot!

Ik denk dat je hem inmiddels best een berichtje kunt sturen. Een beetje naar je eigen gevoel luisteren kan geen kwaad. Misschien zoiets als: ik begin me een beetje ongerust te maken omdat ik al zolang niets gehoord heb? Vind je het goed om even te appen/bellen/praten?

Positiva
Ik denk dat je hem inmiddels best een berichtje kunt sturen. Een beetje naar je eigen gevoel luisteren kan geen kwaad. Misschien zoiets als: ik begin me een beetje ongerust te maken omdat ik al zolang niets gehoord heb? Vind je het goed om even te appen/bellen/praten?

Missunshine

Ja stage niet Leuk genoeg is een raar argument maar Hij is natuurlijk niet In vorm voor een stage nu. Een andere culture verhindert hem misschien ook om te levvelen met De opleiding. Dan kan je zo iets Nov regelen en hulp Krijnen. Open kaart spelen op zijn Holland’s over medische samen en zeker depressie is in andere landen en cultures not done he. Jammer maar Het tast dan Het eergevoel aan he. 

Dat evc kan trouwens wel hoor is ook voor niet europeanen. Als je maar betaalt en een portfolio maakt. Is best wel even Werk natuurlijk maar kan ook veel later nog.

Ik denk dat je hem inmiddels best een berichtje kunt sturen. Een beetje naar je eigen gevoel luisteren kan geen kwaad. Misschien zoiets als: ik begin me een beetje ongerust te maken omdat ik al zolang niets gehoord heb? Vind je het goed om even te appen/bellen/praten?

Ja, ik denk wel dat dat misschien toch goed is. Alhoewel ik nu weer denk, " misschien heb ik het wel verpest omdat ik nu al een dikke maand niks van me heb laten horen". Ik lees steeds meer dat depressieve mensen als ze de baarste dingen zeggen en je wegduwen eigenlijk het tegenovergestelde willen maar bang zijn dat ze jou meenemen in hun 'ellende' en zichzelf misschien niet goed genoeg vinden om in jouw leven te blijven. Mijn ex zei ook dat 'het beter voor mij zou zijn'  als wij uit elkaar zouden gaan. Nu heb ik spijt dat ik ben weggelopen, en niet af en toe iets van me heb laten horen. Of ben ik nog niet te laat? Ik wil zo graag het juiste zeggen. Maar wat is het juiste? Iets als "ik weet niet of je behoefte hebt aan een berichtje van mij, maar ik wil je graag laten weten dat ik er altijd voor je ben. Ik ben trots op je en ik geef om je! Je kan me altijd appen of bellen". Ik wil wel zoiets zeggen maar voor mijn gevoel is dit alweer too much. Positiva, wat voor dingen appte jij je vriend toen jullie elkaar bijna niet zagen? Ik wil hem een hart onder de riem steken maar hem niet het gevoel geven dat ik iets van hem verwacht.