54, man, ondernemer, getrouwd, geen kinderen. M'n hele leven lang had ik het gevoel dat het best wel aardig ging. Samen met m'n vrouw sinds 35 jaar, veel van de wereld gezien. Geld was nooit het grootste probleem, zelfs 9 jaar in California gewoond in een huis van 900m2 met 20 kamers en een eigen bioscoop. Elke maand weer $ 15.000 aan huur, en $ 2.000 aan electriciteit voor 6 grote airco's. Twee Hummers in de garage en altijd genoeg wijn en champagne laten stromen om het voor iedereen gezellig te maken, zonder aanziens des persoons. Weet niet eens of onze gasten wel of geen geld hadden, dat interesseerde ons niet. Zolang ze leuk waren, was iedereen welkom en ging er een paar kilo zalm op de BBQ. Ik zeg "gasten", omdat we altijd voor iedereen zorgden maar nooit het gevoel hadden dat het "vrienden" waren. Beide niet. Vrienden hebben we niet. Nooit gehad ook, we deden altijd alles met z'n tweeen. Collega's kwamen niet thuis, genoeg tijd om altijd en overal met mensen te praten, maar geen tijd om vriendschappen op te bouwen. 

En nu lijkt het leven opeens "op". Aan het begin van de coronacrisis alles opeens kwijtgeraakt, maar dan ook echt alles. Nog twee jaar een beetje genoten van de zon, en vervolgens terug naar Nederland. Dan denk je dat er best wel een baantje voor je is, met 30 jaar ervaring in product- en software ontwikkeling, maar dat blijkt dus net even tikkie anders te zijn. Als vijftiger ben je te oud, te ervaren, te bijdehand, ook al pas ik me aan alle kanten aan.

En nu ben ik er ook eigenlijk wel klaar mee. Klaar met dit leven. Ik moet nog even wachten tot m'n moeder is overleden, die kan ik het verdriet niet aandoen te weten en zien dat het niet goed met me gaat. En ik moet zorgen dat m'n vrouw nog een toekomst heeft, want als ik morgen wegval, dan heeft ze niets en eindigt ze in een opvanghuis ergens.

We zijn nu een jaar thuis. Aantal keer gesolliciteerd, geheel nieuwe ervaring aan de verkeerde kant van de tafel. Niet gelukt. Geen inkomen, nul, dus hoe zuinig we ook doen, we gaan hard achteruit en het einde is in zicht. Voor ondernemers geen hulp, nergens. Hoeveel goede ideeen ik ook heb, kan niets nieuws meer starten, pot is leeg. Niemand kent me meer hier, mensen vergeten snel. M'n netwerk is dus heel klein, spreek af en toe nog een man of 3.

Ga niet aan de pillen, heb even overwogen me op te laten nemen, maar dan creeer ik voor m'n vrouw ook 'n probleem. Paar keer website bezocht van 113, 1x gechat ook. Stupide gesprek dat een scriptje volgt, uitgevoerd door een 21 jarige meid die nog niets van het leven heeft meegekregen. Aardig kind, je zult geen kwaad woord van mij horen, maar o my god, hoe kun je zo hersenloos zijn als overheid dat je op zo'n belangrijke plek niet een paar volwassenen neer zet. 

Goed, alles samengevat: zal 'ns rondkijken hier, wellicht kan ik iemand ergens mee helpen, of iets anders goeds proberen te doen.

Hallo PJ,

Welkom op het forum. Ik herken wel wat in je verhaal. Niet het luxe leven, al heb ik het nooit echt slecht gehad. Wat ik herken is dat je er op een gegeven moment achter komt dat je niet meer meetelt in de maatschapij. Dat gebeurde mij rond mijn vijftigste. Ik werkte bij een Amerikaans softwarebedrijf waar het helaas slecht mee afliep. Probeer op die leeftijd (in die tijd) nog maar eens een baan te vinden. Inmiddels ben ik over de zestig.

Voor mij is het leven ook klaar, maar ook ik kan het mijn moeder niet aandoen. Zij is over de negentig. Ik heb verder niemand om echt rekening mee te houden, behalve een zus.

Wat me wel enigszins verbaast is dat je in deze tijd geen werk kan vinden. Bedrijven zitten te springen om mensen, ook in de IT. Zelfs ik krijg de laatste tijd bijna dagelijks berichten met vacatures van bureaus waar ik ooit was ingeschreven. Of zie je loondienst niet zitten misschien? Het kan wel weer een start zijn.

Je wil niet aan de pillen maar hebt wel overwogen je op te laten nemen en hebt gebeld met 113. Het lijkt me dus dat je wel beseft dat je hulp nodig hebt maar niet goed weet hoe of wat. Dat is ook erg lastig. Het begint doorgaans bij de huisarts.

113 is overigens geen overheidsinstelling, maar een onafhankelijke organisatie die veel werkt met vrijwilligers. Ik heb er zelf ook vaak contact mee gehad en de ene keer gaat zo'n gesprek beter dan de andere keer. In mijn ervaring is deze organisatie vooral gericht op het voorkomen van suïcide van mensen die accuut in paniek zijn. Minder op mensen die al langere tijd rondlopen met ideeën over het beëindigen van hun leven. Om daarover te praten kun je beter terecht bij een psycholoog.

Veel sterkte en hartelijke groet,
Alais

Alais, dank voor je reactie, en je tijd.

Krijg net als jij ook 10 mails per dag, maar als je niet 100% als ontwikkelaar gewerkt hebt, is iedereen vervolgens veel te bang om een wat oudere vent op een project te zetten met jongeren. Heb als werkgever zelf nooit geloofd dat ouderen geen kans kregen, omdat ik ze zelf liever had dan dat jonge spul wat nauwelijks ervaring heeft. Tegenwoordig zie ik echter dat bedrijven liever 4 jongens met 3 jaar ervaring inzetten a 60/uur per stuk, in plaats van 1 wat duurdere vent die nergens over hoeft te overleggen en 5x zo snel is als dat hele spul bij elkaar.

Maar, het maakt niet uit. We hebben gelukkig altijd het besef gehad dat geld/spullen geen prioriteit hebben, althans geen hogere dan geluk. Dus ook al staan er 20 paar nieuwe Greve's in de opslag in plaats van m'n kast, het boeit me weinig dat we zelfs ook dat niet hebben. Vind het wel heel sneu voor m'n vrouw, maar ze weet dat ik aan het vechten ben.

Dank voor je warme woorden.
P