Hallo allemaal

Ik heb me hier net aangemeld in de hoop om me niet meer zo alleen te voelen. 

Ik ben 29 jaar (en voel de '30' op me afkomen als een vreselijk monster).
Ik woon samen met mijn partner en we hebben een kindje van 2,5 jaar. Ik ben sinds 2 jaar opnieuw aan het studeren nadat ik had beslist dat ik iets anders wou doen.

Sinds enige tijd voel ik mij enorm leeg, apathisch, nutteloos en moe. Ik schrik soms van bepaalde gedachten die door mijn hoofd spoken. Ik voel me waardeloos en eenzaam. Ik denk vaak: als ik geen kindje had, dan was ik er nu niet meer. 

En terwijl ik met deze gevoelens zit gaat het leven gewoon door. Ik doe extreem mijn best om succesvol te zijn in mijn studie, in mijn huishouden, in de opvoeding, .. in alles. En dat is zo vermoeiend.  

Bedankt om mijn (kort) verhaal te lezen

x

Welkom hier!

Wat vervelend dat je je zo voelt. Wat ik mis in je verhaal; heb je al hulp? Zo niet is dat misschien goed om te gaan regelen. 

En probeer wat dingen op een lager pitje te zetten, focus je op jezelf en je kindje, dat kost voor nu genoeg energie!

Sterkte

Groetjes Freya

Hallo D, 

Welkom op dit forum.  Wat naar dat je je zo voelt.
Eerste wat ik me afvraag is of er wat druk van af kan en mag.  Moet het echt zo extreem goed allemaal? . Mag het ook gewoon goed genoeg zijn, met wat meer ontspanning erin ?  Je hoeft je sporen niet te verdienen om gewoon oke te zijn. 

Liefs, Mabel

Hoi Detached,

Welkom hier.

Ook mij klinkt het in de oren als veel. Een kleintje is al een hele klus, een studie ook... Heb je eerder in je leven deze klachten gehad, of pas sinds je deze dingen combineert?

Sterkte, Feline