De  klaarblijkelijk onvermijdbare bom is gebarsten. Vandaag zit ik voor me uit te staren in de scherven ervan. Ik weet eigenlijk niet welk moment ik erger vind; het moment ervoor, als alles onrustig is
of het moment erna, als je de zogehete schade opneemt. 
Wat de aanwijsbare aanleiding is kan ik niet duidelijk verklaren. Ik noem het vaak het domino-effect;  ergens is een steentje gevallen en die zorgt dat steeds grotere steentjes vallen. Of de spreekwoordelijke emmer is overgelopen. Er waren dus net wat te veel dingen aan de hand. 
En misschien was de druppel dat ik ook wederom flink aan het stoeien was in contact met iemand.  Dan probeer ik m'n schema-therapie erbij te halen maar raak verstrikt in alle schema's. Want wat is nu wat? Reageer ik onredelijk vanwege "schema emotioneel tekort"? Of ben ik hier nu eens echt duidelijk mijn grenzen aan't aangeven?   
Ik vind het maar ingewikkeld...

Emoties lopen op en ik probeer ze te verwoorden, ik probeer ze te ventileren, ik probeer ze te ontpluizen, ik probeer er op een "gezonde" manier mee om te gaan. Maar ook dat word soms te ingewikkeld...

Uiteindelijk heb ik me weer met een extra dosis pillen even uitgeschakeld   en heb een kunstwerkje op m'n arm.  Dat laatste heb ik best een lange tijd niet gehad. 
Ik weet dat het not done is om dit te denken, laat staan te schrijven, maar ik ben er best een beetje trost op.  Op het kunstwerkje op m'n arm eigenlijk... 
Ik hoefde namelijk niet meteen dood. Ook niet door de aanvaring die ik in contact met iemand had. Niet dat ik niet meer met de dood bezig ben...
Maar nu heb ik dus littekens, waar ik naar kan kijken. Misschien voelt dat wel een beetje als een soort van bewijs, een zichtbaar geworden embleem van de gevechten die ik (soms dagelijks) zowel met mezelf als de buitenwereld en het leven voer. "Kijk ik heb weer flink zitten vechten maar ik heb het wederom overleefd!  Goed hè....  "
Maar ik weet dat de buitenwereld dit anders zal zien...  Deze uitspraak mag niet, net zoals je eigenlijk ook niet dood mag...

Zoals ik het leven ingewikkeld vind en al m'n emoties vaak ingewikkeld vind, wikkel ik bij deze ook m'n arm maar even in... 
Zodat niemand zo direct ermee geconfronteerd word, omdat dat misschien wel moeilijk is om te zien

Moeilijk Joy , 

Maar toch knap dat je het schrijft hier.  

Mischien kun je de aanleiding/situatie hier beschrijven , dan kunnen anderen reageren .  Dan hoef je niet zo in je eentje enkel met schema's aan te rommellen.  

Liefs!

Dank voor je berichtje Mabel.

Gelukkig is de dag ver om en is het bijna een redelijke tijd dat ik weer naar bed mag, eindelijk...
Ook heb ik morgen weer therapie, de vakantie periode is voorbij dus kan ik daar ook weer gaan sparren. 

Om hier op het forum wat dieper op situaties in te gaan vind ik denk ik wel lastig,  het gaat toch ook over andere mensen.  
Over het GGZ-systeem klagen heb ik dan weer minder moeite mee   
maar dat zal wrs zijn omdat ik dan minder persoonlijk over iemand klaag, er is meer afstand. 

Liefs

Ik las je andere bericht ook al... wist daar alleen niet goed op te reageren omdat het op mij over kwam daar alsof je gewoon even je hart wilde luchten.
Wat rot dat je geen andere weg zag dan jezelf beschadigen uiteindelijk.
Ik heb 2 weken geleden in een verwarde bui ook teveel medicatie genomen. Ben 24 uur van de wereld geweest en daarna voelde ik me nog extra k*t.
Het was bij mij niet bewust gegaan maar ik was 3 x vergeten of ik ze nou wel of niet had genomen in combinatie met me zo ondraaglijk druk in mijn hoofd voelen en tegelijkertijd zo moe dat het me ook niet veel meer uitmaakte. 
Bij mij kunnen relaties ( en met name "liefdes" relaties ) heel erg triggeren... het gevoel van afwijzing ook ( en die kan ik vinden zelfs al is het niet daar)
Hoe is dat bij jou? Als je daarover wilt vertellen hoor...

Ik zal wat vertellen hoe dit bij mij zit:

Ik ben naast bipolaire stoornis type 2 ook gediagnostiseerd met borderline. 
( sidenote: Diagnoses zie ik alleen als middel om mijn psychische hulp vergoed te krijgen en om mijn klachten in kaart te brengen. Ik identificeer mij er niet (meer) mee. Ik vind labels ook erg naar omdat ze (voor)oordelen in stand houden en mensen het gevoel kunnen geven dat zij niet goed zijn zoals ze zijn)

Ok...
Leef met enorme pieken en dalen... het is erg vermoeiend.
Zelf heb ik veel steun aan bepaalde spiritualiteit ( de boeddhistische riching) 
Op dit moment kijk ik veel filmpjes van Eckhart Tolle ( en heb zijn boek gelezen 10 jaar geleden De kracht van het Nu. Pak het er nu soms nog steeds bij) en Lori Ladd die een vriendin mij laatst aanraadde haal ik ook veel troost en inspiratie uit. ( beide op youtube te vinden mocht iemand benieuwd zijn)
Mezelf beschadigen  fysiek was vroeger aan de orde van de dag maar nu gaat het heel enkel nog mis en ben zo goed als gestopt met automutilatie...met als reden dat ik mijzelf nu ook als onderdeel ervaar van het grote geheel ( wel een suicidaal onderdeel hehe maar toch...) 
Als ik een emotionele bui heb of getriggerd ben en ik voel destructieve neigingen probeer ik te handelen Alsof ik mezelf iets waard vind. En ik zie dat dan als een spirituele oefening.
Ik oefen in mild te zijn voor mezelf ( en anderen) en heb er sinds ik me hier mee bezig hou ook een soort van nieuwe hobby bij want er valt zoveel over te leren en ook zoveel te behalen.
En ook als het Niet lukt kun je dus altijd weer overnieuw beginnen. Elke dag is weer een nieuwe dag en een nieuwe kans.
Voor mij geldt: ik wil niet echt dood en ik kan zeker wel genieten van het leven maar hetgeen wat ik dan ook heb maakt dat ik verlang naar rust.

Anyways ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt maar ik dacht ik schrijf het even op.

Zorg goed voor jezelf!
En voel je vrij om hier van je af te schrijven.

Liefs

Ik las je andere bericht ook al... wist daar alleen niet goed op te reageren omdat het op mij over kwam daar alsof je gewoon even je hart wilde luchten.
Wat rot dat je geen andere weg zag dan jezelf beschadigen uiteindelijk.
Ik heb 2 weken geleden in een verwarde bui ook teveel medicatie genomen. Ben 24 uur van de wereld geweest en daarna voelde ik me nog extra k*t.
Het was bij mij niet bewust gegaan maar ik was 3 x vergeten of ik ze nou wel of niet had genomen in combinatie met me zo ondraaglijk druk in mijn hoofd voelen en tegelijkertijd zo moe dat het me ook niet veel meer uitmaakte. 
Bij mij kunnen relaties ( en met name "liefdes" relaties ) heel erg triggeren... het gevoel van afwijzing ook ( en die kan ik vinden zelfs al is het niet daar)
Hoe is dat bij jou? Als je daarover wilt vertellen hoor...

Ik zal wat vertellen hoe dit bij mij zit:

Ik ben naast bipolaire stoornis type 2 ook gediagnostiseerd met borderline. 
( sidenote: Diagnoses zie ik alleen als middel om mijn psychische hulp vergoed te krijgen en om mijn klachten in kaart te brengen. Ik identificeer mij er niet (meer) mee. Ik vind labels ook erg naar omdat ze (voor)oordelen in stand houden en mensen het gevoel kunnen geven dat zij niet goed zijn zoals ze zijn)

Ok...
Leef met enorme pieken en dalen... het is erg vermoeiend.
Zelf heb ik veel steun aan bepaalde spiritualiteit ( de boeddhistische riching) 
Op dit moment kijk ik veel filmpjes van Eckhart Tolle ( en heb zijn boek gelezen 10 jaar geleden De kracht van het Nu. Pak het er nu soms nog steeds bij) en Lori Ladd die een vriendin mij laatst aanraadde haal ik ook veel troost en inspiratie uit. ( beide op youtube te vinden mocht iemand benieuwd zijn)
Mezelf beschadigen  fysiek was vroeger aan de orde van de dag maar nu gaat het heel enkel nog mis en ben zo goed als gestopt met automutilatie...met als reden dat ik mijzelf nu ook als onderdeel ervaar van het grote geheel ( wel een suicidaal onderdeel hehe maar toch...) 
Als ik een emotionele bui heb of getriggerd ben en ik voel destructieve neigingen probeer ik te handelen Alsof ik mezelf iets waard vind. En ik zie dat dan als een spirituele oefening.
Ik oefen in mild te zijn voor mezelf ( en anderen) en heb er sinds ik me hier mee bezig hou ook een soort van nieuwe hobby bij want er valt zoveel over te leren en ook zoveel te behalen.
En ook als het Niet lukt kun je dus altijd weer overnieuw beginnen. Elke dag is weer een nieuwe dag en een nieuwe kans.
Voor mij geldt: ik wil niet echt dood en ik kan zeker wel genieten van het leven maar hetgeen wat ik dan ook heb maakt dat ik verlang naar rust.

Anyways ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt maar ik dacht ik schrijf het even op.

Zorg goed voor jezelf!
En voel je vrij om hier van je af te schrijven.

Liefs

Hi Howtolive,

Dank voor je verhaal.
Inderdaad wel jammer dat het zo is gegaan, maar ik probeer er iets positiefs in te zien; niet meteen dood willen maar enkel beschadigen ís al een stapje minder destructief, toch? (mild zijn voor mezelf) 

Ook rot dat je uiteindelijk teveel medicatie hebt genomen...  Ik heb zo'n pillendoos met dagen erop zodat het al wat duidelijker is of ik wel of geen medicatie heb genomen. Helpt mediteren je als je zo druk bent in je hoofd? 

"Liefdes"relaties zijn bij mij ook een grote trigger  (daarom vind ik het ook moeilijk om die aan te gaan) en soms is het een opeenstapeling van me in allerhand situaties niet gehoord/gezien/begrepen voelen en dan is de emmer weer een keer vol.  De labels verschillen per therapie-instelling waar ik geweest ben, en niemand is z'n hele leven hetzelfde dus ik vind ook dat een label kan veranderen (misschien soms verdwijnen) Ik heb in de loop der jaren de labels "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis", depressie, angst/paniek, ptss en "trekken van borderline" gekregen. Ik grapte toen dat ik m'n borderline persoonlijkheid dan soms wel eens aan't ontwijken ben.   Misschien is het een combinatie van vanalles en is een label erop plakken wel net zo ingewikkeld als ik het leven vind...  (haha)

Ik ben ook met spiritualiteit bezig, al vind ik dat óók weer heel ingewikkeld want mij lijkt dat alles wel iets van waarheid heeft maar ook alles elkaar weer tegenspreekt. Dat boek van Eckhart Tolle heb ik cadeau gekregen van een vriendin, ik heb er in gelezen maar vind het soms moeilijk te begrijpen/ toe te passen. Zelf vind ik het ook wel interessant om naar podcasts van Jordan Peterson (Canadese psycholoog die een beetje spirituele insteek heeft) te luisteren, hij heeft ook boeken geschreven. En die haalt ook weer tekst bij o.a. Carl Jung die ik ook interessant vind.  En Alan Watts,  als ik niet kan slapen luister ik daar soms naar. 
Ik moest eigenlijk wel lachen om je opmerking dat je een suïcidaal gedeelte van het geheel bent,  dat dacht ik namelijk precies hetzelfde toen ik nadacht over hoe alles en iedereen dan een gedeelte is van het geheel. 
Ook dacht ik; nou zonder donker geen licht en zonder "slecht" geen "goed". Dus ook suïcidale mensen moeten er dan zijn (lekker sarcasme)
Dat ik zelf al probeer om mijn suïcidaliteit er gewoon te laten zijn, dus dat het mág,  geeft mij soms al een beetje meer ademruimte, ik hoef niet meteen dood.

Iedere dag weer een nieuwe kans en een nieuw begin, vaak zie ik dat ook wel zo en probeer ik het leven als een reis of leerproces te zien, al zijn er ook juist tijden dat ik het gewoon echt te zwaar vind en iedere dag wéér...

Is spiritualiteit vooral iets waar je zelf mee bezig bent? Of heb je/zijn er ook mensen in je omgeving die ermee bezig zijn? 

Liefs