Hoi allemaal,

Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben deze zin al 6 keer opnieuw begonnen inmiddels. Ik zit zo vol met emotie en wil zoveel zeggen maar het lukt niet goed. Ik ga het toch proberen. Ik voelde me heel alleen vanavond en was op zoek naar lotgenoten. Toen kwam ik op dit forum uit. Ik zou graag mijn verhaal hier willen vertellen en willen lezen over hoe anderen ermee omgaan.
Ik ben zo langzamerhand mijn hoop een beetje aan het verliezen. Ik kan soms niet meer geloven dat het ooit nog beter gaat zijn en ben bang dat ik het op een gegeven moment op ga geven.
Ik ben een vrouw van 29 en ben een aantal weken gediagnostiseerd met toch wel een stevige depressie. De komende tijd krijg ik behandeling. Ik heb al 4 voorbereidende gesprekken gehad en ik heb een online module gekregen waar ik alvast mee aan de slag kan gericht op de depressie. De behandeling bevat eerst EMDR en daarna schematherapie. 
Ik vond de diagnose schokkend. Tuurlijk wist ik wel dat ik niet een heel makkelijke jeugd had gehad en me regelmatig somber voelde. Maar dat het zo erg was. Ieder huisje heeft toch zijn kruisje en ik kon me niet voorstellen dat er wel eens echt iets met me aan de hand zou kunnen zijn. Ik dacht altijd dat ik me aanstelde als ik zoiets voelde en wuifde het altijd maar weg. Maar dat gaat niet meer. Maar nu blijkt het zo heftig allemaal te zijn en besef ik het ineens en dat is overweldigend. Ook fijn dat het eindelijk gehoord en bevestigd wordt hoor maar ik kan het amper bijbenen wat er allemaal loskomt qua emoties en lichamelijke klachten. 
Ik weet even niet meer wat ik nog meer moet vertellen of vragen dus ik laat het hier even bij. Wellicht dat het later allemaal wel wat dieper aan bod komt hier of in andere topics. 

Bedankt voor het lezen!

Hoi allemaal,

Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben deze zin al 6 keer opnieuw begonnen inmiddels. Ik zit zo vol met emotie en wil zoveel zeggen maar het lukt niet goed. Ik ga het toch proberen. Ik voelde me heel alleen vanavond en was op zoek naar lotgenoten. Toen kwam ik op dit forum uit. Ik zou graag mijn verhaal hier willen vertellen en willen lezen over hoe anderen ermee omgaan.
Ik ben zo langzamerhand mijn hoop een beetje aan het verliezen. Ik kan soms niet meer geloven dat het ooit nog beter gaat zijn en ben bang dat ik het op een gegeven moment op ga geven.
Ik ben een vrouw van 29 en ben een aantal weken gediagnostiseerd met toch wel een stevige depressie. De komende tijd krijg ik behandeling. Ik heb al 4 voorbereidende gesprekken gehad en ik heb een online module gekregen waar ik alvast mee aan de slag kan gericht op de depressie. De behandeling bevat eerst EMDR en daarna schematherapie. 
Ik vond de diagnose schokkend. Tuurlijk wist ik wel dat ik niet een heel makkelijke jeugd had gehad en me regelmatig somber voelde. Maar dat het zo erg was. Ieder huisje heeft toch zijn kruisje en ik kon me niet voorstellen dat er wel eens echt iets met me aan de hand zou kunnen zijn. Ik dacht altijd dat ik me aanstelde als ik zoiets voelde en wuifde het altijd maar weg. Maar dat gaat niet meer. Maar nu blijkt het zo heftig allemaal te zijn en besef ik het ineens en dat is overweldigend. Ook fijn dat het eindelijk gehoord en bevestigd wordt hoor maar ik kan het amper bijbenen wat er allemaal loskomt qua emoties en lichamelijke klachten. 
Ik weet even niet meer wat ik nog meer moet vertellen of vragen dus ik laat het hier even bij. Wellicht dat het later allemaal wel wat dieper aan bod komt hier of in andere topics. 

Bedankt voor het lezen!

---

goedenavond imagine

Goed dat je virtueel gezelschap zoekt hier. Je bent er pas achter gekomen dat je depressief ben en hebt zulke gevoelens eerder weggewuifd als “ stel je niet aan”.
Een depressie is hard werk, je wordt er moe van en het grijpt erg in.
Relatief nieuw is dat mensen rond de dertig in een soort toestand terechtkomen die vroeger meer iets voor 50ers was, midlife crises. Nu hoor je dat vaker van dertigers.
Dus je bent daar niet bepaald alleen in. Ik begrijp dat het je erg raakt, zoals bij elk van ons op dit forum.
Er is gelukkig veel kennis en middellen ontwikkeld om met depressie om te gaan.
Het kan ook een eenmalig iets zijn of iets waar je mee leert omgaan.
Natuurlijk vind je op het forum juist veel mensen waar het op dit moment niet goed mee gaat. Dat is dus niet representatief voor al de anderen waar het wel goed mee gaat en die juist daardoor niet meer op het forum komen. Hou dat in je achterhoofd als je hier leest.
Ja je kan vaak wel leren wat handiger met een depressie om te gaan. Het je realiseren hoe het samenhangt me ervaringen in je jeugd kan ook helpen. Daar ben je al flink mee aan het werk. Je doet de juiste dingen lijkt me. En je wil liefst vandaag nog af van die nare gevoelens. Ja natuurlijk, maar ja dat gaat niet een twee drie. En die aanlooptijd is erg heel erg naar. Elk stukje tijd voelt als veel te lang. Wat ik ervan geleerd heb is dat mijn vriendschappen me erg hebben geholpen. Sommige vrienden bleken veel meer voor me over te hebben dan ik dacht. Een verwoordde zijn medeleven en zei recht uit zijn hart dat hij het zo naar vond me zo te zien lijden. Dat trof me echt, die erkenning en ontboezeming, want zo een typ is hij helemaal niet om zo iets te zeggen. Een ander zei: ja je kan nou wel depri zijn maar je bent nog steeds aangenaam gezelschap. Dat heb ik in mijn oren geknoopt.
Anderen reisden helemaal naar me toe van ver voor een kort bezoek.
Kortom wat ik zeggen wil is dat de meeste mensen in depressie zich onttrekken aan sociale omgang. En als je daar dwars tegenin gaat (met mate) dan blijkt het soms toch prettig, afleiding, hartverwarmend. Dat is iets dat je misschien een beetje kan uitproberen. Een uurtje wandelen met iemand die je dierbaar is, kan ook zonder zwaar gesprek even wat lucht geven. Dat je letterlijk, al is t maar heel heel even, de zinnen kan verzetten. Dat geeft wat moed 
Probeer maar s, je hebt tenslotte ook dit forum geschreven, dat is ook al zo een stap.

Dipjes

Hoi Imagine,


Ik heb je verhaal gelezen en vindt het ook voor jou erg naar.
Wat ik je wil zeggen is dat ik denk dat je aansluiting met andere mensen moet houden, dus dan zit je hier goed hoor.
Probeer je gevoel maar te delen hoor, want ventileren is wel een kernwoord wat mij betreft. Fijn dat je het forum tegen bent gekomen. 
Er wordt aan je gewerkt qua behandelplan lees ik, heel veel sterkte gewenst van mij.
Vergeet niet dat jij niet je depressie bent, jij bent veel meer dan dat.
Dus loop je vast, klim in de digitale pen en schrijf het van je af. Ook voor jouw situatie zijn er hier veel mensen met goede tips, waar jij uit kunt pakken wat voor jou werkt.
Zet hem op  !!!!!

Groet,

JeanPierre

Hoi meid,

Ik voel de wanhoop in elke zin dat ik lees in jouw bericht.
Wat ik je mee wil geven is wat je ook gediagnostiseerd krijgt, het niks over jou zegt. Jouw karakter staat hier helemaal los van, beoordeel jezelf dan ook niet te heftig hierop.
Iedereen heeft inderdaad wel eens iets, en als je een depressie ervaart dan is dat niet anders dan bij de rest van de wereld. Dat mensen er niet of lastig over praten, zegt niet dat zij ook niet zoiets ervaren.
Ik heb ook een depressie door een vervelende jeugd, dus je bent niet alleen.

Als je er behoefte aan hebt mag je mij altijd een bericht sturen.
Veel sterkte, kracht en good vibes toegewenst!

Liefs van Shalin 

Dankjewel allemaal voor jullie lieve bemoedigende berichten. Fijn om begrepen te worden. Jullie woorden raken me.