De laatste weken heb ik af en toe met een vriend van me in het huis van mn vader door gebracht.(deze is een paar maand geleden overleden)
Dit voor verwerking en er moet veel gebeuren qua schoonmaak en opknappen. 
Hij weet dat ik soms kamp met vrij extreme somberheid. We kennen elkaar ook al vrij lang. 
Ondanks dat was het erg fijn om bij elkaar te zijn en zijn we ook in mijn eigen huis een weekend samen geweest.
Ik wilde het graag vriendschappelijk houden (want ik ken mezelf; zie hechtingsproblemen) maar ik ben toch op een avond na het roken van een jointje op een toespeling in gegaan en dat was ook wel fijn.
Zo had ik vorige week het gevoel verliefd te zijn (op de aandacht en de lieve woorden?) omdat ik die fucking eigenwaarde niet uit mijzelf kan lijken te halen vooral als ik depressief neig.
Nu zijn we afgelopen weekend samen geweest in mijn eigen huis en nadat we de vriendschapslijn over zijn gegaan... Kan ik niet goed mezelf meer zijn bij hem. 
En de laatste dag dat hij er was voelde ik me leeg, depressief, heel erg negatief en suicidaal. 
Echt zo n gevoel van waarvoor leef ik nog in godsnaam... En ik voelde ergens ook al aan dat hij afstand nam...stil werd.
En na 3 dagen radio stilte van beide kanten op whatsapp kreeg ik vandaag een app en het komt er op neer dat hij denkt dat we niet bij elkaar passen omdat ik volgens zijn woorden soms zo negatief ben en hij geen hoogte krijgt van mij ( terwijl hij 2 dagen daarvoor nog zei dat ie zoveel van me houdt en de week daarvoor hoe vaak hij aan me dacht en dat deed me een beetje levend en geliefd voelen... Ik weet ook dat dat niet de goede reden is om een relatie aan te gaan en dat dit te voorspellen was) 

Njah wat ik met dit verhaal wil zeggen... Ik voel me nu nog eenzamer en onzekerder dan ik al deed, ik zou willen dat ik iemand naast me had die me accepteerd zoals ik ben... 
Ik voel me stom over mezelf dat ik me in deze situatie zet (s niet de eerste keer ) 
Terwijl als ik gewoon bij mezelf gebleven was (ik wist al dat we elkaars type qua liefdes relatie niet zijn) er niks aan de hand zou zijn geweest. 
Mijn ego doet pijn. Mijn hart ook. 


Wanneer zal ik ooit van die terugkerende depressieve miserabele gevoelens afkomen en eens kunnen beginnen met leven. 
Mensen schrikken er (bij mij) van af. 
En waarom lukt een liefdes relatie niet als je psyche niet mee werkt althans bij mij(((( kzooi
Even van me afschrijven in alle verwardheid.
Ik voel me echt eenzamer dan ooit. Ben nu denk ik ook een goede vriend kwijt. 


Bedankt voor het lezen.

Och D, 

Je bent die vriend niet vanzelfsprekend nu maar kwijt hoor.  Mischien kan je hem laten weten  dat het gewoon  niet zo een goed idee was van beide kanten , dat je wel geniet van de vriendschap maar dat je dat soort nabijheid niet trekt . 
 Met als voorstel om op de oude goede voet verder te gaan.  Dat werkt blijkbaar wel goed. Dat past wel prima bij elkaar zo te lezen. 

Een mens kan toch gevoelens en behoeften hebben en ongepland in iets onhandigs belanden wat t niet is?  En jij hebt er toch ook niet om gevraagd zo in elkaar te zitten ?

Ik herken me wel in het gedoe hoor  , ik trok t ook amper of zeg maar gerust niet en als ik het wel trok duurde het soms zo lang voordat ik me enigzinds op mn gemak voelde dat de relatie alweer praktisch  voorbij was als dat punt al eens naderde . 
Vervelend en lastig onvermogen zal ik maar zeggen.  
Ik ben niet meer bezig met relaties in die zin. Ik ben het beu geworden .  Geen zin meer in het gedoe en ook geen behoefte.
Helemaal geen drama hoor ,  gewoon rustig met mezelf . 

Sterkte en je bent gewoon zoals je bent, relaties zijn ook niet zaligmakend. Het is ook helemaal niet uitgesloten dat je iemand ontmoet met wie het gewoon werkt .  Je merkt het vanzelf wel als t zo is.

Liefs !

Hoi Djyn, ik sluit me aan bij Mabel. Gewoon berichtje sturen dat het er dingen gebeurd zijn die hadden moeten gebeuren. Maar dat je zeker zijn vriendschap niet kwijt wil.

He positiva! 

Hoe gaat het? 
Dat is n tijd  geleden ! We missen je!

Liefs! Van Mabel

He wat vervelend allemaal. Het is al best zwaar, lijkt me, om in het huis van je overleden vader bezig te zijn. Fijn dat er iemand bij je was maar vervelend dat het nu zo gelopen is. 

Ik hoop dat jullie toch weer als vrienden verder kunnen.

Ik heb hem vanavond een bericht gestuurd en alles voelt alweer wat luchtiger met betrekking tot hem.

Bedankt voor de reacties. Fijn om soms even van je af te schrijven.