Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik wil niet meer


#1

Het voelt alsof ik klem zit. Ik wil niet meer, ik heb geen zin meer. Het kan mij allemaal niets meer schelen. Depresief ga ik door het leven, nooit eens ergens met volle teugen van genieten. Nooit eens een moment waarop ik mij gelukkig voel. Ik zie mensen om mij heen die gelukkig lijken te zijn en vraag mij af hoe. Hoe doen zij dat? Ik begrijp het niet, ik kan dat niet. Ik zou echt niet weten hoe. Als ik er aan denk om zo nog jaren te moeten door gaan, dan voelt het als een eindeloze tunnel. Wat is nou eigenlijk de zin van mijn bestaan? Waarom zou ik hier moeten zijn? Als mijn vrouw, kind en ouders er niet zouden zijn, dan zou ik waarschijnlijk al uitgestapt zijn. Het idee van het verdriet wat ik hen aan zou doen, dit kan ik niet verdragen. Dit verdriet is het enige wat mij hier houdt. Niemand maakt mij wijs dat iedereen dit heeft en we allemaal maar als zombies door het leven gaan. Ik ben dit zo verschrikkelijk zat. Gedwongen om mijn leven te leiden. Een elle lang pad naar het einde. Alsof ik iedere meter afleg met een rugzak van 30kg hangend aan mijn schouders. Iedere dag weer werken. Waarom?! Wat levert het mij op. Het enige wat het mij brengt is geld waarmee ik mijzelf niet eens gelukkig kan maken. Er wordt ons een leven opgedrongen waar ik geen trek in heb. Is het op dit moment nog nodig om te zeggen dat ik ongelukkig ben?! Ik hou enorm veel van mijn vrouw en kind maar doordat ik zelf niet van het leven kan genieten voelt het alsof ik ze continue tegenwerk in de weg naar geluk voor hen beide. Het voelt iedere keer meer alsof ik een ballast ben voor hen. Ik heb niet het gevoel iets positiefs bij te dragen. Ik weet niet eens hoe ik dat zou moeten doen. Al jaren sleep ik mijzelf voort door het leven mijzelf iedere keer voor de gek houdend dat het beter wordt op een of andere manier. Nou, dat wordt het niet ben ik wel achter. Ik kan het idee niet aan zo nog jaren door te moeten gaan. Ik kan wel janken als ik dit type, maar dan wel alleen denkend aan het verdriet van andere. Moet ik mijzelf dan maar weer voor de gek houden om hen een plezier te doen?! Mijzelf weer wegcijferen?! Heel het leven is voor mij grotendeels een lijdensweg. Ik sluit mij op in gedachte, samen met mijn verdriet. Alleen belijdend omdat niemand anders het zou begrijpen. De keren dat ik voorzichtig met iemand probeerde te praten krijg je reacties zoals "Je moet je niet zo druk maken.", "Joh, komt allemaal wel goed", "Doe niet zo depri joh!", "Stel je niet zo aan" en natuurlijk de zwijgende reactie omdat men niet weet hoe er mee om te gaan. De beste zijn nog altijd wel "Geef het even, je gaat je vanzelf wel beter voelen" en "Je hebt toch alles?! Waar moet jij nou ongelukkig door zijn?", alsof ik een groot onrecht doe en eigenlijk geen recht heb om mij ongelukkig te voelen. Het liefst sluit ik mij continue op in mijn eigen gedachte. Hier kan ik mijn pijn niet overbrengen naar andere. Hier voel ik mijn meest intense verdriet, het verdriet wat mij tranen over mijn wangen doet rollen. Ik trek mij vaak terug in gedachte, blijf vaak tot laat in de nacht naar de tv staren en zit vaak achter mijn laptop om maar niets anders te hoeven voelen en niet aan dit verdriet te hoeven denken.
Antwoord

#2

(28-11-2019, 17:27)navus schreef: Het voelt alsof ik klem zit. Ik wil niet meer, ik heb geen zin meer. Het kan mij allemaal niets meer schelen. Depresief ga ik door het leven, nooit eens ergens met volle teugen van genieten. Nooit eens een moment waarop ik mij gelukkig voel. Ik zie mensen om mij heen die gelukkig lijken te zijn en vraag mij af hoe. Hoe doen zij dat? Ik begrijp het niet, ik kan dat niet. Ik zou echt niet weten hoe. Als ik er aan denk om zo nog jaren te moeten door gaan, dan voelt het als een eindeloze tunnel. Wat is nou eigenlijk de zin van mijn bestaan? Waarom zou ik hier moeten zijn? Als mijn vrouw, kind en ouders er niet zouden zijn, dan zou ik waarschijnlijk al uitgestapt zijn. Het idee van het verdriet wat ik hen aan zou doen, dit kan ik niet verdragen. Dit verdriet is het enige wat mij hier houdt. Niemand maakt mij wijs dat iedereen dit heeft en we allemaal maar als zombies door het leven gaan. Ik ben dit zo verschrikkelijk zat. Gedwongen om mijn leven te leiden. Een elle lang pad naar het einde. Alsof ik iedere meter afleg met een rugzak van 30kg hangend aan mijn schouders. Iedere dag weer werken. Waarom?! Wat levert het mij op. Het enige wat het mij brengt is geld waarmee ik mijzelf niet eens gelukkig kan maken. Er wordt ons een leven opgedrongen waar ik geen trek in heb. Is het op dit moment nog nodig om te zeggen dat ik ongelukkig ben?! Ik hou enorm veel van mijn vrouw en kind maar doordat ik zelf niet van het leven kan genieten voelt het alsof ik ze continue tegenwerk in de weg naar geluk voor hen beide. Het voelt iedere keer meer alsof ik een ballast ben voor hen. Ik heb niet het gevoel iets positiefs bij te dragen. Ik weet niet eens hoe ik dat zou moeten doen. Al jaren sleep ik mijzelf voort door het leven mijzelf iedere keer voor de gek houdend dat het beter wordt op een of andere manier. Nou, dat wordt het niet ben ik wel achter. Ik kan het idee niet aan zo nog jaren door te moeten gaan. Ik kan wel janken als ik dit type, maar dan wel alleen denkend aan het verdriet van andere. Moet ik mijzelf dan maar weer voor de gek houden om hen een plezier te doen?! Mijzelf weer wegcijferen?! Heel het leven is voor mij grotendeels een lijdensweg. Ik sluit mij op in gedachte, samen met mijn verdriet. Alleen belijdend omdat niemand anders het zou begrijpen. De keren dat ik voorzichtig met iemand probeerde te praten krijg je reacties zoals "Je moet je niet zo druk maken.", "Joh, komt allemaal wel goed", "Doe niet zo depri joh!", "Stel je niet zo aan" en natuurlijk de zwijgende reactie omdat men niet weet hoe er mee om te gaan. De beste zijn nog altijd wel "Geef het even, je gaat je vanzelf wel beter voelen" en "Je hebt toch alles?! Waar moet jij nou ongelukkig door zijn?", alsof ik een groot onrecht doe en eigenlijk geen recht heb om mij ongelukkig te voelen. Het liefst sluit ik mij continue op in mijn eigen gedachte. Hier kan ik mijn pijn niet overbrengen naar andere. Hier voel ik mijn meest intense verdriet, het verdriet wat mij tranen over mijn wangen doet rollen. Ik trek mij vaak terug in gedachte, blijf vaak tot laat in de nacht naar de tv staren en zit vaak achter mijn laptop om maar niets anders te hoeven voelen en niet aan dit verdriet te hoeven denken.
Beste Navus, je voelt alsof je klem zit, nog heen en weer kan. Je voelt je gevangen in jezelf. Het klinkt allemaal als een heuse depressie de eindeloze tunnel, je niet gelukkig voelen en de existentiële vragen en het denken aan een levenseinde. Ik vind het knap van je dat je nog steeds uit gaat werken , heus dat is al heel wat hoor. De depressie houdt al jaren aan en je moet je vooruit slepen en je vraagt je af of het nog ooit beter kan. Ik kan je verzekeren dat het beter kan , ikzelf heb ook jaren naar een oplossing gezocht en jaren gevochten en depressief geweest. Ik heb blijven zoeken naar de juiste therapie. Ik kreeg een diagnose en kon aan mezelf gaan werken. Het is een zware weg maar er kan een lichtpuntje komen maar dat kan jezelf niet alleen hoor is veel te moeilijk.  Hier schrijf je niet of je enige vorm van hulp hebt wel volgens mij is het echt nodig om dit niet meer alleen te dragen. je kan starten met de huisarts dan de psychiater eventueel medicijnen en een therapeut. Toen het echt niet meer ging heb ik me laten opnemen. Nu ben ik toch stukken beter, kan soms een beetje genieten, heb betere dagen. Het blijft allemaal wel een beetje op de achtergrond en slechte dagen liggen op de loer maar over het algemeen gaat het toch beter dus het kan... Als dit een troost kan zijn. Mensen die het niet kennen kunnen het moeilijk begrijpen dus zoek je hulp bij een psychotherapeut en hier op het forum ik hoop voor jou het beste en schrijf hier maar lekker van je af , wij kunnen het begrijpen sterkte cyranno
Antwoord

#3

(28-11-2019, 17:27)navus schreef: Het voelt alsof ik klem zit. Ik wil niet meer, ik heb geen zin meer. Het kan mij allemaal niets meer schelen. Depresief ga ik door het leven, nooit eens ergens met volle teugen van genieten. Nooit eens een moment waarop ik mij gelukkig voel. Ik zie mensen om mij heen die gelukkig lijken te zijn en vraag mij af hoe. Hoe doen zij dat? Ik begrijp het niet, ik kan dat niet. Ik zou echt niet weten hoe. Als ik er aan denk om zo nog jaren te moeten door gaan, dan voelt het als een eindeloze tunnel. Wat is nou eigenlijk de zin van mijn bestaan? Waarom zou ik hier moeten zijn? Als mijn vrouw, kind en ouders er niet zouden zijn, dan zou ik waarschijnlijk al uitgestapt zijn. Het idee van het verdriet wat ik hen aan zou doen, dit kan ik niet verdragen. Dit verdriet is het enige wat mij hier houdt. Niemand maakt mij wijs dat iedereen dit heeft en we allemaal maar als zombies door het leven gaan. Ik ben dit zo verschrikkelijk zat. Gedwongen om mijn leven te leiden. Een elle lang pad naar het einde. Alsof ik iedere meter afleg met een rugzak van 30kg hangend aan mijn schouders. Iedere dag weer werken. Waarom?! Wat levert het mij op. Het enige wat het mij brengt is geld waarmee ik mijzelf niet eens gelukkig kan maken. Er wordt ons een leven opgedrongen waar ik geen trek in heb. Is het op dit moment nog nodig om te zeggen dat ik ongelukkig ben?! Ik hou enorm veel van mijn vrouw en kind maar doordat ik zelf niet van het leven kan genieten voelt het alsof ik ze continue tegenwerk in de weg naar geluk voor hen beide. Het voelt iedere keer meer alsof ik een ballast ben voor hen. Ik heb niet het gevoel iets positiefs bij te dragen. Ik weet niet eens hoe ik dat zou moeten doen. Al jaren sleep ik mijzelf voort door het leven mijzelf iedere keer voor de gek houdend dat het beter wordt op een of andere manier. Nou, dat wordt het niet ben ik wel achter. Ik kan het idee niet aan zo nog jaren door te moeten gaan. Ik kan wel janken als ik dit type, maar dan wel alleen denkend aan het verdriet van andere. Moet ik mijzelf dan maar weer voor de gek houden om hen een plezier te doen?! Mijzelf weer wegcijferen?! Heel het leven is voor mij grotendeels een lijdensweg. Ik sluit mij op in gedachte, samen met mijn verdriet. Alleen belijdend omdat niemand anders het zou begrijpen. De keren dat ik voorzichtig met iemand probeerde te praten krijg je reacties zoals "Je moet je niet zo druk maken.", "Joh, komt allemaal wel goed", "Doe niet zo depri joh!", "Stel je niet zo aan" en natuurlijk de zwijgende reactie omdat men niet weet hoe er mee om te gaan. De beste zijn nog altijd wel "Geef het even, je gaat je vanzelf wel beter voelen" en "Je hebt toch alles?! Waar moet jij nou ongelukkig door zijn?", alsof ik een groot onrecht doe en eigenlijk geen recht heb om mij ongelukkig te voelen. Het liefst sluit ik mij continue op in mijn eigen gedachte. Hier kan ik mijn pijn niet overbrengen naar andere. Hier voel ik mijn meest intense verdriet, het verdriet wat mij tranen over mijn wangen doet rollen. Ik trek mij vaak terug in gedachte, blijf vaak tot laat in de nacht naar de tv staren en zit vaak achter mijn laptop om maar niets anders te hoeven voelen en niet aan dit verdriet te hoeven denken.
Dag Navus

Je zit heel diep dat is duidelijk. Wel voel je liefde voor je vrouw en kind. Eigenlijk is dat al heel wat als je dat voelt. Menigeen die depri is voelt datt niet meer of is er verward over. Je spreekt over je eenzaamheid hier mee. Het lijkt of je nooit professionele hulp gezocht hebt. Dat is de moeite van het proberen waard hoor. Wat heb je te verliezen als ik het zo lees?
Je blijft in dit leven om vrouw en kind geen pijn te doen. Dat is mooi, zegt ook dat je van hen houdt. Zeg je dat nog wel eens tegen ze? 
Of zij ook van jou houden zou je eens kunnen vragen. Je denkt hen tot last te zijn maar uit eigen ervaring weet ik dat de ander dat anders ziet. Mijn dochter heeft een fijne jeugd gehad zegt ze stralend. Toch was ik regelmatig depressief en flink ook. Al 15 a 20 jaar af en aan. Toch heb ik doorgaans alles bij elkaar een goed en interessant leven. Je lijkt niet erg van je werk te houden. Dat is een vaak onderschatte bron van grote stress. Mogelijk kan je daar via ziektewetpreventie 
coaching in krijgen betaald door werkgever.
Onvrede met het werk is echt erg omdat je je er niet aan kan onttrekken. Elke dag moet je er heen. Dus daarbij mogelijk een flink stuk winst in te behalen om het totale lijden te verminderen. 
Goed dat je hier vertelt over je situatie. Je krijgt hier medegevoel en tips en een luisterend oor. Ik lees graag weer hoe het je verder gaat
Antwoord

#4

Ach beste Navus, alsof ik het zelf geschreven heb. Wat kan ik eraan toevoegen? Alleen dat ik jouw positie heel goed begrijp (ik zit precies zo in het leven).

Pas op voor al die censuur in je hoofd en probeer anders aan je eigen rol binnen je gezin te denken. Je voelt je als ‘ballast’ voor hen. Ik heb deze gedachte jarenlang aangehangen. Het dreef mij naar het randje van de afgrond. Pas dus echt op hiermee want het is een regelrechte valkuil. Het is een van de waangedachten die optreden als een uitweg zoekt. Het is niet waar Navus! Jij bent heel hard nodig voor je gezin anders hadden ze je allang achtergelaten. Probeer je te realiseren dat zij jou nodig hebben zoals jij heb heb nodig hebt ook al is het geen ‘genieten’ zoals je graag zou zien en je waarschijnlijk ook verwacht had.
Ik ga tegenwoordig uit van het volgende: niets is leuk, het leven is een zware opdracht en ik probeer me tegen die gedachte niet langer te verzetten. Ik omhels het probeer te doen wat nodig is om niet weer opnieuw heel diep te zakken. De acceptatie maakt het draaglijker.
Nou moet ik wel zeggen dat ik inmiddels in een positie verkeer waarin ik mijn leven kan indelen zoals ik dat wil. Soms is dat een zegen, soms een heel gevaarlijk gegeven. Ik lijd mijn leven grotendeels in bed. Heb een partner die met pensioen is en alles in huis laat draaien en nog twee volwassen kids thuis. Werk ben in lang geleden verloren: ik moest keer op keer afhaken, met alles. Kortom heel veilig en net zo benauwend. In mijn hoofd is het strijd en spring ik van boek naar film en serie. Maar die verhalen moeten wel heel spannend zijn, want ik ben een gewillige prooi voor saaiheid.
Wat kan ik nog zeggen? Probeer een klein beetje een eigen weg te zoeken in all je leed. Hoe dat eruit ziet? Geen idee, maar probeer aardig voor jezelf te zijn. Probeer die hele kleine momenten die ‘best wel prettig/aardig zijn te koesteren.
Als je van lezen houdt heb ik een tip: kijk eens op het forum onder het kopje ‘Hoop en Herstel” en zoek mijn verhaal op. Het beschrijft een korte periode van herstel, die ik een jaar of 10 geleden doormaakte. Misschien kan het je een beetje helpen.

Waanzinnig veel sterke!
Liefs van Marianne
Antwoord

#5

hoi Navus,

heel herkenbaar, vooral dat deel dat je maar blijft voor de dierbaren, je kan het ze niet aandoen is de dan de boodschap, anders zou ik het ook wel weten. Ik wil je heel veel sterkte wensen.

groet,
Run
Antwoord

#6

Moeilijk om te lezen Navus. Mijn partner heeft de strijd 3 maanden geleden op gegeven. Je kunt niemand in zijn hoofd kijken, maar ook hij vond het leven te moeilijk, ondanks onze liefde. Ook hij vond dat ik beter verdiende. Hij had me niets te bieden. Maar hij was de liefde van mijn leven. Ik wilde oud worden met hem. Ondanks mijn grote verdriet, kan ik begrip opbrengen voor zijn keuze. Ik zal zijn struggles, maar kon hem niet helpen. 
Ik hoop dat je ergens hulp gaat zoeken, als je dat nog niet gedaan hebt.
Antwoord

#7

Het is zo herkenbaar dat ik er even sprakeloos van ben.

Antwoord

#8

Hallo,

Het is erg herkenbaar , het rondslepen met jezelf. Ik zie ook dat anderen een drive hebben die ze aanstuurt. Maar als ik in mezelf daar naar zoek , vind ik niets, voel ik me leeg. Had als klein kind al  dat ik liever niet was geboren. Ik vond t allemaal maar   een last om te leven.  En er zijn idd mensen die daar helemaal niets van begrijpen,  die dat echt niet hebben. 
Ik wil maar zeggen; je bent echt niet de enige die dit soort gevoelens en gedachten  heeft.  
Sterkte en liefs!
Antwoord

#9

(01-01-2020, 16:36)Mabel schreef: Hallo,

Het is erg herkenbaar , het rondslepen met jezelf. Ik zie ook dat anderen een drive hebben die ze aanstuurt. Maar als ik in mezelf daar naar zoek , vind ik niets, voel ik me leeg. Had als klein kind al  dat ik liever niet was geboren. Ik vond t allemaal maar   een last om te leven.  En er zijn idd mensen die daar helemaal niets van begrijpen,  die dat echt niet hebben. 
Ik wil maar zeggen; je bent echt niet de enige die dit soort gevoelens en gedachten  heeft.  
Sterkte en liefs!

Navus 

Je bericht was echt indrukwekkend.
Je zei niets over hulp die je wel of niet gezocht zou hebben. Als je dat wel had gedaan zou je het wel verteld hebben denk ik. Maar zeker weet ik het natuurlijk niet.
Het lijkt me dat je echt hulp nodig hebt, beginnend bij je huisarts. Ook vroeg ik me af in hoeverre je omgeving en dan bedoel ik partner en goede vrienden, wel duidelijk verteld is hoe zwaar je het hebt. Bovenstaande kan je toch niet afdoen met “kop op joh” zoek alsjeblieft hulp, je hoeft het zeker niet alleen te doen. Geef jezelf de kans op verbetering aub, ook voor vrouw en kind.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nog meer schrijven Started by Joy
53 Replies - 1,354 Views
7 uren geleden
Laatste bericht: cyranno
  Het wordt niet beter Started by Mango-ijs
5 Replies - 518 Views
20-11-2023, 10:14
Laatste bericht: Jarno
  Ik weet het niet meer Started by Gewoon_Ik
6 Replies - 308 Views
10-11-2023, 23:55
Laatste bericht: Mabel
30-08-2023, 19:13
Laatste bericht: Sander45
  Het stopt niet Started by Kannietmeer
5 Replies - 524 Views
15-06-2023, 19:39
Laatste bericht: Mabel
  Weet me geen raad meer Started by Kenzo
6 Replies - 627 Views
13-04-2023, 11:43
Laatste bericht: Kenzo
  kan het niet meer Started by cyranno
14 Replies - 1,372 Views
20-03-2023, 18:32
Laatste bericht: Joy
18-03-2023, 19:29
Laatste bericht: Mabel
  Niet kunnen huilen Started by Nick
9 Replies - 1,715 Views
21-08-2022, 17:48
Laatste bericht: Jupiter
17-08-2022, 23:37
Laatste bericht: J@n



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)