Hoi!

Ik ben Chantje (niet mijn echte naam), ik ben 21 en ik woon sinds een half jaar samen met vriend. 
Heel veel dingen gaan goed, maar heel veel dingen gaan ook niet goed. 
Ik heb veel mee gemaakt in mijn jeugd. Mijn vader was een slechte man en heeft mijn moeder, mij en mijn zus in de steek gelaten toen ik nog maar drie jaar oud was. Mijn vader heeft veel schade aangericht in onze levens. Mijn moeder was/is een lange tijd depressief geweest en daardoor heb ik het gevoel gehad dat ik heel snel moest opgroeien en er moest zijn voor mijn moeder en mijn zus. Ik werd als het ware 'de vader' in huis. In de eerste 16 jaar van mijn leven heb ik daar nooit echt problemen mee gehad omdat ik niet anders was gewend en ik had het er ook nooit over met vrienden. Ik had wel vrienden, maar die hield ik altijd op een bepaalde afstand. Zij wisten namelijk niet hoe ik me echt voelde. Ik mocht het er ook nooit over hebben met andere mensen buiten het gezin, van mijn moeder, ze was bang dat andere mensen haar een slechte moeder zouden vinden. Op een gegeven moment werden mijn vriendschappen hechter en begon ik voor het eerst iets los te laten over mijn thuissituatie, dit was heel bevrijdend, maar ook een soort confrontatie. Ik kwam er namelijk achter dat het eigenlijk niet heel normaal is om alle zorgen te moeten dragen in een gezin als je nog zo jong bent. Toen ik hier eenmaal achter was, werd de verlangen om uit huis weg te gaan alleen maar groter en dit zorgde ervoor dat de relatie tussen mij en mijn moeder verslechterde. Zij wilde mij namelijk voor zichzelf houden en besefte niet dat ik heel ongelukkig was door de situatie thuis. 


Tijd ging voorbij, ik werd steeds afstandelijker en op mijn achttiende leerde ik mijn huidige vriend kennen. Door deze relatie leerde ik mezelf nog veel beter kennen. Dat voelde ook heel bevrijdend en ook heel confronterend. Ik kwam er namelijk achter dat de opvoeding van mijn moeder er zo ingestampt was, dat ik het lastig kon loslaten. Hier ervaar ik (2,5 jaar later) nog steeds heel veel problemen mee. Zo heb ik heel weinig vertrouwen in mijn vriend. Ik vertrouw sowieso niemand echt. Daarnaast ben ik ook ontzettend onzeker. Deze twee factoren zorgen er voor dat mijn relatie op het moment niet heel goed loopt en ik me ook heel ongelukkig voel met hoe ik nu ben. Je zou in die zin kunnen zeggen dat ik een beetje depressief begin te worden. 
Ik heb op dit moment geen school en geen werk, ik zit de hele dag alleen thuis. Ik heb ook geen vrienden meer. De enige die ik eigenlijk nog heb, is mijn vriend. Maar door mijn issues loopt dat dus ook niet helemaal goed. Ik probeer er vaak met hem over te praten, maar hij blijft een jongen die niet vaak over gevoelens praat. Voor mij is dat heel lastig omdat ik zo wat overloop van allerlei gedachten en ik ze bij niemand echt kan uiten. Sinds ik uit huis ben, zijn zowel mijn moeder als zus oppervlakkig geworden naar mij toe. Dat is ook iets waar ik heel erg mee zit. Het is jammer dat de relatie tussen mij, mijn moeder en mijn zus zo is gelopen, te wijten aan wat we met z'n drieën hebben moeten verduren al die jaren. 

Dit is het dus een beetje in het kort  
De voornaamste reden dat ik hier zit, is omdat ik wanhopig op zoek ben naar een plek waar ik mijn gevoelens en gedachten kan uiten.
Ik wil ook zelfverzekerder worden en vertrouwen krijgen in mensen, en dan met name mijn vriend.
Ik weet gewoon even niet hoe ik het allemaal moet aanpakken, dus vandaar de titel.

Groetjes een wanhopige Chantje

Hoi!

Ik ben Chantje (niet mijn echte naam), ik ben 21 en ik woon sinds een half jaar samen met vriend. 
Heel veel dingen gaan goed, maar heel veel dingen gaan ook niet goed. 
Ik heb veel mee gemaakt in mijn jeugd. Mijn vader was een slechte man en heeft mijn moeder, mij en mijn zus in de steek gelaten toen ik nog maar drie jaar oud was. Mijn vader heeft veel schade aangericht in onze levens. Mijn moeder was/is een lange tijd depressief geweest en daardoor heb ik het gevoel gehad dat ik heel snel moest opgroeien en er moest zijn voor mijn moeder en mijn zus. Ik werd als het ware 'de vader' in huis. In de eerste 16 jaar van mijn leven heb ik daar nooit echt problemen mee gehad omdat ik niet anders was gewend en ik had het er ook nooit over met vrienden. Ik had wel vrienden, maar die hield ik altijd op een bepaalde afstand. Zij wisten namelijk niet hoe ik me echt voelde. Ik mocht het er ook nooit over hebben met andere mensen buiten het gezin, van mijn moeder, ze was bang dat andere mensen haar een slechte moeder zouden vinden. Op een gegeven moment werden mijn vriendschappen hechter en begon ik voor het eerst iets los te laten over mijn thuissituatie, dit was heel bevrijdend, maar ook een soort confrontatie. Ik kwam er namelijk achter dat het eigenlijk niet heel normaal is om alle zorgen te moeten dragen in een gezin als je nog zo jong bent. Toen ik hier eenmaal achter was, werd de verlangen om uit huis weg te gaan alleen maar groter en dit zorgde ervoor dat de relatie tussen mij en mijn moeder verslechterde. Zij wilde mij namelijk voor zichzelf houden en besefte niet dat ik heel ongelukkig was door de situatie thuis. 


Tijd ging voorbij, ik werd steeds afstandelijker en op mijn achttiende leerde ik mijn huidige vriend kennen. Door deze relatie leerde ik mezelf nog veel beter kennen. Dat voelde ook heel bevrijdend en ook heel confronterend. Ik kwam er namelijk achter dat de opvoeding van mijn moeder er zo ingestampt was, dat ik het lastig kon loslaten. Hier ervaar ik (2,5 jaar later) nog steeds heel veel problemen mee. Zo heb ik heel weinig vertrouwen in mijn vriend. Ik vertrouw sowieso niemand echt. Daarnaast ben ik ook ontzettend onzeker. Deze twee factoren zorgen er voor dat mijn relatie op het moment niet heel goed loopt en ik me ook heel ongelukkig voel met hoe ik nu ben. Je zou in die zin kunnen zeggen dat ik een beetje depressief begin te worden. 
Ik heb op dit moment geen school en geen werk, ik zit de hele dag alleen thuis. Ik heb ook geen vrienden meer. De enige die ik eigenlijk nog heb, is mijn vriend. Maar door mijn issues loopt dat dus ook niet helemaal goed. Ik probeer er vaak met hem over te praten, maar hij blijft een jongen die niet vaak over gevoelens praat. Voor mij is dat heel lastig omdat ik zo wat overloop van allerlei gedachten en ik ze bij niemand echt kan uiten. Sinds ik uit huis ben, zijn zowel mijn moeder als zus oppervlakkig geworden naar mij toe. Dat is ook iets waar ik heel erg mee zit. Het is jammer dat de relatie tussen mij, mijn moeder en mijn zus zo is gelopen, te wijten aan wat we met z'n drieën hebben moeten verduren al die jaren. 

Dit is het dus een beetje in het kort  
De voornaamste reden dat ik hier zit, is omdat ik wanhopig op zoek ben naar een plek waar ik mijn gevoelens en gedachten kan uiten.
Ik wil ook zelfverzekerder worden en vertrouwen krijgen in mensen, en dan met name mijn vriend.
Ik weet gewoon even niet hoe ik het allemaal moet aanpakken, dus vandaar de titel.

Groetjes een wanhopige Chantje

Hey Chantje,

Wat heftig dit verhaal! Heb je er aan gedacht om misschien met iemand professioneels kan praten? Misschien lucht het op. Vertrouwen hebben in mensen is moeilijk... Een hulpverlener kan hier ook bij helpen. Of anders een cursus. Ik zou als ik jou was even gaan googelen hierover. 
Sowieso heeft jou jeugd veel invloed op jou gehad. Ik denk zelf dat het niet veel op lost als je alleen maar thuis zit. Heb je al een studie afgerond? 
Je kan altijd kijken of je een baantje kan regelen. Hier kan je nieuwe mensen ontmoeten. Ik denk dat het belangrijk is dat je iets gaat doen wat je leuk vindt. Ook om met iemand te praten. Je kan natuurlijk altijd met mij praten als je wilt! 
Je kan altijd zeggen tegen je moeder en zus dat je het jammer vindt. Misschien kan je met je zus is leuks gaan doen dat je ook weer nieuwe mensen leert kennen. 
Het is een moeilijk verhaal...

Hoi Chantje,

Wat een ellende, nu al, in je jonge leven. Het is heel goed van je dat je een uitlaatklep zoekt en hopelijk hebt gevonden op dit forum.

Als 'ervaringsdeskundige' zou ik je willen meegeven je problemen stap voor stap aan te pakken en te beginnen bij wat voor jou het belangrijkste is. In jouw geval zou ik me eerst concentreren op je vriend. Ik heb natuurlijk geen idee hoe je relatie precies is, maar wat bij mij heeft gewerkt is een beetje humor en de dingen vanuit een andere invalshoek benaderen. Leef je eens in, in zijn gedachte of hoe een derde ernaar kijkt. Begrijp me goed: dit is geen commentaar, maar een handvat waar je misschien iets aan hebt.

Wat je moeder en je zus betreft, kan een beetje tijd vaak een hoop wonden helen. Die kennen je lang en goed genoeg om te weten wat ze aan je hebben.

Thuiszitten is voor niemand goed en zeker niet als je gedachten met je aan de haal dreigen te gaan. Ga een deel van de week vrijwilligerswerk doen bij een doelgroep die jou aanspreekt. Ik duw bijvoorbeeld demente bejaarden naar muzikale evenementen en geef daarnaast muziekles en huiswerkbegeleiding aan jongeren. Dat geeft me een hoop voldoening.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

groet en sterkte,
Ray

Hoi Chantje, welkom hier. 

Heftig dat je op jonge leeftijd al zo veel hebt meegemaakt. 

Je hebt momenteel geen opleiding of werk. Zou je weer iets willen doen in de toekomst? Pas als je je wat beter voelt, bedoel ik. Maar het kan prettig zijn om wel plannen te hebben. 

Je zegt dat je geen vriend(inn)en meer hebt. Zijn er vrienden of vriendinnen uit het verleden die je gewoon weer eens een berichtje kunt sturen? Soms verwatert iets zonder duidelijke reden en kun je gewoon weer eens wat afspreken. 

Hopelijk vind je hier wat steun en een luisterend oor. Succes met alles!