Ik ben 36 en het is moeilijk te zeggen hoe ik me voel.  In elk geval zie ik geen uitweg meer en dit is doodeng. Er wordt altijd gedacht van mensen met depressieve gevoelens dat het negatieve mensen zijn. Nee. Maar ik ben de wereld zo beu.
Overal vrolijke mooie mensen met succes met kinderen. Ik ben zo niet. Mijn ouders zijn niet trots en mijn hele leven ben ik al hun zorgenkind.
Ik zie nu zelf alles in. Heb lang in illusies geleefd en de schok v de realiteit is (te) groot.
Voel me wanhopig,  intens verdrietig en onwerkelijk. Ik kan het gewoon niet meer aan. Durf alleen de deur niet meer uit. Wil geen medelijden.
Ik voel me niet thuis meer. Hier.
Voel me met niemand echt verbonden behalve mijn vader. Maar met mijn moeder kan ik niet overweg.tot overmaat van ramp heb ik ook nog ruzie met hem gemaakt.  
Ik denk gewoon dat het beter is als ik er niet meer ben. Dan deel ik niemand in dit verdriet. 

Ik slaap onregelmatig. Door mijn somberheid zie ik er ongezond uit. Iedereen is bang voor me.
Opname zie ik niet zitten. Iedereen laat me ook zitten. Niet omdat ze dat willen maar weten zich ook geen raad. Wordt bevestigd in mijn problematiek. 

Het is gewoon 1 grote ellende.

Voel me niks waard. Heb niks goeds gedaan in dit leven.  Ben rommelig,  lelijk,  zou geen goede moeder zijn.. kortom ik voel me dat visje dat buiten het net vist.  Niks krijgt.
Jaren lang gefaket. Maar dat lukt me niet meer.
Ben in de put gevallen en alles komt TE LAAT.
Wil het liefst niks meer!  Ook geen bemoeienis.
Ik besta niet! Laat me met rust.

Herkent iemand dit? 
Is er iemand die hier uit is gekomen?

Ik ben 36 en het is moeilijk te zeggen hoe ik me voel.  In elk geval zie ik geen uitweg meer en dit is doodeng. Er wordt altijd gedacht van mensen met depressieve gevoelens dat het negatieve mensen zijn. Nee. Maar ik ben de wereld zo beu.
Overal vrolijke mooie mensen met succes met kinderen. Ik ben zo niet. Mijn ouders zijn niet trots en mijn hele leven ben ik al hun zorgenkind.
Ik zie nu zelf alles in. Heb lang in illusies geleefd en de schok v de realiteit is (te) groot.
Voel me wanhopig,  intens verdrietig en onwerkelijk. Ik kan het gewoon niet meer aan. Durf alleen de deur niet meer uit. Wil geen medelijden.
Ik voel me niet thuis meer. Hier.
Voel me met niemand echt verbonden behalve mijn vader. Maar met mijn moeder kan ik niet overweg.tot overmaat van ramp heb ik ook nog ruzie met hem gemaakt.  
Ik denk gewoon dat het beter is als ik er niet meer ben. Dan deel ik niemand in dit verdriet. 

Ik slaap onregelmatig. Door mijn somberheid zie ik er ongezond uit. Iedereen is bang voor me.
Opname zie ik niet zitten. Iedereen laat me ook zitten. Niet omdat ze dat willen maar weten zich ook geen raad. Wordt bevestigd in mijn problematiek. 

Het is gewoon 1 grote ellende.

Voel me niks waard. Heb niks goeds gedaan in dit leven.  Ben rommelig,  lelijk,  zou geen goede moeder zijn.. kortom ik voel me dat visje dat buiten het net vist.  Niks krijgt.
Jaren lang gefaket. Maar dat lukt me niet meer.
Ben in de put gevallen en alles komt TE LAAT.
Wil het liefst niks meer!  Ook geen bemoeienis.
Ik besta niet! Laat me met rust.

Herkent iemand dit? 
Is er iemand die hier uit is gekomen?

Hoi, ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan, en je laten doorverwijzen, en er dan toch serieus over nadenken om je toch op te laten nemen.
Rust, regelmaat, gesprekken enz, zal best een lange weg worden, waar je zelf 100procent voor moet geven, maar met vallen en opstaan moet het toch de goede kant op kunnen gaan.
Wie weet hier op het forum mensen om je hart bij  te luchten via mail? tips?

Hallo Sanne,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Je schrijft:
Herkent iemand dit? 
Is er iemand die hier uit is gekomen?
Jazeker Sanne er schrijven hier mensen die uit zo'n zware dip zijn gekropen. Mensen die zich waardeloos voelden. Die dachten dat ze er misschien beter niet meer zouden zijn.
Jazeker Sanne is er een uitweg uit jouw moeras, waar je in terug gezogen wordt.
Ik ben één van die mensen, ik heb heel diep gezeten maar heb mijn eigenwaarde hervonden.

Je schrijft:
Ik zie nu zelf alles in. Heb lang in illusies geleefd en de schok v de realiteit is (te) groot.
Inderdaad kan de schok van de realiteit gigantisch zijn en je een tijdje totaal verlammen, je wanhopig maken.
Dat gevoel ken ik. Het kan ons helpen de situatie totaal om te draaien.
Het is namelijk ook een kans. Een mogelijk omslagpunt om eens stil te staan. Stilstaan bij wat zou je graag willen? Heb ik nog dromen?
Wat zou een kleine maar mooie eerste stap zijn?
Eén ding is zeker Sanne we kunnen dat niet alleen. Ik had er in ieder geval ondersteuning bij nodig. Simpelweg wat hulp nodig om die eerste positieve stap te kunnen zetten.

Als je over die punten nadenkt wat komt er dan in je op?
Ik hoor het graag.

Groetjes,  Bert