Ik voel zoveel woede. Ik ben zo gestresst. Ik erger me zo aan mezelf. Het lukt me niet om het vrijwilligerswerk te continueren. Ik heb geen behoefte om die mensen te helpen. Wat heb ik eraan vraag ik me namelijk af. Wat heb ik eraan om oude mensen digitale vaardigheden aan te leren of kinderen te helpen met hun huiswerk. Ik krijg er niks voor terug. Waarom ben ik zo egoïstisch? Ik krijg het weer niet meer geregeld. Waarom moet ik andere mensen helpen... het liefst werk ik in een sigarettenfabriek bij wijze van spreken, want ik haat mensen. Ik vind dat de mensheid de wereld alleen maar om zeep helpt... Ik voel meer medeleven voor dieren. Voor de kippen en varkens die massaal maar geslacht worden voor de mensen. Ik wil mezelf alleen maar helpen. En mijn familie op zich. En vrienden op zich ook wel. Ik weet dat als ik een toekomst wil opbouwen dan moet ik wel kunnen werken, maar ik zou niet weten wat voor werk, want werken is altijd andere mensen helpen. Alleen een sigarettenfabriek of gokindustrie zie ik wel zitten... ik voel me gelukkig momenteel niet depressief of agressief, daar dank ik god voor of wie dan ook. Eens kijken of het me lukt om dingen te doen die ik normaliter leuk vind zoals muziek luisteren, gamen of puzzelen. Ik hoop dat ik naar mijn idee zinvolle dagbesteding ga vinden, maar in het vrijwilligerswerk wat ik nu deed heb ik geen zin meer... Wil ik mezelf helpen uiteindelijk, dan moet ik ook andere mensen helpen, maar we moeten een plan van aanpak maken hoe we dit kunnen aanpakken. Ik voel me op dit moment volgens mij best wel narcistisch/egoïstisch... Ik ben bang dat  ik me weer depressief ga voelen... ik probeer bezig te blijven... Het spijt me zo erg dat ik geen mensenmens meer ben... ik weet het ook niet meer... alles voelt zo dubbel en tegenstrijdig. Ik word er gefrustreerd en agressief van... omdat ik alles wil begrijpen, maar dat lukt me maar niet... het leven is veels te complex en simpel tegelijkertijd... ik weet het ook niet meer. Ik zal wel de enige zijn met dit soort gevoelens... Groetjes J

Hey,

Wat rot dat je zo op dit moment voelt. Ik kan mij ook vaak zo voelen, zeker wel een keer per dag.
Maar het heeft natuurlijk geen nut om de wereld op je schouders te dragen, daar heb je echt niks aan en het gaat je ook niet vooruit helpen.
Ik vind het toch leuk dat je vrijwilligerswerk deed/doet, ik denk dat je het in de eerste plaats wel voor jezelf doet. Jij bent bezig en jij geeft mensen daarmee een steuntje in de rug, of het nu om ouderen of kinderen gaat. Als dat je niet voldoet, ben je heus geen narcist of zo. Je zit misschien in een dip en je bent misschien even in de war over wie je bent en wat je nou wilt. Misschien helpt het om even rustig over alles na te denken, met iemand die naar je luistert of hier op het forum.

Mij mag je altijd een berichtje sturen, ik weet niet alle antwoorden maar ik bied wel een luisterend oor en eventuele feedback uit ervarng of dat ik denk dat je zal helpen.

Sterkte!

Liefs van Shalin

Bedankt voor je lieve reactie... Waar ik op dit moment het meeste mee zit is dat het zo dubbel allemaal aanvoelt en tegenstrijdig. Ik was voorheen altijd echt een mensenmens... stond altijd voor iedereen klaar. Doe ik wel nog steeds voor de mensen van wie ik houd. Het punt is dat ik een haat voel naar de mensheid in zijn geheel, doordat ik me stoor aan die dierenslachterij en de hebzucht van de mens. Ik probeer ook vegetarisch te eten omdat ik dat zo zielig vind. Ik zou willen dat de mens veel meer rekening houdt met de natuur. Op de een of andere manier voel ik mede hierom een extreem schuldgevoel als ik vreemde mensen help. Het voelt niet meer goed, zelfs slecht. Pff zo dubbel allemaal. Ik zou willen dat ik niet zo filosofisch was ingesteld en dat ik gewoon een normaal leven zou kunnen leiden. Ik zou willen dat ik een toekomst zou kunnen opbouwen... werken... huisje... boompje... beestje... Dit zit al 4 jaar niet erin met mijn 27-jarige leeftijd. Er zitten behoorlijke gaten in mijn cv...door mijn mentale problemen... Het is allemaal zo frustrerend. Hier op de site voel ik me eindelijk minder alleen... zijn er mensen die me begrijpen gelukkig... Mijn conclusie is dat je daar meer aan hebt dan veel therapeutisch gezwets of een opname. Die opname vam anderhalve maand heeft me alleen maar meer trauma's opgeleverd, echt geholpen word je er niet. Alleen maar beziggehouden en tussen sommige mensen wil je echt niet zitten... krijg je alleen maar meer trauma's van. Ik wil iedereen in ieder geval bedanken voor zijn/haar begrip. Ik voel me door dit van me af te schrijven in ieder geval een stukje rustiger. Mijn dank daarvoor. Groetjes J

Hoi JD, vervelend dat je je zo rot voelt. Ik schrijf hier als "partner van"dus herken het gelukkig niet. Maar inderdaad, zoals Shalin ook zegt, je kunt niet het leed van de hele wereld op jouw schouders dragen. Bovendien, er leven natuurlijk rotzakken op deze aardbol, maar de meeste mensen zijn toch best leuk. Als je vroeger een mensen-mens was, dan verwacht ik dat dit maar een periode is die weer overgaat. Misschien zie je het even wat minder zonnig in nu. Ik weet zeker dat er op jouw werk veel mensen zijn die blij met jou zijn.

Ik voel zoveel woede. Ik ben zo gestresst. Ik erger me zo aan mezelf. Het lukt me niet om het vrijwilligerswerk te continueren. Ik heb geen behoefte om die mensen te helpen. Wat heb ik eraan vraag ik me namelijk af. Wat heb ik eraan om oude mensen digitale vaardigheden aan te leren of kinderen te helpen met hun huiswerk. Ik krijg er niks voor terug. Waarom ben ik zo egoïstisch? Ik krijg het weer niet meer geregeld. Waarom moet ik andere mensen helpen... het liefst werk ik in een sigarettenfabriek bij wijze van spreken, want ik haat mensen. Ik vind dat de mensheid de wereld alleen maar om zeep helpt... Ik voel meer medeleven voor dieren. Voor de kippen en varkens die massaal maar geslacht worden voor de mensen. Ik wil mezelf alleen maar helpen. En mijn familie op zich. En vrienden op zich ook wel. Ik weet dat als ik een toekomst wil opbouwen dan moet ik wel kunnen werken, maar ik zou niet weten wat voor werk, want werken is altijd andere mensen helpen. Alleen een sigarettenfabriek of gokindustrie zie ik wel zitten... ik voel me gelukkig momenteel niet depressief of agressief, daar dank ik god voor of wie dan ook. Eens kijken of het me lukt om dingen te doen die ik normaliter leuk vind zoals muziek luisteren, gamen of puzzelen. Ik hoop dat ik naar mijn idee zinvolle dagbesteding ga vinden, maar in het vrijwilligerswerk wat ik nu deed heb ik geen zin meer... Wil ik mezelf helpen uiteindelijk, dan moet ik ook andere mensen helpen, maar we moeten een plan van aanpak maken hoe we dit kunnen aanpakken. Ik voel me op dit moment volgens mij best wel narcistisch/egoïstisch... Ik ben bang dat  ik me weer depressief ga voelen... ik probeer bezig te blijven... Het spijt me zo erg dat ik geen mensenmens meer ben... ik weet het ook niet meer... alles voelt zo dubbel en tegenstrijdig. Ik word er gefrustreerd en agressief van... omdat ik alles wil begrijpen, maar dat lukt me maar niet... het leven is veels te complex en simpel tegelijkertijd... ik weet het ook niet meer. Ik zal wel de enige zijn met dit soort gevoelens... Groetjes J

Beste JD9 ik herken veel van je topic bij mezelf ik voel me ook geen mensenmens meer en dat door de ervaring van jarenlang met mensen omgaan. Ook ik heb mijn vrijwilligerswerk opgegeven doordat collega's me aanvielen omdat ik een ziekte-uitkering had en ze dat niet begrepen. Gewoon ze vonden het fijn me te kwetsen. Ik denk trouwens als je het moeilijk hebt is het niet evident om anderen te helpen. Er is al zo weinig energie door de depressie en een werk waar je veel van jezelf moet geven dat vind ik persoonlijk heel moeilijk. Het is ons recht om de tijd te nemen voor onszelf om beter te worden. Inderdaad in een fabriek werk je met machines of dingen en is er een ander soort energie ook ik voelde me daarin beter  achter de schermen niet met mensen werken. Ik denk dat het je recht is om je zo te voelen als je voelt als je het even hebt gehad met mensen dan is dat maar zo . Misschien richt je beter je energie op jezelf om beter te worden nu even. Ik wou gewoon even zeggen dat ik het heel erg herken voel me nl. ook zo groetjes en sterkte

Bedankt voor je lieve reactie... Waar ik op dit moment het meeste mee zit is dat het zo dubbel allemaal aanvoelt en tegenstrijdig. Ik was voorheen altijd echt een mensenmens... stond altijd voor iedereen klaar. Doe ik wel nog steeds voor de mensen van wie ik houd. Het punt is dat ik een haat voel naar de mensheid in zijn geheel, doordat ik me stoor aan die dierenslachterij en de hebzucht van de mens. Ik probeer ook vegetarisch te eten omdat ik dat zo zielig vind. Ik zou willen dat de mens veel meer rekening houdt met de natuur. Op de een of andere manier voel ik mede hierom een extreem schuldgevoel als ik vreemde mensen help. Het voelt niet meer goed, zelfs slecht. Pff zo dubbel allemaal. Ik zou willen dat ik niet zo filosofisch was ingesteld en dat ik gewoon een normaal leven zou kunnen leiden. Ik zou willen dat ik een toekomst zou kunnen opbouwen... werken... huisje... boompje... beestje... Dit zit al 4 jaar niet erin met mijn 27-jarige leeftijd. Er zitten behoorlijke gaten in mijn cv...door mijn mentale problemen... Het is allemaal zo frustrerend. Hier op de site voel ik me eindelijk minder alleen... zijn er mensen die me begrijpen gelukkig... Mijn conclusie is dat je daar meer aan hebt dan veel therapeutisch gezwets of een opname. Die opname vam anderhalve maand heeft me alleen maar meer trauma's opgeleverd, echt geholpen word je er niet. Alleen maar beziggehouden en tussen sommige mensen wil je echt niet zitten... krijg je alleen maar meer trauma's van. Ik wil iedereen in ieder geval bedanken voor zijn/haar begrip. Ik voel me door dit van me af te schrijven in ieder geval een stukje rustiger. Mijn dank daarvoor. Groetjes J

Hey JD,

Zou een zorgboerderij iets voor jou zijn? 
Is misschien te veel natuur voor jou, maar daar kan je ook individueel begeleid worden. 
Als Hsp begrijp ik heel goed wat je bedoelt...
Ik zou het graag doen, maar misschien te duur voor mij. Maar misschien vind je dit niet zo'n geweldige optie...
Kijk maar zelf...
xxx

Bedankt voor je lieve reactie... Waar ik op dit moment het meeste mee zit is dat het zo dubbel allemaal aanvoelt en tegenstrijdig. Ik was voorheen altijd echt een mensenmens... stond altijd voor iedereen klaar. Doe ik wel nog steeds voor de mensen van wie ik houd. Het punt is dat ik een haat voel naar de mensheid in zijn geheel, doordat ik me stoor aan die dierenslachterij en de hebzucht van de mens. Ik probeer ook vegetarisch te eten omdat ik dat zo zielig vind. Ik zou willen dat de mens veel meer rekening houdt met de natuur. Op de een of andere manier voel ik mede hierom een extreem schuldgevoel als ik vreemde mensen help. Het voelt niet meer goed, zelfs slecht. Pff zo dubbel allemaal. Ik zou willen dat ik niet zo filosofisch was ingesteld en dat ik gewoon een normaal leven zou kunnen leiden. Ik zou willen dat ik een toekomst zou kunnen opbouwen... werken... huisje... boompje... beestje... Dit zit al 4 jaar niet erin met mijn 27-jarige leeftijd. Er zitten behoorlijke gaten in mijn cv...door mijn mentale problemen... Het is allemaal zo frustrerend. Hier op de site voel ik me eindelijk minder alleen... zijn er mensen die me begrijpen gelukkig... Mijn conclusie is dat je daar meer aan hebt dan veel therapeutisch gezwets of een opname. Die opname vam anderhalve maand heeft me alleen maar meer trauma's opgeleverd, echt geholpen word je er niet. Alleen maar beziggehouden en tussen sommige mensen wil je echt niet zitten... krijg je alleen maar meer trauma's van. Ik wil iedereen in ieder geval bedanken voor zijn/haar begrip. Ik voel me door dit van me af te schrijven in ieder geval een stukje rustiger. Mijn dank daarvoor. Groetjes J

Hoi JD,

Dubbele gevoelens en tegenstrijdigheid, daar kan ik wel over meepraten. Maar die moet je zo gauw mogelijk de das omdoen, voordat ze je opvreten. Ik maak zelf lijstjes en streep dingen af, bijvoorbeeld zo van: is dit een angst of is dit de realiteit? En dan geeft mij een helder inzicht in mijn gedachtes.
Ik snap dat je je kan ergeren aan mensen die niet dezelfde idealen hebben als jij, iedereen is ook anders. Maar ik vind niet dat je daarmee verder komt. Er zijn altijd mensen die niet in je straatje passen. Ze zullen er altijd zijn, je kunt niet de hele wereld naar je hand zetten. Het is juist mooi als je een groepje mensen om je heen hebt, met jouw idealen, en die koestert. Je snapt natuurlijk wel dat je niet iedereen kunt veranderen en dat moet je niet willen ook, dat lijk je mij eerder een dictator, haha. Wees blij met de mensen om je heen die wel dezelfde mening als jou delen, en geniet daarvan. Probeer je niet te ergeren aan mensen, zeker als je er niks aan kunt doen. Laat het van je afglijden.

Over gaten in je CV kan ik meepraten, hier ook eentje. Maar ik weiger om mij daarvoor te schamen of opgelaten over te voelen. 
We kunnen er toch niks aandoen dat wij depressief zijn, als het een keuze was geweest dan had ik het liever overgeslagen.
mensen moeten het juist dapper vinden dat wij toch iets aangaan, met al onze klachten van dien.

Liefs van Shalin