Hallo daar, mensen achter hun beeldscherm.
Ik zal me even snel voorstellen, ik ben een jongen van 14 jaar en zit al een tijdje met een depressie. (ja, zo vroeg al..)

Het begon allemaal 3 jaar geleden. Ik woonde in een rustig dorp, totdat mijn ouders gescheiden waren. Ik voelde me rustig en gelukkig in dat dorp. Toen mijn vader en moeder gescheiden waren, ontmoette mijn vader een nieuwe vrouw. Die vrouw kwam helemaal vanaf de andere kant van Nederland, dus vergeet het idee dat zij daar wou blijven wonen. We verhuisten naar een grote stad, niet al te ver van het oude dorp. Wel te ver om te fietsen, dus ik kan niet vaak terug naar mijn oude dorp/vrienden.
Ik kwam op een nieuwe school, en voelde me er klein en ongelukkig, maar dat wende wel na ongeveer een half jaartje. Ik kreeg m'n eerste vrienden in de nieuwe stad. Wel heel spannend, want het waren mijn eerste vrienden op de middelbare school. Mijn cijfers waren laag en mijn absentielijst stroomde vol met notities van huiswerk vergeten. Nou, ternauwernood gered en toch overgegaan na een goed gesprek. 2e klas, veel leuker, eindelijk niet meer de brugwup zijn, dacht ik dat dit een goed jaar ging worden. Niet dus, ik had echt klote leraren. Die leraar gaf altijd erg veel huiswerk op, en na een aantal weken begon ik "schijt te krijgen" zoals ik het toen noemde. Iedereen in zijn puberteit zal het wel eens meegemaakt hebben denk ik. Nou, je verwacht het niet: mijn absentielijst begon weer vol te stromen, maar dat pikten mijn ouders echt niet meer. Het begon met een flinke discussie, dat mijn pa mijn pc zou afpakken bij elke kruis die ik haalde. Ik was het er toen dus niet mee eens. Dus mijn pc was ik erg lang kwijt. En na al die ruzies begon ik mijn troost te vinden in mijn oude dorp. Daar heb ik veel tijd besteedt. Toen begon het, ik kreeg mijn eerste echte vriendin. Ik ben er erg vaak naartoe geweest, alleen was het wel een tijdje met de trein rijden. Daar heb ik wel veel geld aan uitbesteedt, maar daar gaat deze topic niet over. Ik heb in de tijd dat ik een relatie met haar had, zéér beperkt aan mijn depressie gedacht. Ik kon goed met haar praten, echter had haar beste vriendin een relatie met mijn beste vriend, hoe ik haar dus heb leren kennen, waardoor we samen konden reizen en dit wel echt een hele goede tijd was voor mij. Uiteindelijk ging het na bijna 1 jaar uit.. Ik was er kapot van. Weer een tijdje verder heb ik enorm vaak last van mijn depressie, omdat ik bij mezelf denk dat ik niks voorstel en het toch weer 10 jaar duurt voordat ik een nieuw iemand vindt waar ik goed mee kan praten. Ik kreeg mijn eerste baantje, en mijn 2 beste vrienden zijn totaal veranderd, en gaan nauwelijks nog met mij om. Dit is natuurlijk wel weer iets wat mij zeer ongelukkig maakt. Ik heb sinds kort contact met een meisje, wie super lief is, en ik vindt haar best wel leuk. Ik heb het een hele tijd niet durven zeggen, maar na een tijdje had ik het wel gezegd, maar op een manier hoe het niet te erg opvalt. Wat ik beter niet had kunnen doen, want ze had het niet goed begrepen blijkbaar, want na een tijdje had ik het erover, en toen zei ze dat ze het niet eens wist. Toen zei ze iets waarvan ik bij mijzelf bijna zeker wist dat ze mij dus totaal niet leuk vindt, en ik daar echt kapot van ben geweest. Ik heb nog wel enigzins contact met haar, maar omdat ze een weekje naar het buitenland is ben ik nog wel een beetje in de war. Nou; verder met het schoolgebeuren. Ondertussen zit ik al bijna een jaar op een nieuwe school, want ik kon niet over op de vorige school vanwege al de ruzieën. Mijn vader en ik gingen een keertje een kast ophalen, en ik mocht dus mee. Wel net de week na een hele erge ruzie. In de auto zag hij duidelijk aan mij dat ik kapot was, innerlijk gebroken. (ik had in die periode ook enorm veel gedachtes aan zelfmoord, maar ik mag van geluk spreken dat ik het niet gedaan heb). We hebben heel erg goed gepraat en ik heb hem een aantal dingen gezegd die ik anders niet had durven zeggen. Vanaf toen is hij wat meer aandacht aan mij wezen besteden, omdat ik dat voorheen nauwelijiks heb gekregen. Mijn stiefbroer was "the number 1" en ik maar die ene zoon.. Nu zit ik drie kwart jaar op een andere school en volg ik mijn droomopleiding Voertuigentechniek. Ik moet een bepaalde toets nog inhalen, en als ik die goed maak kan ik gewoon over, maar mijn vader heeft er niet bepaald veel vertrouwen in. Mijn stiefmoeder bemoeit zich er overigens niet mee, die is alleen maar met andere dingen bezig. Ik heb er, ondanks de depressie die alles verpest, toch nog wat vertrouwen in.
Nou, ik moet nu gaan eten, ik zal binnenkort nog wat updates brengen. 
En nog excuus voor het overdreven lange bericht.
Laters!

Hartstikke goed dat je toch iedere keer weer wat lichtpuntjes ziet! Eén tip die ik kan geven: zorg eerst dat je zelf weer helemaal gelukkig wordt. Misschien is op school een vertrouwenspersoon waar je eens mee kunt praten? Via de huisarts kan ook. Als je zelf weer goed in je vel zit, maak je weer makkelijker contacten, en kun je weer vriendschappen opbouwen. 14 jaar is in ieder geval te jong om het leven negatief te blijven bekijken. Succes!

Super bedankt voor jullie tips en raad!