Ik ben zo gekwetst momenteel. Ik besloot eerlijk te zijn over mijn automutilatie tegenover een vriend. Hij zei dat hij niet wist hoe er hij ermee moest omgaan, en dat speet hem. En dus besloten we het daarbij te laten en negeren we het. En dit gebeurde overigens al 2 weken geleden.

En nu, nu gebeurde er weer iets waarvoor ik iemand nodig had. Dus ik hoopte via een berichtje even steun te krijgen. Nou vergeet het maar. Direct allemaal vrienden die zeiden: het was juist zo rustig en fijn zonder akelige berichtjes met hulp.

Dus ik in alle kwaadheid ze bedanken voor dat ze me opnieuw niet willen helpen. Ik had behoefte aan een vriend, is dat zo gek? Mag dat niet meer? Volgens mij ben ik gedoemd om alles alleen op te lossen. Nou, dan doen we dat maar. Al zijn deze 2 weken echt hel geweest, omdat ik geen vriend had om mee te praten. 

En nu ga ik dat weer doen, maar hoe lang houd ik dat vol? Hoe? Zeg me alsjeblieft hoe, want zelf ga ik liever nu gelijk weer de drank erbij halen en automutilatie toepassen. Dat werkt beter als je aangeschoten/dronken bent.

Help me.

Groetjes, 

Lana

Hoi Lana, ik denk niet dat wij een oplossing voor je hebben. Het enige advies dat ik je kan geven is: schrijf het hier van je af. Er is bijna altijd wel iemand die naar je wil luisteren..

Hoi Lana, ik denk niet dat wij een oplossing voor je hebben. Het enige advies dat ik je kan geven is: schrijf het hier van je af. Er is bijna altijd wel iemand die naar je wil luisteren..

Hoi Positiva,

Dankjewel voor je reactie. Daar was ik al bang voor, en dat snap ik ook zeker. Ik schreef het meer uit enorme frustratie gisteravond. Ik wist op dat moment even niet waar ik het zoeken moest, waar ik het kwijt moest. Ik zal dat doen, en ik weet dat ook zeker. Nogmaals bedankt.

Groetjes,

Lana

Hoi Lana

Ik begrijp hoe je je voelt. Je wilt hulpt, beter nog, je hebt hulp nodig, soms eens wat minder, en soms eens wat meer, het is niet altijd voorspelbaar. 'Gezonde' mensen weten niet per se wat er omgaat in jouw hoofd, ze weten niet per se hoe het voelt om in jouw schoenen te staan. We leven ook gewoon in onzekere tijden, alles word in twijfel getrokken, zelf jouw state of mind zullen mensen niet meteen geloven. 

Ikzelf heb ook een heleboel mensen weggejaagd door depressie, maar probeer altijd kalm te blijven. Probeer beter te zijn dan hen en probeer echt eens na te denken ook over hoe zij zich voelen. Hun reactie was verre van vriendelijk of aangenaam, maar zij weten niet hoe hard jij het eigenlijk echt te verduren heb. Zij weten niet hoe ze moeten omgaan met jou. Zij weten niet per se hoe het is om om echt diep te zitten.

They simply don't know...

Je mag het hen daarom ook niet kwalijk nemen, daar had ik ook een tijdje last van. Wees beter dan hen. Ik zou proberen jouw excuses aan te bieden als je daar klaar voor bent. Gewoon een simpele: sorry om wat ik zei, ik heb het enorm moeilijk, ik had me niet zo mogen gedragen. Ik heb hulp nodig, maar ik begrijp het als dat niet altijd lukt. 

Iets in die aard. Doe het vanuit een positie van liefde, en niet van haat. Dat gaat je ook een stuk 'peace of mind' geven. 

Ik hoop dat je hier iets mee bent en ik hoop echt dat je je demonen overwint.

Groetjes

Omnivore