Goedenavond 
Ik stel me even in het kort voor
Wendy geb. 11 april 1984
Gelukmig getrouwd alweer 12.5 jaar 
Samen hebben we 2 kinderen 
een dochter  en een zoon.
Klinkt op het eerste oog erg goed. 
Helaas gaat het niet goed met mij.
Even een samenvatting van de afgelopen jaren.
Onze zoon is met 3 mnd in het ziekenhuis beland. Ivm met een virus wat voor baby's dodelijk kan zijn. Daarna zijn we de medische molen in gegaan. Dat ging allemaal goed. Op een gegeven moment vond ik hem stijf. Helemaal onder het braaksel in zijn bedje.  welke leeftijd dat was. Weet ik niet meer. In verband met. Geheugenverlies later meer daarover)  Gelijk 112 gebeld. Ambulance met spoed naar ons toe. Onze zoon gestabiliseerd en hup naar het ziekenhuis. Daar allerlei onderzoeken gehad. In eerste instantie konden ze niks ernstigs vinden. Nieuwe afspraken werden gepland. En het ging een tijdje goed. Helaas een tijd later weer hetzelfde probleem. Dus weet gelijk 112 gebeld en weer naar het ziekenhuis met hoge spoed. Eenmaal daar aangekomen ging het langzaamaan wat beter. Hij moest wel een nachtje ter observatie blijven. De volgende dag kregen we te horen. U zoon heeft epilepsie. En we gaan starten met medicatie.
Oké dan weten we dat ook. De grond zakte onder onze voeten weg. Even een einde aan het verhaal van onze zoon maken. Hij heeft daarna nog een aantal jaren zware epileptische aanvallen gehad. In december 2015 zijn grootste. Ik vond hem toen paars blauw drukkend in zijn eigen braaksel in bed. Ik gelijk naar mijn man geroepen. Bel 112 en wel nu! Het gaat helemaal niet goed met Meallan. Dat is voor mij de klapper geweest. Om een post traumatische stress stoornis te krijgen. Gezien ik elke keer met hem in de ambulance heb gezeten. Dat heeft zo,n impact op me leven. Ik raak vaak behoorlijk overstuur als ik een ambulance zie rijden. Sommige dagen gaat het wat beter. Maar ik ben er nog lang niet. Zo dit over mijn zoon.
Nu wat over mijzelf. Sinds 2015 loop ik met PTSS en depressieve klachten. Had elke keer zoiets van dat gaat wel weer over. Mijn huisarts zei al een paar keer je moet naar een psycholoog. Nee hoor dat hoeft echt niet!  Zei ik elke keer. Op een gegeven moment moest ik er weer heen ergens voor. Toen had hij zoiets van je gaat naar een psycholoog en daar mee uit! Oké ik ga wel, omdat je dat zo graag wil. Ik heb daar goede gesprekken gehad. Op een gegeven moment. Kreeg ik te horen het gaat goed met je. Dat ging het ook wel. Totdat ik in maart 2016 ineens in het ziekenhuis lag. Ze gingen toen uit dat ik een stuip had gehad. Dus mocht weer naar huis. In april 2016 ging het helemaal mis. Ik was op leven na dood. Had een grote epileptische aanval. Heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en allerlei onderzoeken gehad. Ik ga afronden kost me te veel energie. Het ziekenhuis waar ik onder behandeling was kon me niet verder helpen. Inmiddels had ik anti epileptica gekregen. Maar bleef zo,n 25 aanvallen per dag houden. Ben toen  doorgestuurd naar Kempehaeghe ( dit is voor mensen met epilepsie) daar de nodige onderzoeken en dergelijke gehad. Daar kreeg ik al gauw te horen dat ik in het chirurgie traject terecht kon. Afgelopen zomervakantie. Heb ik een diepte EEG gehad. ( dan plaatsen ze elektrodes op de hersenen) heb toen 3 weken in MaastrichtUMC gelegen. De uitslag van het onderzoek was na 3 weken duidelijk. Ik kon geopereerd worden. En dan zou ik van me epilepsie af zijn. Kon wat aanvallen hebben in de week. Maar niet zo erg als ik had. 16 oktober 2017 heb ik de operatie gehad. Ruim 1.5 week in het ziekenhuis gelegen. Daarna mocht ik thuis herstellen. Dat ging de eerste 2 weken goed. Daarna begonnen mijn aanvallen weer. En ik kreeg psychische problemen. Stemmingswisselingen, nergens zin meer in hebben. Zelfmoord gedachtes en ga zo maar door. Ondertussen had ik al een tijdje een psycholoog die psychotherapie geeft. Waar ik redelijk baat bij heb. Nu 3 mnd verder na de operatie. Zak ik steeds verder in de put. Heb door me epilepsie ontzettend veel last van geheugenverlies, psychische problemen en ga zo maar door. Inmiddels heb ik de diagnose van me huisarts. Je loopt met een depressie. Oké dan weten we dat ook weer. Ik slik hiervoor op dit moment geen medicatie maandag heb ik een afspraakbij me huisarts hierover. Om te kijken of ik toch aan de medicatie moet. Qua epilepsie en dergelijke ga ik weer de medische molen in. Ze hebben rechts de slaapkwab en de hippocampus verwijderd. Mocht nu links actief zijn kunnen ze niks meer doen. En dan blijf ik voor de rest van mijn leven epilepsie houden en aan de anti epileptica.
Oef bericht is erg lang geworden zie ik.

---

Goedenavond 
Ik stel me even in het kort voor
Wendy geb. 11 april 1984
Gelukmig getrouwd alweer 12.5 jaar 
Samen hebben we 2 kinderen 
een dochter  en een zoon.
Klinkt op het eerste oog erg goed. 
Helaas gaat het niet goed met mij.
Even een samenvatting van de afgelopen jaren.
Onze zoon is met 3 mnd in het ziekenhuis beland. Ivm met een virus wat voor baby's dodelijk kan zijn. Daarna zijn we de medische molen in gegaan. Dat ging allemaal goed. Op een gegeven moment vond ik hem stijf. Helemaal onder het braaksel in zijn bedje.  welke leeftijd dat was. Weet ik niet meer. In verband met. Geheugenverlies later meer daarover)  Gelijk 112 gebeld. Ambulance met spoed naar ons toe. Onze zoon gestabiliseerd en hup naar het ziekenhuis. Daar allerlei onderzoeken gehad. In eerste instantie konden ze niks ernstigs vinden. Nieuwe afspraken werden gepland. En het ging een tijdje goed. Helaas een tijd later weer hetzelfde probleem. Dus weet gelijk 112 gebeld en weer naar het ziekenhuis met hoge spoed. Eenmaal daar aangekomen ging het langzaamaan wat beter. Hij moest wel een nachtje ter observatie blijven. De volgende dag kregen we te horen. U zoon heeft epilepsie. En we gaan starten met medicatie.
Oké dan weten we dat ook. De grond zakte onder onze voeten weg. Even een einde aan het verhaal van onze zoon maken. Hij heeft daarna nog een aantal jaren zware epileptische aanvallen gehad. In december 2015 zijn grootste. Ik vond hem toen paars blauw drukkend in zijn eigen braaksel in bed. Ik gelijk naar mijn man geroepen. Bel 112 en wel nu! Het gaat helemaal niet goed met Meallan. Dat is voor mij de klapper geweest. Om een post traumatische stress stoornis te krijgen. Gezien ik elke keer met hem in de ambulance heb gezeten. Dat heeft zo,n impact op me leven. Ik raak vaak behoorlijk overstuur als ik een ambulance zie rijden. Sommige dagen gaat het wat beter. Maar ik ben er nog lang niet. Zo dit over mijn zoon.
Nu wat over mijzelf. Sinds 2015 loop ik met PTSS en depressieve klachten. Had elke keer zoiets van dat gaat wel weer over. Mijn huisarts zei al een paar keer je moet naar een psycholoog. Nee hoor dat hoeft echt niet!  Zei ik elke keer. Op een gegeven moment moest ik er weer heen ergens voor. Toen had hij zoiets van je gaat naar een psycholoog en daar mee uit! Oké ik ga wel, omdat je dat zo graag wil. Ik heb daar goede gesprekken gehad. Op een gegeven moment. Kreeg ik te horen het gaat goed met je. Dat ging het ook wel. Totdat ik in maart 2016 ineens in het ziekenhuis lag. Ze gingen toen uit dat ik een stuip had gehad. Dus mocht weer naar huis. In april 2016 ging het helemaal mis. Ik was op leven na dood. Had een grote epileptische aanval. Heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en allerlei onderzoeken gehad. Ik ga afronden kost me te veel energie. Het ziekenhuis waar ik onder behandeling was kon me niet verder helpen. Inmiddels had ik anti epileptica gekregen. Maar bleef zo,n 25 aanvallen per dag houden. Ben toen  doorgestuurd naar Kempehaeghe ( dit is voor mensen met epilepsie) daar de nodige onderzoeken en dergelijke gehad. Daar kreeg ik al gauw te horen dat ik in het chirurgie traject terecht kon. Afgelopen zomervakantie. Heb ik een diepte EEG gehad. ( dan plaatsen ze elektrodes op de hersenen) heb toen 3 weken in MaastrichtUMC gelegen. De uitslag van het onderzoek was na 3 weken duidelijk. Ik kon geopereerd worden. En dan zou ik van me epilepsie af zijn. Kon wat aanvallen hebben in de week. Maar niet zo erg als ik had. 16 oktober 2017 heb ik de operatie gehad. Ruim 1.5 week in het ziekenhuis gelegen. Daarna mocht ik thuis herstellen. Dat ging de eerste 2 weken goed. Daarna begonnen mijn aanvallen weer. En ik kreeg psychische problemen. Stemmingswisselingen, nergens zin meer in hebben. Zelfmoord gedachtes en ga zo maar door. Ondertussen had ik al een tijdje een psycholoog die psychotherapie geeft. Waar ik redelijk baat bij heb. Nu 3 mnd verder na de operatie. Zak ik steeds verder in de put. Heb door me epilepsie ontzettend veel last van geheugenverlies, psychische problemen en ga zo maar door. Inmiddels heb ik de diagnose van me huisarts. Je loopt met een depressie. Oké dan weten we dat ook weer. Ik slik hiervoor op dit moment geen medicatie maandag heb ik een afspraakbij me huisarts hierover. Om te kijken of ik toch aan de medicatie moet. Qua epilepsie en dergelijke ga ik weer de medische molen in. Ze hebben rechts de slaapkwab en de hippocampus verwijderd. Mocht nu links actief zijn kunnen ze niks meer doen. En dan blijf ik voor de rest van mijn leven epilepsie houden en aan de anti epileptica.
Oef bericht is erg lang geworden zie ik.
Ik heb nogal wat last van geheugenverlies en het is steeds moeilijker om een gesprek goed te volgen of te plaatsen  mijn excuses hiervoor. 

Dus moeten we strijden. Ons hart laten lijden.
Soms mag je rusten. Maar opgeven nooit

Goedenavond 
Ik stel me even in het kort voor
Wendy geb. 11 april 1984
Gelukkig getrouwd alweer 12.5 jaar 
Samen hebben we 2 kinderen 
een dochter  en een zoon.
Klinkt op het eerste oog erg goed. 
Helaas gaat het niet goed met mij.
Even een samenvatting van de afgelopen jaren.
Onze zoon is met 3 mnd in het ziekenhuis beland. Ivm met een virus wat voor baby's dodelijk kan zijn. Daarna zijn we de medische molen in gegaan. Dat ging allemaal goed. Op een gegeven moment vond ik hem stijf. Helemaal stikkend onder het braaksel in zijn bedje.  welke leeftijd dat was. Weet ik niet meer. In verband met. Geheugenverlies later meer daarover)  Gelijk 112 gebeld. Ambulance met spoed naar ons toe. Onze zoon gestabiliseerd en hup naar het ziekenhuis. Daar allerlei onderzoeken gehad. In eerste instantie konden ze niks ernstigs vinden. Nieuwe afspraken werden gepland. En het ging een tijdje goed. Helaas een tijd later weer hetzelfde probleem. Dus weet gelijk 112 gebeld en weer naar het ziekenhuis met hoge spoed. Eenmaal daar aangekomen ging het langzaamaan wat beter. Hij moest wel een nachtje ter observatie blijven. De volgende dag kregen we te horen. U zoon heeft epilepsie. En we gaan starten met medicatie.
Oké dan weten we dat ook. De grond zakte onder onze voeten weg. Even een einde aan het verhaal van onze zoon maken. Hij heeft daarna nog een aantal jaren zware epileptische aanvallen gehad. In december 2015 zijn grootste. Ik vond hem toen paars blauw stikkend in zijn eigen braaksel in bed. Ik gelijk naar mijn man geroepen. Bel 112 en wel nu! Het gaat helemaal niet goed met Meallan. Dat is voor mij de klapper geweest. Om een post traumatische stress stoornis te krijgen. Gezien ik elke keer met hem in de ambulance heb gezeten. Dat heeft zo,n impact op me leven. Ik raak vaak behoorlijk overstuur als ik een ambulance zie rijden. Sommige dagen gaat het wat beter. Maar ik ben er nog lang niet. Zo dit over mijn zoon.
Nu wat over mijzelf. Sinds 2015 loop ik met PTSS en depressieve klachten. Had elke keer zoiets van dat gaat wel weer over. Mijn huisarts zei al een paar keer je moet naar een psycholoog. Nee hoor dat hoeft echt niet!  Zei ik elke keer. Op een gegeven moment moest ik er weer heen ergens voor. Toen had hij zoiets van je gaat naar een psycholoog en daar mee uit! Oké ik ga wel, omdat je dat zo graag wil. Ik heb daar goede gesprekken gehad. Op een gegeven moment. Kreeg ik te horen het gaat goed met je. Dat ging het ook wel. Totdat ik in maart 2016 ineens in het ziekenhuis lag. Ze gingen toen uit dat ik een stuip had gehad. Dus mocht weer naar huis. In april 2016 ging het helemaal mis. Ik was op leven na dood. Had een grote epileptische aanval. Heb een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en allerlei onderzoeken gehad. Ik ga afronden kost me te veel energie. Het ziekenhuis waar ik onder behandeling was kon me niet verder helpen. Inmiddels had ik anti epileptica gekregen. Maar bleef zo,n 25 aanvallen per dag houden. Ben toen  doorgestuurd naar Kempehaeghe ( dit is voor mensen met epilepsie) daar de nodige onderzoeken en dergelijke gehad. Daar kreeg ik al gauw te horen dat ik in het chirurgie traject terecht kon. Afgelopen zomervakantie. Heb ik een diepte EEG gehad. ( dan plaatsen ze elektrodes op de hersenen) heb toen 3 weken in MaastrichtUMC gelegen. De uitslag van het onderzoek was na 3 weken duidelijk. Ik kon geopereerd worden. En dan zou ik van me epilepsie af zijn. Kon wat aanvallen hebben in de week. Maar niet zo erg als ik had. 16 oktober 2017 heb ik de operatie gehad. Ruim 1.5 week in het ziekenhuis gelegen. Daarna mocht ik thuis herstellen. Dat ging de eerste 2 weken goed. Daarna begonnen mijn aanvallen weer. En ik kreeg psychische problemen. Stemmingswisselingen, nergens zin meer in hebben. Zelfmoord gedachtes en ga zo maar door. Ondertussen had ik al een tijdje een psycholoog die psychotherapie geeft. Waar ik redelijk baat bij heb. Nu 3 mnd verder na de operatie. Zak ik steeds verder in de put. Heb door me epilepsie ontzettend veel last van geheugenverlies, psychische problemen en ga zo maar door. Inmiddels heb ik de diagnose van me huisarts. Je loopt met een depressie. Oké dan weten we dat ook weer. Ik slik hiervoor op dit moment geen medicatie maandag heb ik een afspraakbij me huisarts hierover. Om te kijken of ik toch aan de medicatie moet. Qua epilepsie en dergelijke ga ik weer de medische molen in. Ze hebben rechts de slaapkwab en de hippocampus verwijderd. Mocht nu links actief zijn kunnen ze niks meer doen. En dan blijf ik voor de rest van mijn leven epilepsie houden en aan de anti epileptica. Ik loop constant te vechten tegen mijn epilepsie. Me hele leven wordt er door beheerst.
Herkennen meer mensen Dit?
Oef bericht is erg lang geworden zie ik.
Sorry daarvoor. Hoop dat het verhaal enigzins te volgen is

 

Dus moeten we strijden. Ons hart laten lijden.
Soms mag je rusten. Maar opgeven nooit

Hallo Wendy,

Jeetje joh, hoeveel kan een mens meemaken in zijn leven. Goedendag dat jij nog overeind staat, daarvoor
alleen al neem ik diep mijn petje af. Ik kan me goed voorstellen dat op een gegeven moment jouw batterij helemaal leeg is en
dat je dan ook psychische klachten ontwikkelt. Mag ik vragen waar jij en de psycholoog zich op richten, hebben jullie een doel.
Of is het meer dat je alles wat je hart hebt daar kwijt kunt. Juist de combinatie van verschillende problemen lijkt me lood zwaar.
Misschien ook de constante onzekerheid en gevoelens van onmacht.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt maar ik heb geen ervaring met epilepsie.
Wel heb ik een combinatie van depressie en verslaving gehad, ook geen pretje trouwens.

Ik hoop dat je hier een beetje steun kunt vinden.

Groetjes,  Bert