Ik kan niet meer. 
Het enige wat van mij over is, is een lichaam, zonder ziel, zonder gedachten, leegte. Hersenen die zichzelf gek maken, een slecht zelfbeeld en een dik persoon.

Na het verslaan van mijn smoke verslaving dacht ik dat het beter ging, het afvallen gaat gelukkig wel makkelijker. Het ging beter, in de vakantie (ik was soort van tevreden met mijn leven ish), maar nu school weer is begonnen gaat alles weer even slecht als altijd. Toetsweek komt eraan, stress. 

Het smoken pakt me elke keer, ik kan het niet meer laten. Stoned zijn laat me normaal voelen, dit zijn de enige momenten dat ik me normaal voel. Zelfs nadat ik weer ben flauwgevallen ish. Mijn lichaam kan niet meer. Ik wil zonder, maar wil niet zonder. Het blijft een gevecht tussen mijn rationele en emotionele gevoel. Elke keer wint het emotionele gevoel, slapen gaat slechter stress wordt groter en angst. Ik kan niet meer. 

De smoke verslaving was even getackeld, maar is weer terug. Maar dan is die klote alcohol verslaving weer aanwezig. Elke dag al een jaar lang kan ik niet zonder, zelfs niet als ik zo stoned ben dat ik niet meer kan praten. Ik moet alcohol in mijn lijf. Heb nu vier kratten in mijn kamer staan, maar kan de energie niet opbrengen om ze weg te brengen. 

Het is lastig beschrijven hoe ik me voel. De suïcidale gedachten blijven maar komen. Automutilatie was al een halfjaar, met af en toe wat momenten, gestopt. Nu lukt het niet meer. Ik ben zo bang dat mensen het zien, aangezien ik het op een plek doe waar de huid snel geneest, maar als mensen het weten wel zien. IK KAN NIET MEER. 

Mijn docent is dit jaar overleden. Het voelt alsof het mijn schuld is. Het is bizar dat ik het denk, even tho ik weet dat het niet zo is. De avond waarop mijn docent is overleden had ik een zelfmoordpoging gedaan. Het voelde alsof ik het moest zijn en dat omdat ik het niet was iemand anders uit het leven moest worden gegrepen. Ook al geloof ik daar helemaal niet in, toch voelt het zo. Docenten hebben foto's van hem hangen. Elke keer wordt ik er aan herinnerd. En ik weet het klinkt misschien selfisch, maar zo bedoel ik het niet. Het is lastig om te verwoorden. 

Ik had een overdosis genomen. Aangezien ik antidepressiva, medicatie voor stress (wat de bloeddruk enorm verlaagd) en concerta in huis heb. Dacht ik dit wel te kunnen. Maar zelfs dat kon ik niet. Even serieus, hoe moeilijk kan het zijn? Nou moeilijker dan gedacht. Wanneer ik het had ingenomen voelde ik een soort kalmte over mij heen. Het gevoel van het is goed zijn. Maar die werd als snel vervangen door stress, stress voor het onbekende. Ik had het wat genomen, maar niet genoeg. Ik heb er op school over gehad met mijn vertrouwingspersoon. Hij/zij/het vroeg mij: "Hoe voelde je je de volgende ochtend?" Wat zeg je dan? Ik wilde ook niet dat hij/zij/het stappen zou ondernemen, maar moest het echt kwijt. "Ik voelde niets." Nou jongens ik kan zeggen dit was de grootste leugen in mijn leven. Pfoe, ik heb me beroerd gevoeld. Wakker geworden in mijn eigen kots. Als ik op mijn rug had geslapen was ik er niet meer geweest, maar gvd ik slaap op mijn buik. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoelt. En geloof me ik heb wel wat katers gehad, k-holes meegemaakt en bad-trips gehad, maar zo erg nog nooit. Ik weet niet of ik mijn vwo examens wel ga halen. Ik wil zo snel mogelijk klaar zijn met mijn leven. Ik kan niet meer. 

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet meer. Er is veel gebeurd. Het is niet te beschrijven. Ik heb alles zo ver weggeduwd dat het terugvinden moeilijk is. Ik kan geen eens meer huilen, behalve als ik niet meer nuchter ben. Dan ben ik normaal, ish. Ik moet me vaker uitspreken over mijn gevoelens, dat weet ik. Maar het lukt niet. En als ik mijzelf eindelijk zo ver krijg lukt het niet. Ik blijf vast zitten aan de angst dat er stappen worden genomen zonder dat ik dat wil. Daarom dit lange verhaal waarbij ik mijn prop met gevoelens, die net zo warrig zijn als dit verhaal, hier maar weggooi, in het verlangen dat het niet meer terugkomt.

Ik kan niet meer. 
Het enige wat van mij over is, is een lichaam, zonder ziel, zonder gedachten, leegte. Hersenen die zichzelf gek maken, een slecht zelfbeeld en een dik persoon.

Na het verslaan van mijn smoke verslaving dacht ik dat het beter ging, het afvallen gaat gelukkig wel makkelijker. Het ging beter, in de vakantie (ik was soort van tevreden met mijn leven ish), maar nu school weer is begonnen gaat alles weer even slecht als altijd. Toetsweek komt eraan, stress. 

Het smoken pakt me elke keer, ik kan het niet meer laten. Stoned zijn laat me normaal voelen, dit zijn de enige momenten dat ik me normaal voel. Zelfs nadat ik weer ben flauwgevallen ish. Mijn lichaam kan niet meer. Ik wil zonder, maar wil niet zonder. Het blijft een gevecht tussen mijn rationele en emotionele gevoel. Elke keer wint het emotionele gevoel, slapen gaat slechter stress wordt groter en angst. Ik kan niet meer. 

De smoke verslaving was even getackeld, maar is weer terug. Maar dan is die klote alcohol verslaving weer aanwezig. Elke dag al een jaar lang kan ik niet zonder, zelfs niet als ik zo stoned ben dat ik niet meer kan praten. Ik moet alcohol in mijn lijf. Heb nu vier kratten in mijn kamer staan, maar kan de energie niet opbrengen om ze weg te brengen. 

Het is lastig beschrijven hoe ik me voel. De suïcidale gedachten blijven maar komen. Automutilatie was al een halfjaar, met af en toe wat momenten, gestopt. Nu lukt het niet meer. Ik ben zo bang dat mensen het zien, aangezien ik het op een plek doe waar de huid snel geneest, maar als mensen het weten wel zien. IK KAN NIET MEER. 

Mijn docent is dit jaar overleden. Het voelt alsof het mijn schuld is. Het is bizar dat ik het denk, even tho ik weet dat het niet zo is. De avond waarop mijn docent is overleden had ik een zelfmoordpoging gedaan. Het voelde alsof ik het moest zijn en dat omdat ik het niet was iemand anders uit het leven moest worden gegrepen. Ook al geloof ik daar helemaal niet in, toch voelt het zo. Docenten hebben foto's van hem hangen. Elke keer wordt ik er aan herinnerd. En ik weet het klinkt misschien selfisch, maar zo bedoel ik het niet. Het is lastig om te verwoorden. 

Ik had een overdosis genomen. Aangezien ik antidepressiva, medicatie voor stress (wat de bloeddruk enorm verlaagd) en concerta in huis heb. Dacht ik dit wel te kunnen. Maar zelfs dat kon ik niet. Even serieus, hoe moeilijk kan het zijn? Nou moeilijker dan gedacht. Wanneer ik het had ingenomen voelde ik een soort kalmte over mij heen. Het gevoel van het is goed zijn. Maar die werd als snel vervangen door stress, stress voor het onbekende. Ik had het wat genomen, maar niet genoeg. Ik heb er op school over gehad met mijn vertrouwingspersoon. Hij/zij/het vroeg mij: "Hoe voelde je je de volgende ochtend?" Wat zeg je dan? Ik wilde ook niet dat hij/zij/het stappen zou ondernemen, maar moest het echt kwijt. "Ik voelde niets." Nou jongens ik kan zeggen dit was de grootste leugen in mijn leven. Pfoe, ik heb me beroerd gevoeld. Wakker geworden in mijn eigen kots. Als ik op mijn rug had geslapen was ik er niet meer geweest, maar gvd ik slaap op mijn buik. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoelt. En geloof me ik heb wel wat katers gehad, k-holes meegemaakt en bad-trips gehad, maar zo erg nog nooit. Ik weet niet of ik mijn vwo examens wel ga halen. Ik wil zo snel mogelijk klaar zijn met mijn leven. Ik kan niet meer. 

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet meer. Er is veel gebeurd. Het is niet te beschrijven. Ik heb alles zo ver weggeduwd dat het terugvinden moeilijk is. Ik kan geen eens meer huilen, behalve als ik niet meer nuchter ben. Dan ben ik normaal, ish. Ik moet me vaker uitspreken over mijn gevoelens, dat weet ik. Maar het lukt niet. En als ik mijzelf eindelijk zo ver krijg lukt het niet. Ik blijf vast zitten aan de angst dat er stappen worden genomen zonder dat ik dat wil. Daarom dit lange verhaal waarbij ik mijn prop met gevoelens, die net zo warrig zijn als dit verhaal, hier maar weggooi, in het verlangen dat het niet meer terugkomt.

Ja dan moet je die prop gedachten niet op het forum zetten natuurlijk Anoniem
Want dan loop je kans dat mensen gaan reageren.
Het valt wel mee hoor met die warrigheid van je verhaal. Is goed te volgen.
Ik begrijp dat je vatbaar bent voor verslavingen. Dat je bang bent voor vervolgstappen als je er iemand in betrekt.
Dat je suïcidaal bent en jezelf snijdt.
En je bent aan het eind van je krachten.
Hoe kom je er bij dat je dit alleen moet oplossen? Alle mensen hebben allerlei anderen nodig om problemen op te lossen.
Jij dus ook. Als je het stuur niet uit handen wil geven aan anderen, als dat is wat je weerhoudt om hulp te zoeken, sta dan eens stil bij wat er gebeurt als je zo doorgaat.
Dan valt er helemaal niet meer te sturen straks omdat het te heftig is allemaal en dan gaat vanzelf iets of iemand voor jou beslissen wat er gebeurt 

Of je houdt de eer en zoveel mogelijk controle bij jezelf en gaat naar de huisarts. Die heeft zwijgplicht en mag niks zo maar aan anderen of je ouders vertellen.

de huisarts kan je helpen de juiste hulp te krijgen. Misschien moet er eerst iets met de verslaving gebeuren. Maar mogelijk klaart de depressie daarbij ook deels op. Of ze wordt daarna behandeld. Hoe dan ook lijkt alles beter dan wat je als je dagelijkse realiteit nu beschrijft. Je hebt al bewezen dat je de verslaving de baas kan zijn dus je hebt het in je! Gebruik de hulp die er voor je is. Dit hoef je helemaal niet alleen te doen. 
Succes met stap 1, de rest is makkelijker!

De eerste stap is inderdaad de huisarts. Vraag om hulp, want er is genoeg hulp te vinden. Zo hoe het nu gaat, kan het ook niet. En alleen lukt het je niet; dat is ook logisch want het is teveel om te handelen. Je bent in een vicieuze cirkel uitgekomen van pijn wegduwen door verslavingen en snijden en die klote depressie. Wat ik echter ook lees tussen de regels door is dat je goed op weg was om verslavingen aan te pakken, maar dat het nu minder gaat. Je kunt het dus wel. Vraag om hulp; je bent echt nog te redden.
En probeer om je minder schuldig te voelen om de dood van je docent. Daar kun je echt niks aan doen.

Hallo,

Herken veel dingen van de tijd dat ik nog op school zat. Probeer je aub geen zorgen te maken of te stressen of jezelf aan te praten dat jij iets hebt gedaan als dit niet zo is.

Praat er aub over, hier, of met iemand die je vertrouwd. Weet datje niet alleen bent.


Veel sterkte, kracht en liefs toegewenst.


Shalin