Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik doe (n)iets


#1

Ik ben 24 jaar, heb geen baan en woon thuis bij mijn ouders. 
Ik heb onlangs aan hun toegegeven dat ik in een depressie zit maar ze nemen me hier niet echt serieus mee, ze zien het meer als een smoes om geen werk te zoeken terwijl dit helemaal niet waar is. Ik kan het momenteel gewoon niet aan om afwijzing op afwijzing te hebben. Ik probeer thuis mee te helpen. Ik kook 2x in de week ongeveer, help mee in de tuin en help mee met de schoonmaak. Maar toch doe ik niets.

"Je doet niets!" "Hoe kan ik zeggen waar je goed in bent als je niets doet!" "Als je zo doorgaat ga ik de dokter bellen om te vragen wat er mis met je is" "Doe eens normaal" "Hoelang gaat dit duren dan?! Want het kan toch echt geen jaar zo doorgaan" 
Dit zijn zinnen die me nu onderhand wekelijks tot dagelijks om de oren vliegen en omdat dit komt van mijn eigen ouders doen ze ontzettend veel pijn en ik krijg het gevoel dat ik faal, dat ik niets doe en dus ook niets ben, ik zou nog niet eens mogen bestaan want ik doe niets met mijn leven... 
De hulp die ik heb gezocht zijn teruggekaats omdat ze me niet kunnen helpen of omdat het niet dringend genoeg is om te helpen. 

Door omstandigheden ben ik doodsbang om naar een dokter of psychiatric of ander gespecialiseerd persoon te gaan. Ik ben met name bang voor schuld gevoelens, verkeerde diagnoses of medicijnen. 
Dus ik probeer het met dingen die voorheen hielpen, Positief denken, dagboek bijhouden, kleine stappen maken, onderhand alle tips die ik online kon vinden. 
Een heel groot iets wat me helpt is tekenen of andere creative projecten, hier verdien ik een klein beetje geld mee en het helpt me enorm om me weer positief in te stellen en mijn zelfvertrouwen op te bouwen, dit is helaas door mijn ouders 2x zo snel al weer afgenomen. 

"Je moet niet de hele dag achter die laptop zitten" "Ga werk zoeken!" "Doe iets!" "Je doet niets" "Gisteren heb je dit verkeerd gedaan" "Eergisteren heb je de verkeerde boodschappen gehaald"... Ik doe dingen voor hun denk ik maar een dankje of goed gedaan kan er nauwelijks tot nooit vanaf .. alles wat ik doe word gezien als normaal.. dat hoort gewoon zo, als dochter moetje je moeder helpen.. ik krijg dus altijd te horen wat ik fout doe wat niet helpt bij faal angst en depressie.. maar dit snappen hun niet en als ik er iets van zeg dat is het weer dat het er op neer komt dat ik niets doe en hun dus ook niets erover kunnen zeggen... 

Mijn moeder beloofd me heel veel dingen en word boos als ik haar niet geloof, maar de afgelopen die jaar heb ik niets anders gehoord dan lege beloftes.. nu ook weer beloofd ze me te helpen met hulp zoeken. Maar het enigste wat ze zegt is dat ik naar een dokter moet omdat ik gek ben of gefixt moet worden.. en ben dus heel bang dat ik een pilletje krijg en het dus dan ook meteen daarna in orde moet zijn. Het mag niet te lang duren want ik moet werk zoeken.

is werk belangrijker dan je eigen gezondheid? Is hoe je je presenteert belangrijker dan hoe je je voelt? een dikke grote ja! ook al zeggen mensen het anders
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
17-02-2022, 13:35
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)