Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik ben toch niet de enige?


#1

Ik heb net een heel stuk geschreven en weer gewist. Over mijn pijn, en waarom ik het niet eerlijk vind dat zoveel pijn van een depressie je niet doet sterven.
Maar ik denk dat het toch niet goed is zoiets te posten.
Tegelijk wil ik jullie zo graag vragen, of jullie die pijn ook zo heftig kunnen ervaren? En of de dag ook zo eindeloos lang lijkt in de ochtend?
Ik voel me zo gehandicapt door die duisternis.
Antwoord

#2

(24-03-2017, 23:43)liz is fighting on her own schreef: Ik heb net een heel stuk geschreven en weer gewist. Over mijn pijn, en waarom ik het niet eerlijk vind dat zoveel pijn van een depressie je niet doet sterven.
Maar ik denk dat het toch niet goed is zoiets te posten.
Tegelijk wil ik jullie zo graag vragen, of jullie die pijn ook zo heftig kunnen ervaren? En of de dag ook zo eindeloos lang lijkt in de ochtend?
Ik voel me zo gehandicapt door die duisternis.

Dag Liz, ik herken die pijn. Ik ervaar hem soms in elke vezel van mijn lijf. Ik heb 3 kinderen op de wereld gezet, ben 41 en heb al wel eens iets gebroken, ziek geweest e.d, maar ik heb geen beschrijvende woorden voor de pijn van een depressie... En inderdaad sommige ochtenden lijken eeuwig te duren... Dat begint bij mij soms al van het moment dat ik 1 oog open.. Dan denk ik: hoe moet ik deze dag toch weer doorkomen? En s'avonds ben ik opgelucht dat ik het gehaald heb... Om dan alweer tegen de volgende dag op te zien...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Skanul :   • Liz is fighting
Antwoord

#3

Ja is echt zwaar hoor, een depressie. Ben zelf nu niet depressief, maar heb dat wel gehad. Is echt een ziekte die alles super zwaar maakt. Ik heb wel ervaren dat het op een gegeven moment wat beter ging en ik op zich af en toe weer kon genieten van sommige dingen en ze ook oprecht leuk vond, maar dat ik nog steeds dat zware, negatieve gevoel door mijn brein voelde stromen als een soort ziekte van het brein.

Het is ook erg moeilijk voor anderen te begrijpen hoe zwaar het is soms. En ze denken dat je alleen gelaten wil worden omdat je alles op je voelt drukken en naar beneden kijkt en blikken ontwijkt etc. Dus laten ze je met rust, wat je vaak ook wel best vind, maar soms wil je mensen laten begrijpen hoe jij je voelt.

Echt naar. Ik ben blij dat dat bij mij nu niet speelt. Sterkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Joris :   • Liz is fighting
Antwoord

#4

Ik herken mij erg in wat jij zegt. Ik zelf schreef altijd heel veel maar wilde er niemand mee lastig vallen vooral. Want waarom moesten zij nou een idee krijgen van hoe heftig het kan zijn? Maar nu schrijf ik een boek over mijn ervaringen en gebruik de 'dagboekjes' die ik toen heb geschreven. Ik merk dat dat voor mij helpt. Ik kijk er iets objectiever van naar de situatie en begrijp wat beter wat ik nu echt denk en voel. Maar vooral is het fijn dat je iets KAN. Ik kan schrijven. Ik kan niet altijd werken, omdat ik dan weer te moe ben na een nacht wakker liggen, ik kan nauwelijks naar school, maar schrijven kan ik altijd. Dus doe dat vooral!
Antwoord

#5

Ik schreef vanaf de eerste dagen dat ik instortte in de hoop dat ik er later wat aan zou kunnen hebben en een boek te schrijven. Ondertussen ben ik gestopt, ik vind het fijner om hier tegen iemand aan te praten. En momenteel kan ik teruglezen helemaal niet, omdat ik zo baal van het uitblijven van resultaat. Ik zit net zo vast en nog vaster als toen. Niet om aan te zien. De gedachten die zich dan vormen in mijn hoofd kunnen me daarmee helemaal kapot maken op het moment. Werkelijk heel slopend.

Waar ik nu ook last van heb is dat ik me ga schamen voor de grilligheid van de depressie. Ik schrijf nu sinds een paar weken op het forum. En soms jank ik de boel bij elkaar, en soms denk ik dat het wel gaat. Vandaag was zwaar, maar misschien wel omdat deze week zwaarder was omdat mijn oom en tante ook in het huis van mijn ouders logeerden. Dat kostte meer energie dan je zou verwachten. Mijn ouders zijn ook gesloopt.
Dus dan ben ik enthousiast over wat ik heb bedacht en deel ik het hier met jullie, vervolgens klapt het enthousiasme in en komt de angst of blijkt dat ik het niet meer als positief ervaar. Ik spring van hot naar her..... hééé..... stemmingswissellingsstoornisje?
Dan roep ik om hulp en huil op de ene pagina, en geef advies of troost aan een ander lijdend voorwerp op de volgende pagina en ga op dagen als deze twijfelen aan mijn eigen geloofwaardigheid.

of... Misschien is het wel juist geloofwaardig.... triest hoor. Ik hoop toch dat het leven snel anders gaat worden.
Antwoord

#6

(07-04-2017, 19:09)liz is fighting on her own schreef: Ik schreef vanaf de eerste dagen dat ik instortte in de hoop dat ik er later wat aan zou kunnen hebben en een boek te schrijven. Ondertussen ben ik gestopt, ik vind het fijner om hier tegen iemand aan te praten. En momenteel kan ik teruglezen helemaal niet, omdat ik zo baal van het uitblijven van resultaat. Ik zit net zo vast en nog vaster als toen. Niet om aan te zien. De gedachten die zich dan vormen in mijn hoofd kunnen me daarmee helemaal kapot maken op het moment. Werkelijk heel slopend.

Waar ik nu ook last van heb is dat ik me ga schamen voor de grilligheid van de depressie. Ik schrijf nu sinds een paar weken op het forum. En soms jank ik de boel bij elkaar, en soms denk ik dat het wel gaat. Vandaag was zwaar, maar misschien wel omdat deze week zwaarder was omdat mijn oom en tante ook in het huis van mijn ouders logeerden. Dat kostte meer energie dan je zou verwachten. Mijn ouders zijn ook gesloopt.
Dus dan ben ik enthousiast over wat ik heb bedacht en deel ik het hier met jullie, vervolgens klapt het enthousiasme in en komt de angst of blijkt dat ik het niet meer als positief ervaar. Ik spring van hot naar her..... hééé..... stemmingswissellingsstoornisje?
Dan roep ik om hulp en huil op de ene pagina, en geef advies of troost aan een ander lijdend voorwerp op de volgende pagina en ga op dagen als deze twijfelen aan mijn eigen geloofwaardigheid.

of... Misschien is het wel juist geloofwaardig.... triest hoor. Ik hoop toch dat het leven snel anders gaat worden.

Nooit twijfelen aan je eigen geloofwaardigheid en je vooral niet schamen! Blijf vooral delen, zonder een naar gevoel eraan over te houden. Doe wat jij denkt dat het beste is, niet wat jij denkt dat het beste voor andere is. 

En heel veel sterkte gewenst  Rolleyes
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen rubyalice13 :   • Liz is fighting
Antwoord

#7

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Liz is fighting
Antwoord

#8

(11-04-2017, 14:40)Positiva schreef: Register or login to view the content

Dank je wel voor je bemoediging!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Het wordt niet beter Started by Mango-ijs
5 Replies - 519 Views
20-11-2023, 10:14
Laatste bericht: Jarno
  Ik weet het niet meer Started by Gewoon_Ik
6 Replies - 308 Views
10-11-2023, 23:55
Laatste bericht: Mabel
30-08-2023, 19:13
Laatste bericht: Sander45
  Het stopt niet Started by Kannietmeer
5 Replies - 524 Views
15-06-2023, 19:39
Laatste bericht: Mabel
  kan het niet meer Started by cyranno
14 Replies - 1,372 Views
20-03-2023, 18:32
Laatste bericht: Joy
18-03-2023, 19:29
Laatste bericht: Mabel
  Niet kunnen huilen Started by Nick
9 Replies - 1,716 Views
21-08-2022, 17:48
Laatste bericht: Jupiter
17-08-2022, 23:37
Laatste bericht: J@n
  Trek het even niet meer. Started by thunder
9 Replies - 1,458 Views
06-06-2022, 07:12
Laatste bericht: Mabel
  Het gaat niet Started by cyranno
6 Replies - 1,374 Views
03-04-2022, 17:05
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)