Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik ben dit zo beu


#1

Daar is het weer. Dat kutgevoel. Er gaat de laatste weken weer geen dag voorbij zonder dat ik me zo voel.
Heb ik weer negatief zitten denken over mezelf? Ik weet het haast niet meer, mijn gedachten gaan zo snel en automatisch, ik kan het niet volgen. Volgens mijn psycholoog heb ik een zeer kritisch stemmetje in mij dat mij godganse dag afbreekt. Geen wonder dat ik verdrietig ben. Ze heeft me een boek voorgesteld dat ik kan lezen. Ik lees graag, het geeft me hoop op een oplossing. Maar ik voel me nu zo moedeloos, zo stom, zo alleen, zo onvolwassen. 

Ik weet het allemaal niet meer, waarom kan ik niet eens gewoon gelukkig zijn. Waar is mijn vrolijke ik? Het lijkt wel geleden sinds dat ik kind was. Ik hield zoveel van zingen, waar is dat naartoe? Weggevreten door schaamte, onzekerheid en angst. Verdomme waarom breek ik mijn eigen zo af, waarom doe ik dit mijzelf aan. Het is een kwelling. Anderen zeggen dat ik het goed doe, maar ik zie het gewoonweg niet! Het leven valt me erg zwaar zo, wat heeft het nog voor zin. Vechten is zo vermoeiend, ik ben zo futloos als een leeggelopen ballon. Alles is teveel, alles kost moeite. De was blijft aan de draad hangen, het eten van gisteren is nog niet afgeruimd, de lakens ik weet niet hoe lang niet ververst,.. Gelukkig heb ik een lieve vriend maar vind het ook erg voor hem. Ik snap soms echt niet wat hij aan mij heeft. Ik ben zo beschaamd

Ik heb het gevoel dat ik mijn leven heb vergooid en nog steeds aan het vergooien ben. Vrienden van me reizen, hebben kinderen, worden dokter, doen mee aan the voice, .. iedereen leeft voluit. behalve ik. Ik ben 28 jaar maar heb het gevoel dat ik ergens ben blijven hangen. Ik heb zoveel jaren verspild met angstig en verdrietig zijn. Ik heb maar gevolgd en gedaan wat andere mij zeiden te doen. Ik heb het gevoel dat ik nog niet geleefd heb. Ik heb zo'n spijt van die verloren tijd. Nu kun je zeggen, daar kan je niks aan doen, leef nu. Ja dat probeer ik echt waar maar het lukt gwn niet. Mijn kritische en angstige gedachten houden me tegen. Ik kan nergens meer van genieten. Behalve snoep en junkfood ja, maar dat is ook maar even want achteraf voel ik mij een vet varken.

Ik heb bang dat ik nooit gelukkig ga zijn. Ik ben al 2 keer opgenomen geweest in mijn leven. De laatste was 2 jaar geleden. Ik heb toen serieus wat veranderingen aangebracht in mijn leven. Ik wou er helemaal voor gaan om nu eens aan mezelf te denken en te doen wa ik wou doen. Dan ging ik me beter voelen. Ik ben gestopt met mijn job die me alleen maar stress bezorgde en ging een cursus fotografie en webdesign doen. Ik wou een halftijdse rustige job en dan zou ik in bij beroep opstarten voor mijn fotografie en webdesign. Daarbuiten blijf ik ook nog naar de muziekschool gaan. Strak plan. altans dat dacht ik toen. Nu weet ik het even allemaal niet meer. Ik heb bang. Bang om te falen. Bang om met de mensen te praten, om mezelf te verkopen, om aangestaard te worden als ik foto's maak, om mensen instructies te geven om bepaalde poses te doen, om te onderhandelen, .. Is dit wel iets voor mij? Dan doe ik iets wat ik graag zou willen, maak ik er nog een hel van. Mijn brein vind het nooit goed. Wat moet ik hier nu mee.. Mee stoppen? Ik ben bang de verkeerde keuze te maken. Ik krijg veel positieve reacties op mijn foto's, maar als ik aan het shooten ben voel ik me lomp. Als ik de foto's aan het bewerken ben weet ik niet meer wat ik mooi vind. Hoe kan dat nu? Waar is mijn mening?
Ik ben dit zo beu Sad


Herkent iemand deze gevoelens? Is er iemand die mij kan helpen? Of weet iemand iets wat helpt? Laat aub iets weten, ik ben wanhopig.

Liefs,
Stephanie
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-05-2019, 13:03 door Jorin.)

Hoi Stephanie,

Zeker herkenbaar. 
Mijn tip is: Accepteren dat je onzeker en faalangstig bent i.p.v. dat je dit gevoel probeert weg te drukken en afkeurt.  Jouweigen gevoelens niet bestempelen als iets negatiefs, maar er neutraal naar leren kijken. 
Ondanks het gevoel toch doorgaan met de dingen die je graag wilt doen. De dingen waar je tegenop ziet niet uitstellen, maar zo snel mogelijk aangaan.

En "Wie in de achteruitkijkspiegel blijft kijken, ziet niet wat er voor hem gebeurt" 
Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar verander je niets meer aan en erover peinzen en ervan balen schiet je niks mee op. Dat verpest je tijd in het nu alleen maar.

Ik begrijp overigens dat dit misschien niet meteen lukt, sommige dingen moeten groeien.
Perfectionisme blijft mijn valkuil, maar het
besef dat iedereen evenveel waard is ongeacht wat hij/zij kan of doet, heeft ervoor gezorgd dat ik minder bang ben te falen en minder kritisch en liever ben naar mijzelf. 
Je doet je best, en de rest pffft (zoals Lenette van Dongen zegt)
Daarnaast proberen wij mensen alles te controleren en we denken ook dat alles maakbaar is, dit valt reuze mee Wink Je hebt wel keuzes, maar je leven is echt niet mooier of beter als je alles gecontroleerd plant van A tot Z  dan als je van dag tot dag leeft.

Hoe meer en hoger de verwachtingen die je aan jezelf en je leven stelt, hoe vaker je jezelf mislukt zult voelen. Je hebt een beeld van hoe jouw leven zou moeten zijn ahv de dingen die je bij anderen ziet. Het liefst wil je al die positieve dingen van mensen in één zijn. Dat is niet echt haalbaar hè? Dus voel je je constant tekort schieten.
Je wordt er gelukkiger van te stoppen met vergelijken. Richt je op jezelf, wat vind jij leuk om te doen en accepteer jezelf volledig inclusief je sterke en minder sterke kanten. 

Liefs
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-05-2019, 01:41 door Letitgo.)

Hoi lieve Stephanie,

Voor mij is jouw bericht ook herkenbaar. Door mijn terugkerende depressies is mijn leven (tot nu toe) toch heel anders verlopen dan gepland en daar ben ik soms verdrietig om. Vooral als ik om mij heen kijk en mij vergelijk met anderen op gebied van carrière en gezin. Ik probeer dat los te laten en dat lukt steeds beter. Sinds een tijdje is mijn denkwijze een beetje gewijzigd in dat ik door mijn depressies misschien wel een hele andere weg KAN en MOET bewandelen dan anderen. En dat is een leven met een beperking en daardoor met andere uitdagingen. Geen carrièreladder , maar leven met wat er is. Tevreden zijn met mijzelf met een depressie. En steeds vaker bemerk ik bij mijzelf dat Ik mijzelf complimenten geef. Dat ik mijn kracht en doorzettingsvermogen opmerk en dat ook kan zien naast alles wat Niet loopt zoals ik wil.

Even opnieuw begonnen, want mijn gsm reageert altijd langzaam als ik hier een lang bericht typ.

Jouw gevecht met je hobby/toekomstig beroep is een gevolg van je depressie. Dat doet je depressie, het zegt niets over je ware passie voor je werk. Twijfel daar alsjeblieft niet aan. Want als je ermee stopt dam vindt de depressie wel weer iets anders waarover je gaat twijfelen.

Ik heb inmiddels geleerd dat zoeken naar een oorzaak en oplossing veel energie kost en zoeken is naar een speld in de hooiberg. Ik heb ze nog niet gevonden.

Verder herken ik wat je schrijft over je gedachten. Ze gaan zo snel dat je je er niet bewust van bent. Dat heb ik ook. En ook dat kritische naar jezelf toe. Pff heel vermoeiend.

Liefs,
Marjolein
Antwoord

#4

(18-05-2019, 20:59)Steph schreef: Daar is het weer. Dat kutgevoel. Er gaat de laatste weken weer geen dag voorbij zonder dat ik me zo voel.
Heb ik weer negatief zitten denken over mezelf? Ik weet het haast niet meer, mijn gedachten gaan zo snel en automatisch, ik kan het niet volgen. Volgens mijn psycholoog heb ik een zeer kritisch stemmetje in mij dat mij godganse dag afbreekt. Geen wonder dat ik verdrietig ben. Ze heeft me een boek voorgesteld dat ik kan lezen. Ik lees graag, het geeft me hoop op een oplossing. Maar ik voel me nu zo moedeloos, zo stom, zo alleen, zo onvolwassen. 

Ik weet het allemaal niet meer, waarom kan ik niet eens gewoon gelukkig zijn. Waar is mijn vrolijke ik? Het lijkt wel geleden sinds dat ik kind was. Ik hield zoveel van zingen, waar is dat naartoe? Weggevreten door schaamte, onzekerheid en angst. Verdomme waarom breek ik mijn eigen zo af, waarom doe ik dit mijzelf aan. Het is een kwelling. Anderen zeggen dat ik het goed doe, maar ik zie het gewoonweg niet! Het leven valt me erg zwaar zo, wat heeft het nog voor zin. Vechten is zo vermoeiend, ik ben zo futloos als een leeggelopen ballon. Alles is teveel, alles kost moeite. De was blijft aan de draad hangen, het eten van gisteren is nog niet afgeruimd, de lakens ik weet niet hoe lang niet ververst,.. Gelukkig heb ik een lieve vriend maar vind het ook erg voor hem. Ik snap soms echt niet wat hij aan mij heeft. Ik ben zo beschaamd

Ik heb het gevoel dat ik mijn leven heb vergooid en nog steeds aan het vergooien ben. Vrienden van me reizen, hebben kinderen, worden dokter, doen mee aan the voice, .. iedereen leeft voluit. behalve ik. Ik ben 28 jaar maar heb het gevoel dat ik ergens ben blijven hangen. Ik heb zoveel jaren verspild met angstig en verdrietig zijn. Ik heb maar gevolgd en gedaan wat andere mij zeiden te doen. Ik heb het gevoel dat ik nog niet geleefd heb. Ik heb zo'n spijt van die verloren tijd. Nu kun je zeggen, daar kan je niks aan doen, leef nu. Ja dat probeer ik echt waar maar het lukt gwn niet. Mijn kritische en angstige gedachten houden me tegen. Ik kan nergens meer van genieten. Behalve snoep en junkfood ja, maar dat is ook maar even want achteraf voel ik mij een vet varken.

Ik heb bang dat ik nooit gelukkig ga zijn. Ik ben al 2 keer opgenomen geweest in mijn leven. De laatste was 2 jaar geleden. Ik heb toen serieus wat veranderingen aangebracht in mijn leven. Ik wou er helemaal voor gaan om nu eens aan mezelf te denken en te doen wa ik wou doen. Dan ging ik me beter voelen. Ik ben gestopt met mijn job die me alleen maar stress bezorgde en ging een cursus fotografie en webdesign doen. Ik wou een halftijdse rustige job en dan zou ik in bij beroep opstarten voor mijn fotografie en webdesign. Daarbuiten blijf ik ook nog naar de muziekschool gaan. Strak plan. altans dat dacht ik toen. Nu weet ik het even allemaal niet meer. Ik heb bang. Bang om te falen. Bang om met de mensen te praten, om mezelf te verkopen, om aangestaard te worden als ik foto's maak, om mensen instructies te geven om bepaalde poses te doen, om te onderhandelen, .. Is dit wel iets voor mij? Dan doe ik iets wat ik graag zou willen, maak ik er nog een hel van. Mijn brein vind het nooit goed. Wat moet ik hier nu mee.. Mee stoppen? Ik ben bang de verkeerde keuze te maken. Ik krijg veel positieve reacties op mijn foto's, maar als ik aan het shooten ben voel ik me lomp. Als ik de foto's aan het bewerken ben weet ik niet meer wat ik mooi vind. Hoe kan dat nu? Waar is mijn mening?
Ik ben dit zo beu Sad


Herkent iemand deze gevoelens? Is er iemand die mij kan helpen? Of weet iemand iets wat helpt? Laat aub iets weten, ik ben wanhopig.

Liefs,
Stephanie

Lieve Stephanie,

Wat dapper dat je je verhaal hier zo brengt, en wat goed verwoord ook. Ik herken mij er helemaal in, in bijna alles. Ik weet hoe het voelt om zo leeg te zijn en om andere mensen lekker door te zien gaan met hun leven. Maar dat betekent absoluut niet dat jij minder bent of dat het altijd zo zal zijn. Als je eraan werkt dan doe je al iets, dat is vooruitgang die jij boekt. Wat andere mensen doen is mooi en leuk maar dat is niet jouw leven, daar kun je naar streven als je iets bewondert. Het betekent niet dat jouw tijd nog niet zal komen. Misschien zitten zij dan wel in een dip, iedereen krijgt wel eens met vervelende periodes te maken. En wij, depressievelingen zeg maar, ervaren dat nou eenmaal sterker en vaker. 

Mijn tip is, geef niet op naar oplossingen. Je hebt nooit alles geprobeerd, en leer jezelf beter kennen en accepteren. Hoe, dat weet ik ook niet altijd, maar er zijn genoeg mensen die je daar wel beter mee kunnen helpen!

Ik wens je veel sterkte, steun en kracht toe!

Liefs van Shalin  Heart
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-12-2020, 17:45 door pukkie.)

-----
Antwoord

#6

Jeetje bedankt he, dit is precies waar ik op zoek naar was, toen ik nog niet wist waar ik naar zocht
Antwoord

#7

Vervelend inderdaad.
Spam is verwijderd.

Groet, Bert
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-12-2020, 22:33 door desireless.)

lotsa stuff i've been looking for all my life
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)