Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik ben aan het lijden, zware depressie


#1

Hallo,

Ik wil mijn verhaal even kwijt want ik voel zo veel en zo weinig tegelijk dat ik er helemaal gek van word.
Ik zou willen weten of mensen dit ook herkennen of meemaken.
Ik zal eerst vertellen hoe ik was.
Ik was een vrolijke meid, altijd actief, lief, voor iedereen zorgen, de sfeermaker, altijd leuke ideetjes en voorstellen. Altijd iedereen blij maken. Overal bij willen zijn, nieuwe dingen doen. Genieten van een badje, lekker eten. Welness dagje. Fietsen, wandelen, zwemmen. 
Ik ben al 7 jaar thuis wegens stemmings wisselingen.
Zeer vermoeiend maar de hypomanische momentjes waren een feest. Ik was superwoman en kon veel aan en durfde nieuwe dingen, ik was aanwezig, enthousiast, grappig. Ging nieuwe uitdagingen aan. Poetste als een gek mijn huisje, opnieuw en opnieuw. Ik lette op alle details, ik streefde de perfectie na, had men vaste structuurtje en kon van alles genieten. Serietje kijken. Op mijn terrasje zitten. Alles maar opnieuw en opnieuw decoreren en gezellig maken.
Dit jaar na een uit de hand gelopen wrs manische episode met grote schuldgevoelens als gevolg is mijn wereld volledig ingestort. Compleet verwoest!!!
Zwaarste depressie ooit. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt en wens het niemand toe.
Ik zit er nu al 4 maanden in. Medicatie, opnamens, crisisteam. Niks maakt me beter.
Hoe voel ik mij?
Ik kan van NIKS genieten, alles gaat los door me heen.
Niks komt binnen. Ik zit in een donkere zwarte put en dat is het enige wat ik zie. Ik blijf alles proberen wat ik graag deed maar nadien is het grote paniek en zo confronterend omdat ik het verschrikkelijk vond.
Enkele voorbeelden waar ik totaal niet van kan genieten en nu ook niet meer doe.
* zwemmen, fietsen, wandelen, cinema, de zon op mijn huid, lekker eten, drankje, cadeautjes krijgen doet me niks. Knuffel van men metekindje doet me niks. Mijn favoriete serie kan ik niet kijken. Tv ook al niet. Ik kook niet meer. Ik eet weinig. Mijn geweldige poetsmomentjes, daar schiet niks meer van over. Lekker ijsje eten, doet me niks. Ben niet op mijn terras geweest deze zomer, nrm is het daar altijd mooi met lichtjes en bloemetjes. Alle dagen gaan voorbij in leegte. Ik voel veel woede, kwaadheid en angst dat het NOOIT meer goedkomt. Al mijn structuur is weg, alle leuke momentjes zijn weg. Ik kijk naar fotos van een tijdje geleden en ik denk dan, ah toen was ik nog gelukkig.
Hoelang kan een mens zoiets volhouden. Ik ben alles aan het verliezen stilletjes aan. Mijn hobby's, vrienden, passies. Alles glipt me door de vingers.
Ik wil gewoon mijn dood simpele dagdagelijkse leventje terug. Ik ben elke dag bang, bang om te koken, bang om te eten, bang om naar te winkel te gaan, mensen te ontmoeten. Ik was zo een zelfstandige vrouw en deed alles allleen. Vond het helemaal geweldig. Maar nu??!! Ik herken mezelf niet meer. De vrolijke meid is weg en komt nooit meer terug. Elke dag is een gevecht, een nachtmerrie.
Ik begin op alle nee te zeggen. Want ik kan me echt niet meer staande houden. Ik ben helemaal op!
Dit is een uitzichtloze cirkel.
Elke stap dat ik moet zetten is er 1 te veel.
Mijn familie lijd er ook onder om me zo te zien.
Ze verwachten maar 1 ding. Dat ik terug gelukkig word.
Alles is 1 grote puinhoop, een doolhof waar ik niet uit geraak.
Ik wil vandaag 1 ding, lekker douche, fris pyamaatje aan, lekker in de zetel met een zakje chips een film kijken. En zelfs dat is me niet gegund want ik haat het nu gewoon. Dan maar liever voor me uit staren tot ik moe word.

Geraken mensen hieruit en hoe?
Ik ben bang dat ik de rest van mijn leven zo zal blijven en mss heb ik dat dan ook wel verdiend.
1 geluksmomentje, nog eens 1 keer oprecht lachen, nog eens 1 dag zonder zorgen. Ik vraag niet meer x..
Antwoord

#2

Hallo Riene, 

Ten eerste welkom  hier. 
Het klinkt zwaar zeg en dat zal het ook zijn .  Maar zo blijft het niet, alleen het kan wel zo voelen en een tijd duren. 


Er zijn hier meer mensen met MD varianten, .ik hoop dat zij even reageren hier op.   Ws is het ook de tegenstelling met eerder die het zo zwaar maakt , en ik heb daar zelf geen ervaring mee.

Stetkte, 
Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Rugzakje
Antwoord

#3

welkom op het forum 

het zwarte gat heb ik ook in gezeten nu gaat het wat beter maar het word nooit meer normaal 

groet J
Antwoord

#4

Ik heb je gelezen. Zelf diagnose bipolair en ik herken wel dat je soms je oude ik kwijt lijkt te zijn. 
Slik je ook medicatie? Bij mij heeft de medicatie gezorgd dat ik passiever werd en nog moeilijker dingen oppak. Ik hoop dat je af en toe weer een beetje gaat genieten van dingen.
Antwoord

#5

Bedankt voor je reactie.
Ik nam al jaren quetiapine 25mg voor het slapen gaan maar dat was vooral voor onrust in de avond enzo. Neem ik nog steeds.
En had ook nog geen officiele diagnose ofzo.
Na de wrs manische uitspatting ben ik met lamotrigine gestart. Zat aan 200mg per dag en nam het zo een dik 2 tal maanden denk ik. Maar pff ben er niet mee uit mijn put geraakt. En wil terug een hypomanie ofzo dus ben sinds een 2tal weken gestopt met de medicatie want ik voelde me er vooral een zombie mee.
Zelf gestopt, niet slim maar ik was er helemaal klaar mee en wist ook niet goed wat de bedoeling was van die medicatie
Antwoord

#6

(05-09-2021, 20:54)Riene schreef: Hallo,

Ik wil mijn verhaal even kwijt want ik voel zo veel en zo weinig tegelijk dat ik er helemaal gek van word.
Ik zou willen weten of mensen dit ook herkennen of meemaken.
Ik zal eerst vertellen hoe ik was.
Ik was een vrolijke meid, altijd actief, lief, voor iedereen zorgen, de sfeermaker, altijd leuke ideetjes en voorstellen. Altijd iedereen blij maken. Overal bij willen zijn, nieuwe dingen doen. Genieten van een badje, lekker eten. Welness dagje. Fietsen, wandelen, zwemmen. 
Ik ben al 7 jaar thuis wegens stemmings wisselingen.
Zeer vermoeiend maar de hypomanische momentjes waren een feest. Ik was superwoman en kon veel aan en durfde nieuwe dingen, ik was aanwezig, enthousiast, grappig. Ging nieuwe uitdagingen aan. Poetste als een gek mijn huisje, opnieuw en opnieuw. Ik lette op alle details, ik streefde de perfectie na, had men vaste structuurtje en kon van alles genieten. Serietje kijken. Op mijn terrasje zitten. Alles maar opnieuw en opnieuw decoreren en gezellig maken.
Dit jaar na een uit de hand gelopen wrs manische episode met grote schuldgevoelens als gevolg is mijn wereld volledig ingestort. Compleet verwoest!!!
Zwaarste depressie ooit. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt en wens het niemand toe.
Ik zit er nu al 4 maanden in. Medicatie, opnamens, crisisteam. Niks maakt me beter.
Hoe voel ik mij?
Ik kan van NIKS genieten, alles gaat los door me heen.
Niks komt binnen. Ik zit in een donkere zwarte put en dat is het enige wat ik zie. Ik blijf alles proberen wat ik graag deed maar nadien is het grote paniek en zo confronterend omdat ik het verschrikkelijk vond.
Enkele voorbeelden waar ik totaal niet van kan genieten en nu ook niet meer doe.
* zwemmen, fietsen, wandelen, cinema, de zon op mijn huid, lekker eten, drankje, cadeautjes krijgen doet me niks. Knuffel van men metekindje doet me niks. Mijn favoriete serie kan ik niet kijken. Tv ook al niet. Ik kook niet meer. Ik eet weinig. Mijn geweldige poetsmomentjes, daar schiet niks meer van over. Lekker ijsje eten, doet me niks. Ben niet op mijn terras geweest deze zomer, nrm is het daar altijd mooi met lichtjes en bloemetjes. Alle dagen gaan voorbij in leegte. Ik voel veel woede, kwaadheid en angst dat het NOOIT meer goedkomt. Al mijn structuur is weg, alle leuke momentjes zijn weg. Ik kijk naar fotos van een tijdje geleden en ik denk dan, ah toen was ik nog gelukkig.
Hoelang kan een mens zoiets volhouden. Ik ben alles aan het verliezen stilletjes aan. Mijn hobby's, vrienden, passies. Alles glipt me door de vingers.
Ik wil gewoon mijn dood simpele dagdagelijkse leventje terug. Ik ben elke dag bang, bang om te koken, bang om te eten, bang om naar te winkel te gaan, mensen te ontmoeten. Ik was zo een zelfstandige vrouw en deed alles allleen. Vond het helemaal geweldig. Maar nu??!! Ik herken mezelf niet meer. De vrolijke meid is weg en komt nooit meer terug. Elke dag is een gevecht, een nachtmerrie.
Ik begin op alle nee te zeggen. Want ik kan me echt niet meer staande houden. Ik ben helemaal op!
Dit is een uitzichtloze cirkel.
Elke stap dat ik moet zetten is er 1 te veel.
Mijn familie lijd er ook onder om me zo te zien.
Ze verwachten maar 1 ding. Dat ik terug gelukkig word.
Alles is 1 grote puinhoop, een doolhof waar ik niet uit geraak.
Ik wil vandaag 1 ding, lekker douche, fris pyamaatje aan, lekker in de zetel met een zakje chips een film kijken. En zelfs dat is me niet gegund want ik haat het nu gewoon. Dan maar liever voor me uit staren tot ik moe word.

Geraken mensen hieruit en hoe?
Ik ben bang dat ik de rest van mijn leven zo zal blijven en mss heb ik dat dan ook wel verdiend.
1 geluksmomentje, nog eens 1 keer oprecht lachen, nog eens 1 dag zonder zorgen. Ik vraag niet meer x..

Ik heb je verhaal gelezen, heftig, en inderdaad het lijkt uitzichtloos, mijn vrouw heeft in een zelfde soort situatie gezeten, zo'n 6 jaar zware depressie gehad. Ik denk zo'n 5 a 6 keer voor meerdere weken opgenomen geweest, telkens met 0 resultaat, dan zakt de moed je wel in de schoenen. Kan hier een heel verhaal schrijven over van alles en nog wat over wat er gebeurt is, maar het komt erop neer dat ze bij haar als laatste middel  ECT, ( elektroshocktherapie) voorgesteld hebben, daar heeft ze mee ingestemd, ze is toen opgenomen geweest in Nijmegen, na de eerste behandeling zagen we al meteen verbetering, na de 2e keer zagen we haar weer lachen (jaren niet meer gezien) in totaal 12 keer toegepast en ze leek wel herboren, en ze moest zelf haar eigen weer helemaal uitvinden, 5 jaar zwaar depressief geweest, en wist zogezegd niet meer hoe het was om je eigen tussen haakjes normaal te voelen. Half jaartje later, voelde ze kleine terugval aankomen, ze heeft toen nog een aantal extra behandelingen gekregen voor weer een goede boost zeg maar. We zijn nu bijna 3 jaar verder en het gaat nog steeds perfect, enkel alleen nog eenmaal in de maand thuishulp voor wat ondersteuning, is ook weer begonnen met wat uurtjes vrijwilligerswerk om over tijdje toch weer betaald werk te gaan doen. Het is een hele lange weg geweest, maar als we hadden geweten dat ECT zo goed zou werken waren we daar meteen voor gegaan, het is uiteraard geen zekerheid dat dit bij iedereen (snel) aanslaat. Geef de moet niet op! Mocht je je hart willen luchten of meer willen weten dan hoor ik het wel, mag je me prive mailen.
Antwoord

#7

Hallo Riene,


Hallo Riene wat een verhaal zeg en wat fantastisch dat de ect geholpen heeft.Ik heb er 4 gehad en voelde na de 4e keer me geweldig en dacht dat ik genezen was met de ect gestopt maar helaas was dit een foute beslissing zie mijn topic.helaas na 4 goede geweldige weer mezelf zijnde dagen tot het weer mis ging.Morgen naar psychiater overleg weer ect of niet.Ik had na mijn 4e ect dus overleg met psychiater en die zei niet van Karin mss kunnen we nog een paar doen
Volgens mij kan je niet echt weten wanneer het genoeg is ,heb jjj geen last van bijwerkingen?Ik had en.heb nog gevoel dst ik.op pantoffels loop.en toch wel wat geheugemverlies Ik hoop zo dat ik mezelf weer mag vinden

Groetjes Karin
Antwoord

#8

Beste Riene welkom hier op het forum eerst en vooral. Ik lees dat je t heel zwaar hebt en ik kan er van inkomen want met stemmingswisselingen ben ik vertrouwd al heb ik nooit de manische periodes maar eerder gevoelens van euforie en gevoel van alles te kunnen en daarna heel diep . Ikzelf heb de diagnose van borderline persoonlijkheidsstoornis en daar zijn stemmingswisselingen die vaak en vlug afwisselen een kenmerk van. Aan de hand van de diagnose heb ik gepaste therapie gekregen . Ik vraag me af of het bij jou ook niet zo verlopen is of zo kan verlopen? Dat je eerst bij psychiater een diagnose kan verkrijgen en dan aan de hand daarvan de gepaste therapie of behandeling uitstippelen? Misschien krijg je dan wel de gepaste medicatie en therapie en kan je stabieler worden want depressies kunnen heel zwaar zijn. Mijn hele leven lang was ik op zoek naar mijn stabiliteit maar heb het uiteindelijk na jaren wel enigszins gevonden. Ik hoop dat je er ook kan naar streven. Is lithium geen optie?? Ik vraag het me gewoon af . Hou je goed en schrijf maar van je af ik ga het volgen cyranno
Antwoord

#9

Hallo

Ik herken mij er volledig in! Hoe gaat het nu met je? Al wat beter? 


Groetjes Streepy
Antwoord

#10

Dag Riene

Hoe is het verder met jou gegaan?
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
03-02-2023, 22:14
Laatste bericht: staterium
19-09-2021, 21:23
Laatste bericht: Bert
  Depressie en angste eeduu Started by Herman
1 Replies - 1,662 Views
02-06-2018, 11:55
Laatste bericht: Bert



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)