Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik ben..


#1

Ja wie ben ik eigenlijk... Wie ben je als je je elke dag door het leven moet worstelen en er eigenlijk werkelijk geen enkel nut inziet om dat te doen?

Ik ben een vrouw van eind 30, werk in de zorg en ik ben er goed in. Of ik het leuk vind is een ander verhaal en of het goed voor me is, is maar helemaal de vraag. Het allerliefst zou ik een andere baan buiten de zorg vinden, want elke dag die stortbak aan ellendige verhalen is ook niet alles..

Maar ja, hoe? Hoe doe je dat als je een redelijk goed salaris hebt en maar net rond kan komen omdat je een nieuw vrij duur huis hebt? Geen geld voor een opleiding en alle andere banen hebben een lager salaris. Bovendien heb ik geen idee wat ik wel zou willen doen, werken vind ik ook een noodzakelijk kwaad. Met t huis ben ik ontzettend blij trouwens, dat dan weer wel.

Al jaren kamp ik met sombere gevoelens en negatieve gedachten. Erfelijk belast, heerlijk. Twee jaar ziek thuis gezeten met een ernstige depressie, volle bak therapie en medicatie. Venlafaxine. Ik stond toen op 300mg en ben de afgelopen jaren af gaan bouwen omdat alle bijwerkingen me tegenstaan en het goede effect ook al lang niet merkbaar is (vraag me ook af of 't überhaupt iets gedaan heeft, want de somberheid is nooit echt weggeweest) . Sta nu sinds een week op 37,5. En vraag me ook af of dat nu de reden is dat alle somberheid me weer keihard aanvliegt. Zijn dit afbouw verschijnselen? En hoe onderscheid ik die van een weer naderende depressie?? 

Of komt het toch ook omdat het mij niet lukt om een leuke relatie te vinden, ik daardoor ondertussen flink verbitterd aan 't worden ben en ik de afgelopen twee weken om me heen twee verlovingen en twee zwangerschappen heb horen aankondigen..? Goede vriendinnen, dus ben blij voor ze (of zou dit moeten zijn), maar het doet ook pijn. Waarom lukt het iedereen en mij niet? Waarom lijkt iedereen alles te doen wat "hoort" en zit ik nog steeds eenzaam en alleen op de bank?

Heb me weer aangemeld voor therapie en sta op de wachtlijst. Doe leuke dingen, kom mijn huis nog uit voor andere dingen dan werk. Heb veel vrienden, maak op z'n tijd mooie reizen. Maar ik voel mezelf wegglijden en de gedachten dat dit leven toch echt volkomen zinloos en leeg is, dringen zich steeds meer op.. Ik ben alleen. Geen gezin. Geen man. Geen zicht op dat een gezin ooit nog lukt gezien mijn leeftijd en de ervaringen van de afgelopen jaren. Geen succes op datingsites ondanks talloze tips en cursussen en vrienden die me zeggen dat ik geweldig ben, humor heb en heel mooi ben..

Heel leuk, maar zelf geloof ik daar niet meer in. Het tegendeel wordt dagelijks bewezen en ik weet niet hoe lang ik het nog aankan..

Zo. Dat is eruit. Lekker om het eens ongecensureerd neer te knallen. Dank voor 't lezen..
Antwoord

#2

Hoi Flow,

Allereerst welkom op dit forum. Hier vind je mensen die met dezelfde soort shit kampen. Ook ik vraag mij elke dag af waarom ik in godsnaam wakker wordt. Zelf heb/had ik wel een relatie, en twee dochters, maar lig momenteel in scheiding vanwege een levenslange depressie (en nog meer, verlatingsangst/jaloezie), en mijn vrouw kon dat niet langer aan. Al sinds mijn 20e vraag ik mij af waarom wij überhaupt bestaan. Ik leef duidelijk niet voor míjn plezier. Je elke dag somber voelen, en je hoofd vol met negatieve gedachten is zwaar, heel zwaar.
Weet wel dat je heel sterk bent, anders had je het niet zolang vol gehouden. En weet ook dat je niet alleen staat, wellicht is dat enige steun. In ieder geval, hier kun je je verhaal/ei kwijt wanneer het je uitkomt, je hart/geest luchten kan nooit kwaad.

Groetjes, Danny.
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-09-2019, 14:36 door Jorin.)

Hoi Flow,

Heel herkenbaar, aantal zinnen heb ikzelf vandaag letterlijk gedacht.
Goed dat je weer therapie hebt ingeschakeld en hier van je af schrijft. 

Je vraagt niet om advies, maar hieronder mijn gedachten over jouw situatie:

Het wegglijden kan aan de veranderde omstandigheden liggen: de zwangere en verloofde vriendinnen, verlaagde dosis medicatie, hormonen, etc.
Er zijn altijd zoveel factoren die invloed kunnen hebben dat je het niet met zekerheid kan aanwijzen. Voor nu is het denk ik belangrijk dat waar je controle over hebt weer stabiel te krijgen.

-Nadenken over je leven en welke stappen je daarin wilt nemen, is dit geen geschikt moment voor. Verwen jezelf met dingen waar je fijner door voelt en mijd even de minder leuke dingen waar je onderuit kunt. 

-Dingen anders willen dan ze zijn, zonder er invloed op te hebben, brengt je dieper in de put ipv eruit. Beter accepteren hoe het is, de mooie kanten van je eigen situatie zien.

-Is het een optie om voor nu toch eerst maar weer terug te gaan naar de dosis waarop je je nog goed voelde? Ja, de bijwerkingen staan je tegen en misschien doet het niet genoeg voor je, maar wellicht deed het wel iets. Het zorgde misschien dat je nog net boven de ondergrens zat, waar je nu onder duikt en niet op berekend was? (Als je je iets minder depressief voelt, kan je vergeten hoe het was op het diepste punt)


Omgaan met (chronische) depressie is moeilijk. Ik heb helaas geen kant en klare oplossing voor ons.
Antwoord

#4

(02-09-2019, 12:49)Flow79 schreef: Ja wie ben ik eigenlijk... Wie ben je als je je elke dag door het leven moet worstelen en er eigenlijk werkelijk geen enkel nut inziet om dat te doen?

Ik ben een vrouw van eind 30, werk in de zorg en ik ben er goed in. Of ik het leuk vind is een ander verhaal en of het goed voor me is, is maar helemaal de vraag. Het allerliefst zou ik een andere baan buiten de zorg vinden, want elke dag die stortbak aan ellendige verhalen is ook niet alles..

Maar ja, hoe? Hoe doe je dat als je een redelijk goed salaris hebt en maar net rond kan komen omdat je een nieuw vrij duur huis hebt? Geen geld voor een opleiding en alle andere banen hebben een lager salaris. Bovendien heb ik geen idee wat ik wel zou willen doen, werken vind ik ook een noodzakelijk kwaad. Met t huis ben ik ontzettend blij trouwens, dat dan weer wel.

Al jaren kamp ik met sombere gevoelens en negatieve gedachten. Erfelijk belast, heerlijk. Twee jaar ziek thuis gezeten met een ernstige depressie, volle bak therapie en medicatie. Venlafaxine. Ik stond toen op 300mg en ben de afgelopen jaren af gaan bouwen omdat alle bijwerkingen me tegenstaan en het goede effect ook al lang niet merkbaar is (vraag me ook af of 't überhaupt iets gedaan heeft, want de somberheid is nooit echt weggeweest) . Sta nu sinds een week op 37,5. En vraag me ook af of dat nu de reden is dat alle somberheid me weer keihard aanvliegt. Zijn dit afbouw verschijnselen? En hoe onderscheid ik die van een weer naderende depressie?? 

Of komt het toch ook omdat het mij niet lukt om een leuke relatie te vinden, ik daardoor ondertussen flink verbitterd aan 't worden ben en ik de afgelopen twee weken om me heen twee verlovingen en twee zwangerschappen heb horen aankondigen..? Goede vriendinnen, dus ben blij voor ze (of zou dit moeten zijn), maar het doet ook pijn. Waarom lukt het iedereen en mij niet? Waarom lijkt iedereen alles te doen wat "hoort" en zit ik nog steeds eenzaam en alleen op de bank?

Heb me weer aangemeld voor therapie en sta op de wachtlijst. Doe leuke dingen, kom mijn huis nog uit voor andere dingen dan werk. Heb veel vrienden, maak op z'n tijd mooie reizen. Maar ik voel mezelf wegglijden en de gedachten dat dit leven toch echt volkomen zinloos en leeg is, dringen zich steeds meer op.. Ik ben alleen. Geen gezin. Geen man. Geen zicht op dat een gezin ooit nog lukt gezien mijn leeftijd en de ervaringen van de afgelopen jaren. Geen succes op datingsites ondanks talloze tips en cursussen en vrienden die me zeggen dat ik geweldig ben, humor heb en heel mooi ben..

Heel leuk, maar zelf geloof ik daar niet meer in. Het tegendeel wordt dagelijks bewezen en ik weet niet hoe lang ik het nog aankan..

Zo. Dat is eruit. Lekker om het eens ongecensureerd neer te knallen. Dank voor 't lezen..

Hallo Flow,

Al eeuwen lang hebben mensen nagedacht over de grote existentiële levensvragen. Juist bij een depressie komen deze vragen naar boven. Moeilijke confronterende vragen waar iedereen mee te dealen heeft. Vragen waar geen antwoord op bestaat. Misschien moeten we de zinloosheid van het leven te omarmen. Weinig van wat we gedaan of gezegd hebben zal er ooit toe doen. Een pijnlijke waarheid. 

Groetjes,
Tara
Het is de tragedie van het leven dat we zelf moeten uitzoeken hoe te leven.
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Tara :   • Danny, Jorin
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-09-2019, 17:55 door Flow79.)

(02-09-2019, 13:31)Danny schreef: Hoi Flow,

Allereerst welkom op dit forum. Hier vind je mensen die met dezelfde soort shit kampen. Ook ik vraag mij elke dag af waarom ik in godsnaam wakker wordt. Zelf heb/had ik wel een relatie, en twee dochters, maar lig momenteel in scheiding vanwege een levenslange depressie (en nog meer, verlatingsangst/jaloezie), en mijn vrouw kon dat niet langer aan. Al sinds mijn 20e vraag ik mij af waarom wij überhaupt bestaan. Ik leef duidelijk niet voor míjn plezier. Je elke dag somber voelen, en je hoofd vol met negatieve gedachten is zwaar, heel zwaar.
Weet wel dat je heel sterk bent, anders had je het niet zolang vol gehouden. En weet ook dat je niet alleen staat, wellicht is dat enige steun. In ieder geval, hier kun je je verhaal/ei kwijt wanneer het je uitkomt, je hart/geest luchten kan nooit kwaad.

Groetjes, Danny.
Dankjewel voor je reactie, nog even uitvogelen hoe dit werkt en of ik op deze manier moet reageren op antwoorden.. Het is idd fijn te merken dat ik niet alleen sta.. Wat een nare situatie zit jij ook in.. 
Dank ook voor de opmerking over sterk zijn.. Nieuw inzicht.. Heb al zo vaak op willen geven maar ik doe het niet idd.. Nog niet.

(02-09-2019, 14:34)Jorin schreef: Hoi Flow,

Heel herkenbaar, aantal zinnen heb ikzelf vandaag letterlijk gedacht.
Goed dat je weer therapie hebt ingeschakeld en hier van je af schrijft. 

Je vraagt niet om advies, maar hieronder mijn gedachten over jouw situatie:

Het wegglijden kan aan de veranderde omstandigheden liggen: de zwangere en verloofde vriendinnen, verlaagde dosis medicatie, hormonen, etc.
Er zijn altijd zoveel factoren die invloed kunnen hebben dat je het niet met zekerheid kan aanwijzen. Voor nu is het denk ik belangrijk dat waar je controle over hebt weer stabiel te krijgen.

-Nadenken over je leven en welke stappen je daarin wilt nemen, is dit geen geschikt moment voor. Verwen jezelf met dingen waar je fijner door voelt en mijd even de minder leuke dingen waar je onderuit kunt. 

-Dingen anders willen dan ze zijn, zonder er invloed op te hebben, brengt je dieper in de put ipv eruit. Beter accepteren hoe het is, de mooie kanten van je eigen situatie zien.

-Is het een optie om voor nu toch eerst maar weer terug te gaan naar de dosis waarop je je nog goed voelde? Ja, de bijwerkingen staan je tegen en misschien doet het niet genoeg voor je, maar wellicht deed het wel iets. Het zorgde misschien dat je nog net boven de ondergrens zat, waar je nu onder duikt en niet op berekend was? (Als je je iets minder depressief voelt, kan je vergeten hoe het was op het diepste punt)


Omgaan met (chronische) depressie is moeilijk. Ik heb helaas geen kant en klare oplossing voor ons.
Dankjewel voor je uitgebreide reactie, heel fijn. Idd, voor stappen zetten is het nu niet de tijd.. Heb ook de opties niet maar ook geen energie. Accepteren en de mooie kanten zien is iets waar ik al jaren mee loop te klooien. Het lukt me niet. Ik zie de goede dingen niet zo goed of ze wegen naar mijn gevoel niet op tegen alle ellende.. 

Wat de dosering betreft is dat volgens mij precies waarom mensen er niet vanaf komen.. Ze ervaren weer sombere gevoelens en zijn bang voor major terugval.. Ik heb voor nu nog even de hoop dat t een afbouw verschijnsel is en dat 't weer wat milder wordt. Probeer m'n doel voor ogen te houden daarin, juist omdat ik er anders echt nooit vanaf zal komen.. De bijwerkingen zijn te heftig en groot om me er bij neer te kunnen leggen en dat is juist de reden voor afbouw. Mijn hartslag is veel en veel te hoog, ik heb m'n gebit deels kapot geknarst en ik ben bijna 20 kilo aangekomen waar ik me ook echt niet goed bij voel..

Was die oplossing er maar he? Of in ieder geval het weten dat het ooit beter wordt (goedkomt durf ik al niet meer te zeggen..)

(02-09-2019, 16:58)Tara schreef: Hallo Flow,

Al eeuwen lang hebben mensen nagedacht over de grote existentiële levensvragen. Juist bij een depressie komen deze vragen naar boven. Moeilijke confronterende vragen waar iedereen mee te dealen heeft. Vragen waar geen antwoord op bestaat. Misschien moeten we de zinloosheid van het leven te omarmen. Weinig van wat we gedaan of gezegd hebben zal er ooit toe doen. Een pijnlijke waarheid. 

Groetjes,
Tara
Het is de tragedie van het leven dat we zelf moeten uitzoeken hoe te leven.
Nou idd.. Maar hoe omarm je die zinloosheid? Of hoe geef je misschien nog enige zin aan het leven? Ik blijf er maar over nadenken.. Mijn vorige therapeut zei ooit: mensen met depressieve inslag zijn realisten, de meeste mensen denken er allemaal nooit zo over na en leven gewoon hun leven.. En daar vind ik wel wat in. Zie het ook om me heen. Hoe heerlijk moet het zijn om zo'n blij ei te zijn...
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Flow79 :   • Danny, Jorin
Antwoord

#6

(02-09-2019, 17:45)Flow79 schreef: Dankjewel voor je reactie, nog even uitvogelen hoe dit werkt en of ik op deze manier moet reageren op antwoorden.. Het is idd fijn te merken dat ik niet alleen sta.. Wat een nare situatie zit jij ook in.. 
Dank ook voor de opmerking over sterk zijn.. Nieuw inzicht.. Heb al zo vaak op willen geven maar ik doe het niet idd.. Nog niet.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie, heel fijn. Idd, voor stappen zetten is het nu niet de tijd.. Heb ook de opties niet maar ook geen energie. Accepteren en de mooie kanten zien is iets waar ik al jaren mee loop te klooien. Het lukt me niet. Ik zie de goede dingen niet zo goed of ze wegen naar mijn gevoel niet op tegen alle ellende.. 

Wat de dosering betreft is dat volgens mij precies waarom mensen er niet vanaf komen.. Ze ervaren weer sombere gevoelens en zijn bang voor major terugval.. Ik heb voor nu nog even de hoop dat t een afbouw verschijnsel is en dat 't weer wat milder wordt. Probeer m'n doel voor ogen te houden daarin, juist omdat ik er anders echt nooit vanaf zal komen.. De bijwerkingen zijn te heftig en groot om me er bij neer te kunnen leggen en dat is juist de reden voor afbouw. Mijn hartslag is veel en veel te hoog, ik heb m'n gebit deels kapot geknarst en ik ben bijna 20 kilo aangekomen waar ik me ook echt niet goed bij voel..

Was die oplossing er maar he? Of in ieder geval het weten dat het ooit beter wordt (goedkomt durf ik al niet meer te zeggen..)

Nou idd.. Maar hoe omarm je die zinloosheid? Of hoe geef je misschien nog enige zin aan het leven? Ik blijf er maar over nadenken.. Mijn vorige therapeut zei ooit: mensen met depressieve inslag zijn realisten, de meeste mensen denken er allemaal nooit zo over na en leven gewoon hun leven.. En daar vind ik wel wat in. Zie het ook om me heen. Hoe heerlijk moet het zijn om zo'n blij ei te zijn...

Hallo Flow,

Dieren leven ook gewoon hun leven en denken nergens over na, lijkt mij niet echt nastrevenswaardig. 

Juist het je bewust zijn de zinloosheid van het leven maakt het leven lichter. We worden niet aan het einde van ons leven niet ter verantwoording geroepen. Het leven is van ons en we hebben de vrijheid om ermee doen wat we zelf willen (uiteraard wel rekening houden met anderen, vrijheid heeft ook grenzen).

Je kunt wel zelf zin aan het leven geven. Bijvoorbeeld door er te zijn voor anderen. Werken in de zorg is zinvol. Jezelf ontwikkelen. Geloof. enz.

Er zijn duizenden boeken geschreven over zingeving. Er over nadenken geeft verdieping aan je  leven. Het is een buitengewoon interessant onderwerp. Echter tijdens een depressie is het niet goed om veel na te denken over zingeving. Probeer het onderwerp nu even los te laten. We zullen nooit te weten komen waarom we leven. Het antwoord op deze vraag zal nooit gevonden worden. Iedereen heeft zijn eigen antwoord. Er bestaat geen goed of fout antwoord.

Veel liefs,
Tara
Antwoord

#7

Dag Flow

Jouw post roept veel reacties op en ik hoop dat je dat prettig vind. Ook krijg je veel tips al vraag je er niet om. Ik wilde iets kwijt over venlafaxine. 300 mg is best veel. Als je nu afgebouwd hebt tot de kleinste dosis dan ben je er bijna vanaf. 
Zoals hier boven ook gezegd werd, het is moeilijk te achterhalen of je nu last hebt van afkick, of dat er weer in je eigen dynamiek een sombere periode aan kwam.

Wel belangrijk in dit verband is je onvrede met je werk. Ik ben coach en begeleid mensen hierin. De meeste mensen realiseren zich niet hoe aangrijpend onvrede op je werk is. Het is een massieve stress factor omdat je er elke dag heen moet en je er niet aan onttrekken kan. Dat op zich kan Al best een reden voor depressiviteit zijn! 
Er zijn verschillende wegen om die last te verminderen en daarmee een belangrijke voeding voor je depressie af te snijden.
Je kan op je werk hulp vragen aan je leidinggevende. Er zijn coach en trainingsprogramma die ingehuurd kunnen worden om je te helpen.
En/of je werkgever kan in je investeren qua opleiding om je te specialiseren zodat je werk beter bij je gaat passen. Je loopt tegen de 40 begrijp ik, dan is belastingtechnisch het aantrekkelijk voor je baas om een opleiding te betalen. Dat kost hem maar een deel. Het kan zelfs een opleiding zijn voor een andere branche! Als je daar vragen over hebt stel ze maar.

Als je je ongemakkelijk voelt bij dat je werkgever weet van je worsteling dan kan je het ook prive regelen. Daar zijn soms ook subsidies voor. 

Mocht later blijken dat je toch weer antidepressiva nodig hebt, dan kan je om een ander middel vragen. Er is een kans dat je van je oude middel na onderbreking een iets hogere dosis nodig hebt en bij mijn weten is 300 het maximum zo een beetje. Een ander middel heeft andere en mogelijk voor jou beter te verdragen bijwerkingen. Je kan trouwens via de psychiater of misschien ook huisarts een profiel laten maken via bloed of wangslijm. Dat sturen ze op naar Rotterdam Daarmee is te bepalen welke soort antidepressiva bij jou individueel beter of minder werken.

Succes
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)