verwijderd.
Als mijn bijdrages toch niet worden gewaardeerd kunnen ze beter maar worden verwijderd.

Hi Marjolein,

Waarom denk je dat je bijdragen niet worden gewaardeerd?

Hoi Marjolein,  

Goed dat je het er bij zet . 
Het viel me inderdaad  al op dat er telkens alleen maar verwijdert stond als reactie . 

Dan is het lastig reageren,  er staat dan immers niets. 
 Er kunnen immers allerlei redenen zijn waarom iemand terugkomt op zn besluit iets te plaatsen.  Ik had graag  de inhoud van je berichten gelezen   maar respecteer het wel als iemand er voor kiest toch liever niet te plaatsen. 

Ook ik vraag ik me af waarom je denkt dat het niet zou worden  gewaardeert? 

Weet nogmaals dat   je volkomen welkom bent om mee te schrijven !  

Liefs, Mabel

Ik wilde steeds nog op dit topic reageren... maar ik zou een boek kunnen schrijven hierover. Het is ZO veelomvattend bij mij. 

Er zijn mensen geweest die direct betrokken zijn geweest bij mijn 'crisis' en met wie de vriendschap wellicht nooit meer gelijkwaardig zou kunnen worden. We zijn nog jaren vrienden gebleven maar ik had toch het idee dat er een roze olifant bij was als we bij elkaar waren. En hoe soms iets simpels (bijv dat ik de weg niet kon vinden naar een verjaardag) opeens kon leiden tot overtrokken reacties. 

Er zijn mensen met wie het gewoon verwaterd is. Bij 'ons'  ging je op kamers als je ging studeren. Na het studeren vond je een baan, ergens in het land, dus de mensen zijn niet echt honkvast. Wat ik op FB zie, is de één wat meer in contact gebleven met de vrienden van de studententijd, de ander vindt weer allemaal nieuwe vrienden. Het is niet zo dat alleen ik niet meer bij de club hoor, de club is er eigenlijk niet meer. 

Na mijn crisis was het lastiger. Wat vertel je... Bij de een gooi je het hele verhaal eruit, bij de ander vertel je in 16 jaar nooit iets. Ik heb ook een vriendinnengroepje gehad waar ik gelogen heb. Het begon eigenlijk als wat losse uitjes en ik had niet gedacht/ingecalculeerd dat we elkaar zouden blijven zien. Op dat moment had ik een baan. (een echte zelfs, waar je een baas hebt die je betaalt als je hard gewerkt heb, heel leuk is dat, zoiets) Later was dat tijdelijke contract afgelopen en heb ik eens een dagje bij een kennis geholpen in zijn bedrijf en vervolgens volgehouden dat ik dat altijd deed. Nou kan ik heel slecht liegen en ik denk dat zij het ook een heel vaag verhaal vonden... het was in ieder geval geen handige basis voor een vriendschap. Maar hoe zij praatten over uitkeringstrekkers etc, en over een gezamenlijke bekende met een burn out... het nodigde ook niet uit om eerlijk te zijn. 

En nu... ik vind het nog steeds lastig. Ik heb wat minder energie dan andere mensen. Ik heb wat meer dips. Ik draag een enorme last mee van crisis en GGZ die ik nu aan het verwerken ben met EMDR. Maar ook daarbij.... wat meld je er over? Ik ben na de EMDR steeds een paar dagen total loss en bijv bij vrijwilligerswerk valt wel op dat ik soms een tijdje niks doe. 

Ik zou een heel boek kunnen schrijven over dit onderwerp, het is zo veelomvattend. Vind het vervelend om te lezen dat veel van jullie zich eenzaam voelen. Ik weet niet of jullie ook ervaren dat het met geld te maken heeft. Dat je niet zo makkelijk hobby's oppakt omdat het altijd geld kost...

Hoi Feline, 

Bij mij heeft de omgangsproblematiek  op zich  niet persé met geld te maken , ik ga met mensen om die amper modaal zitten .
( Ik heb geen fut nog belangstelling voor n hobby momenteel overigens ) . 
Maar kijkend naar de rol van geld in dit geheel komt er toch wat los.

 Ik heb van oudsher verkeert in omgevingen waar geld uitgeven en hebben niet echt gebruikelijk was. Ik ben er ook in geboren. 
Ws ook weer n stuk overerfelijke armoede zoals dat heet .  Ik weet niet beter en heb er altijd moeite mee geld ten behoeve van mezelf uit te geven,  dat is niets goeds en waaraan  denk je dat je dat verdient?-,  wat jij consumeert gaat ten koste van wat anders   ,  zoiets is me met de paplepel ingegoten. 
Eigenlijk best ziek, alsof je het niet waard bent , zoiets , de  overdraagbare minderwaardigheid van de landarbeidersklasse.
Daar ontsnapte ik niet aan door het volgen van een hbo opleiding, wat gezien mn achtergrond  ook al erg abnormaal was.  
Mijn ouders hebben dankzij wo 2 amper lagere school. Bij ons ging je niet op kamers en studeren. Werken was het hoogste doel , doen wat je gezegd werd, sober leven, sparen voor de uitzet. Trouwen en hetzelfde herhalen.   Het dubbeltje wat nooit n kwartje zou worden etc.  Als je maar werk had was "alles goed' , zelf deed je er amper toe. 

Gelukkig was er dan nog zoiets als studiefinanciering in mijn tijd . (En was er nog een kraakbeweging, waarin ik wat invluchtte. Dus ik kon weg. )  Dat vonden mn ouders niets  , en tja ik was ook nog n vrouw ,  wat moest je daar nou mee. Maar scholing was bij hen wel iets goeds.  Ik moest t maar uitzoeken, zolang ze er financieel maar niet aan hoefden bij te dragen.  En dat hebben ze ook nooit gedaan en ik heb er ook niet om gevraagd. 

Ik voelde me erg anders dan mn medestudenten , voor hen was het comfortabel vanzelfsprekend en in overeenstemming met hun achtergrond. Heel normaal dat collegeld , rijbewijzen , en kamers meegefinancierd werden, reizen ook, het kind moest zich ontwikkelen naar volwaardig maatschappij lid . Hier en daar had men nog nog n baantje voor de extra leukigheid en de ontwikkeling of zo .  En voor de emotionele steun en begeleiding waren ouders er ook. 
 Ik geloof niet dat ouders een zuigend blok aan het been waren zeg maar. ( Ik schaamde me voor mijn ouders. )

De meeste mensen waar ik nog mee omga hebben niet veel geld.  Dus dat is redelijk gelijkwaardig. Ik zit nog niet al te beroerd met mn wia. 

Maar ik heb er wel  tussen gezeten. 

Bij mijn voormalig beste vriendin was het ook tig keer op vakantie per jaar, weekendje weg , van restaurant naar hotel etc. Terras hier en daar.  De laatste keer dat ik haar sprak had ze nog  een hippe auto van haar vriend of man tegenwoordig , voor haar verjaardag gekregen .  Tja , ehh - wat moet ie nou het jaar daarop geven om dat te overtreffen?  Een bosje bloemen zal het wel niet meer wezen.

Ern andere vriendin , enig kind,  heeft geld gekregen om n huis te kopen ,  gaat het om mooie kleren, sjiek eten , etc . .. dat moet er ook altijd even bij vermeld,  luxe en sjiek , keurig opgeleid en sociaal verstandig . Zoiets. 
Dit zijn overigens wel mensen die zich voordoen als ruimdenkend sociaal links.  
 Ongemakkelijk ja ,  maar ook die contacten bestaan amper meer. 

Deze mensen praten overigens niet laagdunkend over uitkeringtrekkers , dat is niet sjiek en sociaal incorrect ,  maar onzichtbaar druipen de oordelen hun poriën uit  , ook richting niet- lichamelijke ziekten.  
Het is hun 'wereld'  gewoon niet . 
En onzichtbaar woekert er wel van alles, van alcoholverslaving  ( dure wijntjes is genieten, -daar hebben ze dan hard voor gewerkt, dus verdient)  tot gevalletjes huiselijk verbaal en lichamelijk geweld) .  Deugdmensen noemen ze dat tegenwoordig geloof ik . 'Wij deugen'.  

Klassemaatschappij heette dat vroeger , tegenwoordig hoor ik er amper meer wat over. Iedereen kan 'slagen'  als ie maar wil  ( dat is dus niet zo ,  er zitten echt grenzen aan die voorgehouden maakbaarheid )  en er word ook flink de schone schijn opgehouden.   

Ik voel me in deze maatschappij nergens bij horen , en ook totaal niet 'thuis'.   Kan me niet verbinden zeg maar gerust. 
Kan me voorstellen dat meer mensen met een psychisch mankement dit hebben .
Ik voelde me in een subcultuur destijds nog het beste.  

Liefs, Mabel

Ik kom uit wat ze noemden een arbeidersgezin. Mijn vader was banketbakker in loondienst en moeder was huisvrouw (mocht na haar trouwen niet meer werken!). Pas op de middelbare school kreeg ik een besef van klasseverschil. Ik had een 'vriendin' die het duidelijk beter had en sprak ook altijd met bijvoegelijke naamwoorden, zoals mijn suede laarzen, mijn leren jas, etc. Ik begreep nooit waarom ze met mij om wilde gaan, om beter af te steken, dacht ik wel eens. Na die school hield de vriendschap op.

Later kwam ik in allerlei verschillende milieus terecht en kon me er altijd wel een weg in vinden, maar denk dat ik me altijd erg aanpaste. Ik keek ook vaak op tegen andere mensen, dacht altijd dat die meer of beter waren dan ik. Ik herinner me nog steeds bepaalde uitspraken van mensen uit mijn jeugd: "jij begrijpt dat toch niet" en "jij hebt toch geen mening". Ik ben dat gaan geloven denk ik.

Van Mabel herken ik wel de boodschap van thuis: gewoon hard werken dan komt alles goed. En sparen, en vooral niemand tot last zijn. Nou dat heb ik gedaan, maar daarbij mezelf nogal weg gecijferd ben ik bang.

Mijn vader (die in de hemel zijt) probeerde uit zijn milieu los te komen door de krant te lezen (Volksrant) en stimuleerde ons dat ook te doen zodat we 'maatschappelijk geengageerd' werden. Dat boeide me toen helemaal niet als 11 jarige of zo. Ik bedenk me nu dat ondanks de 'wijze raad' die ik wél opvolgde er ook veel raadgevingen waren waar ik opstandig van werd en nog steeds ben. Dat waren meer dan raadgevingen, dat moest. Bijvoorbeeld verplicht wandelen op zondag na de kerk en sporten. Er werd nooit bij verteld dat dat ook leuk was of kon zijn.

Afijn, ik dwaal af. In welk milieu voel ik me thuis? Moeilijk te zeggen, het is niet zozeer een milieu als wel een sfeer denk ik. Als mensen belangstelling hebben voor elkaar, zonder oordeel, kunnen luisteren, eerlijk zijn. Dat zijn voor mij belangrijke waarden. En ik meen dat die in elk milieu wel te vinden zijn.

Lieve groet,
Alais

Wat komt er weer veel los. Ik reageer eerst op jou, Mabel.

Ik ben net een iets latere generatie. Bij ons was de studiefinanciering er nog wel, OV kaart ook, en je kon ook nog flink vertraging oplopen zonder dat dat erg was. Hoewel volgens mij de jaren 90 het meest luxe waren in die zin, toen kon je er nog veel langer over doen. Ik studeerde in Wageningen en daar waren weinig mensen die níet op kamers zaten. Het was met OV niet goed te bereiken. Een enkeling woonde met ouders in Wageningen en ik kende een paar mensen met auto die wel bij hun ouders bleven wonen.
De vrienden uit het dorp die niet op kamers gingen (wellicht niet konden wegens thuissituatie) daar is het contact toen minder mee geworden maar 90% ging op kamers na de middelbare school. Ik vond toen dat we allemaal uit normale gezinnen kwamen maar ik denk achteraf dat het allemaal gezinnen waren zonder armoe. De meeste vaders hadden een goede baan, meeste moeders waren thuis gebleven in jaren 80 en gingen langzaam weer wat werken. Ik lette er op die leeftijd niet zo op, denk dat mijn vrienden en vriendinnen financieel er een beetje hetzelfde bij zaten. Middelbare school dus. We werkten zelf hard op avonden, in weekenden en vakanties maar kregen ook genoeg van ouders. Allemaal wel op zomervakantie maar niemand op wintersport bij mijn weten. Het lijkt of de verschillen toen wat kleiner waren dan nu.

Toen ik studeerde was ik me er niet zo van bewust. In onze tijd kon je vrij makkelijk bij lenen dus degenen die weinig tot niets van de ouders kregen, konden met aanvullende beurs en lening toch nog eten en af en toe een rondje geven. Daar waren wel verschillen maar ik was me er minder bewust van. En ik denk dat degenen die bijv de weekenden nog in hun oude woonplaats hun baantje hadden, voor mij ook minder zichtbaar waren.

Het grote verschil is dat ik voor mijn crisis dacht dat het allemaal wel goed kwam. En na mijn crisis altijd bang ben geweest dat het allemaal niet meer goed zou komen. Ik heb van 2006 t/m 2010 bij mijn ouders gewoond met Wajong en had daardoor ruim genoeg te besteden, toch altijd bang dat het op een dag niet meer goed zou komen allemaal.

Vanaf mijn 25e merkte ik ook veel verschil tussen degenen die fulltime werkten en nog geen partner/gezin hadden en mijzelf. Ik ging niet reizen, niet uit eten, haalde niet mijn rijbewijs, ging niet veel uit. Ik gunde het mezelf ook niet. En dat ik toen zuiniger begon te leven, daar heb ik nu nog profijt van. Maar sociaal gezien kon ik niet zo goed meekomen. Ik was er ook niet open over. Etentjes daar bedacht ik smoezen voor. Eigenlijk leidde ik een soort dubbelleven, zou je haast kunnen zeggen. Want ik had toen nog wat vrienden in Wageningen, een paar contacten in mijn huidige stad en ik heb een grote familie. Als iemand me mee vroeg ergens naartoe was er altijd wel een neef jarig (verzon ik dan) of een vriendin uit de andere stad. Zo hoorde ik precies nergens bij en viel het ook niet zo op als ik eens twee maanden depressief thuis zat en me helemaal nergens vertoonde.

Wat een tijd achteraf... maar het was erg lastig want ik stond ook best stil. Terwijl de rest afstudeerde, ging samenwonen, trouwen, huizen kopen, kinderen krijgen. En ik rommelde maar wat aan. Deed wel altijd vrijwilligerswerk maar verder was ik druk met niet-bestaande-verjaardagen. Tot 2012 ofzo, toen hield ik dat ook allemaal niet meer vol en raakten zowel de oude als de nieuwe vriendschappen op een laag pitje.

Vanaf 2010 huurde ik particulier en toen moest ik wel opletten wat ik uitgaf. Toch heb ik met vrijwilligerswerk en met een wandelclub wel een leuke tijd beleefd. Daar heb ik het verhaal ook niet anders gemaakt dan het was. Maar ook daar merk ik dat sommige wandelvrienden bijv 4 x per jaar op vakantie gaan en nog verschillende weekenden weg. Terwijl bij mij met 2 weekenden weg het wel ophield sommige jaren.

Ach ik heb het niet slecht gehad. Maar heb bijv nooit een auto gehad en ik heb de zomers vaak bij mijn ouders in de tuin doorgebracht en niet op terras of in het buitenland. Ik kan nu ook zelf kiezen wat ik wil doen. Denk dat ik de tijd dat ik bij een 'vriendinnengroepje' hoorde maar het tegelijk financieel niet kon bijhouden qua etentjes en vakanties, het lastigst vond. Maar zij konden ook erg roddelen over de financiële situatie van anderen (vriendinnen die al eerder buiten het groepje gevallen waren) en dat nodigde niet uit om open te zijn over mijn situatie.

---

Overigens zijn mijn ouders niet van rijke komaf. Mijn vader komt van de boerderij en zij hebben in de jaren 50 wel armoede gekend. Maar... iedereen was toen arm in het dorp. En toen betekende arm niet dat je niet op vakantie kon... maar dat je blij was als er eten was.

Moeder uit hetzelfde dorp, haar vader was tuinder. Maar hij was een slimme tuinder, wist het allemaal goed te plannen en daardoor was er bij hun thuis iets meer mogelijk. En in mijn jeugd, jaren 80, waren de meeste gezinnen heel gemiddeld in het dorp. Een enkel Christelijk gezin was wat armer, een enkel ondernemersgezin wat welgestelder. Maar binnen het dorp hielp je elkaar ook en gaf je ook nog wel eens wat weg.

De moeders naaiden de kleding nog zelf. Elk gezin had een auto maar geen twee auto's. Voor mij was geld in ieder geval geen issue in mijn jeugd.

---

Alais, van welke generatie ben jij? Als je moeder na het trouwen niet meer mocht werken, gok ik dat je iets ouder bent dan ik.

Je noemt ook de kerk. Bij ons in de kerk was het wel de gewoonte elkaar te helpen, in die zin dat niemand honger hoefde te lijden. Tweedehands kleding en speelgoed vond meestal ook wel een weg naar de minder bedeelde gezinnen. En je hebt de diaconie, ik snap nog steeds niet precies hoe dat werkt maar daarmee gaat ook geld van de rijkeren naar de armeren.

Wat het nog met psychiatrie te maken heeft... voor mij was het financieel gezien na mijn 'crisis' dus wel wat lastiger om aansluiting te vinden. Achteraf was het makkelijker geweest als ik meteen open was geweest daarover. Maarja rond de 25... mensen zijn soms hard... en dom...
En nog steeds merk ik dat mensen die met HBO of WO zijn gaan werken en weinig tegenslag gehad hebben op dat vlak, zich niet kunnen voorstellen dat je bijv geen auto neemt.

Aan de andere kant, je hoeft in NL geen honger te lijden. Je hoeft niet op straat te slapen.

Het is misschien meer de angst voor de toekomst. Weten dat er een kans is dat mijn fiets wordt gestolen op dezelfde dag als mijn wasmachine het begeeft en mijn bed in elkaar zakt en de laptop niet meer opstart. Wetende dat het waarschijnlijk nooit allemaal op 1 dag gebeurt, maar wetende dat het wel zou kunnen. Of dat de belastingdienst weer een brief stuurt dat er van alles terugbetaald moet worden, wat ik nu nog niet weet. Sinds 2005 is een bepaald vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, weg. En ook al zou ik 300 euro meer hebben in de maand, dan zou dat gevoel denk ik hetzelfde blijven.

Verder vind ik dat de GGZ vaak faalt, als het gaat om te helpen de verbinding tussen je hoofd en je hart, je gevoel tot stand te brengen.
Therapieën richten zich op het hoofd, cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld of juist de andere kant mindfulness of meditatie. 
En die verbinding met je gevoel is nu juist essentieel om een beetje een leuk leven te hebben, althans dat is mijn kijk er op.

Dat is beetje zoals ik in het leven sta.

Groet, Bert

Hey Bert, ben dit wel met je eens...  
Liefs Joyce

---

Er zijn mensen geweest die direct betrokken zijn geweest bij mijn 'crisis' en met wie de vriendschap wellicht nooit meer gelijkwaardig zou kunnen worden. 


En nu... ik vind het nog steeds lastig. Ik heb wat minder energie dan andere mensen. Ik heb wat meer dips. Ik draag een enorme last mee van crisis en GGZ die ik nu aan het verwerken ben met EMDR. Maar ook daarbij.... wat meld je er over? Ik ben na de EMDR steeds een paar dagen total loss en bijv bij vrijwilligerswerk valt wel op dat ik soms een tijdje niks doe. 

Ik zou een heel boek kunnen schrijven over dit onderwerp, het is zo veelomvattend. Vind het vervelend om te lezen dat veel van jullie zich eenzaam voeIk weet niet of jullie ook ervaren dat het met geld te maken heeft. 

Hey Feline, 

Ook herkenbaar, heb bij een aantal mensen het idee gekregen dat de relatie niet meer gelijkwaardig voelt, dat ik gezien word als het "zwakke schaapje" uit de kudde die alleen maar lastig is.  Nou ja, die mensen laat ik dan uiteindelijk ook maar want als je er teveel mee omgaat dan blijf je je ook zo voelen en dan blijf je in die rol hangen.  Heb dit ook al eens uitgesproken, dat wanneer de ander zo over mij blijft denken en mij zo blijft zien dat het contact dan niet werkt voor mij...  doei...

Minder energie ervaar ik ook, en vooral vaak tijd nodig om dingen te verwerken. En ben met m'n behandelaar nu ook over EMDR bezig maar dan idd vooral over de gebeurtenissen in GGZ en hulpverlening, nog niet eens over de trauma's die daaronder zitten.  Kan er soms zo verdrietig en boos over worden!  De trauma's zelf zijn ook *k*  maar hoe er soms op gereageerd is door hulpverlening heeft het bij mij nóg traumatischer gemaakt helaas.
Gelukkig geeft mijn therapeut toe dat ook zij kunnen falen en probeert met me sámen te denken wat helpend is. En voel ook minder oordeel van haar. Zo fijn. 

En ja financieel ervaar ik ook. Jarenlang van een uitkering rondkomen, het lukt zeker en ben toch blij dat het er in Nederland is (veel andere landen hebben niet eens zoiets)   maar het lukt ook maar nèt. Soms heb ik dan wat meer energie en wil ik wel iets doen maar is het financieel gewoon op... 

frustratie frustratie frustratie...

Liefs Joy