Ik weet niet meer wie ik ben.

Ik weet niet meer wie ik zie in de spiegel.
Ik weet niet meer wie ik hoor praten.

Met de gebeurtenissen in mijn hoofd wil ik niet meer leven.
Elke dag geconfronteerd worden met wie ik ben, wat ik heb gedaan, wat er is gebeurt.
Ik kan me niet eens meer herinneren, de dag dat ik me gelukkig voelde, zonder zorgen. 

Wakker worden, moe en uitgeput.
Dagen vol stress en nare gedachten. 
Ik wil dit niet meer.

Er zijn 4 mensen die bestaan op deze aardkloot die mij tegenhouden.
Deze stoppen me alleen niet veel langer, mijn energie raakt op.
Iemand tips om het uit te houden/verwerken? 

Ja, ik heb werk/opleiding/sport/vrienden enz.
Ik hoor volgens deze maatschappij ''gelukkig'' te zijn... 

x Roux

x roux

Oh nee lieve Roux, toen ik dit las werd ik verdrietig
Je weet dat je mij de gevoelens kan en eigenlijk wel moet vertellen he!
Ik wil jou hier op Aarde houden :3

Jij bent een sterk persoon! In tegendeel tot mij

Je weet waar je me kan vinden! En doe het dan ook hé

Liefs, Asus

Wakker worden, moe en uitgeput.
Dagen vol stress en nare gedachten. 
Ik wil dit niet meer.

Hey Roux,

Ik heb even teruggelezen (slecht geheugen) en gezien dat je al de nodige therapieën heb gehad. Blijkbaar heb je er geen of weinig baat bij gehad. Ik ben ervan overtuigd dat er voor ieder mens een passende therapie is, maar het lastige is dat er zo veel zijn en dat je maar moet zien dat je voor jou de juiste vindt.

Mij is dat toen niet gelukt. Ik heb een verschrikkelijke jeugd gehad en de 'mooie jaren' ervan overgeslagen door een sociale fobie en depressiviteit.
Op mijn 24e zocht ik hulp en ik heb ze vanaf toen allemaal gezien, ik denk een stuk of 15 (van psychiaters, haptonomen, hypnotiseurs, tot pipo's in huifkarren in the middle of nowhere) en ik noem ze nu nog steeds zweefteven. Dan hoef ik je niet uit te leggen hoe ik over therapeuten denk.

Op mijn 42e was ik klaar om mijn auto met forse snelheid tegen een boom te parkeren en zag nog maar één andere uitweg: pillen.
De angst voor verslaving aan die dingen had me er tot dan toe van afgehouden. Bij mijn huisarts sprak ik die vrees uit en hij zei toen iets heel moois.
Hij vertelde me dat verslaving aan die pillen inderdaad vaak een gegeven is, maar dat dat pas een probleem wordt als je ermee wilt stoppen. "Nou, dan stop je toch niet" zei hij. Ik was overtuigd en ik kan je met de hand op mijn hart zeggen dat mijn leven echt is begonnen op mijn 42e. Jammer van die jaren ervoor, maar ik was euforisch en ben die man tot op de dag van vandaag dankbaar.
O.K. Depressief ben ik nog wel, maar ja; je kan niet alles hebben. Ik ben van mijn angsten af en ik kan zonder vrees bijna alles doen wat ik wil. Ik voel me bevrijd.

Nu wil ik niet zeggen dat mijn weg, de jouwe moet zijn, maar er is hoop. Put daar moed uit, hou vast, zoek verder; het leven kan echt een stuk beter worden.

Hou je taai,
Ray