Hi,

Het gaat de laatste tijd weer wat minder. Mijn ouders hebben me laten inschrijven voor een soort hulp groep, die me zou kunnen helpen met mijn depressie, zelfmoordgedachten en zelfbeschadiging. Ik ben er een paar keer geweest, maar ik denk niet dat het me echt helpt al denken mijn ouders van wel. Ik wil heel graag dat het werkt en dat ik beter word, maar het is alleen maar erger geworden. Ik zou er zo graag een eind aan willen maken, maar ik wil ook niemand pijn doen. Ik had het al een keer geprobeerd, niet gelukt, zelfs dat kan ik niet goed doen. Ik voel me zo alleen en eenzaam, ik heb wel mensen waarmee ik er over kan praten, maar ik durf het niet. 

Ik vind het fijn dat ik me verhaal zo kwijt kan, gelukkig helpt dit een beetje.

Christine

Hallo Christine , 

je bent hier van harte welkom met je verhaal. Ik lees dat je hele nare klachten hebt.
Wil je iets meer over jezelf vertellen misschien? Hoe oud je bent, wat voor onderwijs,  waar je denkt dat je klachten vandaan komen, etcetera. 

Je bent in ieder geval welkom en met ons mee te schrijven . 

Groet!

Hoi Christine,

Heb je al eerder gelezen. Je bent welkom om hier alles te schrijven wat op je hart ligt en wat je maar kwijt wilt.
Sommige dingen zijn echt moeilijk he? Je bent ingeschreven voor een hulpgroep maar je vind dat het niet werkt.
Hoe komt het dat je denkt dat het niet werkt? vind je het moeilijk om zeg maar alles te bespreken in die groep? is begrijpenlijk hoor. 

Je gedachten na zelfmoord lopen op als ik je goed lees, en ook al eerder heb gelezen.
Ik vind het echt heel verdrietig dat je zo alleen voelt, en ook eenzaam.

Als je wilt praten, of je wilt dingen schrijven mag je me altijd wat sturen. 
Je bent niet alleen, ook al voelt het wel zo. Gedachtens zijn soms echt heel lastig te verslaan.

Je bent het echt waard

Groetjes Jupiter

Hallo Christine , 

je bent hier van harte welkom met je verhaal. Ik lees dat je hele nare klachten hebt.
Wil je iets meer over jezelf vertellen misschien? Hoe oud je bent, wat voor onderwijs,  waar je denkt dat je klachten vandaan komen, etcetera. 

Je bent in ieder geval welkom en met ons mee te schrijven . 

Groet!

Hi Mabel,

Ik ben 18 jaar oud en ik zit in mijn laatste jaar van de havo en daarvoor heb ik de mavo gedaan. Ik weet niet precies waar mijn klachten vandaan komen. Maar ik ben op de basisschool erg gepest en had toen ook helemaal geen vrienden. De eerste drie jaar op het middelbaar ben ik ook nog erg gepest en deze drie jaar was het ook het ergst. Op een gegeven moment had ik het echt helemaal gehad en ben ik voor mezelf opgekomen. Daarna was het nog niet helemaal afgelopen, maar was het wel een stuk minder en nu is het eigenlijk helemaal gedaan. 

Ik ben nu ongeveer 4 of 5 jaar depressief. Ik weet eigenlijk niet wanneer het begonnen is. Ik twijfel altijd aan mezelf en ik kan nooit iets goed doen. Ik heb gewoon zo'n hekel aan mezelf. Toen dit gevoel begon ben ik mezelf ook beginnen te snijden. Als ik dat doe vergeet ik eigenlijk de pijn die ik van binnen voel, maar ik doe het ook om mezelf te straffen, omdat ik niet goed genoeg ben. Ik doe dit al zo'n 2 jaar en ik schaam me er ook heel erg voor. 

Ik heb ook nog een broertje hij is nu 8. Hij is erg vatbaar voor ziektes en heeft veel allergieën. Daarom probeerde ik ook mijn problemen voor mezelf te houden, mijn ouders hadden al zo veel aan hun hoofd en waren al ongerust genoeg om hem. Ik wilde mijn problemen niet aan hun opleggen. Dat kon ik ze niet aandoen. Na mijn zelfmoordpoging kreeg hij een heftige corona besmetting en moest naar het ziekenhuis. Ik was er net uit en hij kwam er in te liggen. Dat was een heftige tijd voor mijn ouders en daar voelde ik me ook heel schuldig over. Mijn broertje kan er niks aan doen hij is zo geboren en ik probeerde er een eind aan te maken, zodat iemand zich meer druk hoefde te maken over mij en ik van al mijn problemen af was. Dat vind ik toch wel zo egoïstisch.

Maar ja het is niet gelukt en nu weten mijn ouders alles. Ik heb het zolang mogelijk uitgesteld om erover te praten. Mijn ouders zeiden dat als ik er niet met hun over wilde hebben dat ik dan met een professioneel moest gaan praten. Toen hebben ze onze huisarts geraadpleegd en zij zei dat het "goed zo zijn" voor een jong iemand zoals ik om in groepstherapie te gaan om er over te praten. Om mijn ervaringen met leeftijdsgenoten te delen. Maar volgens mij werkt het niet echt. Ik doe het nu al een paar weken, maar ik heb echt het gevoel dat er ook daadwerkelijk iets veranderd. Ik heb nog steeds last van zelfmoordgedachten en mijn depressie is ook nog niet beter geworden.
Maar ik probeer het wel om beter te worden.

Christine