Hoi ik ben Jeroen 38 
Vader van een jongen en meisje beide 10 ( tweeling ) j/m
Een depressie kennen we allemaal en vraag mij oprecht af hoe ik mijn verhaal aan de wereld kan vertellen en aan andere mensen kan laten zien kijk dit is mijn depressie dit doet het met me en dit is er gebeurd en  hoe het is gekomen 
Elke morgen moe wakker na het werk  ook al ga ik savonds om 20 uur naar  bed of om 2 uur nachts ik blijf moe.. te laat wakker worden te laat weggaan en in de bus regelmatig terugverlangen naar de jongen zonder problemen toen ik 20 was ..
Toen ik 30 was was ik verslaafd aan de speed cocaïne drank en xtc en kreeg ik voor het eerst te horen u bent depressief ik vertelde dit tegen mijn toenmalige vriendin ze lachte  mij spontaan uit ..dit deed enorm veel pijn..na 5 jaar zat ik op mijn diepte punt en zocht hulp na 2 jaar was ik afgekickt zag weer licht voelde me goed stopte met medicijnen en leefde mijn leven tot 1 sept 2019 mijn stiefmoeder die al 35 jaar voor me zorgde kreeg longkanker dus gingen we de hele medische circus af chemo hier en daar ik stond haar terzijde want dat was mijn plicht zij zorgde eerst voor mij ik nu voor haar dat was voor mij vanzelfsprekend.. op 25 dec 2019 kregen we te horen dat mijn vader botkanker had in de nek 31dec 0.0 uur ..ik wist 2020 word een slecht jaar voor me ma zo zwaar had niemand voorspeld ..op 16 januari brak mijn vader mijn nek en omdat ik het dichtst bij me vader stond stond ik hem terzijde ( ik heb 2 stiefzussen van stiefmoeders ) en 3 zussen van biologische moeder en 1 broerrtje ) ingewikkeld verhaal kom ik later op terug 
Ik heb 2.5 weken bij mijn vader aan zijn zijde gestaan in het UMC Utrecht ik moest alle beslissingen nemen over leven en dood .. ging me niet in de koude kleren zitten op  9 sept overleed mijn moeder na een ernstig ziekbed die vrouw heeft tot het einde gestreden iets wat voor iemand die er naast staat een eng iets is en moet aanzien hoe zij haar lijdensweg verloopt ..haar dochters lieten mij alle zorg doen wassen wc etcetera iets wat je als dochter moet doen voor je moeder maar nee ik moest het doen hun liepen letterlijk weg..na de crematie zijn ze nog 1 x bij mijn pa geweest een man die 35 jaar lang klaarstaat voor hun die zelf in bed lag met een dwarslaesie lieten ze voor wat het is .. ik heb hier tot op de dag van vandaag erg veel verdriet van 

Werk ..ik werkte bijna 12.5 jaar voor een baas ( stratenmaker ) dag in dag uit voor die man klaargestaan en zo van de een na ander dag werd het bedrijf op naam gezet van zijn maat en ik was mijn baan kwijt plus mijn welverdiende 12.5 jaar kado ..weer een trap..  
Ook kreeg ik van de rechter te horen dat ik bijna uit de schuldsanering word getrapt ook al waren mijn ouders ziek ik moest gewoon 40 uur draaien elke week maar weer begrip voor de situatie was en is er niet er Werd voorgesteld nog een jaar extra erbij te doen .. dus geen 3 maar 4 jaar voor mij nu
  Een zeer heftig jaar vele verdriet nu nog ..elke dag 


En zo kan ik veel opnoemen zoals  een eenzaam bestaan ik woon  hier 8 jaar en nooit komt er iemand op visite of ff kijken hoe het gaat ..ik ben de enige die bij pa in de buurt woont dus ik ben de gene die elke dag alles moet doen 

En zo is er veel en veel meer ..ik snap dat het een beetje warrig is maar ben zo hopeloos moe en eenzaam dat ik het gewoon niet meer weet hulp is ingeschakeld.. 


Is er iemand de me met mijn verhaal wilt helpen zodat het mooi op een rij komt en aan mensen kan laten zien dit is mijn depressie 

• Als er vragen zijn  of opmerkingen hoor ik het graag 
  

Mvgjeroen

Hallo Jeroen, 

Welkom hier! . Ik lees dat er erg veel is gebeurt. Het is wat al te veel en ook inderdaad een beetje verwarrend. 
Ik vraag me af of je met je zorgtaken wel aan jezelf toe  komt.  Mischien zou je eens met het sociaal wijkteam contact op kunnen nemen , dat er zorghulp voor vader  van buitenaf komt en het niet op enkel op je schouders rust. Ook kan je hulp vragen bij ordenen, vertellen,  verwerken . Het is je nogal boven het hoofd gegroeid denk ik. 
Eerst rust in de eerste tent  brengen. 
En hier schrijven!  Wees welkom. 

Groet, Mabel