Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoi allemaal


#1

Hoi allemaal,

ik zag ook dat indepressie niet meer goed werkt, dus hier weer geregistreerd.
Heb vaker op indepressie gezeten, posts geplaatst en weer weggegaan...

Wie ben ik?
Ik ben iemand die nu 17 jaar non-stop met een depressie loopt, ben een jongen van 33 jaar.

Vele malen heb ik mijn verhaal getypt, ooit eens helemaal uitgetypt, maar na >20 volle pagina's maar mee gestopt, aangezien het een 'never ending story' is.

Vroeger meerdere actieve pogingen gedaan om alles te beindigen, maar toch tegengehouden. Nu alleen op een inactieve manier bezig alles te beindigen. Hierover later meer.

Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden, maar alles begon zo rond m'n 15e/16e.
Een tijd van puberen en uitgaan... veel feesten, gezellig, alles kan en de wereld ligt aan je voeten.
iedere week weer gezellig uit, hele grote groep, super gezellig.... klinkt allemaal goed.
iedereen om mij heen kreeg een relatie, maar zoals het op die leeftijd gaat, ook weer uit. Dan weer een nieuwe liefde... etc.
In het begin deed het me niet zo veel... mijn tijd komt wel, nu lekker genieten met vrienden!

Dan kregen ze opeens minder tijd, vanwege relaties, maar ik ging door. Probeerde regelmatig m'n versiertrucjes e.d. maar verder als een platonische vriendschap kwam het niet.
Ik kom de juiste nog wel tegen zei ik tegen mezelf.
Intussen iedereen om mij heen aan, uit, nieuwe vlam etc. ging het mis, kwamen ze bij mij om hun hart uit te storten (mannen en vrouwen).
Ik snapte het niet, maar ik kon (en kan nog steeds) enorm goed luisteren en steunen en advies geven.

fast forward...

half tot eind jaar 20 van mij, nog steeds alleen. Mensen om me heen beginnen met trouwen, samenwomen, kinderen... de hele mikmak.
Ik droomde er ook altijd van, dat huisje boompje beestje.
Helaas, na zo veel blauwtjes te lopen zakt je zelfvertrouwen je dieper dan in de schoenen en begon het op te geven.
Ik ben mij gaan storten op werk.

Heb een mooie baan gevonden (heb ik nog steeds), waar ik de wereld mag rondreizen. Reizen doe ik met super veel plezier, maar iedere keer als ik weer 'thuis' kom.
(thuis tussen quotes, want ik weet absoluut niet wat een thuisgevoel is) heb ik weer een gigantisch leegte.
Ik neem nooit verlof, m'n baas vind het niet leuk, maar dat is een heel ander verhaal. (ooit 1 week verplicht verlof genomen en ben zelfs naar werk gegaan want ik werd echt helemaal gek!)

Werkstress, verhalen etc, ik kan ze niet kwijt.
In de tussentijd heb ik alle contacten vermeden met m'n vrienden (nu al vele jaren geleden), ver weg verhuisd in Nederland en ken niemand.
Woon hier nu 4 jaar en ken niemand, nog nooit iemand langsgeweest. Nooit een gesprek gehad buiten werk om, helemaal geisoleerd.
Toch kan ik heel makkelijk contacten maken met mensen, ben makkelijk aanspreekbaar e.d. en dat geldt ook bij vrouwen. Ik ga juist veel met vrouwen om (op werk), lunchen, gesprekken etc. geen probleem.

De eenzaamheid is 'killing', het wordt iedere dag moeilijker, blijf gewoon langer op werk om niet naar m'n huis te gaan (beginnen om 7-8 uur en 8 uur 's avonds naar huis... in het buitenland is dat dan ook nog eens 7 dagen per week).
Nu is het na werk naar huis... paar biertjes drinken en proberen te slapen.
terugkomend op het inactief manier van beindigen. Ik woon nu 4 jaar alleen, heb (op patat en kapsalon in het weekend) nog nooit gegeten of normaal gedronken.
Nog nooit afgewassen, koelkast staat al 4 jaar uit. Niks boeit me nog.
Ik droom en hoop altijd dat ik ziek wordt en blijkt dat ik een ongenezijke ziekte hebt wat mij snel ten einde brengt, ik zal zeker juichen en blij zijn!

hulp zoeken?
1e keer op m'n 18e, medicatie, psycholoog etc, been there.
2e keer rond m'n 23e
3e keer eind 20
en laatste keer vorig jaar + begin dit jaar.

ik ben daar klaar mee.

vrienden, familie... niemand begrijpt het, want niemand is zo lang als ik alleen geweest. Ik vermijd alle contacten, met iedereen, omdat het mij gewoon te veel pijn doet.
De reden dat ik dit weer eens van me af wil schrijven is, omdat m'n ouders me nu al weken proberen te contacteren, maar ik niks beantwoord... dit aan de ene kant vervelend is, maar ik het gewoon niet kan. Het gaat vast weer over kerst waar ik zo'n extreme hekel aan heb gekregen.

Aanmelden bij verenigingen of sporten of andere zaken het helpt allemaal NIET. Op mijn leeftijd zijn de meeste allang gesetteld. Het gaat dan toch weer over relaties en/of kinderen. Ik heb zo enorm veel gemist dat ik dat allemaal niet kan. Tuurlijk heeft iedereen een figuurlijke rugzak, ik ook, maar op relatieniveau heb ik niet eens een klein plastic tasje... of een boterhamzakje.

Het lijkt mij gewoon heerlijk om een keer thuis te komen en een thuis gevoel te hebben... voor mij is dat niet een huis, maar iemand in een huis die ik samen kan delen met iemand. Een gesprekje te voeren van "hoe was jouw dag?".

Er zijn nog een hele hoop andere dingen die helemaal fout gaan in mijn leven, maar die details bespaar ik.
Heel veel andere stresspunten en sta continu dagelijks op een afgrond, dat ik gewoon niet meer weet hoe ik me hier uit kan redden.

zucht, toch weer een te lang verhaal geworden, terwijl dit niet eens de helft is, haha.

mocht je het tot hier hebben kunnen lezen, bedankt en respect.

groeten,
WizzArt
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

superman, ings... bedankt voor de reacties en het lezen!
ik begrijp en verwacht ook geen hulp en of antwoorden hier, maar eens in de zoveel tijd moet ik gewoon even m'n ei kwijt.

Voorheen had ik op m'n werk mensen waarmee ik nog kon praten hierover, maar die zijn er niet meer helaas.
Ik vind het ook niet moeilijk om over mijn issues te praten, ik weet heel goed wat het is, wat het doet etc.

Zelf zit ik te denken om via de GGZ of zo, iets van begeleidend wonen te gaan doen, als dat kan.
Ik ben mensen in mijn leven tegengekomen die dat hebben moeten doen (zware jeugd etc), of het helpt weet ik niet, ik weet dus wel wat voor type mensen er lopen, maar iets van aanspraak als een 'hallo' buiten werk om is al heel wat voor mij.
Maar ik ben bang dat ik niet in aanmerking kom voor zo iets, aangezien ik een 'normaal' leven leidt, een baan heb en (op papier) een familie heb om op terug te vallen (wat absoluut geen optie is voor mij).

Ach ja, 'tis zaterdag avond... zit op de bank, geen lichten aan as usual, geen tv aan, geen radio aan, geen verwarming aan... gigantische zooi om me heen.
zit op het forum en wat youtube te kijken, biertje te drinken en wachten tot ik moe word. Dat zijn mijn weekenden de afgelopen jaren in NL.

Trouwens, omdat ik wederom weer verplicht vrij moest nemen dit jaar (had 120 verlof dagen staan), ben ik in september + oktober, voor 2 maanden naar Colombia geweest om Spaans te leren.
Ik had daar de tijd van mijn leven, ik was mezelf en heb daar op dat moment zo veel vrienden gemaakt en gefeest en weet ik het allemaal.
Waarschijnlijk wel de beste periode van mijn leven, maar toch... ik moest janken toen ik nog maar 2 dagen daar had en wist dat ik terug moest.
Het gat waarin ik inviel toen ik terug kwam is niet te omschrijven. Nu val ik altijd in een diep gat op het moment als ik terug kom in Nederland voor een zakenreis, maar dit was extreem.

Ik stop weer met typen, anders staat er weer een gigantisch lap text hier Smile

groeten!
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen ings :   • Superman
Antwoord

#6

Hallo wizart,

Je verhaal is herkenbaar. Met name dat anderen zich in een beschermende cordon van relatie/vrienden/familie bevinden. . Die hebben een hele andere contactbehoefte gekregen.  Terwijl er ooit wel een zelfde niveau was aan gelijkheid. Voel me soms een soort figurant  geworden. . Ik ben ook al erg lang 'thuis'loos. Heb zelf wel relaties gehad en heb ook wel wat vrienden, maar samenwonen of een levensgezel met een gezamelijk plan/leven......... Nee, dat is wel jammer, ik vermoed zwaar dat het wel anti-depressief kan werken als je zoiets hebt. Heb wel met anderen op een terrein gewoond, dat hielp wel wat, helaas werd het ontruimd.
Momenteel voel ik me zo minderwaardig  dat ik ook geen stappen meer in de richting van anderen zou durven te nemen. Ik vind mezelf niet eens leuk en dan zie ik ook niet in hoe een ander dat wel zou vinden zeg maar. 
Maar ik ben jaloers op je baan zeg. Knap dat je daar wel goed in functioneert, dat je weg kan, escape, kan reizen, dat je dat aankan. Maar als als je het niet kan delen zijn het misschien ook maar eenzame ervaringen.
Zelf ben ik arbeidsongeschikt geraakt door de depressiviteit. Mn werk was geen passie overigens.
Met veel moeite volg ik eens een cursusje oid. Mijn wereld is heel klein geworden.
Maar herkenbaar hoor, die eenzaamheid, dat is n naar monster.

Sterkte en liefs, Mabel
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hoi allemaal Started by MeMyselfandI
8 Replies - 310 Views
12-03-2024, 15:30
Laatste bericht: MeMyselfandI
  Hoi allemaal Started by Mama van 4
4 Replies - 212 Views
06-02-2024, 17:41
Laatste bericht: misterj
  Hallo allemaal Started by Mart79
1 Replies - 240 Views
19-09-2023, 12:32
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Hallo allemaal Started by Indra
2 Replies - 279 Views
30-07-2023, 20:18
Laatste bericht: Joy
  Hallo allemaal Started by Speld
4 Replies - 460 Views
05-07-2023, 08:08
Laatste bericht: Mabel
  hoi allemaal Started by will
23 Replies - 1,868 Views
29-04-2023, 22:49
Laatste bericht: desireless
  Hallo allemaal Started by Mave
10 Replies - 1,363 Views
05-12-2022, 00:27
Laatste bericht: Vide
  Hoi allemaal Started by Denise38
4 Replies - 798 Views
31-10-2022, 23:20
Laatste bericht: wicket
  Hallo allemaal! Started by VriendelijkeReus
5 Replies - 1,228 Views
19-07-2022, 11:25
Laatste bericht: Paul77
  Hallo allemaal Started by Miniemeisje
2 Replies - 650 Views
23-02-2022, 14:28
Laatste bericht: cyranno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)