Hoi allemaal!

Ik zocht naar een forum met lotgenoten wbt depressies. Toen zag ik dit, dus toen heb ik mij direct geregistreerd.

Mijn naam is Sterre en ik ben 18 jaar. 
Sinds ongeveer oktober 2016 is er officieel dysthyme stoornis gediagnosticeerd. Ik wist al wel een tijdje dat ik in een wat grijzere periode zat. Ik zat stiekem ook al te denken aan een vorm van depressie. Ik liet me eigenlijk testen op ADD, maar er kwam dus totaal wat anders uit. Dit brak mij eigenlijk compleet in stukken. Ik wist niet hoe ik moest reageren, dus heb na het 'eindoordeel' mijn moeder in tranen opgebeld en verteld wat er nou eigenlijk was. Toch eigenlijk verwacht, maar op zo'n moment compleet onverwacht. Eigenlijk sinds dat moment is het snel met mij slechter gegaan.

Voor de test heb ik een aantal maanden bij een psycholoog gelopen, maar zij was zulke onzin over mij aan het vertellen; Ik was een leuk, lief meisje zonder problemen, ik was alleen erg eenzaam volgens haar. Ik zou op een nieuwe school beginnen, wat ik (logisch) best spannend vond. Ik ben bekend met faalangst en was dus bang dat de havo misschien toch te hoog gegrepen was. Uiteindelijk ben ik eigenlijk met mooie cijfers overgegaan naar 5 havo. Toen ik dat aan haar vertelde zei ze dat ze verbaasd was, nooit verwacht dat ik over zou gaan. Uiteindelijk is er wat geknapt bij mij. Ik werd kwaad en heb haar ook verteld dat ik het niet mee eens was met hoe ze me behandelde en allemaal dingen vertelde tegen mij waar niks van klopte. Ze reageerde er niet eens op. Ik ben toen per direct gestopt en nooit meer teruggekomen. Sindsdien durf ik niet goed meer naar hulpverleners te gaan.

Maar goed, terug naar het heden. Ik ben bijzonder somber, wil mijn kamer niet uit, wil als ik bij mijn paard ben eigenlijk niet meer terug naar huis. Ik wil mijn moeder ontwijken omdat we dikwijls ruzie hebben vanwege mijn gedrag. Ik kan uren achter elkaar huilen, heb een enorm opvliegend temperament, heb het gevoel dat ik niks waard ben, dat mijn vrienden mij buitensluiten, dat ik alles fout doe en niks goed kan doen. Er is zoveel onbegrip dat ik het eigenlijk niemand durf te vertellen. Ik ben dus een enorme binnenvetter, en het moet er ooit eens uit, dus dan gaat het er ook goed uit. En omdat alleen mijn moeder het semi begrijpt krijgt zij dus de volle laag. Onbedoeld hoor, maar ik ben dan zo ontzettend kwaad dat ik (onbewust) heel gemeen word en nare dingen zeg. 
Maar meestal komen er ruzies omdat ik het gevoel heb dat ze me niet begrijpt en omdat ik niks kan. Vandaag ook, ik moest een pan afwassen en het lukte gewoon niet. Het ging gewoon niet. Dan krijg ik het gevoel dat ik echt niks goed kan doen en kan ik alleen maar lopen huilen en hyperventileren. 

Mijn beste vriendin weet niet eens dat ik überhaubt last heb van een 'dipje'. Ik durf het haar niet te vertellen omdat ik weet dat ze dan teveel zorgen over me maakt. Dat wil ik haar niet aandoen.

 Ik vind het gewoon lastig zeker omdat de term depressie vaak niet begrepen wordt en enorm onderschat wordt. "Ach je stelt je aan, het valt allemaal wel mee". Nee het valt niet mee. Het valt niet mee dat je geen doel meer ziet in je leven, dat je doodongelukkig bent, dat je het gevoel hebt dat niemand van je houdt en je begrijpt. Dat je alleen maar dagen hebt dat je niks kan en wil. Dat je ook dagen heb dat je bij elke auto die te hard langs rijdt hoopt dat je wordt aangereden en doodgaat. Mensen verwachten dit niet, niet van dat ene vrolijke meisje die altijd lacht. Ik heb een perfect aangemeten masker, dat ik afdoe als ik thuis op mijn kamer ben. Het geeft zoveel stress. Maar ik kan het masker niet afdoen, mensen accepteren mensen met een psychische aandoening niet snel. "Zoek dan hulp". Ik heb juist enorm veel moeite om hulp te zoeken omdat ik niemand vertrouw.



Lieve mensen dankjulliewel voor het lezen. Ik moet soms gewoon mijn ei kwijt en ik hoop dat ik dat hier soms kan doen. Het voelt fijn en opluchtend om dit even te doen.

Liefs, Sterre

Hoi Blub! Welkom op het forum. Je zult hier vast mensen vinden met wie je je ervaringen kunt delen. Ik schrijf op het forum als "partner van" dus ik kan je mijn ervaringen niet vertellen. Gelukkig maar.  Jammer dat je een slechte ervaring met die eerste psycholoog hebt gehad. Toch zou ik het nog een keertje proberen. Je moet echt een klik hebben met degene waar je mee gaat praten, anders werkt het niet. In het dagelijkse leven heb je ook niet met iedereen een klik toch? Dus geef het nog een kans...

Ook kan ik als "partner van" zeggen dat het niet meevalt, als je "buitengesloten" wordt. Jij hebt het idee dat je je vriendin ontlast op deze manier, maar waarschijnlijk heeft ze heus wel in de gaten dat er iets aan de hand is en vind ze het juist fijn om er iets meer van te weten. Zodat ze er rekening mee kan houden en er met je over kan praten, als je dat wilt. Dat je vrienden je buiten sluiten, heeft misschien wel dezelfde reden. Als je wat stiller of niet zo gezellig bent als normaal, maar verder geen informatie geeft, nemen ze afstand. Met jou is er niks aan. Dat idee.
Dus inderdaad, zoals je zelf eigenlijk ook al zegt: probeer een beetje opener te zijn. Naar wie, dat beslis je zelf. Dat kan je moeder of je vriendin zijn, maar bijvoorbeeld ook een vertrouwenspersoon op school. Succes!

Register or login to view the content