Hoi,
Waar ga ik beginnen denk ik dan. Ik ben een 42e jarige vrouw met 2 kinderen van 10 en 12. Ik ben inmiddels sinds 2010 gescheiden van de vader van mn kids en daarna 2 relaties gehad. Toen de laatste relatie wegviel einde van deze zomervakantie voelde ik me leeg en op. Kon niet meer slapen, eten en had werkelijk nergens meer zin in. Daar zit ik nu nog. Ik lijk amper nog wat leuk te vinden. Ik zorg voor mijn kids, maar dat gaat op automatische piloot. 

Ik heb pas 2 kittens gehaald, maar omdat je die ook moet afleren overal aan te krabben is dat ook teveel.

Kortweg gezegd....alles lijkt teveel, zie niks leuks, heb weinig mensen om me heen. Ik ga woensdag voor het eerst naar een psycholoog, dus ik wacht het maar af. Maar ik voel me leeg, zo ontzettend leeg

Goed dat je jou verhaal hier kwijt van. Weet heel goed hoe je je voelt. Alsof je levend dood bent. Probeer afleiding in je kinderen te zoeken.

Goed dat je jou verhaal hier kwijt van. Weet heel goed hoe je je voelt. Alsof je levend dood bent. Probeer afleiding in je kinderen te zoeken.

Ja dat...alsof alles aan je voorbij trekt en niks je meer doet en dan hoor je soms een liedje en dan gaan de sluizen open....wat een shitgevoel

Je kan er helaas niks tegen doen. Alleen leren er mee om te gaan

Hoi,
Waar ga ik beginnen denk ik dan. Ik ben een 42e jarige vrouw met 2 kinderen van 10 en 12. Ik ben inmiddels sinds 2010 gescheiden van de vader van mn kids en daarna 2 relaties gehad. Toen de laatste relatie wegviel einde van deze zomervakantie voelde ik me leeg en op. Kon niet meer slapen, eten en had werkelijk nergens meer zin in. Daar zit ik nu nog. Ik lijk amper nog wat leuk te vinden. Ik zorg voor mijn kids, maar dat gaat op automatische piloot. 

Ik heb pas 2 kittens gehaald, maar omdat je die ook moet afleren overal aan te krabben is dat ook teveel.

Kortweg gezegd....alles lijkt teveel, zie niks leuks, heb weinig mensen om me heen. Ik ga woensdag voor het eerst naar een psycholoog, dus ik wacht het maar af. Maar ik voel me leeg, zo ontzettend leeg

Hoi Krant, 

Allereerst welkom op dit forum, goed dat je de stap hebt gezet om je verhaal te delen. 
Dat moet behoorlijk zwaar zijn geweest om te scheiden met zulke jonge kinderen, en dan nog twee relaties erna. Zoiets hakt er behoorlijk in en maakt je vertrouwen in mensen en in jezelf er niet beter op. Geen wonder dat je op auto-pilot staat, de zin van het leven is dan ver te zoeken, alsmede de hoop op een beetje geluk. Ik lig zelf momenteel in scheiding, na 20 jaar huwelijk en vraag mij elke dag af waar ik in godsnaam voor leef. Zelf heb ik twee dochters (15 en 11), zij geven mij in ieder geval nog wat levensvreugde en een reden van bestaan.
Zeer goed van je dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, regelmatig een goed gesprek en je hart luchten is een houvast, iets waar ik zelf ook baat bij heb. 
En hier kun je ook je ei kwijt en je gesteund voelen, de mensen hier kampen met dezelfde soort ellende en zullen niet oordelen, maar luisteren (nuja, lezen) en delen in je verdriet.
Sterkte en wellicht tot sprekens (schrijvens),
Groetjes, Danny.

Hoi Krant, 

Allereerst welkom op dit forum, goed dat je de stap hebt gezet om je verhaal te delen. 
Dat moet behoorlijk zwaar zijn geweest om te scheiden met zulke jonge kinderen, en dan nog twee relaties erna. Zoiets hakt er behoorlijk in en maakt je vertrouwen in mensen en in jezelf er niet beter op. Geen wonder dat je op auto-pilot staat, de zin van het leven is dan ver te zoeken, alsmede de hoop op een beetje geluk. Ik lig zelf momenteel in scheiding, na 20 jaar huwelijk en vraag mij elke dag af waar ik in godsnaam voor leef. Zelf heb ik twee dochters (15 en 11), zij geven mij in ieder geval nog wat levensvreugde en een reden van bestaan.
Zeer goed van je dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, regelmatig een goed gesprek en je hart luchten is een houvast, iets waar ik zelf ook baat bij heb. 
En hier kun je ook je ei kwijt en je gesteund voelen, de mensen hier kampen met dezelfde soort ellende en zullen niet oordelen, maar luisteren (nuja, lezen) en delen in je verdriet.
Sterkte en wellicht tot sprekens (schrijvens),
Groetjes, Danny.

Dank je voor je bericht Danny. Het klopt wel wat je zegt. De jongste was nog geen 1 jaar toen ik we gingen scheiden. Ik sta al 9 jaar in overlevingsstand door allerlei dingen, maar ik merk dat ik niet meer kan. Ik wil er voor mijn kids zijn. Ik wil leuk en positief zijn, maar ik kan het niet. Daarom heb ik kittens gekocht, maar uiteraard maken die dingen kapot en daar word ik ook weer ellendig van. Het is een cirkel en ik weet niet hoe ik er uit moet komen. 

Mijn ex van mijn laatste relatie wil me nu weer ineens zien en zo gaat het verhaal iedere keer, hij verbreekt op een harde kille manier de relatie en dan mag ik weer terugkomen. Niemand ziet dat uiteraard meer zitten en na wat hij me al voor ellende bezorgd heeft snap ik niet dat ik nog steeds t liefste naar hem toe wil. Mijn coach had me ook min of meer boos opgebeld en gezegd dat t aan mij de keuze is, eindelijk eens een leven voor mezelf opbouwen of een doodlopende weg die pijn blijft doen. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar er is iets in me wat dat niet kan of lijkt te kunnen.

Jij na 20 jaar huwelijk. Het lijkt zo over te komen alsof het niet jouw keuze was. Heb jij verder wel wat aan hulpverleners? Heb je een netwerk waar je je ei bij kwijt kan? Heb jij de rest van je leven wat opgebouwd? 20 Jaar is niet niks en vanuit hier moet je dan weer een leven gaan opbouwen alleen en lijkt het me dat je een ontzettende leegte voelt en misschien ook wel wanhoop om dat te moeten doen. Ik wens je er veel sterkte mee.

Angela

Hoi Angela,

Ik snap wel dat je terug wilt naar je laatste partner, ook al is dat een pad vol ellende. Rationeel weet je dat het niet verstandig is, maar gevoelsmatig ligt dat altijd anders. Toch zou ik voor de rationele kant gaan als ik jou was, net wat je coach zegt, proberen iets voor jezelf op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. Het voor je uit schuiven maakt het uiteindelijk alleen maar moeilijker, en uiteindelijk kom je toch op een punt waar je voor jezelf kiest.

Tja, mijn scheiding is wel door mij in gang gezet, na de zoveelste ruzie riep ik in een boze bui dat ik wilde scheiden, en later had ik daar spijt van, maar zij zet deze keer door. Ook hier had ik gevoelsmatig zoiets van moet dat nou, maar het is wel verstandiger. Wij zijn uit elkaar gegroeid, en er was inderdaad sprake van een disharmonieuze situatie. De kinderen leden daar ook onder, en wij zijn beiden tot het besef gekomen dat wij niet gelukkig zijn of nog worden in deze relatie, hoeveel pijn het gevoelsmatig ook doet. Helaas leven wij nog noodgedwongen onder één dak, en ook al vliegen wij elkaar niet naar de keel, erg prettig is het ook niet.

Als ik naar de toekomst kijk ben ik ook bang voor de leegte, maar zoals het er nu voor staat komen mijn dochters in het weekend bij mij, dus dat is iets om naar uit te kijken. Financieel zal het lastig worden, en dan moet de boedel ook nog verdeeld worden. Ik zal sowieso eerst een huis moeten vinden, en dat is op de huidige woningmarkt erg lastig (sta overal ingeschreven, van Den Helder tot Haarlem, maar de wachtlijsten zijn enorm). Dan moet zij ook nog een woning vinden, en pas dan kunnen wij ons huis verkopen (en tot die tijd nog de hypotheek ophoesten). Maar goed, financieel heb ik voor hetere vuren gestaan, dus ik denk dat dat wel goed gaat komen. En een deel van mij kijkt ook wel uit naar de herwonnen vrijheid en rust die in het verschiet liggen, ons huwelijk voelde ook een beetje als een gouden (nuja, meer bronzen) kooi. Evengoed hakt het er soms keihard in, en huil ik mijn hart uit mijn lijf. Maar goed, dat zal mettertijd wel beteren.

Weet wel, gezien het feit dat je al negen (!) jaar in overlevingsstand staat, dat je erg sterk bent, anders had je dit niet volgehouden. Wees je bewust van je eigen kracht, en wees daar trots op, hoe onlogisch dat nu ook voelt.

Sterkte voor nu en welgemeende groeten,
Danny.

Hoi Angela,

Ik snap wel dat je terug wilt naar je laatste partner, ook al is dat een pad vol ellende. Rationeel weet je dat het niet verstandig is, maar gevoelsmatig ligt dat altijd anders. Toch zou ik voor de rationele kant gaan als ik jou was, net wat je coach zegt, proberen iets voor jezelf op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. Het voor je uit schuiven maakt het uiteindelijk alleen maar moeilijker, en uiteindelijk kom je toch op een punt waar je voor jezelf kiest.

Tja, mijn scheiding is wel door mij in gang gezet, na de zoveelste ruzie riep ik in een boze bui dat ik wilde scheiden, en later had ik daar spijt van, maar zij zet deze keer door. Ook hier had ik gevoelsmatig zoiets van moet dat nou, maar het is wel verstandiger. Wij zijn uit elkaar gegroeid, en er was inderdaad sprake van een disharmonieuze situatie. De kinderen leden daar ook onder, en wij zijn beiden tot het besef gekomen dat wij niet gelukkig zijn of nog worden in deze relatie, hoeveel pijn het gevoelsmatig ook doet. Helaas leven wij nog noodgedwongen onder één dak, en ook al vliegen wij elkaar niet naar de keel, erg prettig is het ook niet.

Als ik naar de toekomst kijk ben ik ook bang voor de leegte, maar zoals het er nu voor staat komen mijn dochters in het weekend bij mij, dus dat is iets om naar uit te kijken. Financieel zal het lastig worden, en dan moet de boedel ook nog verdeeld worden. Ik zal sowieso eerst een huis moeten vinden, en dat is op de huidige woningmarkt erg lastig (sta overal ingeschreven, van Den Helder tot Haarlem, maar de wachtlijsten zijn enorm). Dan moet zij ook nog een woning vinden, en pas dan kunnen wij ons huis verkopen (en tot die tijd nog de hypotheek ophoesten). Maar goed, financieel heb ik voor hetere vuren gestaan, dus ik denk dat dat wel goed gaat komen. En een deel van mij kijkt ook wel uit naar de herwonnen vrijheid en rust die in het verschiet liggen, ons huwelijk voelde ook een beetje als een gouden (nuja, meer bronzen) kooi. Evengoed hakt het er soms keihard in, en huil ik mijn hart uit mijn lijf. Maar goed, dat zal mettertijd wel beteren.

Weet wel, gezien het feit dat je al negen (!) jaar in overlevingsstand staat, dat je erg sterk bent, anders had je dit niet volgehouden. Wees je bewust van je eigen kracht, en wees daar trots op, hoe onlogisch dat nu ook voelt.

Sterkte voor nu en welgemeende groeten,
Danny.

---

Hoi Angela,

Ik snap wel dat je terug wilt naar je laatste partner, ook al is dat een pad vol ellende. Rationeel weet je dat het niet verstandig is, maar gevoelsmatig ligt dat altijd anders. Toch zou ik voor de rationele kant gaan als ik jou was, net wat je coach zegt, proberen iets voor jezelf op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. Het voor je uit schuiven maakt het uiteindelijk alleen maar moeilijker, en uiteindelijk kom je toch op een punt waar je voor jezelf kiest.

Tja, mijn scheiding is wel door mij in gang gezet, na de zoveelste ruzie riep ik in een boze bui dat ik wilde scheiden, en later had ik daar spijt van, maar zij zet deze keer door. Ook hier had ik gevoelsmatig zoiets van moet dat nou, maar het is wel verstandiger. Wij zijn uit elkaar gegroeid, en er was inderdaad sprake van een disharmonieuze situatie. De kinderen leden daar ook onder, en wij zijn beiden tot het besef gekomen dat wij niet gelukkig zijn of nog worden in deze relatie, hoeveel pijn het gevoelsmatig ook doet. Helaas leven wij nog noodgedwongen onder één dak, en ook al vliegen wij elkaar niet naar de keel, erg prettig is het ook niet.

Als ik naar de toekomst kijk ben ik ook bang voor de leegte, maar zoals het er nu voor staat komen mijn dochters in het weekend bij mij, dus dat is iets om naar uit te kijken. Financieel zal het lastig worden, en dan moet de boedel ook nog verdeeld worden. Ik zal sowieso eerst een huis moeten vinden, en dat is op de huidige woningmarkt erg lastig (sta overal ingeschreven, van Den Helder tot Haarlem, maar de wachtlijsten zijn enorm). Dan moet zij ook nog een woning vinden, en pas dan kunnen wij ons huis verkopen (en tot die tijd nog de hypotheek ophoesten). Maar goed, financieel heb ik voor hetere vuren gestaan, dus ik denk dat dat wel goed gaat komen. En een deel van mij kijkt ook wel uit naar de herwonnen vrijheid en rust die in het verschiet liggen, ons huwelijk voelde ook een beetje als een gouden (nuja, meer bronzen) kooi. Evengoed hakt het er soms keihard in, en huil ik mijn hart uit mijn lijf. Maar goed, dat zal mettertijd wel beteren.

Weet wel, gezien het feit dat je al negen (!) jaar in overlevingsstand staat, dat je erg sterk bent, anders had je dit niet volgehouden. Wees je bewust van je eigen kracht, en wees daar trots op, hoe onlogisch dat nu ook voelt.

Sterkte voor nu en welgemeende groeten,
Danny.

Hoi Danny,

Het klopt hoor wat je zegt, het engeltje/duiveltje verhaal. Gevoel wil maar al te graag terug, maar op het moment dat hij het beu is mag ik weer het veld ruimen. Een man met een hengel die me binnenhaalt wanneer hij wil ?

Wat een vervelende situatie zeg. Ik ken het van eigen eraring nog in 1 huis wonen en uit elkaar zijn. Soms kan het inderdaad zo zijn dat je uit elkaar groeit en dat het niet meer in balans is. Als niemand er meer happy van wordt dan is het beter om uit elkaar te gaan...hoe moeilijk dan ook.

Zie je je dochters dan ieder weekend? Dat is wel een fijn vooruitzicht. Wel lastig he de woningmarkt van nu en daarvan afhankelijk te zijn. Dat is nog wel een handicap, maar ook dat komt uiteindelijk weer goed.

Als iets als een kooi aanvoelt dan kan het ook niet meer fijn zijn. Dat was het bij mij niet in die laatste relatie. We leken het juist goed te hebben, alleen als er iets tegen zat of niet liep zoals hij het wilde dan was hij er klaar mee.

Voor nu voor jou een lange adem dan om het nog uit te zingen in 1 huis. Weet dat wanneer het uiteindelijk allemaal achter de rug is je pas echt weer adem kan halen op de manier waarop je het wilt. Zo voelde het voor mij. Wat je zegt 9 jaar survival is lang en heb ik volgehouden, maar de rek is er echt uit nu. Kan alleen maar fantaseren over een rustig leven. Bij mij ligt er volgende week weer een rechtzaak in t verschiet met de vader van mijn kinderen. Het lijkt soms of het nooit stopt. Soms moet je volhouden, maar er komt een punt dat dat steeds lastiger wordt.

Sterkte ook met alles, groetjes Angela