Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoi


#1

Dag iedereen,

Aangezien ik actief op zoek ga naar fora over depressie weet ik wel dat het niet zo super gaat met mij :-).
Sinds eind vorig jaar ben ik mezelf behoorlijk kwijt. In die mate dat ik ondertussen al enkele maanden thuis ben van het werk en gestopt ben met school.
In het begin dacht ik dat ik teveel hooi op m'n vork nam, en dat er een soort van burnout was ontstaan, maar ik vrees dat dit niet aan de orde is.

Het is begonnen toen ik een nieuwe relatie ben aangegaan, vorige relaties waren bij mij niet echt een succes, en toen ik die positieve gevoelens opnieuw voelde ben ik eigenlijk in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Om dit aan te pakken ben ik dan naar een psycholoog beginnen gaan, en die heeft me best wel veel inzicht in mezelf gegeven. Ik had ook de indruk dat ik stappen maakte, en eigenlijk nog wel altijd. Maar nu ben ik precies terug in een impasse gekomen.

Even het ganse verhaal in een notendop. Ik ben als kind niet opgegroeid in een liefdevol gezin. Liefde, affectie waren me eigenlijk vreemd tot mijn eerste relatie. En vanaf dat ik de gevoelens van liefde krijg wordt ik bang om dit te verliezen. Dan begin ik me te gedragen als een slaafse hond die alles doet om aandacht en liefde te krijgen. Ook enorm veel bevestiging vragen over hoe ik alles doe, in die mate dat ik mezelf volledig uit het oog verlies.

Nu vorige woensdag is er precies iets gekraakt. Mijn huidige vriendin vertelde dat ze vorige week iemand was tegengekomen die ze kende van vroeger, en dat ze eventueel iets gingen gaan drinken. Op die moment kwam er terug een opwelling van mijn verlatingsangst. In m'n hoofd was de relatie al over en ging ze iets met die andere man beginnen. En hoe erg ik ook probeer, ik voel me daar gewoon slecht bij. Ondanks het feit dat ik het haar gezegd heb, gevraagd wat zij zou vinden in mijn situatie en dat ze heeft ingezien dat ze het zelf niet leuk zou vinden. Maar het probleem is, dat het bij haar puur om jaloezie draait. In mijn geval zou ik willen dat het enkel jaloezie is. Maar het is veel meer dan dat.
Dit heeft nu als resultaat gehad dat ik ergens een schild rond mij zet. Dat ik op deze moment het moeilijk vind om m'n gevoelens te uiten. En dat ik op dit moment vanuit m'n bed dit forum heb opgezocht om het toch even van me af te schrijven.

Op dit moment voel ik me een beetje zoals het liedje van Damien Rice - Stoic. De link staat er onderaan bij, ondanks het feit dat de boodschap niet zo positief is, is het wel een super nummer. Bij deze m'n voorstelling. Nu ik dit geschreven heb gaat het toch al iets beter.

I don’t know how to feel
I don’t know how to fuck
something has me stoic
something has me caught
and I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
don’t know if I am allright
don’t know if I am all wrong
don’t know if I am lost in this
wanting to belong
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
and I don’t wanna fight
but here it comes again
something has me furious
and I can not pretend
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
and I don’t know where I’m coming to
and I don’t know where I wanna be
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
just because I said I’d stay
it doesn’t mean I will not change
just because I wanted you
doesn’t mean I’m able to
how can I be for you
all that you want me to
and how can you be for me
something you can not be?

https://www.youtube.com/watch?v=6rGSUDh5LF4
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ranmasen :   • Liz is fighting
Antwoord

#2

(15-04-2017, 12:51)Ranmasen schreef: Dag iedereen,

Aangezien ik actief op zoek ga naar fora over depressie weet ik wel dat het niet zo super gaat met mij :-).
Sinds eind vorig jaar ben ik mezelf behoorlijk kwijt. In die mate dat ik ondertussen al enkele maanden thuis ben van het werk en gestopt ben met school.
In het begin dacht ik dat ik teveel hooi op m'n vork nam, en dat er een soort van burnout was ontstaan, maar ik vrees dat dit niet aan de orde is.

Het is begonnen toen ik een nieuwe relatie ben aangegaan, vorige relaties waren bij mij niet echt een succes, en toen ik die positieve gevoelens opnieuw voelde ben ik eigenlijk in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Om dit aan te pakken ben ik dan naar een psycholoog beginnen gaan, en die heeft me best wel veel inzicht in mezelf gegeven. Ik had ook de indruk dat ik stappen maakte, en eigenlijk nog wel altijd. Maar nu ben ik precies terug in een impasse gekomen.

Even het ganse verhaal in een notendop. Ik ben als kind niet opgegroeid in een liefdevol gezin. Liefde, affectie waren me eigenlijk vreemd tot mijn eerste relatie. En vanaf dat ik de gevoelens van liefde krijg wordt ik bang om dit te verliezen. Dan begin ik me te gedragen als een slaafse hond die alles doet om aandacht en liefde te krijgen. Ook enorm veel bevestiging vragen over hoe ik alles doe, in die mate dat ik mezelf volledig uit het oog verlies.

Nu vorige woensdag is er precies iets gekraakt. Mijn huidige vriendin vertelde dat ze vorige week iemand was tegengekomen die ze kende van vroeger, en dat ze eventueel iets gingen gaan drinken. Op die moment kwam er terug een opwelling van mijn verlatingsangst. In m'n hoofd was de relatie al over en ging ze iets met die andere man beginnen. En hoe erg ik ook probeer, ik voel me daar gewoon slecht bij. Ondanks het feit dat ik het haar gezegd heb, gevraagd wat zij zou vinden in mijn situatie en dat ze heeft ingezien dat ze het zelf niet leuk zou vinden. Maar het probleem is, dat het bij haar puur om jaloezie draait. In mijn geval zou ik willen dat het enkel jaloezie is. Maar het is veel meer dan dat.
Dit heeft nu als resultaat gehad dat ik ergens een schild rond mij zet. Dat ik op deze moment het moeilijk vind om m'n gevoelens te uiten. En dat ik op dit moment vanuit m'n bed dit forum heb opgezocht om het toch even van me af te schrijven.

Op dit moment voel ik me een beetje zoals het liedje van Damien Rice - Stoic. De link staat er onderaan bij, ondanks het feit dat de boodschap niet zo positief is, is het wel een super nummer. Bij deze m'n voorstelling. Nu ik dit geschreven heb gaat het toch al iets beter.

I don’t know how to feel
I don’t know how to fuck
something has me stoic
something has me caught
and I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
don’t know if I am allright
don’t know if I am all wrong
don’t know if I am lost in this
wanting to belong
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
and I don’t wanna fight
but here it comes again
something has me furious
and I can not pretend
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
and I don’t know where I’m coming to
and I don’t know where I wanna be
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
just because I said I’d stay
it doesn’t mean I will not change
just because I wanted you
doesn’t mean I’m able to
how can I be for you
all that you want me to
and how can you be for me
something you can not be?

https://www.youtube.com/watch?v=6rGSUDh5LF4

Hallo Ranmasen,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum. Ik hoop dat je hier veel herkenning vind.
Dat lijkt me wel er zijn namelijk meer mensen die hier schrijven die een erg nare jeugd hebben meegemaakt met alle gevolgen van dien.
Ik ben er zelf één van. Blijf hier vooral van je af schrijven. Succes.
Antwoord

#3

(15-04-2017, 12:51)Ranmasen schreef: Dag iedereen,

Aangezien ik actief op zoek ga naar fora over depressie weet ik wel dat het niet zo super gaat met mij :-).
Sinds eind vorig jaar ben ik mezelf behoorlijk kwijt. In die mate dat ik ondertussen al enkele maanden thuis ben van het werk en gestopt ben met school.
In het begin dacht ik dat ik teveel hooi op m'n vork nam, en dat er een soort van burnout was ontstaan, maar ik vrees dat dit niet aan de orde is.

Het is begonnen toen ik een nieuwe relatie ben aangegaan, vorige relaties waren bij mij niet echt een succes, en toen ik die positieve gevoelens opnieuw voelde ben ik eigenlijk in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Om dit aan te pakken ben ik dan naar een psycholoog beginnen gaan, en die heeft me best wel veel inzicht in mezelf gegeven. Ik had ook de indruk dat ik stappen maakte, en eigenlijk nog wel altijd. Maar nu ben ik precies terug in een impasse gekomen.

Even het ganse verhaal in een notendop. Ik ben als kind niet opgegroeid in een liefdevol gezin. Liefde, affectie waren me eigenlijk vreemd tot mijn eerste relatie. En vanaf dat ik de gevoelens van liefde krijg wordt ik bang om dit te verliezen. Dan begin ik me te gedragen als een slaafse hond die alles doet om aandacht en liefde te krijgen. Ook enorm veel bevestiging vragen over hoe ik alles doe, in die mate dat ik mezelf volledig uit het oog verlies.

Nu vorige woensdag is er precies iets gekraakt. Mijn huidige vriendin vertelde dat ze vorige week iemand was tegengekomen die ze kende van vroeger, en dat ze eventueel iets gingen gaan drinken. Op die moment kwam er terug een opwelling van mijn verlatingsangst. In m'n hoofd was de relatie al over en ging ze iets met die andere man beginnen. En hoe erg ik ook probeer, ik voel me daar gewoon slecht bij. Ondanks het feit dat ik het haar gezegd heb, gevraagd wat zij zou vinden in mijn situatie en dat ze heeft ingezien dat ze het zelf niet leuk zou vinden. Maar het probleem is, dat het bij haar puur om jaloezie draait. In mijn geval zou ik willen dat het enkel jaloezie is. Maar het is veel meer dan dat.
Dit heeft nu als resultaat gehad dat ik ergens een schild rond mij zet. Dat ik op deze moment het moeilijk vind om m'n gevoelens te uiten. En dat ik op dit moment vanuit m'n bed dit forum heb opgezocht om het toch even van me af te schrijven.

Op dit moment voel ik me een beetje zoals het liedje van Damien Rice - Stoic. De link staat er onderaan bij, ondanks het feit dat de boodschap niet zo positief is, is het wel een super nummer. Bij deze m'n voorstelling. Nu ik dit geschreven heb gaat het toch al iets beter.

I don’t know how to feel
I don’t know how to fuck
something has me stoic
something has me caught
and I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
don’t know if I am allright
don’t know if I am all wrong
don’t know if I am lost in this
wanting to belong
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
and I don’t wanna fight
but here it comes again
something has me furious
and I can not pretend
I don’t know how to comfort you
I don’t know how to comfort me
and I don’t know where I’m coming to
and I don’t know where I wanna be
but I know, I know, I know
that I have to go
I know, I know, I know
that I have to go
just because I said I’d stay
it doesn’t mean I will not change
just because I wanted you
doesn’t mean I’m able to
how can I be for you
all that you want me to
and how can you be for me
something you can not be?

https://www.youtube.com/watch?v=6rGSUDh5LF4

Hi R,

verlatingsangst. Erg herkenbaar ook hoe je reageerde op het bericht van je vriendin. Weet je wel gelukkig direct dat je bij jezelf hard aan de slag kan. Dak voor het delen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)