Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoe verder?


#1

Lieve allemaal,

Ik moet even mijn verhaal kwijt bij lotgenoten. Misschien hebben andere partners en betrokkenen er wat aan. Ik heb ook een vraag. Eerst maar mijn verhaal.

Ruim twee jaar terug kreeg ik een relatie met Daan (zo noem ik hem hier maar even - ik heet zelf ook geen Fiona). Hij was en is nog steeds mijn eerste echte liefde. Ik wist dat hij een depressie had gehad en dat hij ongeveer 5 jaar aan de antidepressiva zat. Het enige overblijfsel was dat hij sneller moe was. 
Echter kreeg ik na een paar weken het gevoel dat er iets niet pluis was. Ook al kende ik hem nog niet zo lang, ik merkte dat hij op een of andere manier zichzelf niet onder controle had. Even daarna kwam het hoge woord bij hem eruit: hij kreeg steeds meer last van angsten. Een hele tijd bleef onduidelijk waar het door kwam. Intussen hadden we een hele mooie, bijzondere band, en ik wilde hoe dan ook bij hem blijven. Het was heel hectisch allemaal. We zeiden tegen elkaar: als dit over is, dan zijn we zo sterk dat we samen de hele wereld aankunnen. Ik maakte me veel zorgen om Daan en probeerde er zo veel mogelijk voor hem te zijn, hij kon er niet voor mij zijn. Het was heel dubbel: we waren verliefd en hielden veel van elkaar en dat maakte me gelukkig, maar alle narigheid die hij met zich mee bracht maakte mij ongelukkig. Na een aantal maanden ging mijn eigen gezondheid achteruit en ging het minder met mijn studie. Ik trok het niet meer en samen besloten we de relatie te beëindigen. Dat is nu ongeveer anderhalf jaar geleden. Sindsdien hoop ik dat het weer goed komt met hem en dat we weer bij elkaar komen.
Vlak daarvoor was hij met zijn antidepressiva gestopt. Het kon namelijk goed zijn dat Daan last had van het serotoninesyndroom, waarbij de antidepressiva eigenlijk niet meer nodig is en averechts gaat werken. Een paar weken later, vlak nadat het tussen ons uit was, bleek dat Daans psychiater hem veel te snel had laten afbouwen (binnen 1 week). Daan kreeg hele heftige ontwenningsverschijnselen, met extreme angsten, hartkloppingen, slapeloosheid, noem maar op. Ik kan me nog heel goed de avond herinneren waarop hij in het diepste van het diepste zat. Hij kon alleen maar huilen en zei dingen als: 'Het spijt me zo allemaal' en 'Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud of ik hier ooit weer uit kom'. Twee maanden later werd hij opgenomen in de GGD-kliniek. De artsen waren ten einde raad en wilden hem aan een zwaardere antidepressiva zetten. Daan weigerde en kwam gelukkig een artikel tegen over magnesium. Hij begon meteen met magnesium slikken en binnen een week merkte hij al verschil. Heel langzaam maar zeker herstelde hij. Een jaar later nam hij er ook zink bij en dat helpt nog extra, tot op de dag van vandaag. Het gaat nu heel goed met hem. Hij is er nog niet, want zijn lichaam raakt nog heel snel in de stress. Daan merkt ook dat zijn geheugen en denkvermogen nog steeds beter wordt.
Tussen ons is het voor mijn gevoel nooit echt uit geweest. De liefde voor elkaar bleef, alhoewel de verliefdheid bij hem erg wisselde. Maar dat is ook niet zo gek aangezien zijn hoedanigheid toen. Het was ook heel lastig in de praktijk. We konden elkaar niet te vaak zien, want dat trok hij niet en ik moest ook afstand bewaren. En áls we elkaar zagen, konden we het niet laten om te knuffelen en zoenen. Een paar keer belandden we zelfs met elkaar in bed, wat uitliep op een tranendal van mij. Er kwam op een gegeven moment een periode waarin we officieel geen relatie hadden, maar eigenlijk wel allemaal relatiedingen deden. Zijn eerst matige gevoelens voor mij groeiden. Op een gegeven moment, dat is nu een paar maanden geleden, dacht ik te merken dat hij weer verliefd was en veel meer in staat was om er voor me te zijn. Het tegendeel bleek waar, want Daan zei op een dag dat hij eigenlijk nauwelijks meer verliefd was en dat hij niet zo goed wist wat hij ermee aan moest. Twee weken later was hij helemaal niet verliefd meer. Zijn gevoelens voor mij waren te weinig om een relatie met mij te willen en ik trok het halve gedoe tussen ons ook niet meer.

Nu zijn we vrienden, maar echt als vrienden voelt het niet voor mij. Daan houdt nog steeds heel veel van me en kan niet zonder me. Hij vind me nog steeds heel erg lief en aantrekkelijk. Toch is hij niet verliefd. Misschien komt het doordat hij nu helemaal erg gericht is op zichzelf en zijn herstel. Om die reden wil hij ook geen relatie, met niemand niet. Dat snap ik heel goed en daar gun ik hem alle ruimte voor. Ik ben bereid om voor hem mijn verlangen naar een relatie met hem te parkeren. Maar dat hij niet verliefd is, verscheurt mijn hart en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Hij zegt zelf dat hij net goed verliefd kan zijn omdat hij zich eerst 100% zichzelf wil voelen. En of het nog gaat gebeuren dat hij weer verliefd wordt, weet hij niet. Het kan, het kan niet. Wat moet ik hier toch mee? Mijn gevoelens loslaten en verder gaan met het leven of wachten op hem? Tot nu toe lukt het loslaten en hem heel weinig zien in ieder geval niet. Mijn liefde voor hem zit heel erg diep, hij is ook mijn beste vriend. Op de verliefdheid na is het wederzijds. Dat maakte het nog moeilijker om los te laten. Ik wil nu proberen om elkaar wel weer regelmatig te zien. Ik zal in het begin veel pijn voelen, maar wie weet raak ik wat meer gewend aan dat we nu vrienden zijn. En wie weet ebt dan ook mijn intense liefde een beetje weg.

Liefs, Fiona
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-06-2017, 12:44 door Liz is fighting.)

Hi Fiona,

welkom met je verhaal. Hoe oud zijn jullie als ik vragen mag?
Ik ben zelf depressief en werkende aan mijn herstel. Je verhaal doet me veel, omdat het raakt aan mijn angst om mijn eigen partner kwijt te raken, ookal houden we zielsveel van elkaar. Ik ben bang dat hij tegen me gaat zeggen, dat ie mijn beste vriend is voor de rest van ons leven en altijd van me zal houden, maar dat hij geen relatie wil ofzo. Persoonlijk zou ik het zo vreselijk moeilijk vinden om dan die speciale liefde en dat verlangen om bij hem te zijn los te laten.
Ik kan je geen advies geven, want ik weet hoeveel pijn het doet en hoe ingewikkeld dit proces. Er zijn meerdere mensen op dit forum, die jouw verhaal zullen herkennen als partner van iemand met een depressie. Sommige verliezen hun partner, anderen delen gewoon hun zorgen om wat ze ervaren of zien bij hun partner. Ik hoop dat je steun aan hun kunt hebben. Ze schrijven meestal onder dit topic: Depressie en relatie, waar jij nu ook hebt geschreven.
Maar voel je ook vrij om te reageren en mee te praten in andere topics.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-06-2017, 15:19 door Gietje117.)

Hallo Fiona,
Ik ben onder andere een partner van iemand met een depressie. We zijn allebei 33, waren meer dan 15 jaar samen toen de depressie ernstig de kop op stak. We waren nog maar net verhuisd naar ons droomhuis, op de grond van mijn vriend zijn grootouders. Ik zag de toekomst al helemaal voor me in ons huis met een paar kindjes. Samen voelde ik ons zo sterk, ook al waren we niet getrouwd, we hadden elkaar al een paar keer eeuwige trouw beloofd. We waren vier handen op een buik, steunden elkaar altijd door dik en dun. Maar toen hij P. depressief werd, nam hij steeds meer afstand. Ik voelde het gebeuren, maar ik kon er weinig aan doen. Ik probeerde van alles, maar wist niet hoe te handelen. Hij wilde mij niet dicht meer, geen fysiek contact,... We praatten wel nog heel wat, maar dat werd voor hem steeds moeilijker. Dat vroeg te veel energie. Tot hij op een dag zei: ik kan echt niet meer, ik weet niet meer wat te doen. Ik heb in samenspraak met hem de therapeut gebeld (waar hij al een tijdje naar toe ging) en zij gaf mijn vriend twee opties: binnen gaan in psychiatrie of even naar huis trekken (naar zijn ouders) om tot rust te komen. Psychiatrie zag hij echt niet zitten - wat ik ook begreep - dus maakte ik 's avonds zijn valies. Het afscheid was zo emotioneel. Ik kon het amper dragen. Maar als dit mijn vriend kon helpen om te genezen, dan wilde ik mezelf aan de kant schuiven. Hij dwong me in zijn ogen te kijken en hij beloofde me plechtig dat hij terug zou komen van het moment dat hij genezen was. Dat was op 6 juni 2016. De dagen daarna kwam hij 's morgens en 's avonds bij mij langs. Ik probeerde me sterk te houden, maar dat lukte me niet zo goed. Ik miste hem zo, ik zag de onzekerheid en het ongeluk en onmacht in zijn ogen. Maar hij nam me een paar dagen later vast en hij zei me: Hou vol, hou vol voor ons, we komen hierdoor. En dat was ik ook van plan. Slechts twee dagen later kwam hij binnen en zei hij dat we moesten praten. Dat het nooit meer goed zou komen. Dat hij besefte dat hij veel gelukkiger was zonder mij en dat het over en uit was. Ik wist niet wat ik hoorde. Sindsdien woont hij bij zijn ouders en hij heeft voor weinig tot niks energie. Het enige wat hij doet is blijven werken en af en toe uitgaan. Intussen zaten we zelfs al bij de notaris om ons droomhuis te verkopen. Nog geen twee jaar nadat we er gingen wonen.

Even gepost want mijn tekst kwam weer achter. Naar mijn aanvoelen hadden wij een superrelatie. Alles waar ik van droomde, had ik. Of toch zo goed als... Maar toch liep het helemaal anders. Van de dag dat mijn vriend zei dat het over was heeft hij me allerlei verwijten gemaakt. Over mijn karakter, over mijn zijn, over onze relatie. We leefden als broer en zus, we waren te verschillend, het ging al jaren niet meer,... Ik wist niet wat ik hoorde... Ik werd echt zot van al die woorden. Ik bleef gebroken achter. Sommige momenten werd hij soms agressief. Iets wat mijn vriend totaal niet was. Maar op dat moment slikte hij wel drie soorten pillen en ik wist dat hij ook behoorlijk wat alcohol naar binnen kapte. Ik zag hem veranderen in iemand die ik totaal niet kende en ik bleef gebroken en vertwijfeld achter. Af en toe kwam hij langs voor zijn post, maar hij snapte niet hoe ik me voelde en kon er amper begrip voor opbrengen. 15 jaar lang aan elkaars zijde. Steeds op elkaar kunnen rekenen en plots valt dat allemaal weg. 

We zijn nu een jaar later en er is jammer genoeg niet zo veel veranderd. Mijn vriend blijft het een goeie beslissing vinden en blijft rustig bij zijn ouders kamperen. Op je 33ste vind ik dat geen goeie situatie. Ik zie hem af en toe nog eens of kom hem bij gemeenschappelijke vrienden tegen. Wat het voor mij echt niet makkelijk maakt. Iedereen komt daar toe met zijn of haar vriend of vriendin en met de kroost en wij komen daar ook toe, maar dan elk apart. We praten, maar het voelt zo vreemd. Hij kijkt me dan soms zo aan dat ik mijn tranen moet doorslikken. Echt niet normaal. Zoals gisteren op een babyborrel. Ik heb hem de hele middag in het oog gehouden en ik moet zeggen dat hij heel vaak naar mij keek. Hij ziet er niet zo goed uit, grauw van kleur en wat onecht naar mijn aanvoelen. Nog altijd met een soort deken over zich heen. De meeste mensen zien dit niet, maar voor mij voelt het wel zo. Een paar weken terug heeft hij aangegeven dat hij nog steeds deprssief is en dus geen energie voor een relatie heeft. Niet met mij, niet met iemand anders. Ik hop dat daar nog verandering in komt, maar weet niet hoe we ooit nog uit deze situatie moeten komen. Al blijf ik er van overtuigd dat hij de liefde van mijn leven is.
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-06-2017, 17:18 door Fiona.)

(19-06-2017, 12:42)Liz is fighting schreef: Hi Fiona,

welkom met je verhaal. Hoe oud zijn jullie als ik vragen mag?
Ik ben zelf depressief en werkende aan mijn herstel. Je verhaal doet me veel, omdat het raakt aan mijn angst om mijn eigen partner kwijt te raken, ookal houden we zielsveel van elkaar. Ik ben bang dat hij tegen me gaat zeggen, dat ie mijn beste vriend is voor de rest van ons leven en altijd van me zal houden, maar dat hij geen relatie wil ofzo. Persoonlijk zou ik het zo vreselijk moeilijk vinden om dan die speciale liefde en dat verlangen om bij hem te zijn los te laten.
Ik kan je geen advies geven, want ik weet hoeveel pijn het doet en hoe ingewikkeld dit proces. Er zijn meerdere mensen op dit forum, die jouw verhaal zullen herkennen als partner van iemand met een depressie. Sommige verliezen hun partner, anderen delen gewoon hun zorgen om wat ze ervaren of zien bij hun partner. Ik hoop dat je steun aan hun kunt hebben. Ze schrijven meestal onder dit topic: Depressie en relatie, waar jij nu ook hebt geschreven.
Maar voel je ook vrij om te reageren en mee te praten in andere topics.

Dankjewel! Ik mijn omgeving is er niemand die net zoiets meemaakt als ik, dus dit lotgenotencontact vind ik heel fijn. Ik had al een aantal verhalen gelezen en herkende er wel wat van.
Ik ben 22, Daan is 26.
Weet je partner van je angst? Ik en Daan zijn heel erg open in het praten over onze relatie/ons contact. Ik ervaar het als heel prettig, voor zover het kan weet ik waar ik aan toe ben en wat ik kan verwachten. Soms is die werkelijkheid niet fijn om te horen. Maar ik heb liever dat dan angst, onzekerheid en niet weten wat er eigenlijk in Daan omgaat.
Ik wens je veel sterkte Liz! Alles komt goed, op welke manier dan ook.

(19-06-2017, 14:39)Positiva schreef: Register or login to view the content
Hartelijk dank! Wat je vertelt, daarvan zou het heel goed kunnen zijn dat dat bij Daan ook zo is. Ik vond het al zo vreemd dat hij niet verliefd meer is, terwijl we zo'n band met elkaar hebben. Hij voelt zich ook nog niet helemaal zichzelf. Anderzijds kun je het ook zo bekijken: hij werd verliefd op mij toen hij aan de antidepressiva was en toen hij er van af was waren zijn gevoelens minder en wisselend. Misschien werd hij door de pillen sneller verliefd, of is hij nu zo anders dan toen dat hij niet meer op me valt. Ik weet het niet. Ik ga in ieder geval een avondje lezen.

(19-06-2017, 14:48)Gietje117 schreef: Hallo Fiona,
Ik ben onder andere een partner van iemand met een depressie. We zijn allebei 33, waren meer dan 15 jaar samen toen de depressie ernstig de kop op stak. We waren nog maar net verhuisd naar ons droomhuis, op de grond van mijn vriend zijn grootouders. Ik zag de toekomst al helemaal voor me in ons huis met een paar kindjes. Samen voelde ik ons zo sterk, ook al waren we niet getrouwd, we hadden elkaar al een paar keer eeuwige trouw beloofd. We waren vier handen op een buik, steunden elkaar altijd door dik en dun. Maar toen hij P. depressief werd, nam hij steeds meer afstand. Ik voelde het gebeuren, maar ik kon er weinig aan doen. Ik probeerde van alles, maar wist niet hoe te handelen. Hij wilde mij niet dicht meer, geen fysiek contact,... We praatten wel nog heel wat, maar dat werd voor hem steeds moeilijker. Dat vroeg te veel energie. Tot hij op een dag zei: ik kan echt niet meer, ik weet niet meer wat te doen. Ik heb in samenspraak met hem de therapeut gebeld (waar hij al een tijdje naar toe ging) en zij gaf mijn vriend twee opties: binnen gaan in psychiatrie of even naar huis trekken (naar zijn ouders) om tot rust te komen. Psychiatrie zag hij echt niet zitten - wat ik ook begreep - dus maakte ik 's avonds zijn valies. Het afscheid was zo emotioneel. Ik kon het amper dragen. Maar als dit mijn vriend kon helpen om te genezen, dan wilde ik mezelf aan de kant schuiven. Hij dwong me in zijn ogen te kijken en hij beloofde me plechtig dat hij terug zou komen van het moment dat hij genezen was. Dat was op 6 juni 2016. De dagen daarna kwam hij 's morgens en 's avonds bij mij langs. Ik probeerde me sterk te houden, maar dat lukte me niet zo goed. Ik miste hem zo, ik zag de onzekerheid en het ongeluk en onmacht in zijn ogen. Maar hij nam me een paar dagen later vast en hij zei me: Hou vol, hou vol voor ons, we komen hierdoor. En dat was ik ook van plan. Slechts twee dagen later kwam hij binnen en zei hij dat we moesten praten. Dat het nooit meer goed zou komen. Dat hij besefte dat hij veel gelukkiger was zonder mij en dat het over en uit was. Ik wist niet wat ik hoorde. Sindsdien woont hij bij zijn ouders en hij heeft voor weinig tot niks energie. Het enige wat hij doet is blijven werken en af en toe uitgaan. Intussen zaten we zelfs al bij de notaris om ons droomhuis te verkopen. Nog geen twee jaar nadat we er gingen wonen.

Even gepost want mijn tekst kwam weer achter. Naar mijn aanvoelen hadden wij een superrelatie. Alles waar ik van droomde, had ik. Of toch zo goed als... Maar toch liep het helemaal anders. Van de dag dat mijn vriend zei dat het over was heeft hij me allerlei verwijten gemaakt. Over mijn karakter, over mijn zijn, over onze relatie. We leefden als broer en zus, we waren te verschillend, het ging al jaren niet meer,... Ik wist niet wat ik hoorde... Ik werd echt zot van al die woorden. Ik bleef gebroken achter. Sommige momenten werd hij soms agressief. Iets wat mijn vriend totaal niet was. Maar op dat moment slikte hij wel drie soorten pillen en ik wist dat hij ook behoorlijk wat alcohol naar binnen kapte. Ik zag hem veranderen in iemand die ik totaal niet kende en ik bleef gebroken en vertwijfeld achter. Af en toe kwam hij langs voor zijn post, maar hij snapte niet hoe ik me voelde en kon er amper begrip voor opbrengen. 15 jaar lang aan elkaars zijde. Steeds op elkaar kunnen rekenen en plots valt dat allemaal weg. 

We zijn nu een jaar later en er is jammer genoeg niet zo veel veranderd. Mijn vriend blijft het een goeie beslissing vinden en blijft rustig bij zijn ouders kamperen. Op je 33ste vind ik dat geen goeie situatie. Ik zie hem af en toe nog eens of kom hem bij gemeenschappelijke vrienden tegen. Wat het voor mij echt niet makkelijk maakt. Iedereen komt daar toe met zijn of haar vriend of vriendin en met de kroost en wij komen daar ook toe, maar dan elk apart. We praten, maar het voelt zo vreemd. Hij kijkt me dan soms zo aan dat ik mijn tranen moet doorslikken. Echt niet normaal. Zoals gisteren op een babyborrel. Ik heb hem de hele middag in het oog gehouden en ik moet zeggen dat hij heel vaak naar mij keek. Hij ziet er niet zo goed uit, grauw van kleur en wat onecht naar mijn aanvoelen. Nog altijd met een soort deken over zich heen. De meeste mensen zien dit niet, maar voor mij voelt het wel zo. Een paar weken terug heeft hij aangegeven dat hij nog steeds deprssief is en dus geen energie voor een relatie heeft. Niet met mij, niet met iemand anders. Ik hop dat daar nog verandering in komt, maar weet niet hoe we ooit nog uit deze situatie moeten komen. Al blijf ik er van overtuigd dat hij de liefde van mijn leven is.
Jeetje Gietje, wat een naar verhaal! Hoe gaan zijn ouders met hem om? Hoe kijken zij tegen zijn situatie aan? Wat Daan en ik hebben ervaren, is dat artsen vooral kijken naar medicatie en therapie en niet naar voeding, terwijl daar juist de oorzaak kan liggen. Een orthomoleculair arts kijkt daar wel naar. Misschien biedt die weg voor hem een uitkomst?
Ook al is Daan mijn eerste liefde, ik ben ook overtuigd dat hij de liefde van mijn leven is. Alles klopt gewoon en ik ben dol op hem. En ook al is hij niet verliefd nu om welke reden dan ook, ik merk dat hij toch nog dol op me is.
Antwoord

#6

Heel fijn dat je merkt dat Daan nog dol op je is. Dat ben ik al in tijden niet meer gewaar. Van het moment dat P niet meer terug kwam, heb ik het nooit meer bij hem gevoeld. En dit hoor ik hier betrekkelijk weinig. Meestal wil de partner wel nog samen zijn, maar lukt het niet altijd. En weet hij wel dat hij van iemand houdt, maar kan hij gewoon niet bij zijn gevoel.
Bij mij ligt het helemaal anders waardoor dat me wel angstig maakt. P was ook mijn eerste liefde. Ik was tenslotte nog maar 16 toen ik hem leerde kennen. Mijn halve leven ben ik bij hem geweest. Tot mijn 32. Misschien kostte het echt te veel energie om bij mij te zijn en trok hij het niet meer. Maar we hadden zo'n goeie band, waren nog steeds verliefd. En plots is dat er allemaal niet meer. Heel vreemd.
Wat antidepressiva doen, daar ben ik nog steeds niet aan uit. Voor sommigen kan het inderdaad helpen. Mijn vriend lijkt er ook beter van te zijn geworden, maar hij wil het absoluut nooit meer slikken. In het begin hebben we er heel openlijk over gepraat want toen woonde hij nog thuis, maar nu kan ik het niet meer zo goed inschatten. Hij deelt immers nog heel weinig met mij.


Zijn ouders, dat is een apart verhaal. Zij zagen mij als de oorzaak van zijn depressie. Dus van het moment hij bij hen thuis gaan wonen is was hij volgens hen beter. Hij zit daar nu al een jaar, maar dat komt alleen maar omdat ze hem met rust laten denk ik. Hij zou anders al de benen genomen hebben, neem ik aan. Ze maken het hem makkelijk. Benen onder tafel, hij hoeft er echt bijna niets te doen. Misschien maar goed want ik denk niet dat hij superveel aan kan. Een paar weken terug zei hij dat hij niet genoeg energie heeft. Niet voor een relatie met mij, niet voor een relatie met iemand anders. Wat zo vreemd is, is dat hij zich helemaal niet in mijn gevoel kan verplaatsen. Maar misschien is dat normaal als je al zo worstelt met het tot bij je eigen gevoelens geraken. Maar voelt zo raar voor mij als je altijd zo close bent geweest. Als je vriend weet dat je hem doodgraag ziet. En nu lijkt hij niet te beseffen hoe veel pijn hij me doet.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)