Hoi, het gaat helemaal niet goed met me. Suïcidale gedachten, zelfbeschadiging, geen eetlust, nergens nog zin in...
De afgelopen weken met de feestdagen waren vreselijk. Hoe kan je anderen het beste wensen voor het nieuwe jaar als je enige wens is dat alles stopt en je er niet meer bent?

Buiten mijn psychologe weet niemand hoe diep ik werkelijk zit en ik weet echt niet hoe ik hieruit moet geraken. Ik stond altijd heel positief in het leven (glas halfvol), maar sinds enkele maanden ben ik een echte pessimiste geworden.
Het frustreert me ook enorm dat ik niet vooruit geraak en blijf hangen in die donkere, sombere gevoelens. Vandaag weer bij m'n psychologe geweest en zij maakt zich wel zorgen om me. Ze bracht het onderwerp opname ter sprake (wat mijn huisarts een maand geleden ook al opperde), maar dat zie ik precies niet zitten (angst voor wat mijn omgeving dan zal denken)

Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik hoop alvast van hier tips te vinden om weer plezier te krijgen in dingen of wat advies over wat ik best kan doen?
Alvast bedankt voor jullie reacties.

Tjonge Pinootje, dat is niet zo best. Is er een reden dat je niemand in vertrouwen wil nemen? Het lijkt me heel moeilijk zo. Dan sta je er helemaal alleen voor en dat is bijna niet te doen. Ik schrijf hier als "partner van" en vond het verschrikkelijk toen mijn man mij niet bij zijn problemen betrok en zich afsloot. En toen hij wel begon te praten, vond hij dat eigenlijk heel prettig. Lijkt het jou geen fijn idee om iemand in jouw omgeving in vertrouwen te nemen? Het kan erg opluchten en de mensen hebben vaak meer begrip als je denkt.

Tjonge Pinootje, dat is niet zo best. Is er een reden dat je niemand in vertrouwen wil nemen? Het lijkt me heel moeilijk zo. Dan sta je er helemaal alleen voor en dat is bijna niet te doen. Ik schrijf hier als "partner van" en vond het verschrikkelijk toen mijn man mij niet bij zijn problemen betrok en zich afsloot. En toen hij wel begon te praten, vond hij dat eigenlijk heel prettig. Lijkt het jou geen fijn idee om iemand in jouw omgeving in vertrouwen te nemen? Het kan erg opluchten en de mensen hebben vaak meer begrip als je denkt.

Hey Positiva,

ik wil dat zeker wel doen, maar om één of andere reden houdt er iets me tegen. Ik heb al enkele keren op het punt gestaan om een goede vriendin in te lichten, maar toch lukt het elke keer weer niet. Ik ben gewoon enorm onzeker en voel me steeds minderwaardig. Ik ben denk ik bang dat ik, door open en eerlijk te zijn met mijn omgeving, gaat bevestigd worden wat ik diep vanbinnen denk, nl dat mensen me graag in de buurt hebben omdat ik altijd klaar sta voor hen. Als dit wegvalt en ik hen nodig heb, zullen ze me laten vallen.
En rationeel weet ik wel dat dit waarschijnlijk niet zo zal zijn (enfin, dat hoop ik toch), maar dat kleine duiveltje op mijn schouder neemt steeds vaker de bovenhand.

Ik heb nu afgesproken met mijn psychologe dat ik zou opschrijven hoe diep ik werkelijk zit, zodat ik dit aan die vriendin kan afgeven en dit de aanleiding tot een eerlijk gesprek kan zijn. Nu me er nog toe brengen om de brief daadwerkelijk te schrijven en de vriendin te vragen om eens langs te komen...

Dat lijkt me een heel goed idee. Een brief persoonlijk afgeven is natuurlijk het beste, maar als je het makkelijker vindt, zou je natuurlijk ook een whatsapp kunnen sturen.

Heftig inderdaad Pinootje,

wat mij erg op de been houdt is inderdaad het praten met anderen. Daarbij helpt wandelen bij mij enorm, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik alleen ga als ik me slecht voel. Als het dan beter gaat stop ik er gelijk weer mee, een soort van vicieuze cirkel. Ook sommige ademhalingsoefeningen helpen me om wat rust te ervaren, maar heb altijd het idee dat het iets diepers is wat de ellende veroorzaakt. Ook heb ik nu persoonlijk dat ik er maar een keer doorheen 'moet', maar heb dan ook minder last van de suïcidale gedachten. Al heel wat therapieën gehad, ga nu met PMT beginnen. Wellicht ook iets voor jou? 

Gr. Roel.

Heftig inderdaad Pinootje,

wat mij erg op de been houdt is inderdaad het praten met anderen. Daarbij helpt wandelen bij mij enorm, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik alleen ga als ik me slecht voel. Als het dan beter gaat stop ik er gelijk weer mee, een soort van vicieuze cirkel. Ook sommige ademhalingsoefeningen helpen me om wat rust te ervaren, maar heb altijd het idee dat het iets diepers is wat de ellende veroorzaakt. Ook heb ik nu persoonlijk dat ik er maar een keer doorheen 'moet', maar heb dan ook minder last van de suïcidale gedachten. Al heel wat therapieën gehad, ga nu met PMT beginnen. Wellicht ook iets voor jou? 

Gr. Roel.

Dankjewel voor je reactie. In tussentijd is de brief geschreven en komt vanavond een goede vriendin langs om 'het' gesprek aan te gaan. Wandelen helpt bij mij niet altijd. Enkele dagen terug ben ik wel 2 uur gaan wandelen omdat ik toen erg diep zat, maar ik moet zeggen dat dit niet de gewenste gemoedsrust bracht die ik had gehoopt. Tijdens het wandelen blijft het piekeren gewoon doorgaan.
Ik wil zeker ook aan de slag met wat me hier gebracht heeft, maar volgens mijn therapeute moeten eerst de suïcidale gedachten wat onder controle geraken. Morgen dus weer afspraak bij de huisarts om medicatie eventueel aan te passen...