Hallo allemaal, 

Ik wil graag even mijn hart luchten, en ik hoop dat ik op de juiste plek ben.

Ik ben een meid van 20 jaar die enorm veel heeft meegemaakt en daardoor helaas al op vroege leeftijd "volwassen" heeft moeten worden.

Ik merk dat ik snel mensen van mijn leeftijd kinderachtig vind omdat ik gewoon veel verder ben in mijn doen en laten, terwijl ik heel goed besef dat het juist van mijn kant "gek" is om op 20 jarige leeftijd al zo in het leven te staan.. Daardoor bots ik ook welleens met mensen en gaat onze vriendschap stuk, puur omdat ik al veel verder ben en veel levenservaring heb.

Nu ik uit huis ben kan ik pas zien hoe slecht mijn leven thuis was, en dat het een wonder is dat ik nog mijzelf heb overeind weten te houden. Hier ben ik zeker trots op... en stiekem denk ik dat God mij soms helpt. 

Ik heb 1 jaar lang in een gastgezin gezeten omdat thuis echt slecht ging, ik heb nooit een "normale" thuis situatie gekent.. dus die stap naar een gastgezin was zo enorm groot en alles was anders dat ik gewoon bang was voor "het normale"

Maar nu een jaar later heb ik zo'n goede band opgebouwt met hun dat ik hun nu als mijn ouders zie, en ik heb nog nooit zulke sterke gevoelens gehad voor mijn eigen ouders. 

Mijn gastouders zien mij ook echt als een soort pleegdochter en daar ben ik ontzettend blij mee... alleen ik heb enorm veel last van verlatingsangst, omdat ik eigenlijk alleen hun nog maar heb. Daarbij komt kijken dat die vrouw binnen een jaar sterft ivm uitgezaaide borstkanker... dus ik ben heel erg bang om haar te verliezen en in een diep gat terecht te komen. 

Binnenkort start ik met EMDR door traumatische ervaringen in mijn leven maar ben ontzettend bang dat het niet helpt omdat ik mijn gevoel en alles zo diep heb weggestopt.... 

Sorry voor dit lange verhaal.. 
moest echt mijn hard luchten.

Hallo A20,

Ben zelf ook opgegroeid in een moeilijk gezinsleven. Vroeg het huis verlaten.

Begrijpelijk, die verlatingsanst. Dat los je niet eventjes op. Knap is wel dat je je zo hebt kunnen hechten! 
Ik dacht ook dat  emdr niet zou lukken. Wegstoppen, lang geleden etc.
Maar het lukt wel degelijk, en bij mij is het ook niet altijd mogelijk te voelen wat ik destijds voelde . 
Gewoon doen,  bij mij is het niet heftig , wel  erg vernoeiend.  Je bent jong, behandel nu de hele shit, zodat je de rest van je leven zo weinig mogelijk last hebt.ervan.  vetlatingsangst kan ook ge emdr t worden.
Ik ben voorlopig nog wel bezig . Over n eindresultaat kan ik nog niets zeggen . 

Stetkte, Mabel

Hallo allemaal, 

Ik wil graag even mijn hart luchten, en ik hoop dat ik op de juiste plek ben.

Ik ben een meid van 20 jaar die enorm veel heeft meegemaakt en daardoor helaas al op vroege leeftijd "volwassen" heeft moeten worden.

Ik merk dat ik snel mensen van mijn leeftijd kinderachtig vind omdat ik gewoon veel verder ben in mijn doen en laten, terwijl ik heel goed besef dat het juist van mijn kant "gek" is om op 20 jarige leeftijd al zo in het leven te staan.. Daardoor bots ik ook welleens met mensen en gaat onze vriendschap stuk, puur omdat ik al veel verder ben en veel levenservaring heb.

Nu ik uit huis ben kan ik pas zien hoe slecht mijn leven thuis was, en dat het een wonder is dat ik nog mijzelf heb overeind weten te houden. Hier ben ik zeker trots op... en stiekem denk ik dat God mij soms helpt. 

Ik heb 1 jaar lang in een gastgezin gezeten omdat thuis echt slecht ging, ik heb nooit een "normale" thuis situatie gekent.. dus die stap naar een gastgezin was zo enorm groot en alles was anders dat ik gewoon bang was voor "het normale"

Maar nu een jaar later heb ik zo'n goede band opgebouwt met hun dat ik hun nu als mijn ouders zie, en ik heb nog nooit zulke sterke gevoelens gehad voor mijn eigen ouders. 

Mijn gastouders zien mij ook echt als een soort pleegdochter en daar ben ik ontzettend blij mee... alleen ik heb enorm veel last van verlatingsangst, omdat ik eigenlijk alleen hun nog maar heb. Daarbij komt kijken dat die vrouw binnen een jaar sterft ivm uitgezaaide borstkanker... dus ik ben heel erg bang om haar te verliezen en in een diep gat terecht te komen. 

Binnenkort start ik met EMDR door traumatische ervaringen in mijn leven maar ben ontzettend bang dat het niet helpt omdat ik mijn gevoel en alles zo diep heb weggestopt.... 

Sorry voor dit lange verhaal.. 
moest echt mijn hard luchten.

Hi Anoniem20,

Jeetje wat heftig dat je dit allemaal al mee hebt gemaakt op zo'n jonge leeftijd. Logisch en heel vervelend dat je verlatingsangst ervaart, ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om anderen te vertrouwen. Wat verschrikkelijk dat één van je gastouders sterft binnen een jaar, je hebt het niet getroffen... Als je heel vroeg volwassen moet worden is het inderdaad lastig om een connectie te voelen met leeftijdsgenoten maar misschien helpt het om met lotgenoten te praten (hier bijvoorbeeld) of via andere kanalen. Je zegt dat je denkt dat God je soms helpt? Is het een idee om je aan te sluiten bij een kerk o.i.d.? Zo leer je ook nieuwe mensen kennen en kan je hier ook je kracht uithalen. Op deze manier verzamel je misschien meer mensen om je heen die je kunnen steunen. Ik wens je heel veel sterkte toe. 

Liefs,
Float

Nee hoor geen lang verhaal, juist heel erg to the point en inderdaad volwassen. Het is heel erg veel wat jij te verduren kreeg. Zeker de komende dood van je pleegmoeder is al helemaal op zon jonge leeftijd een heel gevoelig verlies. Het is mooi dat jullie samen een goede tijd hebben gehad. Dat neemt niemand jullie beiden weer af en is iets dat bij je blijft ook als zij er niet meer is! Dat heb je toch mooi maar gehad. Verbinden met andeeen inderdaad. Kan je helpen om je minder verlaten te voelen. Het wegvallen van je pleegmoeder vangt dat niet oo maar haar functie kan je in meerdere anderen mogelijk terugvinden en in die zin blijft zij bij jou. Dit heb je van haar immers geleerd en dat blijft bestaan! Koester en gebruik dat in je omgang met anderen.
Ik doe een schietgebedje voor jou en jullie beiden

---

Beste Anoniem

Zojuist reageerde ik maar er ging iets mis want zie de reactie niet oo t forum

Nogmaals:
Nee helemaal geen lang verhaal, juist zeer to the point en inderdaad volwassen. Het is zeer veel wat jij te verduren krijgt zeker nu ook je pleegmoeder haar leven eindigt.
Het is een wonder dat jullie een goede tijd samen hebben gehad en dat gaat niet weg, ook niet als zij niet meer onder de levenden is. Dat blijft bij jou. Die ervaring kan je gebruiken om haar functie terug te vinden bij weer andere mensen. Dat heb je van haar geleerd, dat dat kan immers! Verbind je met anderen op alle manieren die bij jou passen. Ik doe hier een schietgebedje voor jou.

Wat ontzettend verdrietig dat je pleegmoeder zo ziek is. Hopelijk hebben jullie wel nog mooie momenten ondanks haar ziekte.
Jammer dat het af en toe zo botst tussen jou en leeftijdgenootjes. Maar vriendschap hoeft niet altijd alleen maar met leeftijdgenootjes, misschien vind je vriendschap in alle leeftijden. 
Heel veel succes met EMDR en schrijf gerust van je af hier.

Topic is 2 jaar oud en loopt allang niet meer. 

Ik dacht ik meld het maar even.... 
Groet