Dag lieve mensen

Mijn naam is Alexandra, 29 en Belgische.
Wat vreemd om me op zo'n forum te begeven en mijn verhaal te doen; totaal onbekend voor mij.
Maar als er één ding is wat ik doorheen al die moeilijke momenten heb geleerd,
is het wel dat het de pijn kan verzachten als je weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt, 
dat jij niet de enige bent die zich soms zo verschrikkelijk voelt dat het allemaal mag stoppen.

En dat is meteen ook de reden waarom ik hier vandaag ben.
Om steun te zoeken (en geven) bij mensen die precies weten hoe ik me voel vanbinnen.

Altijd door mijn ouders als angstig en moeilijk bestempeld, op men 18e angststoornis en emotionele kwetsbaarheid vastgesteld.
Intussen al 11 jaar aan de antidepressiva. Verschillende keren proberen stoppen maar faliekant mislukt...

Nu al 5 maanden thuis omdat ik niet meer kan gaan werken. Voel me zo verloren, zo alleen en mislukt. Waarom lukt het
zoveel anderen wel en mij niet? Wat is er toch mis met mij? Ik heb het gevoel dat ik niet zelfstandig kan leven, ben ontzettend afhankelijk van mijn familie en vrienden en vind het heel eng om op eigen benen te staan en voor mezelf te zorgen. Zal ik dat 
wel aankunnen met mijn mentale problemen?

Ik doe al heel lang mijn best om het hoofd boven water te houden, sterk te blijven en hoop te hebben maar nog steeds herval ik
in donkere gedachten en gevoelens. Ik heb geen hoop meer voor mezelf en mijn toekomst, ik zie het gewoon niet meer goed komen. Ik zie gewoon niet in hoe...

Daarom, lieve mensen, wil ik jullie heel nederig en vriendelijk vragen hoe jullie het doen? Hoe blijven jullie volhouden? Hoe komt het dat jullie er niet volledig aan onderdoor gaan? Waar blijven jullie hoop vinden en waar vinden jullie de kracht om jullie leven niet op te geven? Want hoe ik me nu voel, zo zou niemand zich mogen voelen... Ik weet dat het leven hard en oneerlijk is maar soms voel je je gewoon zo slecht, alsof niets ooit nog goed komt. Dus alsjeblieft, laat me iets weten, hoe houden jullie het vol ?

Lieve groetjes en heel veel sterkte toegewenst aan één ieder xxx

Alexandra

Hoi Alexandra,

Ik herken alles wat je schrijft, wat fijn dat je het deelt, dank daarvoor.
Ik vraag me dat ook af: hoe houden anderen het vol?

Stel je voor dat iedereen zo naar de ander kijkt... je weet niet hoe mensen van binnen in elkaar zitten. Maar nee, ik weet zeker bv. van mijn man dat er mensen zijn die gewoon nooit last hebben van zulke gevoelens. Tja... het werkt gewoon anders in hun hoofd! Bless them. En waar zit dan de zegening in hoe het bij ons werkt...? Ik heb er geen antwoord op maar vandaag voel ik weer wat vertrouwen dat er wel een zegening is.

Veel van wat anderen al schreven herken ik ook: een weekroutine waarin lichaamsbeweging de ruggegraat vormt - voor mij werkt 2x per week naar yoga heel fijn. Sociale contacten: ik heb het nodig maar ik heb er ook last van, soms kan ik negatieve emoties bij anderen niet buiten mezelf laten, het hang af van "hoe dun mijn schil" is. Ik wil eigenlijk wel onder de mensen zijn, maar niet met focus op mezelf, dus niet per se afspreken. Dan loopt het me te vaak uit op hoe gaat het met jou, hoe gaat het met mij, moet ik weer over mijn somberheid praten, vertelt die ander hoe fantastisch die het heeft of blabla trivia waar ik me niet voor kan interesseren, dan loop ik juist leeg. Of de dingen waar zij blij om zijn roepen bij mij op "nou, als dat dan geluk is, nee. Van zo'n leven zou ik ook niet gelukkig zijn." Naar de sportschool is daarom voor mij een prima vorm. In een klasje (buikspierkwartier of yoga e.d.) hoef ik ook niet zelf te bedenken wat ik dan ga doen.

Ik herken ook dat als ik me heel down voel, het sporten/dingen moeten ondernemen niet lukt of averechts werkt. Dan ga ik met veel pijn en moeite iets doen en ben daarna nog bozer en teleurgesteld dat het niets heeft geholpen. Ik sta mezelf dan toe helemaal in te zakken, in de duisternis. Dat is ook heel zwaar en naar voor mijn man, want dan moet hij de boodschappen doen en andere dingen in huis blijven liggen. Gelukkig steunt hij me wel (nog) maar... ergens heb ik het nodig en vertrouw ik ook wel op dat er weer licht komt in, zelfs door de duisternis.

Vandaag - vanaf eind november ben ik in een nieuwe dip gegleden, met dieptepunt rond Kerst - vrijdag en gisteren "verplicht" een groot deel van de dag onderweg en in beweging, voor het eerst sinds 21 december - had ik een nieuwe, helpende gedachte: ik focus teveel op hoe ik me voel, ik leg daar teveel druk en aandacht op. Ook als ik me goed voel. Het zou me helpen als ik niet probeerde, als ik geen druk ervoer om me altijd maar goed te voelen, om blij te zijn, om elke beslissing te baseren op voelt het goed of niet... ik eis teveel van mijn gevoel, ik geef het een te grote rol in mijn leven.

Dat klinkt misschien raar of iets, maar de gedachte helpt me, alsof er een klein lichtje aangaat in mijn hoofd.
(Zulke gedachten komen pas als ik me beter voel, het werkt bij mij zelden andersom, dat ik iets kan bedenken waardoor ik me beter voel).

Met AD heb ik geen ervaring, wel veel soorten therapie, het laatste waar ik veel baat bij had was IEMT.
Het is een soort hypnose, weinig praten, waardoor je "uit" een bepaalde emotie (waar je last van hebt) kan klikken.
Zo ver ik weet wordt het nog niet vergoed.

Voor wat het waard is...

Lieve Alexandra,

Tja... hoe houd je het vol? Geen idee....overlevrn denk ik. Zelf heb ik sinds mijn 25e last van angst en depressie. Ben 5 jaar gezond geweest en sinds de geboorte van mijn dochter twee episodes. Momenteel heb ik het ook erg zwaar. Ik had sinds juli medicatie die de scherpe randjes ervan afhaalde, maar eind november leek het niks meer te doen. 
Ik houd ontzettend verl van mijn dochter en zij is de belangrijkste reden om door te gaan. En ook wel de hoop dat hiermee te leven valt, hoewel ik dat nog aan het leren ben. 
Vanaf april vorig jaar ben ik ziek thuis, maar dat thuisblijven helpt ook niks. Daarom ga ik eind januari starten met vrijwilligerswerk en ik denk dat ik maar eens een baantje ga zoeken. 

Liefs,
Marjolein