Dag lieve mensen

Mijn naam is Alexandra, 29 en Belgische.
Wat vreemd om me op zo'n forum te begeven en mijn verhaal te doen; totaal onbekend voor mij.
Maar als er één ding is wat ik doorheen al die moeilijke momenten heb geleerd,
is het wel dat het de pijn kan verzachten als je weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt, 
dat jij niet de enige bent die zich soms zo verschrikkelijk voelt dat het allemaal mag stoppen.

En dat is meteen ook de reden waarom ik hier vandaag ben.
Om steun te zoeken (en geven) bij mensen die precies weten hoe ik me voel vanbinnen.

Altijd door mijn ouders als angstig en moeilijk bestempeld, op men 18e angststoornis en emotionele kwetsbaarheid vastgesteld.
Intussen al 11 jaar aan de antidepressiva. Verschillende keren proberen stoppen maar faliekant mislukt...

Nu al 5 maanden thuis omdat ik niet meer kan gaan werken. Voel me zo verloren, zo alleen en mislukt. Waarom lukt het
zoveel anderen wel en mij niet? Wat is er toch mis met mij? Ik heb het gevoel dat ik niet zelfstandig kan leven, ben ontzettend afhankelijk van mijn familie en vrienden en vind het heel eng om op eigen benen te staan en voor mezelf te zorgen. Zal ik dat 
wel aankunnen met mijn mentale problemen?

Ik doe al heel lang mijn best om het hoofd boven water te houden, sterk te blijven en hoop te hebben maar nog steeds herval ik
in donkere gedachten en gevoelens. Ik heb geen hoop meer voor mezelf en mijn toekomst, ik zie het gewoon niet meer goed komen. Ik zie gewoon niet in hoe...

Daarom, lieve mensen, wil ik jullie heel nederig en vriendelijk vragen hoe jullie het doen? Hoe blijven jullie volhouden? Hoe komt het dat jullie er niet volledig aan onderdoor gaan? Waar blijven jullie hoop vinden en waar vinden jullie de kracht om jullie leven niet op te geven? Want hoe ik me nu voel, zo zou niemand zich mogen voelen... Ik weet dat het leven hard en oneerlijk is maar soms voel je je gewoon zo slecht, alsof niets ooit nog goed komt. Dus alsjeblieft, laat me iets weten, hoe houden jullie het vol ?

Lieve groetjes en heel veel sterkte toegewenst aan één ieder xxx

Alexandra

Daarom, lieve mensen, wil ik jullie heel nederig en vriendelijk vragen hoe jullie het doen? Hoe blijven jullie volhouden? Hoe komt het dat jullie er niet volledig aan onderdoor gaan? Waar blijven jullie hoop vinden en waar vinden jullie de kracht om jullie leven niet op te geven? Want hoe ik me nu voel, zo zou niemand zich mogen voelen... Ik weet dat het leven hard en oneerlijk is maar soms voel je je gewoon zo slecht, alsof niets ooit nog goed komt. Dus alsjeblieft, laat me iets weten, hoe houden jullie het vol ?

Hallo Alexandra,

Welkom op het forum. Goed dat je deze stap hebt gezet.
Hier vind je in ieder geval verhalen van lotgenoten, zodat je je wellicht al minder eenzaam voelt.

11 Jaar antidepressiva en nog steeds depressief? Dat ken ik, al heeft het mij in ieder geval uit de diepste dalen gehaald. Je stoppogingen kan ik dan ook alleen plaatsen als je een andere medicatie zou willen proberen.
Mijn sociale angsten, die ik vanaf mijn 10e had, verdwenen echter als sneeuw voor de zon met je juiste pillen. Daar kun je wellicht hoop uit putten al kan het een lange weg zijn, de juiste pillen voor jou te vinden.

Wat mij heeft geholpen is hetgeen ik door therapie hebt geleerd: 'surf' op je slechte gevoel. Met andere woorden; voel je als een surfer boven op de golf van ellende en zie aan de horizon betere tijden. Die zijn vaak moeilijk te zien, maar ze zijn er wel. Klinkt zweverig, ik weet het, maar mij heeft het geholpen om mijn slechtste perioden door te komen.

Ook zo'n dooddoener, maar wel altijd weer waar is 'rust, reinheid en regelmaat'. Ik leef bewust met die drie basiswaarden en het geeft me houvast.

Ik hoop dat je hier moed uit kan putten, Alexandra. Weet je gesteund door je lotgenoten.

sterkte,
Ray

ja zoals hierboven genoemd
ga met je gevoel.mee surf erop en zie dat er ook licht aan het einde van de tunnel is 
echt waar het gaat dan wel op en af zoals bij mij
maar ik heb me altijd gezegd ik ga door door deze zwarte tunnel en er komt ook licht 
u bent niet alleen met dit gevecht er zijn veel.onderons die herzelfde voelen
en we zullen mekaar steunen  door dik en dun
op dit forum ik voel.me er goed bij dat hier erkenning is 
liefs
jolleke

Hallo Alexandra,

Welkom op het forum. Goed dat je deze stap hebt gezet.
Hier vind je in ieder geval verhalen van lotgenoten, zodat je je wellicht al minder eenzaam voelt.

11 Jaar antidepressiva en nog steeds depressief? Dat ken ik, al heeft het mij in ieder geval uit de diepste dalen gehaald. Je stoppogingen kan ik dan ook alleen plaatsen als je een andere medicatie zou willen proberen.
Mijn sociale angsten, die ik vanaf mijn 10e had, verdwenen echter als sneeuw voor de zon met je juiste pillen. Daar kun je wellicht hoop uit putten al kan het een lange weg zijn, de juiste pillen voor jou te vinden.

Wat mij heeft geholpen is hetgeen ik door therapie hebt geleerd: 'surf' op je slechte gevoel. Met andere woorden; voel je als een surfer boven op de golf van ellende en zie aan de horizon betere tijden. Die zijn vaak moeilijk te zien, maar ze zijn er wel. Klinkt zweverig, ik weet het, maar mij heeft het geholpen om mijn slechtste perioden door te komen.

Ook zo'n dooddoener, maar wel altijd weer waar is 'rust, reinheid en regelmaat'. Ik leef bewust met die drie basiswaarden en het geeft me houvast.

Ik hoop dat je hier moed uit kan putten, Alexandra. Weet je gesteund door je lotgenoten.

sterkte,
Ray

Dag Ray

Bedankt om zo snel al te antwoorden op mijn bericht, doet me altijd plezier om te zien dat er nog steeds mensen met een goed hart zijn .

Ja, om precies te zijn neem ik al 11 jaar Paroxetine, momenteel de voor mij hoogste dosis ooit, 40 mg. Zoals ik eerder al zei werd er bij mij een angststoornis vastgesteld en werden mij daarom deze pillen voorgeschreven. Maar ik heb het gevoel dat ze mijn angsten grotendeels wel onder controle houden maar niet die depressieve gemoedstoestand. Ik heb gelukkig volgende week een afspraak bij de psychiater om dit met haar te bespreken.



Heb jij ervaring met medicatie die jou specifiek heeft geholpen met een depressieve gemoedstoestand en niet zozeer angsten?

Ik heb ook je tips gelezen van het "surfen" en de drie basiswaarden, waarvoor dank. Het is voor mij gewoon ontzettend moeilijk om op de heel slechte dagen te geloven dat er nog licht aan het einde van de tunnel is. Ik weet dat het heel grimmig is en ik wil er niemand mee op slechte gedachten brengen maar op dit moment zie ik voor mezelf gewoon geen reden meer om te leven. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar ellende ervaar, ik heb geen duidelijke "missie" in m'n leven, geen doel voor ogen, alleen maar de last van mijn mentale toestand. Is het dan niet logisch dat je er geen zin meer in hebt?

Hoe ga jij hier mee om? Heb jij bepaalde doelen in je leven of een soort van "missie" die je wil volbrengen? Waar haal jij je levenslust vandaan?

Nogmaals bedankt voor je antwoord Ray!

Groetjes
Alexandra

---

ja zoals hierboven genoemd
ga met je gevoel.mee surf erop en zie dat er ook licht aan het einde van de tunnel is 
echt waar het gaat dan wel op en af zoals bij mij
maar ik heb me altijd gezegd ik ga door door deze zwarte tunnel en er komt ook licht 
u bent niet alleen met dit gevecht er zijn veel.onderons die herzelfde voelen
en we zullen mekaar steunen  door dik en dun
op dit forum ik voel.me er goed bij dat hier erkenning is 
liefs
jolleke

Bedankt voor je lieve en snelle antwoord Jolleke, doet me plezier dat er nog steeds mensen zijn die om elkaar geven .

Hoi Alexandra, 

Welkom hier!
Goed dat je hebt geschreven, dat helpt ook al en we zitten hier allemaal met onze verhalen. Hopelijk vind je wat herkenning bij het lezen.

Hoe ik het zelf vol houd? Tja, soms vraag ik mezelf dat ook af, hetzij in minder wanhoop dan is geweest. Mijn eerste depressie begon rond mijn 25e. Ik ben nu 50.
Ik zou je verhaal neerleggen bij een psych. Ik heb 3 verschillende medicijnen. Ik heb een AD citalopram en Lorazepam tegen angst en spanningen en Acemap een antipsychotica. Het is niet weg maar meer leefbaar geworden. Wat ik nog wel doe is veel huilen mede ook door mijn verleden. En somber voel ik me redelijk vaak, besluiteloos soms. Ik heb ook geen werk meer, maar doe activiteiten en vrijwilligerswerk. ik moet mezelf wel dwingen om te gaan, maar ik ga! Op de fiets nog wel, bah! 
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn berichtje. Maar stuur gerust iets als je vragen hebt.

Hoi Alexandra, 

Welkom hier!
Goed dat je hebt geschreven, dat helpt ook al en we zitten hier allemaal met onze verhalen. Hopelijk vind je wat herkenning bij het lezen.

Hoe ik het zelf vol houd? Tja, soms vraag ik mezelf dat ook af, hetzij in minder wanhoop dan is geweest. Mijn eerste depressie begon rond mijn 25e. Ik ben nu 50.
Ik zou je verhaal neerleggen bij een psych. Ik heb 3 verschillende medicijnen. Ik heb een AD citalopram en Lorazepam tegen angst en spanningen en Acemap een antipsychotica. Het is niet weg maar meer leefbaar geworden. Wat ik nog wel doe is veel huilen mede ook door mijn verleden. En somber voel ik me redelijk vaak, besluiteloos soms. Ik heb ook geen werk meer, maar doe activiteiten en vrijwilligerswerk. ik moet mezelf wel dwingen om te gaan, maar ik ga! Op de fiets nog wel, bah! 
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn berichtje. Maar stuur gerust iets als je vragen hebt.

Dag Zip

Bedankt voor je antwoord .
Wat is het toch iets venijnig hé, depressie, bah  !

Ik vraag mezelf ook vaak af hoe ik ( en anderen) het allemaal al zo lang volhouden. Misschien zijn we gewoon allemaal veel sterker dan we denken . Gelukkig ga ik vrijdag naar een nieuwe psycholoog, ben heel lang naar een therapeut geweest die me in het verleden zeker goed heeft geholpen maar heb het gevoel dat ik toe ben aan iets nieuws, een andere visie en methode. Hoop dat het me zal helpen !

Wat al die medicijnen betreft, ik vind het altijd een beetje vreemd dat er zo veel verschillende zijn, zouden alle AD niet gewoon hetzelfde moeten doen? Misschien is het wel tijd voor mij om over te schakelen op iets anders...

Vind je trouwens dat die activiteiten en het vrijwilligerswerk je goed doen? Dat je leven daardoor meer betekenis en kleur krijgt?

Groetjes

Heb jij ervaring met medicatie die jou specifiek heeft geholpen met een depressieve gemoedstoestand en niet zozeer angsten?

Heb jij bepaalde doelen in je leven of een soort van "missie" die je wil volbrengen? Waar haal jij je levenslust vandaan?

---

Hoi Alexandra,

Mijn ervaring met medicijnen deel ik hier liever niet omdat iedereen anders reageert. Wat mij heeft geholpen kan bij jou compleet verkeerd uitpakken. Daar is geen peil op te trekken en is meteen het antwoord op je vraag waarom er niet één AD is.

Mijn doel in het leven is proberen vriendelijk te zijn, iedereen in zijn of haar waarde te laten en er voor anderen te zijn. Dat laatste geef ik vorm met vrijwilligerswerk. Ik duw demente bejaarden en ik geef Nederlandse les aan vluchtelingen.
Geweldig dankbaar werk waarmee ik zowel anderen als mezelf help. Mijn focus richt zich meer op anderen dan op mezelf. Ik pieker dus minder en het geeft me energie.

groet,
Ray

Dag Zip

Bedankt voor je antwoord .
Wat is het toch iets venijnig hé, depressie, bah  !

Ik vraag mezelf ook vaak af hoe ik ( en anderen) het allemaal al zo lang volhouden. Misschien zijn we gewoon allemaal veel sterker dan we denken . Gelukkig ga ik vrijdag naar een nieuwe psycholoog, ben heel lang naar een therapeut geweest die me in het verleden zeker goed heeft geholpen maar heb het gevoel dat ik toe ben aan iets nieuws, een andere visie en methode. Hoop dat het me zal helpen !

Wat al die medicijnen betreft, ik vind het altijd een beetje vreemd dat er zo veel verschillende zijn, zouden alle AD niet gewoon hetzelfde moeten doen? Misschien is het wel tijd voor mij om over te schakelen op iets anders...

Vind je trouwens dat die activiteiten en het vrijwilligerswerk je goed doen? Dat je leven daardoor meer betekenis en kleur krijgt?

Groetjes

Hoi Alexandra, 

Ja, dat is het zeker venijnig! 
Goed dat je naar een nieuwe psycholoog gaat, mij helpt het wel.

Nee, niet elke AD werkt hetzelfde en dat is maar goed ook want iedereen reageert er anders op. 

Of de activiteiten en het vrijwilligerswerk me goed doen? Ik denk het wel anders zit ik de hele dag maar op mijn kamertje. Maar ik kan het zelf nog niet zo goed zien/ voelen. Het fietsen heb ik een hekel aan, maar ik ben ermee actief. En als ik er ben geeft het me wel afleiding. Echt goed voel ik me er niet bij, mijn sociaal fobie speelt me daarbij parten, dat heb ik trouwens ook op de fiets. Maar ik ga wel en dwing mezelf ertoe. En soms ben ik blij dat ik geweest ben, ik geef mezelf tegenwoordig wel een pluim en zeg tegen mezelf dat ik het goed gedaan heb, dat helpt. 

Bedankt voor je vraag en interesse trouwens! 

Liefs Zip

Dag lieve mensen

Mijn naam is Alexandra, 29 en Belgische.
Wat vreemd om me op zo'n forum te begeven en mijn verhaal te doen; totaal onbekend voor mij.
Maar als er één ding is wat ik doorheen al die moeilijke momenten heb geleerd,
is het wel dat het de pijn kan verzachten als je weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt, 
dat jij niet de enige bent die zich soms zo verschrikkelijk voelt dat het allemaal mag stoppen.

En dat is meteen ook de reden waarom ik hier vandaag ben.
Om steun te zoeken (en geven) bij mensen die precies weten hoe ik me voel vanbinnen.

Altijd door mijn ouders als angstig en moeilijk bestempeld, op men 18e angststoornis en emotionele kwetsbaarheid vastgesteld.
Intussen al 11 jaar aan de antidepressiva. Verschillende keren proberen stoppen maar faliekant mislukt...

Nu al 5 maanden thuis omdat ik niet meer kan gaan werken. Voel me zo verloren, zo alleen en mislukt. Waarom lukt het
zoveel anderen wel en mij niet? Wat is er toch mis met mij? Ik heb het gevoel dat ik niet zelfstandig kan leven, ben ontzettend afhankelijk van mijn familie en vrienden en vind het heel eng om op eigen benen te staan en voor mezelf te zorgen. Zal ik dat 
wel aankunnen met mijn mentale problemen?

Ik doe al heel lang mijn best om het hoofd boven water te houden, sterk te blijven en hoop te hebben maar nog steeds herval ik
in donkere gedachten en gevoelens. Ik heb geen hoop meer voor mezelf en mijn toekomst, ik zie het gewoon niet meer goed komen. Ik zie gewoon niet in hoe...

Daarom, lieve mensen, wil ik jullie heel nederig en vriendelijk vragen hoe jullie het doen? Hoe blijven jullie volhouden? Hoe komt het dat jullie er niet volledig aan onderdoor gaan? Waar blijven jullie hoop vinden en waar vinden jullie de kracht om jullie leven niet op te geven? Want hoe ik me nu voel, zo zou niemand zich mogen voelen... Ik weet dat het leven hard en oneerlijk is maar soms voel je je gewoon zo slecht, alsof niets ooit nog goed komt. Dus alsjeblieft, laat me iets weten, hoe houden jullie het vol ?

Lieve groetjes en heel veel sterkte toegewenst aan één ieder xxx

Alexandra

Hoi Alexandra,

Ik herken me in veel van de dingen die je benoemt. Het angstige, de emotionele kwetsbaarheid, het op zoek zijn naar lotgenoten. Ik vraag mezelf ook erg af hoe iedereen het volhoudt... Iedere dag maar weer die overlevingsmodus bij mezelf. Altijd maar bezigheden zoeken en die maar vinden, terwijl ik bijna niets meer leuk vind. Ik hoop op dit forum ook lotgenoten te vinden die tenminste het best wetenhoe ik me voel. En me daardoor iets minder eenzaam te voelen. Het geeft toch net weer dat kleine beetje kracht bij mij merk ik door me te begeven op dit forum. Hopelijk bij jou en ieder ander ook. Groetjes J

Dag lieve mensen

Mijn naam is Alexandra, 29 en Belgische.
Wat vreemd om me op zo'n forum te begeven en mijn verhaal te doen; totaal onbekend voor mij.
Maar als er één ding is wat ik doorheen al die moeilijke momenten heb geleerd,
is het wel dat het de pijn kan verzachten als je weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt, 
dat jij niet de enige bent die zich soms zo verschrikkelijk voelt dat het allemaal mag stoppen.

En dat is meteen ook de reden waarom ik hier vandaag ben.
Om steun te zoeken (en geven) bij mensen die precies weten hoe ik me voel vanbinnen.

Altijd door mijn ouders als angstig en moeilijk bestempeld, op men 18e angststoornis en emotionele kwetsbaarheid vastgesteld.
Intussen al 11 jaar aan de antidepressiva. Verschillende keren proberen stoppen maar faliekant mislukt...

Nu al 5 maanden thuis omdat ik niet meer kan gaan werken. Voel me zo verloren, zo alleen en mislukt. Waarom lukt het
zoveel anderen wel en mij niet? Wat is er toch mis met mij? Ik heb het gevoel dat ik niet zelfstandig kan leven, ben ontzettend afhankelijk van mijn familie en vrienden en vind het heel eng om op eigen benen te staan en voor mezelf te zorgen. Zal ik dat 
wel aankunnen met mijn mentale problemen?

Ik doe al heel lang mijn best om het hoofd boven water te houden, sterk te blijven en hoop te hebben maar nog steeds herval ik
in donkere gedachten en gevoelens. Ik heb geen hoop meer voor mezelf en mijn toekomst, ik zie het gewoon niet meer goed komen. Ik zie gewoon niet in hoe...

Daarom, lieve mensen, wil ik jullie heel nederig en vriendelijk vragen hoe jullie het doen? Hoe blijven jullie volhouden? Hoe komt het dat jullie er niet volledig aan onderdoor gaan? Waar blijven jullie hoop vinden en waar vinden jullie de kracht om jullie leven niet op te geven? Want hoe ik me nu voel, zo zou niemand zich mogen voelen... Ik weet dat het leven hard en oneerlijk is maar soms voel je je gewoon zo slecht, alsof niets ooit nog goed komt. Dus alsjeblieft, laat me iets weten, hoe houden jullie het vol ?

Lieve groetjes en heel veel sterkte toegewenst aan één ieder xxx

Alexandra

herkenbaar en lastig.... nu zit je diep,ik vermoed dat dat niet 11 jaar lang een constante is,meer een golfbeweging.een ieder leert truukjes na ervaring,om er mee om te gaan.voor mij is dat onder de mensen zijn,contact.een truukje wat ik gebruik is: leven met de dag.heb ik een kut-dag,dan geef ik er ook aan toe,accepteer het.soms heb ik oplevingen,dan maak ik er meteen gebruik van
ik weet ook uit ervaring dat het "maar" periodes zijn,dat het erg slecht gaat.kan een tijdje duren,maar dan is het zomaar weer wat minder zwaar.niet goed of stukken beter,maar minder zwaar,minder duister.
mijn levensstijl noem ik maar de survivalmodes,zo noemde mijn psychiater het ooit.ik geef me over aan hoe ik mij voel.natuurlijk niet bij een klein dipje meteen alles op geven
ik ga ook niet tegen mijn zin in dingen doen,dat werkt averechts op mij.wel probeer ik het,omdat het soms mee kan vallen.
het is een beetje zoals Ray zei,dat surfen.
rust,reinheid en regelmaat is iets wat bij mij alleen goed werkt als het niet al te slecht gaat,het nog behapbaar is.dat geldt (bij mij dan) voor meerdere truukjes,zoals afleiding zoeken,wandelen e.d. bij mij werkt dat niet als het echt slecht gaat,eerder averechts.je kan het bij jezelf onderzoeken,wat helpt of niet in bepaalde periodes.neem isoleren....ik heb het dan niet over je huisje isoleren he
maar je terug trekken,thuis blijven,zelfmedelijden,etc....wordt helaas vaak als negatief gezien.soms is het dat juist niet,is mijn ervaring.ik heb er wat aan als het erg slecht gaat,geeft mij rust,geen prikkels.
standaard truukjes die voor iedereen werkt,bestaan helaas niet.ik hoop dat jij jouw truukje vindt!