Hallo forummers,

Ik zit hier nu een tijdje en merk dat er een vast groepje helpers is. Mensen die zich met hart en ziel inzetten om de vaak complexe problemen van anderen te lezen en te beantwoorden. Ik wil geen namen noemen omdat ik dan vast iemand vergeet, maar degenen waar ik het over heb weten vast wel wie ik bedoel.

Afgelopen weekend heb ik de tijd genomen veel berichten terug te lezen om erachter te komen waar de helpers zélf mee zitten. Het viel me op dat hun problemen, althans op dit forum, naar de achtergrond zijn verdreven, terwijl hun eerste post vaak een schreeuw om hulp was.

Dus vraag ik me af: hoe gaat het nu met jou?

groet,
Ray

Het tekent je dat je aan die mensen denkt, Ray! Leuk.
Ik geef even een kort antwoord, betreffende de administrator: die is helaas weer uit een dal aan het krabbelen. Hij heeft ondanks zijn depressie dit forum opgezet, toen het forum op indepressie.nl klapte. Omdat hij wel inzag hoeveel behoefte er aan is. Maar waarschijnlijk daarmee toch te veel hooi op zijn vork genomen. Gelukkig gaat het wel weer de goede kant op, maar heel langzaam. Ikzelf schreef ook op Indepressie en heb mijn hulp aangeboden. Voor zover dat mogelijk is als "partner van". Gelukkig heeft Bert zich enige tijd later ook aangemeld. Dat is echt iemand dat een forum zoals dit nodig heeft. Hoe het met hem gaat, mag hij zelf vertellen..

Ik heb me de hele dag, ofja, sinds de post hier staat, mezelf afgevraagd of ik nu onder de groep val die jij bedoelt Ray en nog steeds weet ik het eigenlijk niet. Zo lang zit ik ten slotte ook nog niet op het forum - maar ik realiseerde mij dat jouw simpele vraagstelling mij wat van slag bracht.
Uren getwijfeld of ik zou reageren of niet, heb de pagina ook alweer 10 keer weg geklikt op z'n minst, maarja, ik kan nergens anders echt terecht en... Was dat niet de reden waarom ik mij hier aanmeldde? Om dingen van me af te schrijven als het niet meer ging? Nu is dat moment.

Hoe gaat het nu met mij?

Niet zo goed. Best wel slecht gewoon eigenlijk. Elke keer weer als het net even wat rustiger lijkt te worden in het leven, dat dingen gewoon even rustig voort kabbelen zonder al te veel problemen, steekt er plotseling weer iets de kop op, waardoor ik compleet van slag ben.
Ik heb een teringzwaar (sorry for the language) jaar achter de rug. En dan nog is het een understatement. Kan zijn dat sommigen van jullie dat niet zouden vinden, maar voor mij is de emmer leeg. Of vol. Hoe je het ook maar ziet.
En dan nog, dan nog, vindt het lot het nodig om er nog even bovenop te gooien dat wij - als gezin zijnde - moeten verhuizen dit jaar.
Honestly, ik zie niet meer hoe we dat gaan doen. Financieel, fysiek, mentaal... Ik heb geen idee. Werkelijk waar geen idee.
En dan komt de eeuwenoude vraag weer boven: Waar doe ik het in hemelsnaam allemaal nog voor? Al dat lijden voor wat precies? De komende 40 jaar jezelf nog over de kop werken zodat je net de eindjes aan elkaar kan knopen? Leven om te werken? Alleen maar ellende. Ik denk niet dat ik dat wil. Ik weet dat ik dat niet wil.

Met andere woorden. Ik hoop dat het overgrote deel van het forum hier, en de anderen die zich uiteindelijk genoodzaakt voelen om op het topic te reageren, zich een stuk beter voelen dan ik

Groetjes,
Sanna

Sorry allen,

was even zelf in een flinke dip, maar gaat wel weer een beetje nu.

Dank voor jullie reacties. Dapper, want ik vreesde al dat jullie aandacht voor anderen niet betekende dat het jullie zelf lekker voor de wind ging. In tegendeel blijkt dus nu. Als ik iets, ook praktisch, voor iemand kan doen: pm me!!!

Sterkte/groet,
Ray

Hoi Ray, 

Jammer van die dip, maar fijn dat het nu weer een beetje beter gaat Is er in de tussentijd iets gebeurd wat je dip heeft veroorzaakt?

Groetjes Sanne

Ja, Sanne, de dip hangt samen met mijn grootste uitdaging van de afgelopen jaren: stoppen met roken. Het traject naar het besluit was geen probleem, het bepalen van de datum ook niet (23 april 2018) en ook nu is het best te doen.

Maar de week voorafgaand aan de stopdatum was een hel. Na het lezen van 'De Opluchting' van Jan Geurtz kwam langzaam het besef dat het deze keer lukt.
Vorige week was ieder sjekkie een pijnlijk afscheid en de kans op succes naast die opluchting ook de angst voor nooit meer mogen roken.

Nu, het is gek, mis ik het "moment voor jezelf" en dan niet van die koffie-reclame, maar het moment van intens genot, althans zo idealiseer ik het. Voor niet-rokers: als ik 'intens' zeg bedoel ik

I N T E N S

Geurtz heeft me echter laten inzien wat een bullshit dat in wezen is. En dus houd ik het deze keer wel vol, want dit dramaatje duurt niet zo lang en de hoofdprijs lonkt: eindelijk vrij.
Eerst van de whisky af en nu dan ook van nicotine.

Ik vind het lastig om iets te kunnen zeggen over het stoppen met roken. Ik heb nog nooit in mijn leven gerookt en ben het zelf ook niet van plan. Wat ik wel weet dat (vanuit boeken over psychologie enzo) het heel lastig is en je er echt voor de volle 100% moet gaan. Ben je sinds gisteren gestopt of heb je daar naar toe gewerkt? 

Vind het ook niet zo gek dat het vorige week een hel is geweest, wat je zegt, je bent afscheid aan het nemen van iets. Iets wat je (waarschijnlijk) jaren hebt gedaan. Dat is een verandering in je leven. Als niet roker kan ik makkelijk zeggen van 'oh dat doe je toch wel even', maar het is niet niks. 

Als je je uiteindelijk doel voor je blijft houden, dan komt het vast goed!

Hey Ray,

Kan me goed voorstellen dat je even in een dip raakt, zo'n 'laatste week als roker'.
Zelf nooit gerookt, maar de rest hier rookt wel, dus heb al een aantal stop pogingen meegemaakt. Het is ook niet niks hoor, enorme discipline om zo'n gewenning en verslaving af te moeten leren, en ongelofelijk zwaar.
Is het bullshit? Weet ik niet, we zijn allemaal in de ban van allerlei gedachtes en dat is toch ook geen bullshit, dus vind ik dat gevoel bij roken het ook niet - maar dat is mijn mening

Gebruik je van die pleisters of iets anders? Mijn ouders zweerden bij Champix, is hier in het buitenland op recept verkrijgbaar, maar als ik me niet vergis is het in NL gewoon bij de drogist verkrijgbaar. Zij zijn toen voor het eerst in 40 jaar tijd kunnen stoppen en als er al een haaltje werd genomen, was het gewoon smerig, dus was het intense genot er ook niet.

Je hebt de whisky al laten staan, dus dat lukt nu ook wel - daar ben ik van overtuigd! Niet te streng zijn voor jezelf, ok?

Heel veel succes en blij dat het weer wat beter met je gaat!  

Groetjes,
Sanna

Derde dag nu volbracht. Op 23 april 2018 werd ik 58 jaar oud en ik had die datum gekozen als stopdag.

Cold Turkey, omdat eerdere pogingen met hulpmiddelen bij mij niet goed werkten. Nu alleen dus dat boek gelezen. En hoewel ik daar vooraf niet echt in geloofde, moet ik erkennen dat er goeie dingen in staan.

Op dit moment nog slechts enkele momenten van zucht, maar die duren hooguit steeds zo'n 10 seconden

groet,
Ray

Derde dag nu volbracht. Op 23 april 2018 werd ik 58 jaar oud en ik had die datum gekozen als stopdag.

Cold Turkey, omdat eerdere pogingen met hulpmiddelen bij mij niet goed werkten. Nu alleen dus dat boek gelezen. En hoewel ik daar vooraf niet echt in geloofde, moet ik erkennen dat er goeie dingen in staan.

Op dit moment nog slechts enkele momenten van zucht, maar die duren hooguit steeds zo'n 10 seconden

groet,
Ray

Dat zijn al drie dagen die niemand je meer kan afpakken Ray!
En mooi symbolisch ook, dat je vanaf je 58e dus gewoon niet meer rookt (want ja, dat kan je op dit moment zeggen )
Ook die enkele momenten worden steeds minder, je moet er even doorheen.
Niet opgeven hoor! We staan achter je!

*Go Ray* *Go Ray*  (sorry heb geen cheerleader smilies xD)