Mijn vriendin en ik zijn al meer dan 15 jaar gelukkig samen.  Zo af en toe (meestal in de donkere januari maand) wordt ze wat neerslachtig en soms depressief.  In corona tijd was dit vaker.  Meestal is een kleine trigger voldoende om in een depressie te komen.  afgelopen week was ik zelf die trigger, dat maakte haar terecht boos en verdrietig en nu ook depressief. Nu is de situatie zo dat ze hierdoor de relatie wil beëindigen. Ze zegt dat al haar gevoel voor mij verdwenen is. Ik kan op het moment dan ook niets goed doen en kan haar niet "bereiken" Mijn gevoel voor haar is echter nog niets minder dan anders.  Ik hou simpel weg heel erg veel van haar en wil haar absoluut niet kwijt. Dat vertel ik haar meerdere keren per dag emotioneel maar ze neemt het niet van me aan. Heb een gedicht geschreven met mijn gevoelens voor haar.  Die vond ze savonds mooi, maar lag gisteravond in stukken gescheurd op tafel. Ik ga weer een nieuw gedicht maken. Desnoods iedere dag! 
Ik wil het de tijd geven, en er alles aan doen om haar terug te winnen, zij twijfelt enorm maar heeft dan gelukkig nu niet de kracht om echt uit elkaar te gaan. Vanmiddag zij ze dat haar eerste gedachte was toen ze wakker werd,  waarom leef ik nog,  er is niemand die om mij geeft. Ik ben niet direct bang dat ze zichzelf iets aandoet. 

Heeft er iemand tips of handvaten? Ik zit als man van 46 te janken  terwijl ik dit type.

Wat rot om te lezen B.

15 jaar is lang..
Misschien kun je haar vragen wat zij nu zou willen? Wil ze even tijd voor zichzelf? Wil ze "pauze"?
Hoe dan ook zal het denk ik niet gemakkelijk zijn en hoe het verder gaat weet je ook niet..
Je zou relatie therapie kunnen voorstellen. 
Als ze met zichzelf in de knoop zit zal het waarschijnlijk moeilijk zijn om aan te nemen dat je van haar houd. 


Groetjes Joy

Hoi B.

Misschien is het een kwestie van accepteren dat ze boos op je is en teleurgesteld: dat is niet fijn helemaal niet zelfs. 
Maar het gebeurt vaak genoeg dat iemand na verloop van tijd ook weer bij trekt. 
Geef het wat tijd. 

Sterkte