Hallo Terugwilg,

Dank voor je openheid en je updates. Het is heel herkenbaar, maar dan andersom (ik ben de vrouw). Mijn man is al ruim 10 jaar depressief en nu 6 jaar (met pauzes) in behandeling. Electroshok therapie is nog niet voorbij gekomen, ik zal mij daar eens in verdiepen (mocht je tips hebben graag!).

Bij ons was mijn libido altijd al hoger dan dat van hem, ook aanraken en fysiek contact vond hij altijd al moeilijker. Ik had vroeger ook een vrij eenzijdig beeld van hoe het moest gaan "de man moet altijd zin hebben en altijd een erectie kunnen krijgen, zo niet dan klopt er iets niet." 

De afgelopen jaren is ons sexleven heel af en toe, vooral tijdens vakanties. In het begin heb ik mij er echt tegen verzet. Ik heb hem zo'n 4 jaar geleden meegesleept naar een sexuologe voor een paar gesprekken, die heeft toen ook met ons gesproken over verwachtingen en inderdaad afspreken wie de lead neemt (rollen omdraaien) en mij geholpen het beeld en de verwachtingen bij te stellen van een volwassen seksuele relatie. Helaas wat het te veel druk op hem en zijn we maar een paar keer geweest. Sinds dien neem ik wel veel minder het initiatief. Het resultaat is nu ook veel minder vaak dan ik zou willen, maar áls het er is, is het goed en fijn voor beide. We zijn ook pragmatischer geworden. De ochtend werkt voor hem niet en de avond zijn we vaak te moe, dus we plannen soms een middag in. Niet romantisch, maar verhoogt de kans (hoewel dat dan soms toch wordt afgeblazen).

Daarnaast heb ik een paar jaar geleden een stukje in de krant gelezen van een oudere vrouw die aangaf dat ze minder vaak seks had met haar man dan ze zelf zou willen, maar voor haarzelf besloten had om dit te accepteren. Ze hielp haarzelf en ze genoot extra intens van de paar keren dat ze wél seks hadden. Verder waren ze blij en gelukkig met elkaar dus ze besloot dit onderdeel kleiner te maken. Dit perspectief heeft mij ook geholpen. Het zit erg in de maatschappij dat je óf seks hebt óf broer en zus bent, die waarheid creëer je dus gedeeltelijk zelf. Het heeft voor mij de urgentie van "zo wil ik niet leven en zo kan het niet langer" wat eraf gehaald. Daarnaast helpt het dat we goed kunnen praten. We hebben wel eens besproken dat ik wellicht in de toekomst dit zou kunnen zoeken buiten de deur. Dit voelt nu nog niet als iets wat ik wil en het maakt de relatie ook te kwetsbaar op dit moment. Maar ik weet dat we erover kunnen praten en dat mijn man ook nadenkt over mijn behoeftes, het is geen taboe. 

ook de podcasts van esther Perel "where should we begin" vond ik heel goed om te luisteren, niet per se over dit onderwerp, maar wel de invloed van "waarheden" en hedendaagse cultuur op de seksuele relaties. 

Ik zal altijd blijven hopen dat ons seksleven beter zal worden, en het meest hoop ik erop dat de depressie ooit echt zal verwijden. Ik weet dat de kans op beide klein is. Desondanks kies ik er nog voor om bij mijn man te blijven omdat ik van hem hou en op dit moment nogsteeds liever met hem en de kinderen ben dan niet.
Groet,
Dap

---

Hallo Terugwilg,

Dank voor je openheid en je updates. Het is heel herkenbaar, maar dan andersom (ik ben de vrouw). Mijn man is al ruim 10 jaar depressief en nu 6 jaar (met pauzes) in behandeling. Electroshok therapie is nog niet voorbij gekomen, ik zal mij daar eens in verdiepen (mocht je tips hebben graag!).

Bij ons was mijn libido altijd al hoger dan dat van hem, ook aanraken en fysiek contact vond hij altijd al moeilijker. Ik had vroeger ook een vrij eenzijdig beeld van hoe het moest gaan "de man moet altijd zin hebben en altijd een erectie kunnen krijgen, zo niet dan klopt er iets niet." 

De afgelopen jaren is ons sexleven heel af en toe, vooral tijdens vakanties. In het begin heb ik mij er echt tegen verzet. Ik heb hem zo'n 4 jaar geleden meegesleept naar een sexuologe voor een paar gesprekken, die heeft toen ook met ons gesproken over verwachtingen en inderdaad afspreken wie de lead neemt (rollen omdraaien) en mij geholpen het beeld en de verwachtingen bij te stellen van een volwassen seksuele relatie. Helaas wat het te veel druk op hem en zijn we maar een paar keer geweest. Sinds dien neem ik wel veel minder het initiatief. Het resultaat is nu ook veel minder vaak dan ik zou willen, maar áls het er is, is het goed en fijn voor beide. We zijn ook pragmatischer geworden. De ochtend werkt voor hem niet en de avond zijn we vaak te moe, dus we plannen soms een middag in. Niet romantisch, maar verhoogt de kans (hoewel dat dan soms toch wordt afgeblazen).

Daarnaast heb ik een paar jaar geleden een stukje in de krant gelezen van een oudere vrouw die aangaf dat ze minder vaak seks had met haar man dan ze zelf zou willen, maar voor haarzelf besloten had om dit te accepteren. Ze hielp haarzelf en ze genoot extra intens van de paar keren dat ze wél seks hadden. Verder waren ze blij en gelukkig met elkaar dus ze besloot dit onderdeel kleiner te maken. Dit perspectief heeft mij ook geholpen. Het zit erg in de maatschappij dat je óf seks hebt óf broer en zus bent, die waarheid creëer je dus gedeeltelijk zelf. Het heeft voor mij de urgentie van "zo wil ik niet leven en zo kan het niet langer" wat eraf gehaald. Daarnaast helpt het dat we goed kunnen praten. We hebben wel eens besproken dat ik wellicht in de toekomst dit zou kunnen zoeken buiten de deur. Dit voelt nu nog niet als iets wat ik wil en het maakt de relatie ook te kwetsbaar op dit moment. Maar ik weet dat we erover kunnen praten en dat mijn man ook nadenkt over mijn behoeftes, het is geen taboe. 

ook de podcasts van esther Perel "where should we begin" vond ik heel goed om te luisteren, niet per se over dit onderwerp, maar wel de invloed van "waarheden" en hedendaagse cultuur op de seksuele relaties. 

Ik zal altijd blijven hopen dat ons seksleven beter zal worden, en het meest hoop ik erop dat de depressie ooit echt zal verwijden. Ik weet dat de kans op beide klein is. Desondanks kies ik er nog voor om bij mijn man te blijven omdat ik van hem hou en op dit moment nogsteeds liever met hem en de kinderen ben dan niet.
Groet,
Dap

Dap 
Wat een Fijn positief verhaal met ruimte voor beiden en over Liefde.  Mag ik iets technische vragen? Zo er ik weet hebben bijna alle antidepressiva De bij werking dat het libido Instort. Kennelijk is je man nu en dan in staat tot. Mag ik vragen welk antidepressivum Hij gebruikt. Houdt Hij een medicijnpauze rond jullie afspraak? Gebruikt Hij viagra? Of zit het Anders? Ik worstel er erg mee. Dank voor je openheid!

Ivm spammer dit bericht even omhoog plaatsen

Nog een poging om dit topic omhoog te plaatsen.

Hoi Dipjes (en anderen),

Niet iedereen reageert hetzelfde op een antidepressiva, dat geldt denk ik ook voor de seksuele bijwerkingen. 
Verder zijn er wel een aantal antidepressiva waarbij de kans op seksuele bijwerkingen kleiner is. 
Persoonlijk heb ik na een jaar zoeken nu een antidepressiva gevonden die, in lage dosering, voor mij voldoende antidepressieve werking heeft en geen seksuele bijwerkingen. 
Ik denk dat ieder voor zichzelf de afweging moet maken welke factoren het zwaarste wegen; hoe zwaar zijn de depressie/angsten etc. en hoeveel last ondervind ik van de seksuele bijwerkingen?
Het is een zoektocht, maar niet onmogelijk!

Ja Run onzekerheid over je lijf helpt natuurlijk niet erg. Dat snap ik. De paar kiloos extra door de medicijnen zijn naar maar ik denk niet echt een struikelblok. Belangrijk is om het buiten het bed te bespreken. Op een geschikt moment. Beste is om in positievetermen te spreken (verlangen naar..... ipv missen)
 Beschrijf gewoon wat je graag concreet wel wilt, dan wordt het geen verwijt maar een wens, voor jullie beider profijt.
Je steltjedan kwetsbaar op maar er kunnenook concrete punten uit komen waarin eenvoudig bijgestuurd kan worden, omdat veel onbewust of in een routine verloopt.
Proberen waard hoor

goeie tips... 
ook mooi te lezen hoe je de tijd aan je vrouw geeft, en ook zelfinzicht... onze situatie is gelijk, alleen ben ik de vrouw die door de jarenlange mentale problemen van mijn man, moeite heb om me terug open te stellen. 
Gaan jullie daarvoor samen in therapie? of hoe werken jullie dan aan het terug open stellen ... of is het geduld een schone deugd?

goeie tips... 
ook mooi te lezen hoe je de tijd aan je vrouw geeft, en ook zelfinzicht... onze situatie is gelijk, alleen ben ik de vrouw die door de jarenlange mentale problemen van mijn man, moeite heb om me terug open te stellen. 
Gaan jullie daarvoor samen in therapie? of hoe werken jullie dan aan het terug open stellen ... of is het geduld een schone deugd?

Fran

Belangrijk in mijn ervaring is de wil om samen te werken. Bespreken buiten de bedsituatie. Heel ver blijven van beschuldigen en verwijt. Spreken over je eigen gevoel (bang boos blij of bedroefd) naar aanleiding van wat er bij het vrijen gebeurt. Dat kan opening geven. Wij hebben geen therapie gebruikt maar de opmerking over benodigd samenwerken kwam van mijn psychiater en die zag ik hier toegepast. Het zijn kwetsbare subtiele processen dus beleefdheid en informeren naar wat de ander wil voelt en denkt is belangrijk

Hallo allemaal, lang gelden dat ik hier wat geschreven heb, maar daar ben ik weer
Even kort wat de situatie was/is.

Mijn vrouw heeft de afgelopen jaren eigenlijk doorlopend last gehad van flinke depressie,
verschillende keren opgenomen geweest, maar eigenlijk allemaal zonder resultaat.
Dit gaat je als gezin natuurlijk niet ik de koude kleren zitten, maar we hebben ons er toch redelijk doorheen geslagen.
Vorig jaar kreeg mijn vrouw het voorstel ECT (electroshock-therapie) te doen, als soort van laatste optie.

Hadden we dit maar eerder geweten, vanaf de eerste behandeling ging het super snel de goede kant op, na 9 behandelingen voelde ze zich beter dan ooit en bloeide weer helemaal op. Eindelijk gingen we de goede weg weer op.

Een traject van nabehandeling zou opgestart worden om alles onder controle te houden en stukje begeleiding om de goede weg te blijven bewandelen.

Maar ja, wachtlijsten, Waar we meteen geholpen zouden worden na de behandeling, zaten we plotseling zo'n 3 a 4 maanden zonder nazorg ( Zo slecht geregeld) In die tussentijd toch weer stukje achteruit gegaan.

Begin dit jaar besloten om voor de 2e keer een ect traject op te starten, en weer binnen no time een vrolijke vrouw in huis, nu wel meteen de juiste nazorg enz enz.

Tijden zo'n ect traject ben je geheel schoon van medicatie, dat was goed te merken, want ze wilde oa meteen weer actief zijn tussen de lakens, dit was voor ons beide natuurlijk prettig. Maar na de behandeling wordt de ondersteunende medicatie opgestart, en dan is het meteen weer klaar met de pret.

Mijn vrouw zit verder prima in haar vel op dit moment, alleen zijn wij (op die paar maanden behandeling na) in een broer/zus relatie terecht gekomen, dat is iets waar ik gewoon niet mee wil en kan leven.
Mijn vrouw heeft gewoon geen gevoelens om intiem te zijn en die maakt het niet uit, en snapt niet waar ik me druk over maak.

Maar na zoveel jaar tobben samen om die depressie te boven te komen, begin ik het flink zat te worden,
we hebben ook nog stukje thuis begeleiding waar dit ook wel te spraken komt, maar als de een echt niets wil, dan is het een moeilijk verhaal.

Ik weet eigenlijk gewoon niet wat ik nu moet doen, maar ik maak me wel zorgen om de toekomst want op deze manier heb ik er weinig zin in, ik zou graag een oplossing zoeken maar heb geen idee hoe.

Zijn er meer stellen hier die hier mee te kampen hebben, en hoe gaan jullie daar mee om?

Lastig om me te verplaatsen in een vrouw.
Depressie op zich kan al minder libido geven, anti depressiva ook. Lastig uit te maken wat wat is. Ik weet niet of na elektrotherapie AD geven standaard is. 
Er is ook wel een verantwoord listopwekkend middel voor dames lad ik laatst. Hebben jullie dat al eens geprobeerd? Moet wel raar en naar zijn voor jou dat het libido bij je vrouw terug was en nu weer weg.
Mijn vrouw en ik merkten tijdens de vakantie dat toch wel erg veel afhangt van de onderlinge sfeer. Eerder hadden we voor mij 100 mg Viagra gehad van de uroloog. Dat is 5 a 10x normale sterkte. Het werkte bij mij (man) alleen geen .orgasme. Maar wel bemoedigend. Tijdens vakantie In Goede sfeer lukt Het ineens tot verbazing 2x zonder iets spontaan. Kortom, het is heel complex en specialistische hulp helpt.