Een boek zou ik kunnen schrijven op weg naar mijn post hier vandaag. Hopend dat ik hier niet meer zou belanden ben ik hier toch. 

Ik ben een vrouw van 39. Heb een fijn gezin. Zo wat alle cliché's om gelukkig te zijn. Laat dat net het probleem zijn. Ik ben bang om gelukkig te zijn. In negatieve spiraal denk ok steeds dat er dan toch weet iets ergs zal gebeuren. :-(

Kort: ik heb aanleg tot depressies en angstoornissen. De angsstoornis gaat vooral over terminaal ziek worden, doodgaan, nooit meer terugkomen enzv. 

Op goede momenten neem ik dat mee door de dag. Ik denk er elke dag aan maar ik kan het parkeren. Momenteel lukt mij dat weer niet. Elk signaal dat mijn lichaam interpreteer ik als "ik ben terminaal" ... kleine nuance. Ik ben geen dokterloper maar het ik steek mijn kop in het zand type. 

Sinds mijn vader twee jaar geleden onverwachts gestorven is aan terminale kanker. Heb ik me verbazend goed kunnen "recht" houden. Maar nu komt het in volle vaart op me af. In de afgelopen week heb ik al gedacht darmkanker te hebben, baarmoederhalskanker en vandaag een tumor al dan niet van het oog/hersenen want mijn oogbol doet pijn. Ondertussen ben ik genezende van een covidbesmetting. 

Ik voel me weer afglijden in geen levensvreugde hebben en de dagen doorkomen. Het weer helpt natuurlijk niet. Het zijn donkere dagen. 

Mijn man is op de hoogte en doet zijn best om mij te steunen. Maar hij kent dit probleem niet dus snapt ook niet helemaal hoe en wat. Voor de kinderen doe ik mijn best dit te verbergen. Maar ik wil niet afglijden in dit soort gevoel. Waar de wereld rondom mij heel donker word.

Zo niet de meeste positieve post. Maar het lucht wel op het hier gewoon te kunnen schrijven. Ik moet nu de dag verder door en geen idee hoe ik het ga doen. Wat heb ik toch een hekel aan dit gevoel.

Veel liefs,
Luckybee

Welkom op het forum. Goed dat je het even van je af schrijft

Tja , dit wijst toch allemaal in de richting van een angststoornis achting iets . Neem s n kijkje bij de adf site . 

Sterkte